Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Βούλα Καραχάλιου: Το κορίτσι με το ντέφι

 

Πόσο γνωστή μπορεί να είναι μία τραγουδίστρια που δεν έχει στο ενεργητικό της ούτε ένα προσωπικό δίσκο, ενώ παράλληλα ζει εκτός Ελλάδας εδώ και 22 ολόκληρα χρόνια; Η λογική απάντηση είναι «καθόλου», αφού το ελάχιστο για να κάνει ένας καλλιτέχνης μια στοιχειωδώς ικανοποιητική καριέρα είναι -αν μιλάμε για μουσική- η δισκογραφία και φυσικά η παρουσία σε διάφορους χώρους για «ζωντανές» εμφανίσεις.

Κι όμως… Υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις τραγουδιστών και τραγουδιστριών που χωρίς ποτέ να έχουν βάλει ως στόχο τη μεγάλη καριέρα, την αναγνωρισιμότητα και τα πολλά λεφτά, έγιναν γνωστοί, αγαπήθηκαν από τον κόσμο και παρά το γεγονός ότι για διάφορους λόγους απέχουν πλήρως από τα ελληνικά καλλιτεχνικά δρώμενα, υπάρχει ακόμη ένα μέρος του κοινού που τους θυμάται με όμορφα συναισθήματα!

Ίσως η πιο χαρακτηριστική από αυτές, είναι εκείνη της Βούλας Καραχάλιου. Έγινε τραγουδίστρια μόνο και μόνο επειδή αγαπούσε το τραγούδι και δε θέλησε ποτέ να γίνει σταρ, ούτε ν’ απασχολεί τον κόσμο με οτιδήποτε άλλο εκτός από τη φωνή της. Κι όταν άκουσε την καρδιά της, δε δίστασε ούτε στιγμή ν’ αφήσει πίσω της μια καριέρα που μόλις άρχιζε να χτίζει μόνη της και να φύγει στην Αμερική, όπου ζει ως σήμερα…

Οι παλαιότεροι εξ υμών, σίγουρα τη θυμάστε ως μέλος της Αθηναϊκής Κομπανίας μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, το ντέφι στο χέρι και μια φωνή γεμάτη τσαχπινιά, αλλά κι ευαισθησία. Ευκαιρία λοιπόν να τη θυμηθείτε, αλλά κι εσείς οι νεότεροι να μάθετε γι’ αυτήν μέσα από το «αφιερωμένο εξαιρετικά» …

Από …γυμνάστρια, τραγουδίστρια!

Η Παρασκευή (Βούλα) Καραχάλιου γεννήθηκε στο Χαϊδευτό Καβάλας, αλλά σε ηλικία δύο ετών η οικογένεια μετακόμισε στο Αιγάλεω όπου μέχρι σήμερα ζουν οι γονείς της. Η μουσική υπήρχε πάντα μέσα στο σπίτι, καθώς ο πατέρας της έπαιζε ερασιτεχνικά μπουζούκι κι αρμόνιο, ενώ ο αδελφός της πήγαινε στο ωδείο για να μάθει κορνέτα και συμμετείχε σε συνοικιακά μουσικά γκρουπ της εποχής.

Παράλληλα, το ραδιόφωνο ήταν πάντα ανοιχτό και τα «ελαφρά» και «αρχοντορεμπέτικα» ήταν μόνιμα στις προτιμήσεις της οικογένειας, όπως βεβαίως και τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι κ.α. Ήταν λοιπόν φυσικό κι επόμενο η Βούλα ν’ αγαπήσει τη μουσική, ωστόσο μεγαλώνοντας ο στόχος της ήταν να γίνει γυμνάστρια και ούτε καν σκεφτόταν το ενδεχόμενο ν’ ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι.

Ωστόσο, η γνωριμία της και η ένταξή της σ’ ένα μουσικό γκρουπ από το Περιστέρι που έπαιζε ερασιτεχνικά στο Κέντρο Νεότητας της περιοχής θ’ αποβούν άκρως καθοριστικά για την πορεία της. Ένα βράδυ σε κάποια εκδήλωση, θα την ακούσει ο Λάκης Χαλκιάς και θα της προτείνει να τον ακολουθήσει στην περιοδεία που ετοίμαζε τότε σε Ελλάδα κι εξωτερικό.

