Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Ένας δίσκος ήρθε απ’ τα παλιά
Οι δίσκοι που ποτέ δεν ξεχνάμε…!

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Η στήλη αυτή του musiccorner έχει ως στόχο να θυμίσει στους παλαιότερους και να προτείνει στους νεότερους μια σειρά από δίσκους 33 στροφών που εκδόθηκαν σε μια «χρυσή» περίοδο για το ελληνικό τραγούδι. Τότε που μεσουρανούσαν μεγάλοι συνθέτες, ποιητές και στιχουργοί, αλλά και ερμηνευτές. Τότε που ένας νέος δίσκος του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Ξαρχάκου, του Μούτση, του Λοΐζου και τόσων άλλων σπουδαίων μουσικών αποτελούσε καλλιτεχνικό και πολιτισμικό γεγονός!
Οι δίσκοι που θα παρουσιάσουμε, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που σήμερα χαρακτηρίζονται «κλασικοί» κι έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και σε κάποιους που μπορεί να μην είχαν την αποδοχή και την «αναγνωρισιμότητα» που τους άξιζε την εποχή που εκδόθηκαν, κρύβουν όμως «διαμάντια» που έστω και μετά από τόσα χρόνια δεν είναι αργά να βγουν στην επιφάνεια…

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«ΣΤΟΥΣ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ» (LYRA 3429)

Δε θυμάμαι ν’ ακούστηκε περισσότερο κάποιος από τους δίσκους που έκανε η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά, όσο αυτός. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1986 σε μουσική του Σπύρου Παπαβασιλείου, στη μοναδική ολοκληρωμένη δουλειά του με τη σπουδαία ερμηνεύτρια και τα ραδιόφωνα της εποχής παίζανε σχεδόν καθημερινά τα περισσότερα τραγούδια του.

Και όχι αδίκως, καθώς πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ με όμορφες μελωδίες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της Μοσχολιού, η φωνή της οποίας βεβαίως είχε πλέον φθαρεί αρκετά αλλά παρέμενε γοητευτική. Υπάρχουν και λαϊκά κομμάτια, αλλά και ορισμένες υπέροχες μπαλάντες που πάντως σε γενικές γραμμές εξυπηρετούσαν τις απαιτήσεις των νυχτερινών κέντρων, χωρίς φυσικά αυτό ν’ αποτελεί μομφή…

Οι «τριάντα και κάτι» σίγουρα θυμάστε το ομότιτλο («αφιερωμένο εξαιρετικά στον Π.Σ.» γράφει στο οπισθόφυλλο, εννοώντας προφανώς τον τότε σύντροφο της Μοσχολιού και παλιό διεθνή μπασκετμπολίστα Παύλο Σταμέλο), το «Πρώτα απ’ όλα εμείς και η αγάπη» (αμφότερα παίζονταν επί μονίμου βάσεως στις διαφημιστικές εκπομπές της LYRA κάθε Κυριακή μεσημέρι), «Το υπόγειο», το «Τόσο πολύ που σ’ αγαπώ» και το «Ήμασταν παιδιά κι ονειρευόμασταν», το οποίο θεωρώ ότι είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Επίσης, καλή στιγμή είναι και το «Θυμάμαι εσένα» με τη συμμετοχή του Δημήτρη Ψαριανού.

Παραγωγός ήταν ο Γιώργος Μακράκης και η ηχογράφηση έγινε στο Sound Studio με ηχολήπτη τον Νίκο Δεσποτίδη. Στο οπισθόφυλλο υπάρχει φωτογραφία της Μοσχολιού με τον Παπαβασιλείου, καθώς και σημείωμα της τραγουδίστριας. Στις δεύτερες φωνές ο Δημήτρης Κοντογιάννης και η Νάντια Καραγιάννη.

Τα τραγούδια του δίσκου
01) Στους ανήσυχους δρόμους (Λ. Τεάζη)
02) Σε συναντώ (Π. Φαλάρα)
03) Πρώτα απ’ όλα εμείς και η αγάπη (Π. Φαλάρα)
04) Το υπόγειο (Ν. Βρεττού)
05) Να ‘χα έναν άνθρωπο (Λ. Τεάζη)
06) Αυτά τα χέρια άφησες (Ν. Βρεττού)
07) Θυμάμαι εσένα (Ν. Βρεττού)
08) Για έλα στο παράθυρο (Ν. Βρεττού)
09) Δε θέλω αναλύσεις (Λ. Τεάζη)
10) Τόσο πολύ που σ’ αγαπώ (Τ. Οικονόμου)
11) Ήμασταν παιδιά κι ονειρευόμασταν (Ν. Βρεττού)

ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ-ΘΑΝΟΣ ΣΟΦΟΣ
«ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ» (MINOS MSM 640)

Χρονιά «επανενώσεων» (Κουγιουμτζής-Νταλάρας) και φαινομενικά «αταίριαστων» συνεργασιών (Μικρούτσικος-Αλεξίου, Ξαρχάκος-Πάριος, Σπανουδάκης-Αρβανιτάκη) το 1986 και στην πρώτη κατηγορία εντάσσεται η δισκογραφική δουλειά δύο καλλιτεχνών που είχαν γράψει χρυσές σελίδες στο βιβλίο της ελληνικής μουσικής τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Ο λόγος για το Μίμη Πλέσσα και τον Γιάννη Πουλόπουλο.

Τα τραγούδια του πρώτου ερμηνευμένα από τον δεύτερο αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για το «έντεχνο λαϊκό» είδος της μετά Θεοδωράκη εποχής και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα. Ωστόσο, οι δυο τους είχαν αρκετά χρόνια να βρεθούν στο στούντιο κι αποφάσισαν να τα «ξαναπούν» μουσικά το Νοέμβριο του 1986, πάνω σε στίχους του Θάνου Σοφού. Μάλιστα, η επικείμενη συνεργασία τους ανακοινώθηκε από το τηλεοπτικό «Καλλιτεχνικό καφενείο» που ο συνθέτης συμπαρουσίαζε εκείνη την εποχή με τον Βασίλη Τσιβιλίκα και τον Κώστα Φέρρη, σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις του τραγουδιστή στη μικρή οθόνη!

Ωστόσο, η καινούργια τους «σύμπραξη» δεν είχε την επιτυχία των προηγούμενων. Φυσικά, ο κόσμος δεν περίμενε ν’ ακούσει αριστουργήματα σαν «Το άγαλμα», το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», το «Ποια νύχτα σ’ έκλεψε» κ.τ.λ. που είχαν ήδη περάσει στο πάνθεον της ιστορίας της ελληνικής μουσικής, όμως και τα ίδια τα νέα τραγούδια δε θα μπορούσαν να έχουν τη δυναμική των παλαιότερων. Οι εποχές είχαν αλλάξει, το κοινό άκουγε πλέον άλλα πράγματα κι έτσι η υποδοχή του δίσκου ήταν σχετικά «χλιαρή» με βάση την αποδοχή που είχαν οι δύο καλλιτέχνες.

Ο Πλέσσας προσπάθησε να προσαρμόσει τις μελωδίες του στη «νέα τάξη πραγμάτων» και χρησιμοποίησε ως βάση τις νέες τεχνολογίες όσον αφορά τη μουσική (συνθεσάιζερ), ενώ και ο Πουλόπουλος δεν ήταν πλέον ο ίδιος φωνητικά σε σχέση με τις περασμένες δεκαετίες. Έτσι, ο δίσκος δεν πήγε όσο καλά περίμεναν οι συντελεστές και τα πιο πολλά τραγούδια του παραμένουν άγνωστα μέχρι σήμερα. Παρόλα αυτά, πρόκειται για τη μοναδική ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά συνθέτη κι ερμηνευτή, καθώς στις προηγούμενες συμμετείχαν κυρίως η Ρένα Κουμιώτη και λιγότερο η Πόπη Αστεριάδη (στο «Δρόμο»).

Το πιο γνωστό είναι το «Άσε στην πόρτα τα κλειδιά» που ακούστηκε και περισσότερο στα ραδιόφωνα, ενώ το ίδιο συνέβη σε μικρότερο βαθμό με την «Ταυτότητα» και το «Έτσι όπως γίναμε». Παραγωγός ήταν ο Γιώργος Μακράκης και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound με ηχολήπτη τον Γιάννη Σμυρναίο.

Τα τραγούδια του δίσκου
01) Την καρδιά μου δεν τη νίκησα
02) Ένα τραγούδι χωρισμού
03) Η ταυτότητα
04) Η σκιά μου
05) Προδομένα χρόνια
06) Έτσι όπως γίναμε
07) Άσε στην πόρτα τα κλειδιά
08) Μαίρη μίλα μας λιγάκι
09) Τι με θέλεις εμένα
10) Με βρήκε το ξημέρωμα

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here