Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014
Μια μεγάλη αλλαγή ήρθε στην ζωή μου τις προηγούμενες μέρες και είχα αποφασίσει να γράψω γι αυτή. Από την άλλη κάθε μέρα βγαίνει και ένα καινούριο θέμα στην επικαιρότητα, ένα καινούριο ερέθισμα με χτυπάει και σκέφτομαι ότι το δικό μου “πρόβλημα” είναι μηδαμινό σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μας και εμείς τα προσπερνάμε σαν να είναι φυσιολογικά. Σαν να μην υπάρχουν ή σαν να είναι ανάξια λόγου και σχολιασμού. Σίγουρα, μια από τις καλύτερες άμυνες που έχουμε αναπτύξει σαν όντα είναι να αγνοούμε τα προβλήματα μας, και έτσι να κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Πόσο σωστό είναι όμως αυτό σε μια κοινωνία που περιμένει να σε βρει σε τέτοια κατάσταση για να σου φορτώσει και άλλα;
Για τον ρατσισμό έχουμε γράψει παλιότερα. Τελικά όμως αντι να βλέπουμε να εξαλείφεται τον βλέπουμε να μετασχηματίζεται και να δυναμώνει. Αντί να τον αποδυναμώσουμε, με τις ενέργειες μας και την στάση μας του δίνουμε τροφή και μεγαλώνει. Μεγαλώνει μέσα στον καθένα μας νομίζοντας πως τον πολεμάμε. Καταλήξαμε να πειστούμε πως οι αντίθετοι από εμάς είναι τόσο λάθος που πρέπει να τους εξοντώσουμε, με αποτέλεσμα να γίνουμε ίδιοι. Σκότωσε τον Ναζιστή μέσα σου έλεγε εκείνο το άρθρο, και εμείς αντί να τον σκοτώσουμε τον κάναμε πιο δυνατό.
Για τις Δημόσιες Υπηρεσίες και το Κράτος έχουμε επίσης γράψει. Το Κράτος μεγάλωσε αντί να μικρύνει, οι Δημόσιες Υπηρεσίες χειροτέρεψαν αντί να βελτιωθούν. Το Κράτος είμαστε εμείς και οι Δημόσιες Υπηρεσίες απαρτίζονται από ανθρώπους που είναι και αυτοί μέρος του Κράτους. Ζούμε στην χώρα που οι πολίτες της αντί να απαιτούν αυτά που πληρώνουν, υπομένουν, στοιβάζονται σε ουρές, μένουν χωρίς φάρμακα και καταλήγουν από μόνοι τους να διαλύουν το Κράτος που αποτελείται από αυτούς. Απλά και μόνο γιατί το δέχονται. Απλά και μόνο γιατί αντί να δουν το πρόβλημα, βλέπουν την κόντρα με τον απέναντι. Αντί να προσπαθούμε να βελτιωθούμε, κοιτάζουμε να τσακίσουμε τον απέναντι.
Και όλα αυτά βγαίνουν και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Κάνουμε τις επιλογές μας και αντί όταν αποτύχουμε να πάρουμε την ευθύνη των επιλογών μας, πρέπει να βρούμε να τις μεταθέσουμε σε κάποιον άλλον. Παίρνει κάποιος την ευθύνη των επιλογών του; Πρέπει να τον πολεμήσουμε γιατί διαφέρει. Φοβόμαστε να πούμε ότι κάναμε λάθος. Φοβόμαστε να πούμε ότι αποτύχαμε. Γιατί; Γιατί απλά πρέπει να ανήκουμε κάπου, και αυτό το κάπου πρέπει να είναι με τους νικητές και όχι τους χαμένους. Δεν έχουμε μάθει να χάνουμε, δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε την ήττα, δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε την ανωτερότητα του αλλού.
Ζούμε σε ένα παράλληλο διαδικτυακό σύμπαν που πρέπει να είμαστε κεφάτοι, χαμογελαστοί, να περνάμε καλά και φυσικά να είμαστε ανίκητοι. Να τα έχουμε καλά με όλους. Καλύτερα να κρυφτούμε πίσω από κάποιον που παίρνει τις ευθύνες του και να συνεχίσουμε να χαμογελάμε με όλους, παρά να πάρουμε την ευθύνη του λάθους μας, και να μας κοιτούν οι άλλοι “ίδιοι” με μισό μάτι. Καλύτερα να το παίξουμε δήθεν, παρά να πούμε ότι λάθος μας που προσπαθήσαμε. Ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν που ενώ έχουμε τόσα καθημερινά προβλήματα τα κρύβουμε κάτω από το χαλί και γελάμε δείχνοντας ότι είμαστε εντάξει.
Αν δεν αναγνωρίσουμε το πρόβλημα, δεν θα το λύσουμε. Αν δεν δούμε πόσο λάθος φερόμαστε, πόσο λάθος είμαστε, πόσο λάθος φερόμαστε και συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας, αντί να το διορθώσουμε θα μεγαλώνουμε το πρόβλημα.
ΒΓΕΙΤΕ από το καβούκι σας, και φώναξτε τα λάθη σας. Φωνάξτε τόσο δυνατά μέχρι να το πιστέψετε εσείς οι ίδιοι και θα ακολουθήσει και η λύση. Αφήστε την πολιτική και την διπλωματία έξω από τις διαπροσωπικές σας σχέσεις και πείτε την αλήθεια. Μ άρεσει, δεν μ άρεσει… ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΡΥΒΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΑΝΤΑ!
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…