Το Σάββατο που το Gagarin υποκλίθηκε στον …sir Γιάννη Νάστα και τους Xaxakes!

16/12/2011
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
www.musiccorner.gr

Το ραντεβού είχε δοθεί και δεν έπαιρνε άλλη αναβολή… Σάββατο, 10 Δεκεμβρίου, οι Xaxakes κατηφόρισαν προς το Νότο μετά από πολύ καιρό και μας βρήκαν όλους να τους περιμένουμε στο Gagarin 205! Σα να μη πέρασε μια μέρα. Γιατί μας είχαν λείψει. Πολύ…

Στη σκηνή του Gagarin βρισκόταν απο τις εννιά η dj Ladydust – το όνομα που επέλεξε δεν παραπέμπει τυχαία στον Ziggy Stardust, και το επιβεβαίωσαν και οι μουσικές της επιλογές. Ωραίες διασκευές. Αγαπημένα κομμάτια περασμένων δεκαετιών. Μετά απο περίπου δύο ώρες dj sets, ήμασταν πιο έτοιμοι απο ποτέ για τους Xaxakes!

Στις έντεκα ακριβώς κάνει την εμφάνιση του στη σκηνή ο Γιάννης Νάστας και το υπόλοιπο συγκρότημα. Ντυμένος στα δερμάτινα, με το κλασσικό γοητευτικό χαμόγελο αναλλοίωτο στα χείλη, ξεκινάει να παίζει το πρώτο τραγούδι… Au revoir… Το λέμε όλοι μαζί και το ταξίδι ξεκινάει… Διακτινιζόμαστε στο βαθυκόκκινο σύμπαν των Xaxakes, χορεύουμε valse με τα ελάφια, τραγουδάμε το L’ amour σα να είχαμε κάνει εντατικά μαθήματα γαλλικών ειδικά γι’ αυτό το βράδυ, του φωνάζουμε Love me, και ανοίγουμε τα άγρια φτερά μας, μαζί και λάθος- κι όπου βγεί… Σε κάποια στιγμή που καταφέρνω να ξεκολλήσω τα μάτια μου απο τη σκηνή, γυρίζω γύρω μου και συνειδητοποιώ ότι ο μέσος όρος του κόσμου είναι κάτω απο τριάντα ετών, γεγονός που με ενθουσίασε (και με έκανε να αισθανθώ λίγο μεγάλη ίσως για να βρίσκομαι front row, αλλά μετά το πρώτο vivaaa* το ξεπέρασα!).

Σε όλες τις συνεντεύξεις του ο Νάστας δηλώνει πόσο αγαπάει τα live. Και πραγματικά, τα live των Xaxakes δε μοιάζουν με κανενός  άλλου. Πάντοτε έχω την εντύπωση πως είμαστε οι προσωπικοί του καλεσμένοι σε ένα privé αυτοσχέδιο party που έστησε με την παρέα του! Για σχεδόν τρεις ώρες Ο Νάστας μας μιλάει, μας τραγουδάει, μας χαμογελάει, είναι πιο άμεσος απο ποτέ και ταυτόχρονα η μορφή του μοιάζει τόσο απόκοσμα γοητευτική, μακρινή και παράξενη… Είναι ένας γνήσιος star, γιατί το εκπέμπει απο μέσα του, και δεν τον επέβαλε το …δελτίο ειδήσεων του STAR! Όχι, Ο Νάστας ζει σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, μακρυά απο την κακομοιριά της τηλεόρασης και του άγχους του να μας υπενθυμίζει διαρκώς την παρουσία του μέσα απο δηλώσεις και φτηνές στημένες paparazzi φωτογραφίες. Επιλέγει να απέχει και όταν του έχουμε λείψει αρκετά, παίρνει το αυτοκινούμενό του και μας καλεί ξανά σε μια σκηνή. Αυτός επάνω, κι εμείς απο κάτω, οι μυημένοι του, να συνεχίζουμε μια επικοινωνία που έχουμε ξεκινήσει χρόνια πριν, χωρίς μεσάζοντες…

Και η ώρα περνάει, και το ταξίδι συνεχίζεται… Αφιερώσεις σε μια μυστηριώδη ξανθιά, η οποία βρίσκεται κι αυτή πρώτη σειρά και τραγουδάει μαζί με όλους εμάς… Απορία και ζήλια από τις έτερες ακροάτριες, ξανθές και μη, για την ταυτότητά της! Σε κάποια στιγμή διακρίνω οτι πρόκειται για τη …Θεοδοσία Τσάτσου! Φίλη με το Νάστα απο τα χρόνια της Θεσσαλονίκης, αλλά κυρίως μυημένη κι αυτή στο …Ξ-αξιακό σύστημα, δε θα μπορούσε να λείπει απο τη μεγάλη τους επιστροφή…!

