Αρχική MC3 Με τους Gadjo Dilo… δεν πέφτουμε ποτέ σε λάθη!

Με τους Gadjo Dilo… δεν πέφτουμε ποτέ σε λάθη!

Οκτ 17, 2013

17/10/2013
Γράφει η Πέννυ Γέρου
Φωτογράφηση: Χαρά Γερασιμοπούλου
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Το βράδυ της Δευτέρας είχαμε ένα ραντεβού που περιμέναμε πώς και πώς. Οι αγαπημένοι Gadjo Dilo (αν δεν είναι ήδη από τους αγαπημένους σας, θα γίνουν μόλις τους γνωρίσετε καλύτερα), βρέθηκαν στη σκηνή του Faust για ένα live γεμάτο «Manouche de Grec», ή αλλιώς gypsy swing μουσική που συναντούσε το παλιό καλό ελληνικό τραγούδι, το ρεμπέτικο και το ελαφρολαϊκό της δεκαετίας του ’30 – ’40.

Με εμφανίσεις σε διάφορα festivals και δικά τους κομμάτια που βγαίνουν σιγά σιγά στο διαδίκτυο και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τους έχουμε ήδη μάθει. Σπεσιαλιτέ τους είναι οι διασκευές σε παλιά ρεμπέτικα κομμάτια και «είδωλό» τους ο ξεχωριστός κιθαρίστας Django Reinhardt.

Περισσότερα για εκείνους, όμως, μάθαμε λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή, σε μια συζήτηση που είχαμε στα καμαρίνια του Faust. Πέρα από ένα κουιντέτο μουσικών και μια γλυκύτατη φωνή, συνάντησα εκείνο το βράδυ έξι πολύ ευγενικούς ανθρώπους, ο καθένας με τη δική του στάση απέναντι σε αυτό που κάνει – άλλος σταθερός, κατασταλαγμένος και σίγουρος, άλλος ενθουσιώδης σαν μικρό παιδί και άλλος προβληματισμένος και μυστήριος, αλλά με άποψη και μεράκι…

Music Corner: Για αρχή, θα ήθελα να συστηθείτε μόνοι σας! Ποιοι είστε και πώς ξεκινήσατε;
Κώστας Μητρόπουλος: Είμαστε οι Gadjo Dilo, o Κώστας Μητρόπουλος (κιθάρα), ο Σωτήρης Πομόνης (κιθάρα), ο Σέργιος Χρυσοβιτσάνος (βιολί), ο Γιώργος Τσιατσούλης (ακορντεόν), ο Νίκος Βλάχος (κόντρα μπάσο) και η Ηλιάνα Τσαπατσάρη (φωνή). Ξεκινήσαμε ως μια παρέα τριών ατόμων που ήμαστε φίλοι και μας άρεσε η μουσική του Django Reinhardt.

Σωτήρης Πομόνης: Στην αρχή ήμασταν οργανικό τρίο, εγώ, ο Νίκος και ο Κώστας. Μετά ήρθε ο Σέργιος και η επόμενη προσθήκη ήταν ο Γιώργος όταν αποφασίσαμε να φτιάξουμε λίγο το ρεπερτόριό μας, το «manouche de grec». Μετά βρήκαμε την Ηλιάνα κι από τότε πάμε… σφαίρα!

