9/4/2013
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Μάριος Γκούβας
www.musiccorner.gr
Λένε πως οι μουσικές και τα τραγούδια με τα οποία μεγαλώνεις, αυτά που έχεις συνδέσει με την παιδική σου ηλικία λειτουργούν λίγο σαν comfort zone, σαν κάτι ασφαλές στο οποίο μπορείς πάντα να επιστρέψεις και να νιώσεις όμορφα. Κάπως έτσι λειτουργεί και για μένα ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Ίσως να φταίει ότι παιδιώθεν θυμάμαι τους γονείς μου να τραγουδάνε το «Τζιν τζιν τζιν» σε μένα και στην αδερφή μου ή ότι στη δευτέρα δημοτικού η μαμά μου με πήγε να τον δω στη συναυλία που έκανε στο σχολείο μου, παρά το γεγονός ότι ήμουν μια βδομάδα στο κρεβάτι με βρογχίτιδα. Σε κάθε περίπτωση, τα live του τα χαίρομαι ιδιαίτερα, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω και την εμφάνισή του στον Ιανό την προηγούμενη Παρασκευή!
Φτάσαμε στον Ιανό αρκετά νωρίτερα και λίγα λεπτά μετά τις 21.00 το πατάρι του Ιανού είχε γεμίσει. Η αλήθεια είναι πως ηλικιακά ήμουν απ’ τους νεότερους στο χώρο, όμως αν κρίνω απ’ τις αντιδράσεις του κόσμου, πιστεύω ακράδαντα ότι οι περισσότεροι είχαν ζήσει το θρυλικό πάρτυ στη Βουλιαγμένη, γεγονός που μου επιτρέπει να τους ζηλεύω απεριόριστα. Λίγο πριν το ρολόι δείξει δέκα, ο αγαπημένος όλων «Λούκι» βρέθηκε πίσω απ’ το πιάνο και με τη συνδρομή του Γιάννη Καραγιάννη στο κοντραμπάσο και του Ανδρέα Τσεκούρα στο ακορντεόν και για τις επόμενες δύο ώρες ο χώρος γέμισε με χαρά, συγκίνηση και αναμνήσεις.
Με το πιάνο προέκταση των δακτύλων του και τη φωνή του να γεμίζει το χώρο μέσα απ’ το μικρόφωνο ξεκίνησε με το «Κολλήγα γιος» σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, το οποίο μελοποιήθηκε το 1971 και κυκλοφόρησε 2 χρόνια αργότερα στο δίσκο «Μικροαστικά». Σχεδόν ολόκληρο το πρώτο μέρος του προγράμματος βασίστηκε στο συγκεκριμένο δίσκο, ο οποίος έρχεται ξανά στην επιφάνεια και ακούγεται ίσως πιο επίκαιρος από ποτέ, 40 χρόνια μετά. Το κοινό ήταν αρκετά συγκρατημένο σε σχέση με το τι ακολούθησε στη συνέχεια, ίσως επειδή τα πρώτα αυτά τραγούδια δεν είναι τα κατ’ εξοχήν αναγνωρίσιμα κομμάτια του Κηλαηδόνη, παρ’ όλα αυτά το πρόγραμμα ήταν απολαυστικό απ’ την αρχή ως το τέλος. Κι ενώ μας μίλησε για την ιστορία του δίσκου και την περιπέτειά του με τη λογοκρισία, χωρίς να το καταλάβουμε στην κυριολεξία, περάσαμε στο «Όσο αγαπιόμαστε τα δυο», το «Μη χτυπάς» και την «Κεφαλονίτισσα» (την οποία αφιερώνουμε στη Ρόζα Βασιλάτου, που μας άφησε για dolce vita στα εξωτερικά) και έπρεπε να διακόψουμε για διάλειμμα.
Και με τους ανεβαστικούς country ρυθμούς του «Ένας φτωχός και μόνος cowboy» ξεκίνησε το δεύτερο μέρος το οποίο έπιασε ίσως τα πιο αγαπημένα κομμάτια του δημιουργού. Σίγουρα από μια τόσο μεγάλη δισκογραφία δεν είναι εύκολη η επιλογή 25 περίπου κομματιών για μία βραδιά, οπότε εκεί ο Λουκιανός κινήθηκε με «ασφάλεια» και μας χάρισε τη «Ρίτα», τα «Θερινά σινεμά», τη «Βουλιαγμένη» και η νεότερη μερίδα του κοινού αν και μειοψηφία κάναμε κερκίδα και αρχίσαμε να χορεύουμε και τραγουδάμε. Κι αν και νιώσαμε πως το πρόγραμμα τελείωσε σχετικά γρήγορα με τον «Ύμνο των μαύρων σκυλιών», λίγη ώρα μετά το “Λουκιανικό” γλέντι συνεχίστηκε μ’ ένα μεγάλο encore που έπιασε από Βασίλη Τσιτσάνη και Γιώργο Μπάτη μέχρι Άκη Πάνου και Μάνο Λοΐζο, κάνοντας τον κόσμο στο τέλος να ξεσπάσει σ’ ένα πηγαίο, θερμό χειροκρότημα χωρίς σταματημό!
Συμπέρασμα: όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο Λούκι θα παίζει τρεις νότες στο πιάνο και θα σε ξεσηκώνει, απ’ την περίοδο της Χούντας ως την περίοδο της Τρόικας και του ΔΝΤ. Μπορεί να μην έζησα το περίφημο εκείνο πάρτυ στη Βουλιαγμένη, ούτε να πέτυχα τα τραγούδια του στο πρώτο άκουσμά τους και την περίοδο που μεσουρανούσε, αλλά η μουσική δεν έχει χρονολογία ούτε ηλικία και όταν κάτι είναι αληθινό και άξιο λόγου θα βρει το πέρασμα του μέσα στις δεκαετίες και θα το αγαπήσουν και οι επόμενες γενιές. Από τη δική μας γενιά λοιπόν, την προηγούμενη, και γιατί όχι την επόμενη, ένα ευχαριστώ στο Λουκιανό Κηλαηδόνη, όχι για τη συγκεκριμένη βραδιά αλλά για τη συνολική μουσική συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια!
——————
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…