Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Πρόλογος Συντάκτη κατόπιν εορτής: Κάθομαι και κοιτάζω το κείμενο για πολλοστή φορά. Σπάνια μου συμβαίνει αυτό διότι συνήθως αυτό που θα μου βγει στην αρχή, έτσι αυτούσιο είναι αυτό που βγάζω. Από την άλλη όμως, έχω αυτόν τον φίλο μου τον Λάζαρο, που μένουμε  ο ένας στην Αθήνα και ο άλλος στην Κρήτη, και δεν συναντιόμαστε ποτέ. Με τον Λάζαρο μας ενώνουν τόσα πολλά όσα τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν. Αγαπάμε τη μουσική, τις κιθάρες, τη Blues και τις μηχανές. Όχι οι σημερινές που βγαίνουν κατά χιλιάδες από την γραμμή παραγωγής, αλλά εκείνες οι ιδιαίτερες που άλλοι τις λένε γουρούνες, άσχημες, ματρακάδες και άλλους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Εμείς όμως εκεί κολλημένοι…

Με το Λάζαρο μοιραζόμαστε άλλη μια αγάπη, το γράψιμο. Αυτός γράφει την τελευταία σελίδα, εγώ γράφω όποια σελίδα τύχει. Λίγο οι κοινές αγάπες, λίγο η απόσταση, μερικές φορές είναι σαν να επικοινωνούμε τηλεπαθητικά. Ξυπνώντας σήμερα το πρωί πέφτω σε καινούριο άρθρο του Λάζαρου, που πραγματεύεται ακριβώς το ίδιο θέμα (από άλλη οπτική γωνία). Τελικά με κάτι τέτοια κάθε φορά φτάνω και πιο κοντά στο να ρωτήσω τους γονείς μου, αν στα νιάτα τους έκαναν τίποτα πικάντικα και έχω δίδυμα αδέρφια σκορπισμένα στον κόσμο! Λάζαρε να είσαι καλά τώρα που τα διαβάζεις (και παραμένεις κουλός οδηγός. Περιμένω την ευκαιρία να σε πατήσω κάτω για να στο αποδείξω με τον Γιαπωνέζικο ματρακά που καβαλάς).

Ζω και εργάζομαι στην Ελλάδα τα τελευταία 16 χρόνια και κάθε λογικός άνθρωπος θα έπρεπε μέχρι τώρα ή να έχει συνηθίσει ή να έχει ενσωματωθεί στον τρόπο σκέψης της Ελλάδας. Δυστυχώς για μένα, αυτό δεν έχει συμβεί και βιώνω καθημερινά καταστάσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν από τραγικές έως κωμικές.

Λένε πως τα μικρά παιδιά είναι tabula rasa, λευκά χαρτιά πάνω στα οποία το περιβάλλον που μεγαλώνουν, γράφει τον τρόπο σκέψης και κοινωνικής λειτουργίας. Είμαι σίγουρος λοιπόν ότι αυτό φταίει και σε μένα. Μεγαλώνοντας, άκουγα ιστορίες από την γιαγιά μου, κάθε φορά που ερχόταν Ελλάδα για το πως περνούσαν στην χώρα τους. Μεγαλώνοντας βίωνα το διαφορετικό περιβάλλον μια πολιτισμένης χώρας από την δική μας χώρα της μεταπολίτευσης, κάθε φορά που ταξίδευα στο εξωτερικό. Ήρθε και έδεσε το γλυκό όταν έφυγα για σπουδές έξω και εργασία, με αποτέλεσμα να καταλάβω πόσο μεγάλο κακό μου έκαναν αυτές οι παιδικές ιστοριούλες που μου διηγούνταν.

Μου έλεγαν λοιπόν, σαν παιδί που ήμουν, πως τα άλλα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο εκεί, και περνούν όλη την μέρα τους εκεί. Τρώνε το μεσημέρι, διαβάζουν εκεί, ξένες γλώσσες εκεί, γυμναστική ή αθλήματα εκεί. Γυρνούν στο σπίτι διαβασμένα και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι κάποια εργασία που κρατάει πολλές μέρες. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα μου για σχολείο, δεν καταλάβαινα γιατί εγώ έπρεπε, μετά το σχολείο να διαβάσω, να πάω σε κάποιο φροντιστήριο ξένης γλώσσας, να ασχοληθώ με τον αθλητισμό εξωσχολικά και να γυρνώ στο σπίτι μου το βράδυ.

