Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Κάθε τραγούδι έχει τη δική του ιστορία. Άλλοτε από μια προσωπική εμπειρία, άλλοτε από την ανάγνωση ή το άκουσμα μιας ιστορίας, άλλοτε εντελώς τυχαία και συμπτωματικά, έχουν γραφτεί υπέροχες μελωδίες και στίχοι που μας συντρόφεψαν στις χαρές, στις λύπες, στη διασκέδαση, στους έρωτες, στους χωρισμούς μας. Αυτές τις ιστορίες θ’ αφηγείται τούτη η στήλη, σαν ένα παραμύθι, που όμως είναι τόσο αληθινό…

Παράλληλα, θα παρουσιάζει σπουδαίες συνεργασίες δημιουργών κι ερμηνευτών που έγραψαν ανεξίτηλα το όνομά τους στις πιο χρυσές σελίδες του ελληνικού τραγουδιού…

———————————————————–

Σταλιά-σταλιά
(Γιώργου Ζαμπέτα – Διονύση Τζεφρώνη)
Μαρινέλλα

 

Οι περισσότεροι από τους σπουδαίους συνθέτες που γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν στον τόπο μας, μπορούσαν να γράψουν ένα τραγούδι εμπνεόμενοι ακόμη κι από τα πιο ασήμαντα πράγματα κι από γεγονότα στα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα δίναμε την παραμικρή προσοχή. Ειδικά οι παλαιότεροι που μπορεί να μην είχαν τις σημερινές ευκολίες, αλλά το μεράκι και η αγάπη για τη δουλειά τους ξεχείλιζαν…

Ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν ένας από αυτούς. Με τα τραγούδια και τη χαρακτηριστική παρουσία του έγραψε μια ξεχωριστή σελίδα στον ελληνικό πολιτισμό, ασχέτως αν ορισμένοι τον θεωρούσαν γραφικό και δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά. Υπήρξε μοναδικός στο είδος του, χαρίζοντάς μας πολύ όμορφες δημιουργίες που θ’ ακούγονται όσο υπάρχει Ελλάδα…

Ο ήχος του …ταξί έγινε τραγούδι!

Η σημερινή μας ιστορία έχει να κάνει μ’ ένα από τα πιο γνωστά και διαχρονικά τραγούδια του Ζαμπέτα, το «Σταλιά-σταλιά». Ο συνθέτης είχε πάρει τους στίχους από τον Διονύση Τζεφρώνη, αλλά γι’ αρκετό καιρό δε μπορούσε να βρει τη μελωδία που θα τους ταίριαζε. Έκανε πολλές δοκιμές, αλλά ποτέ δεν έμενε ικανοποιημένος. Επιπλέον, οι εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα, η ενασχόλησή του με τη μουσική επένδυση κινηματογραφικών ταινιών και οι δισκογραφικές υποχρεώσεις του τον είχαν κουράσει κι έτσι αποφάσισε να ηρεμήσει για λίγο καιρό.

Ως τόπο ξεκούρασης επέλεξε το Λονδίνο, το οποίο επισκεπτόταν αρκετά συχνά τόσο για δουλειά, όσο και για διακοπές και ψώνια. Πήρε μαζί και το μπουζούκι του που ποτέ δεν αποχωριζόταν, έχοντας σκοπό ήρεμος και χωρίς σκοτούρες στο μυαλό του να γράψει επιτέλους το τραγούδι που τόσο καιρό τον απασχολούσε.

Φτάνοντας λοιπόν στην αγγλική πρωτεύουσα, μπήκε σ’ ένα ταξί για να πάει στο ξενοδοχείο όπου θα διέμενε. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής κι ακούγοντας τον ήχο από το εν κινήσει όχημα, εντελώς ξαφνικά του ήλθε η έμπνευση κι έβγαλε το μπουζούκι μέσα στο ταξί (!) για να φτιάξει ένα «σκελετό» της μελωδίας που θα χρησιμοποιούσε! Ο ταξιτζής έμεινε έκπληκτος κι άρχισε να τον ρωτάει «τι κάνεις εκεί;», αλλά ο Ζαμπέτας δεν καταλάβαινε τίποτα και συνέχιζε να παίζει! Είναι πραγματικά απολαυστική η διήγηση του περιστατικού από τον ίδιο, η οποία περιλαμβάνεται στη βιογραφία του που επιμελήθηκε το 1997 η Ιωάννα Κλειάσιου…

Ένα «όχι» που έφτιαξε μια καριέρα…

Μόλις ο Ζαμπέτας έφτασε στο ξενοδοχείο, ολοκλήρωσε το τραγούδι και το ηχογράφησε πρόχειρα στο μαγνητοφωνάκι που επίσης είχε μαζί του. Σκέφτηκε λοιπόν να το προτείνει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, καθώς ο ίδιος επρόκειτο να «ντύσει» μουσικά την ταινία «Το κορίτσι του λούνα παρκ» που ετοιμαζόταν εκείνη την εποχή.