Music Corner: Έχετε κάνει πολλές διασκευές, όπως το πιο γνωστό «Πέφτεις σε λάθη» του Βασίλη Τσιτσάνη. Ποια είναι η δυσκολία στο να διασκευάσεις ένα ρεμπέτικο κομμάτι;
Κώστας Μητρόπουλος: Η δυσκολία είναι να βρεις ένα τραγούδι που να σου αρέσει πραγματικά. Εμάς μας αρέσουν όλα αυτά τα ρεμπέτικα και ελαφρολαϊκά κομμάτια, ανήκουν στη νεότερη ιστορία και τα’ χουμε μέσα μας. Υπάρχει φυσικά και η μουσική δυσκολία, γιατί πρόκειται για τραγούδια φτιαγμένα από μεγάλους μαστόρους της μουσικής, όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης. Για εμάς, ήταν δύσκολο να φέρουμε αυτά τα τραγούδια κοντά στο manouche de grec που παίζουμε εμείς. Αυτό αφορά κυρίως τεχνικά θέματα που εξυπηρετούν στους αυτοσχεδιασμούς. Τότε αναδεικνύανε πιο πολύ το λόγο, ο οποίος είναι και ο νούμερο ένα όταν υπάρχει σε ένα τραγούδι. Εμείς θέλουμε να αναδείξουμε και τη μουσική. Πρέπει, λόγω του είδους που παίζουμε, να φτιάξουμε μια «φόρμα», ώστε να γίνονται οι αυτοσχεδιασμοί, οι οποίοι είναι απαραίτητοι στη μουσική μας. Γι’ αυτό και σε κάποια σημεία αλλάζουμε ή προσθέτουμε κάποια πράγματα, όχι γιατί δεν αγαπάμε το κομμάτι όπως είναι – το κομμάτι είναι παραπάνω από εμάς.
Ηλιάνα Τσαπατσάρη: Μα αυτή είναι και η ίδια η έννοια της διασκευής, μια επανερμηνεία. Δε θα υπήρχε λόγος να ξαναπαιχτούν αυτά τα κομμάτια όπως είναι. Στην απλή μίμηση, εξάλλου, δεν υπάρχει δημιουργική διαδικασία.
Σέργιος Χρυσοβιτσάνος: Ο καθένας μας έχει παίξει και έχει ακούσει πολύ αυτή τη μουσική. Επομένως, είναι κατά κάποιο τρόπο εύκολο. Είναι σα να ξεκινάς να παίζεις αυτή τη μουσική αλλά με το στυλ που αγαπάς.
Σωτήρης Πομόνης: Το πιο δύσκολο σημείο ήταν το φωνητικό. Με τις περισσότερες τραγουδίστριες, ενώ παίζαμε εμείς manouche, ακουγόμασταν σα ρεμπέτικη κομπανία. Θέλαμε το swing feel και αυτό το βρήκαμε στην Ηλιάνα.
Ηλιάνα Τσαπατσάρη: Κι αυτό είναι ένα στοίχημα, για να μην πας και στο άλλο άκρο. Αν μπαίνεις εντελώς στο jazz και swing στοιχείο, χάνει ο ελληνικός λόγος…

Music Corner: Γενικότερα τα τελευταία χρόνια, και μιλώ περισσότερο ως ακροάτρια, γίνεται όλο και πιο συχνό το φαινόμενο της επιστροφής στα ’20 – ’30, στην περίπτωσή σας με το swing και το ρεμπέτικο. Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει αυτή η νοσταλγία στη μουσική;
Γιώργος Τσιατσούλης: Αυτό είναι γενικότερη τάση, και αφορά και την τέχνη. Το retro, ας πούμε, είναι τροφή για το σήμερα. Έτσι και η μουσική, ως κομμάτι της κοινωνίας και της ζωής, ακολουθεί αυτήν την τάση. Από την άλλη, το Internet άνοιξε διόδους επικοινωνίας και άνοιξε τους μουσικούς μας ορίζοντες. Ακούσαμε μουσικές από μέρη και εποχές του κόσμου που δεν είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε νωρίτερα. Έτσι άνοιξαν και οι δικοί μας ορίζοντες και του κοινού. Έτσι ο κόσμος άρχισε να ψάχνει καινούργιες μουσικές, και η μουσική που παίζουμε εμείς, η συγκεκριμένη, είναι πολύ κοντά στο ελληνικό αυτί.
Σωτήρης Πομόνης: Επίσης, αναβίωση του ’60, του ’70 και του ’80 έχει γίνει και στην Ελλάδα και στον εξωτερικό. Αναβίωση του ’30, όμως, δεν έχει γίνει. Έτσι είναι καλή ευκαιρία να ανακαλύψει κάποιος καινούργιες μουσικές, έστω και εκ των υστέρων.
Σέργιος Χρυσοβιτσάνος: Όσον αφορά στο σχήμα μας, η μουσική αυτή έχει διασκέδαση μέσα. Είναι χορευτική και είναι κάτι σαν party. Ίσως ο κόσμος το έχει ανάγκη αυτό.

