Γράφει η Στέλλα Καραμπακάκη
www.musiccorner.gr
Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012
Περνάει ο καιρός, αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζουν και τα τραγούδια που μας αρέσει να ακούμε και να σιγοτραγουδάμε στη μπανιέρα…
Αλλάζουν μαζί τους και τα τραγούδια που μας αρέσει να πλάθουμε για τον εαυτό μας και που θα μπορούσαν να ακούγονται στο background αν η ζωή μας γινόταν ταινία.
Ο καθένας επιλέγει το δικό του.
Υπάρχουν εκείνοι που επιλέγουν για τη ζωή τους τραγούδια επαναστατικά, που γεμίζουν τα πνευμόνια τους και ακούγονται από μεγάφωνα σε πλατείες και δρόμους. Που τους δίνουν θάρρος και έμπνευση και τους ακολουθούν ανάμεσα στα δακρυγόνα και τις σελίδες της ιστορίας που γράφονται μαζί τους.
Υπάρχουν άλλοι που επιλέγουν τραγούδια ερωτικά, που συνοδεύουν τους γάμους, τους χωρισμούς και τις επανασυνδέσεις τους με το ανάλογο πάντοτε ύφος. Που τα ψιθυρίζουν ανάμεσα σε μονόπετρα δαχτυλίδια και αποχαιρετισμούς με βαλίτσες στο κατώφλι.
Υπάρχουν κάποιοι που τη ζωή τους θέλουν να ακολουθούν τραγούδια από παλιές κλασικές ταινίες, για να της χαρίσουν λίγη από την αίγλη προηγούμενων εποχών. Που βασίζονται σε αυτά για να γνωρίσουν την αληθινή αστερόσκονη και τους άντρες που ανοίγουν πόρτες για τις κυρίες.
Υπάρχουν εκείνοι που τα τραγούδια τους είναι γλυκά νανουρίσματα, για στρουμπουλά μωρά πασπαλισμένα με ταλκ και προσδοκίες. Που τα ακούνε διαβάζοντας περιοδικά για νέους γονείς και μετρώντας τις ημέρες στο ημερολόγιο.
Υπάρχουν ορισμένοι που τα τραγούδια της ζωής τους είναι λυπητερές μπαλάντες, που συνοδεύουν με το δικό τους ρυθμό τις πίκρες και τις στενοχώριες, που γεμίζουν τις μέρες και τις νύχτες τους. Που καλύπτουν πίσω από τη μουσική τους δάκρυα που κυλούν απαλά και φωνές που ζητάνε βοήθεια.
Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι που τα τραγούδια της ζωής τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά πλοία στο κύμα με σκισμένα πανιά.
Κάπως έτσι δεν είναι και τα δικά μας τραγούδια άλλωστε;
Τα δικά μας τραγούδια είναι άσπρα πουλιά…
|
|
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…