Σκεπτόμενος λοιπόν όλα αυτά κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτά συμβαίνουν σε μεγαλύτερες τάξεις. Αμ δε, μέχρι και που τελείωσα δεν βρήκα τίποτα από αυτά.  Το επόμενο μου πολιτισμικό σοκ ήταν όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 βρέθηκα στην Αγγλία για σπουδές. Εκεί μένοντας σε ένα σπίτι και θέλοντας να έχω τηλέφωνο, με συμβούλεψε η σπιτονοικοκυρά μου να πάω να κάνω αίτηση. Σκέφτηκα λοιπόν πως με είδε βλαχάκι από την Ελλάδα και με δουλεύει. Παρόλα αυτά τόλμησα και πήγα σε έναν θάλαμο στον δρόμο και τηλεφώνησα στην Τηλεφωνική Εταιρία. Όταν μου ζήτησαν συγνώμη που δεν μπορούσαν να με καλύψουν την ίδια μέρα και θα έρχονταν την επόμενη, ήμουν σίγουρος πως μια σκευωρία είχε στηθεί στην πλάτη μου! Ο πατέρας μου στην Ελλάδα είχε κάνει αίτηση στον ΟΤΕ πριν …8 χρόνια και ακόμη δεν είχε νούμερο!

Τα χρόνια πέρασαν και γύρισα στην Ελλάδα, με όρεξη και θέληση να προσφέρω στη χώρα μου. Την πτυχιακή μου εργασία, που είχε σχέση με τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια, την χάρισα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Μετά από έξι (6) μήνες μου τη γύρισαν πίσω. Δεν μπορούσαν να βρουν ποια είναι η αρμόδια υπηρεσία για να μπει η ονομασία της στο εξώφυλλο. Δεν το σκέφτηκα πολύ, τη χάρισα στο Πανεπιστήμιο να μην πάει και χαμένη...

Εργασιακά, εκεί τα πήγαμε καλύτερα. Η μόδα βλέπεις, επιβάλει, σπουδαγμένους «στα εξωτερικά» και με φρέσκες ιδέες. Ιδέες όμως που τελειώνουν στο Business Code Dress και στα εβδομαδιαία meetings και Board Rooms. Υπέροχες κάρτες με καταπληκτικά αρκτικόλεξα πάνω που ανάθεμα αν οι μισοί από όσους τις κουβαλούσαν ήξεραν τι σημαίνουν. CEO, VEO. H γραμματέας έγινε Executive Assistant, και ο πωλητής έγινε Sales Representative Advisor. Ζούσε όλη η χώρα στην ευδαιμονία της αφθονίας …τίτλων! Γιατί στην πραγματικότητα αφθονία δεν υπήρξε ποτέ. Δεν υφίσταται αφθονία όταν στηρίζεται πάνω σε δανεικά, ακόμη και όταν αυτά είναι αγύριστα.

To lifestyle παντού, ακόμη και η μάνα μου που έβαζε παλιά σεμεδάκια παντού. Μισό, γιατί εδώ πρέπει να κάνω ειδική μνεία στα σεμεδάκια της μαμάς. Η λατρεία για τα σεμεδάκια της ήταν μοναδική. Στο στερεοφωνικό, εκείνα τα παλιά που είχαμε με τα 4 κομμάτια, είχαμε 8 σεμεδάκια! Κάτω από τον ενισχυτή, πάνω από τον ενισχυτή, κάτω από το κασετόφωνο, πάνω από το κασετόφωνο, κάτω από το ραδιόφωνο, πάνω από το ραδιόφωνο, κάτω από το πικάπ, πάνω από το πικάπ. Αυτό ίσχυε με όλες τις ηλεκτρικές – ηλεκτρονικές συσκευές. Η μάνα μου λοιπόν μετά από καβγάδες ετών για τα σεμεδάκια της, και την απορία της για το που χάνονταν (έχω δύο μπαούλα γεμάτα στην αποθήκη!), έμαθε για το Feng Shui και τις οδούς ενέργειας του χώρου και καταντήσαμε να έχουμε το τραπέζι στο μπαλκόνι και την μπερζέρα με τον παππού στην τουαλέτα!

Το lifestyle απαιτούσε περιοδικά, απαιτούσε Τύπο, και καταλήξαμε μια χώρα 10.000.000 ανθρώπων, μιας αγοράς στο ένα τρίτο, να έχουμε 70 περιοδικά lifestyle και 20 εφημερίδες! Όλα άνοιξαν με δανεικά, όλα αγοράζονταν με δανεικά. Και σήμερα τα δανεικά τελειώσαν. Για άλλη μια φορά ο Έλληνας πρέπει να βρει αποδιοπομπαίο τράγο. Πρέπει να κατηγορήσει, πρέπει να βρίσει, φυσικά κάποιον άλλον και ποτέ τον εαυτό του.