Music Corner: Μιλάμε εδώ και ώρα για αναβίωση… Καινούργια πράγματα δίνει η μουσική;
Σωτήρης Πομόνης: Συνέχεια, εννοείται. Και ο Mozart, όταν έγραφε μουσική, δεν το άκουγε κανένας! (γέλια) Ο κόσμος πολλές φορές δεν αποδέχεται το καινούργιο. Το καινούργιο θα «αναβιώσει» με τη σειρά του σε μερικά χρόνια!

Music Corner: Ως νέα μπάντα, ποιες είναι προσδοκίες σας, όταν ανεβαίνετε σε μια σκηνή ή όταν εν καιρώ μπαίνετε σε μια μουσική βιομηχανία;
Κώστας Μητρόπουλος: Υπάρχουν δύο σκέψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα. Έχουμε πάει ως μουσικοί – ακροατές σε διάφορα festivals αυτού του είδους, που γίνονται έξω, και νιώθουμε πως υπάρχει κόσμος που αγαπάει ελληνικά παλιά κομμάτια. Αλλιώς βλέπουν οι Έλληνες τη μουσική μας και αλλιώς ο Γάλλος, ο Ιταλός, ο Ισπανός. Όπως το fado για παράδειγμα μας φαίνεται όμορφο, συγγενικό, έτσι κι εμείς κάνουμε τη μουσική μας με έναν τρόπο συγγενικό, ιδιαίτερα προς τις χώρες της Μεσογειακής λεκάνης. Έτσι, σκοπός μας ήταν να φέρουμε αυτά τα τραγούδια πιο κοντά στην όλη κοινότητα, και όχι μόνο στους Έλληνες. Το ένα μάτι, λοιπόν, κοιτάει προς τα εκεί και ήδη έχουμε κάνει τις πρώτες κινήσεις και ελπίζουμε να πάει καλά.
Το δεύτερο μάτι…
Σωτήρης Πομόνης: … είναι τυφλό! (γέλια)
Κώστας Μητρόπουλος: …κοιτάει εδώ. Προσπαθούμε με έναν αξιοπρεπή τρόπο να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας. Υπάρχουν φίλοι, υπάρχουν και κάποιοι που λένε «Πάλι διασκευές;». Για εμάς δεν έχει νόημα όλο αυτό. Προσπαθούμε να συντηρήσουμε το σχήμα, να βρισκόμαστε σε διαρκή επαφή.
Ηλιάνα Τσαπατσάρη: Η μουσική που παίζουμε είναι επίσης πολύ εξωστρεφής και αυτοσχεδιαστική. Επομένως, όλο αυτό γεννιέται και πεθαίνει και στο live. Είναι κι αυτός ένας λόγος που θέλουμε να παίζουμε αυτή τη μουσική.

Music Corner: Πού μπορεί κάποιος να ακούσει τη μουσική σας και πού μπορεί να σας βρει μετά το Faust σήμερα;
Κώστας Μητρόπουλος: Τη μουσική μας μπορεί να την ακούσει από το δίσκο μας, ο οποίος υπάρχει ήδη σε ηλεκτρονική μορφή. Υπάρχει ήδη και σε κάποια δισκάδικα, όπως το Music Corner και τον Ιανό, στο μέλλον θα υπάρξει και σε περισσότερα. Σίγουρα υπάρχει στο Cd Baby, όπου μπορεί κάποιος να το ψάξει.
Σωτήρης Πομόνης: Ακόμη, μπορεί όποιος θέλει να μπει στη σελίδα μας στο facebook και να το βρει και εκεί. Φυσικά, το cd πωλείται και στα live μας.
Κώστας Μητρόπουλος: Όσον αφορά σε επόμενες εμφανίσεις, δεν έχουμε τη δυνατότητα να παίζουμε για μια ολόκληρη σεζόν σε ένα μαγαζί. Ίσως έτσι το σχήμα είχε μια άλλη οπτική, δεν ξέρουμε αν θα ήταν ωραίο. Ανά διαστήματα ενημερώνουμε στη σελίδα μας πού θα έχουμε τις επόμενες εμφανίσεις. Γενικά, όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να μας βρει!