Ακολουθεί μια μικρή στάση στο διαγαλαξιακό μας ταξίδι για 6 λεπτά χρονομετρημένα (ο αστρικός χρόνος κυλάει με μεγαλύτερη ταχύτητα εν αντιθέσει με τον γήινο!) προκειμένου να φορέσει το καλό του κοστούμι ο οικοδεσπότης μας και να ανανεώσουμε το κρασί μας (γιατί χρειαζόμαστε καύσιμα) και συνεχίζουμε… Ξαναβγαίνει με το κόκκινο αγαπημένο του/μας κοστούμι και ένα υπέροχο φουλάρι στο λαιμό. Αυτοσχεδιάζει, τραγουδάει rock ‘n’ roll, αστειεύεται λέγοντας να το διαλύσουμε και να πάμε σε ένα κωλο-rock bar να τραγουδάμε μέχρι το πρωί, κι εμείς τον κοιτάμε υπνωτισμένοι, συγκινημένοι γιατί ζούμε κάτι αυθεντικό αυτό το βράδυ, χωρίς μέτρο και καθωσπρεπισμούς. Ο Νάστας δε φοβάται να λερωθεί… Δεν αποφεύγει την άμεση επαφή με τον κόσμο. Το αντίθετο. Την επιδιώκει… Μας τραγουδά το perfect day και εμείς στεκόμαστε προσοχή, σα να ακούμε τον εθνικό ύμνο! (εξάλλου αυτές τις περίεργες μέρες που έχουν χάσει την αίγλη τους τα παλιά σύμβολα, αυτό το love tribute μας θυμίζει πως η αγάπη πρέπει να εφευρεθεί ξανά, για να μπορέσει να φυτρώσει και πάλι η ελπίδα μέσα μας).

Και τελικά μας λέει “Au revoir” , αλλά αυτή τη φορά είναι μόνο δικό του. Αυτός φεύγει ξανά, να φωτίσει άλλες σκηνές, άλλα πλήθη. Κι εμείς προσγειωνόμαστε απότομα, back to life, back to reality… Τα φώτα σβήνουν και ο κόσμος διαλύεται σιγά-σιγά. Αυτό ήταν… Αυτό ήταν;

Κι όμως για ακόμα μια φορά Ο Νάστας μας κάνει την έκλπληξη: Βγαίνει απο τα καμαρίνια και έρχεται στο foyer για να σφίξει το χέρι και να ευχαριστήσει τον κόσμο απο κοντά και να ρωτήσει αν μείναμε ευχαριστημένοι, ως γνήσιος οικοδεσπότης! Γιατί είναι Κύριος. Και επειδή ξέρω οτι τον εκνευρίζουν τέτοιοι χαρακτηρισμοί, μιας και η έννοια του ορισμού Κύριος έχει πλέον αλλοιωθεί απο όλους αυτούς τους γραβατωμένους δήθεν τύπους, αποφάσισα να τον χρίσω …Sir! Κάτι τέτοιο του αρμόζει καλύτερα νομίζω. Sir Γιάννης Νάστας. Έτσι!

* viva = Αγαπημένο  επιφώνημα του Γιάννη Νάστα, το οποίο ενστερνίζονται και οι μυημένοι του πλήρως και αναφωνούν σε ένα καλό live κομμάτι (πριν, μετά ή και κατά τη διάρκεια. There are no rules cause Nastas rulzzz!)