Και έτσι σήμερα τι έχουμε; Μια κοινωνία υπό κατάρρευση, έναν λαό όπως πάντα διχασμένο και μια νεολαία, που βαδίζει στα τυφλά, παρασυρόμενη από την γενιά μου προς τον γκρεμό. Τα σχολεία ακόμη και μετά από τόσα δανεικά μπάζουν νερά, έχουν πίνακες κιμωλίας και είναι μέσα στη σκόνη. Πριν μερικές μέρες μας ζήτησαν από το σχολείο της κόρης μου να μαζευτούμε οι γονείς να μεταφέρουμε τα θρανία στις πίσω αίθουσες γιατί οι υπάλληλοι του Δήμου δεν μπορούν να δουλέψουν υπερωρίες. Τα εργασιακά, παραμένουν τα ίδια, με φούμαρα και board rooms, αλλά χωρίς να ξέρουν οι επιχειρηματίες τι θα πει το βασικότερο, προϋπολογισμός. Η Κοινωνία παραμένει κλειστή, μονόχνοτη, και μονίμως καχύποπτη. Σε κοιτούν παράξενα όταν θα τους πεις καλημέρα χωρίς να τους ξέρεις. Σε αγνοούν όταν τους ζητήσεις συγνώμη που τους σκούντηξες κατά λάθος. Σε κοιτούν παράξενα όταν τους λες πως δεν έχεις καμιά σχέση με τους Αρχαίους Έλληνες που τόσο πολύ εκθειάζουν σε κάθε ευκαιρία…

Ένας αναγνώστης σε κάποιο παλιότερα άρθρο έγραψε πολύ εύστοχα:

«E λοιπόν, delete all the way, είναι εύκολο γρήγορο, εξυπηρετικό και βολικό για μια κοινωνία φυγόπονων. Κοινωνία φυγόπονων; Αχά! Μια τέτοια κοινωνία απ’ τις απαρχές του γένους και τέτοια θα ‘ναι. Δεν μιλάμε για ένα “φρέσκο” φαινόμενο. Υπήρξε επί-αιώνων προετοιμασία. Εύκολα και χωρίς να προτάξουμε αντεπιχειρήματα ή να παραδεχθούμε την αδυναμία μας να τα εκπονήσουμε, μπορούμε απλά να στρίβουμε το βλέμμα αλλού όταν κάτι δε κάθεται καλά στον “συναισθηματικό” μεταβολισμό μας (δε χρειάζεται καν να περιστρέψουμε το κρανίο μας εδώ που τα λέμε), και σήμερα ειδικά εμείς οι ίδιοι μας παρέχουμε την εξυπηρέτηση να μην στρίβουμε καν τα μάτια καθώς όλο το παιχνίδι παίζεται στην, δυο εκατοστών εύρους, μετατόπιση του δάκτυλου που ονομάζεται δείκτης πάνω στη συσκευή κοινωνοσυναισθημάτων και φορέα ψευδεξουσίας, ονόματι mouse! Και τέλος, μια ιδέα-πρόταση-μπαρούφα-απάτη και ίσως αλήθεια. Σε όλες τις χρονικές περιόδους υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που δε μοιάζουν με τους άλλους για Α ή Τ ή ΑΤ ή cos (AT^2) λόγους, και αν κάποιος τους ψάχνει, θα επιβεβαιώσει την εύρεσή τους αφού κοιμηθεί μαζί τους (εννοώντας τον ξεκάθαρα βιολογικό ύπνο). Μα ποιος μου λέει εμένα ότι ο “ξεχωριστός” άνθρωπος που την ανάγκη του έπλασα είναι ο ίδιος “ξεχωριστός” που την ανάγκη του σκαρφίστηκες (ο οικουμενικός Εσύ);

Εύχομαι σε μένα, τον αρθρογράφο και όποιον αναγνώστη έφτασε στο τέλος του μικρού μου λεκτικού συρφετού “Καλό Ψάξιμο. Οι μεταβλητές Α, Τ και ΑΤ ειναι αδύνατο να υπολογιστούν και αυτό κάνει το παιχνίδι ενδιαφέρον, απρόβλεπτο και συχνά μάταιο (μα είμαστε ματαιόσχολοι και γι’ αυτό ας περάσουμε καλά)!»

Αχ Ελλάδα, με πονάς, κάθε μέρα και στιγμή. Με πονάς γιατί είσαι ματαιόσχολη, με πονάς γιατί είσαι ματαιόδοξη, με πονάς γιατί είσαι φυγόπονη… Δεν φταις εσύ όμως. Φταίω εγώ που συνεχίζω να ελπίζω, να πιστεύω, να προσπαθώ. Και έτσι ακριβώς θα συνεχίσω να είμαι. Παιδεία, διαφόρων πεδίων, διώχνει την πενία και όλα αυτά, εκτός Εκπαίδευσης και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Εκπληκτικό κείμενο. Κρίμα που οι περισσότεροι δε θα καταλάβουν τι εννοείς… Γιατί δε θέλουν…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here