Το πρόγραμμα των Gadjo Dilo ξεκίνησε γύρω στις 23:00. Τα τραπέζια του μαγαζιού γέμισαν, αν και η καθημερινή, Δευτέρα, για ακόμα μια φορά πρόδωσε αρκετούς που θα ήθελαν να έρθουν ως το κέντρο της Αθήνας. Και οι έξι επί σκηνής έδειχναν εξαιρετικοί και οι κιθάρες, το βιολί και το κόντρα μπάσο δεν άργησαν να χορέψουν τρελά τις χορδές τους, ενώ το ακορντεόν πάντα ακολουθούσε το ρυθμό τους.

Τα παιδιά παρουσίασαν κομμάτια από το δίσκο τους, «Manouche de Grec», όπως «Κάνε λιγάκι υπομονή», «Πες μου μια λέξη», «Πέφτεις σε λάθη», «Άλλα μου λεν’ τα μάτια σου», με τη φωνή της Ηλιάνας Τσαπατσάρη. Ακόμη, έπαιξαν και κάποια ορχηστρικά κομμάτια, διασκευασμένα κατάλληλα από τους ίδιους, όπως τα γνωστά μας «Αργοσβήνεις μόνη», «Μπαξέ τσιφλίκι», «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει». Ακόμα και στα ορχηστρικά, ο κόσμος δε δίσταζε να βάλει τη φωνή που τόσο έχει χαραχτεί μέσα μας από τα ρεμπέτικα αυτά τραγούδια. Ακόμη, τα παιδιά είχαν επιλέξει και καντάδες, όπως το «Το μινόρε της αυγής», κάποια jazzy κομμάτια, όπως το «All of me», ακόμα και γαλλικά ερωτικά. Παρόλα αυτά, το gypsy swing στοιχείο δεν έλειπε ποτέ, οι πολύ καλοί μουσικοί των Gadjo Dilo δε θα το επέτρεπαν άλλωστε – ακόμα και τα γυμνά πόδια της Ηλιάνας δεν αρνήθηκαν το… «τσιγγάνικο» στοιχείο.

Το μόνο παράπονο από τη βραδιά είναι πως… σχεδόν κανείς δε χόρεψε! Η μουσική ήταν άκρως χορευτική και δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος δεν την «τίμησε». Γενικότερα, παρατηρώ πως ο κόσμος χορεύει πολύ δύσκολα, κι ο λόγος ειλικρινά δεν είναι προφανής. Παρόλα αυτά η Ηλιάνα μαζί με λίγους φίλους δεν πτοήθηκε και συχνά άφηνε τη σκηνή για να χορέψει λίγο swing.

Καθώς παρακολουθούσα τους μουσικούς κι άκουγα το υπέροχο «Minor Swing» του Django Reinhardt από τα χεράκια τους, σκεφτόμουν πως στο επόμενο live, θα είμαι πάλι εκεί, χωρίς το στυλό και τα τεφτέρια μου και χωρίς το κασετοφωνάκι μου. Θα είμαι εκεί για να διασκεδάσω και να χορέψω μαζί τους, γιατί η βραδιά το άξιζε και της το χρωστάω.

Μείνετε λοιπόν ενημερωμένοι από τη σελίδα των Gadjo Dilo και την επόμενη φορά… με τα χορευτικά σας παπούτσια!