——————–

Παραθέτω επίσης κάποια απο τα ωραία που μου είπε στη συζήτησή μας μετά τη συναυλία:

Γιάννης Νάστας (Πριν προλάβω να τον ρωτήσω εγώ!): Πώς σας φάνηκε το Live;

Music Corner: Υπέροχο, απόκοσμο, ρομαντικό ά λα παλαιά… Εσένα;
Γιάννης Νάστας: Ενθουσιάστηκα με την υποδοχή του κόσμου. Και ειδικά με τους πιτσιρικάδες, που ξέρανε όλα τα τραγούδια μας απ’ έξω. Τους γουστάρω πολύ γιατί ξέρουν να ξεχωρίζουν κάθε τι αυθεντικό, και ευτυχώς δε πείθονται απο όλα αυτά που τους “σερβίρονται” καθημερινά, αλλά προσπαθούν να ανακαλύψουν το δικό τους μουσικό μονοπάτι.

Music Corner: Αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει στα Live των Xaxakes είναι η επικοινωνία με τον κόσμο απο κάτω. Τους μιλάς συνέχεια, σου απαντάνε, σε ρωτάνε κι αυτοί…
Γιάννης Νάστας (με διακόπτει): Μα δεν τους αισθάνομαι απο κάτω, αλλά γύρω μου! Ποτέ δεν επεδίωξα την απόσταση με το κοινό, το αντίθετο. Όλοι αυτοί που με τίμησαν και ήρθαν εδώ απόψε είναι φίλοι μου! Μου είναι προσωπικά άγνωστοι, αλλά παρολαυτά τους νιώθω σαν παλιόφιλους… Γι’ αυτό και σκέφτομαι την επόμενη φορά να βρεθούμε σε ένα πιο μαζεμένο χώρο, να πιούμε κανένα κρασί και να τραγουδάμε μέχρι το πρωί!

Music Corner: Έχεις μια δυναμική που θα  μπορούσες αν το μεθόδευες να γέμιζες στάδια. Κι εσύ μου λες  οτι προτιμάς ένα μικρό χώρο;
Γιάννης Νάστας: Μα δε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Δε με νοιάζει αν θα παίζω για πενήντα ή χίλια άτομα, αρκεί να είναι … αγάπης άνθρωποι, να έχουν έρθει δηλαδή με ανοιχτή την καρδιά τους. Κι εγώ είμαι πάντα ανοιχτός στον κόσμο, δε μπορώ να κρυφτώ. Νιώθω υπόλογος ως καλλιτέχνης απέναντι του, έχω αναλάβει την ηθική υποχρέωση να τον “ταξιδέψω”. Γι ‘αυτό και στην αρχή εκνευρίστηκα με τις ξεκούρδιστες κιθάρες, γιατί με κρατούσαν στη γη, δε μπορούσα να απογειωθώ! Και το όφειλα στον κόσμο που ήρθε απόψε…

Music Corner: Και η μαζική αποδοχή; Δεν σε ενδιαφέρει;
Γιάννης Νάστας: Όχι. Εγώ τραβάω το δρόμο μου και όποιος θέλει ακολουθεί. Και το κάνω με μεγάλο προσωπικό κόστος όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσα, για παράδειγμα, να είχα γράψει όλα τα τραγούδια μου στο στύλ του Μόντε Κάρλο και όντως να γέμιζα στάδια τώρα. Αλλά δεν το έκανα. Γιατί δεν είμαι μονοδιάστατος άνθρωπος, όπως και όλοι μας, σε πείσμα όλων αυτών που προσπαθούν να μας μεταλλάξουν…

Music Corner: Το άγχος του χρόνου; Υπάρχει;
Γιάννης Νάστας: Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Κι εγώ αγαπώ την τρέλα, θέλω η καρδιά μου να χτυπά… Θέλω να ζω για όλα αυτά που αξίζουν πραγματικά… Μ’ αρέσει η παλιά ρομάντζα, το να βλέπω τους παππούδες στο καφενείο, γουστάρω να τραγουδάω για τα αυθεντικά πράγματα. Γράφω τραγούδια για ότι πιο κλασσικό και ανατρεπτικό συνάμα: Για έρωτα και επανάσταση. Όλα τα άλλα είναι επίπλαστα και δε με αφορούν.

Αντί επιλόγου, θα κλείσω κοπιάροντας τις τελευταίες λέξεις που κρυφάκουσα να του απευθύνει η Θεοδοσία Τσάτσου φεύγοντας, αντί καληνύχτας: “Καλές μουσικές”!

Καλές μουσικές, λοιπόν. Viva Johnny!

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…