Πράγματι, επιστρέφοντας στην Αθήνα συναντήθηκε με την εθνική μας σταρ ένα πρωινό στο στούντιο. Γεμάτος ενθουσιασμό της μίλησε για το νέο τραγούδι που είχε φτιάξει, λέγοντάς της χαρακτηριστικά ότι «μετά από αυτό τελειώνουνε τα πάντα». Εκείνη ζήτησε να το ακούσει και πράγματι της το έπαιξε αμέσως, όμως η Αλίκη τον προσγείωσε απότομα: «Τι είναι αυτό; Να το δώσεις να το πει ο Καζαντζίδης» ήταν η απάντησή της και φυσικά ο Ζαμπέτας έμεινε άφωνος.

Ωστόσο, εκείνη την ημέρα ήταν παρούσα στο στούντιο και η Μαρινέλλα, η οποία προσπαθούσε να σταθεί μόνη της στο χώρο του τραγουδιού μετά τον καλλιτεχνικό και προσωπικό χωρισμό της από τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Έχοντας υπογράψει συμβόλαιο με την τότε «Ελλαδίσκ» (μετέπειτα PHILIPS), είχε ηχογραφήσει κάποια τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού σε στίχους Πυθαγόρα που είχαν γίνει γνωστά («Πίσω από τις καλαμιές», «Οι άντρες δεν κλαίνε» – μάλλον ως «απάντηση» στο «Κι οι άντρες κλαίνε» του Καζαντζίδη), αλλά ακόμη δεν είχε κάνει την πολύ μεγάλη επιτυχία που θα την καθιέρωνε στο χώρο ως αυθύπαρκτη παρουσία.

Είχε ακούσει λοιπόν το τραγούδι που έπαιξε ο Ζαμπέτας κι όταν έφυγε η Βουγιουκλάκη, πήγε κοντά του και τον ρώτησε αν θα μπορούσε να το πει εκείνη. Ο συνθέτης έδωσε αμέσως την άδειά του -άλλωστε τη γνώριζε καλά για πολλά χρόνια- επειδή όμως ήταν κουρασμένος ενημέρωσε ότι θα έφευγε για το σπίτι του κι απλώς ζήτησε να του τηλεφωνήσουν όταν θα ολοκληρωθεί η ηχογράφηση για να την ακούσει. Έτσι κι έγινε, καθώς λίγη ώρα αργότερα όλα ήταν έτοιμα και ο Ζαμπέτας ενθουσιάστηκε ακούγοντας από το τηλέφωνο τη Μαρινέλλα να τραγουδά.

Το κομμάτι κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών στις 11 Μαρτίου του 1968 έχοντας στην άλλη πλευρά το επίσης υπέροχο «Πήρα τους δρόμους» σε στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου (PHILIPS 6231) κι αμέσως έγινε μεγάλη -και διαχρονική όπως αποδείχτηκε- επιτυχία, ανοίγοντας το δρόμο στη σπουδαία ερμηνεύτρια για μια λαμπρή καριέρα που διαρκεί ως σήμερα…

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το «Σταλιά-σταλιά» επιλέχθηκε ως τίτλος του πρώτου «μεγάλου» δίσκου της Μαρινέλλας που κυκλοφόρησε στις 17 Ιανουαρίου του 1969, ενώ η ίδια εμφανιζόταν να το τραγουδά και στην ταινία «Ο πιο καλός ο μαθητής»!

———————

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Σωστά όλα όσα γράφετε, εκτός από την αναφορά στο “Κι οι άντρες κλαίνε”. Πρώτα γράφτηκε το “Οι άντρες δεν κλαίνε” και αργότερα ο Καζαντζίδης είπε το “Κι οι άντρες κλαίνε” και όχι το ανάποδο όπως λέει το άρθρο!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here