Η μεταπολίτευση μόλις είχε ξεκινήσει, ο κόσμος διψούσε για «ελεύθερο» τραγούδι κι έτσι αυτός ο πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης μαζί με τη Βούλα αλλά και την -πολύ νέα τότε- Άλκηστη Πρωτοψάλτη γύρισε όλη τη χώρα και πολλά κράτη του εξωτερικού, με βάση το «Θεσσαλικό κύκλο» του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Κώστα Βίρβου που μόλις είχε κυκλοφορήσει, αλλά και γενικότερα με «πολιτικά» τραγούδια κατά τις επιταγές της εποχής…

Κύπρος, Αγγλία και Αμερική

Μετά το τέλος της περιοδείας, η Βούλα Καραχάλιου επιστρέφει στην Ελλάδα αλλά σύντομα δέχεται μία πρόταση για δουλειά από την Κύπρο. Με την οικονομική βοήθεια της αδελφής της θα πάει εκεί και θα μείνει για ένα χρόνο, δουλεύοντας στη Λευκωσία και στη Λεμεσό. Πέραν των πολύτιμων καλλιτεχνικών εμπειριών, θα γνωρίσει κι αρκετούς Έλληνες τραγουδιστές που μετά τις εμφανίσεις τους πήγαιναν στο χώρο όπου εκείνη τραγουδούσε.

Οι γνωριμίες που έκανε στη Μεγαλόνησο αποδείχτηκαν κάτι παραπάνω από χρήσιμες, αφού εξαιτίας αυτών το 1979 θα ταξιδέψει στην Αγγλία για να εμφανιστεί στο “Grecian Gardens” κι αργότερα στην Αμερική, τραγουδώντας στο Λος Άντζελες, στο Νιου Τζέρσεϊ και στο Σικάγο. Το τελευταίο, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή της όπως θα δούμε στη συνέχεια…

Η ένταξη στην Αθηναϊκή Κομπανία

Η Βούλα επιστρέφει στην Ελλάδα το 1981 κι ενώ έχει συμφωνήσει να εμφανιστεί στην Αθήνα, έρχεται μια πρόταση που θα σημαδέψει ανεξίτηλα την καλλιτεχνική πορεία της. Η Αθηναϊκή Κομπανία -που μόλις έχει κυκλοφορήσει με τεράστια επιτυχία το πρώτο άλμπουμ της με τίτλο «Αγαπητέ μου θείε Τάκη»- εμφανίζεται στην ταβέρνα «Λυχνάρι» στη Θέρμη Θεσσαλονίκης και ψάχνει μια γυναικεία φωνή, αφού η Σοφία Εμφιετζή που είχε αυτό το ρόλο τραγουδούσε σε άλλο χώρο.

Η Βούλα λοιπόν ανεβαίνει στη συμπρωτεύουσα με σκοπό κατ’ αρχήν να καλύψει το κενό της, αλλά τα μέλη του γκρουπ ενθουσιάζονται από τη φωνή της. Έτσι, την προτείνουν στον παραγωγό τους Ηλία Μπενέτο κι έτσι εντάσσεται οριστικά στο σχήμα που έχει πλέον δύο γυναίκες τραγουδίστριες.

Η ώρα της δισκογραφίας

Το Μάρτιο του 1982, η Αθηναϊκή Κομπανία κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο της με τίτλο «Θυμήσου θείε Τάκη», ο οποίος περιλαμβάνει παλιά ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια. Έχει έλθει λοιπόν η στιγμή για τη Βούλα Καραχάλιου να κάνει το ντεμπούτο της στη δισκογραφία, ηχογραφώντας τρία τραγούδια: Δύο του Βασίλη Τσιτσάνη («Αργοσβήνεις μόνη» και «Σεράχ») κι ένα του Στράτου Ατταλίδη σε στίχους Κώστα Βίρβου («Γιατί θες να φύγεις»).

Η επιτυχία έρχεται αμέσως, αφού το «Αργοσβήνεις μόνη» έχει συνδεθεί σχεδόν άρρηκτα με τη δική της μοναδική ερμηνεία και με τη φωνή της έχει «περάσει» στις νεότερες γενιές. Εκτός των άλλων, αναλαμβάνει και τις δεύτερες φωνές στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου και αυτή η ικανότητά της θ’ αποδειχτεί πολύτιμη τα επόμενα χρόνια…

Είναι η «χρυσή εποχή» της Αθηναϊκής Κομπανίας και η Βούλα γίνεται πολύ αγαπητή στον κόσμο τόσο για τη φωνή και τις ερμηνείες της, όσο και για τον «αέρα» της στο πάλκο. Με το γκρουπ θα εμφανιστεί στο «Ζυγό» δίπλα στη Χαρούλα Αλεξίου την περίοδο 1982-83, ενώ θα την ακολουθήσει και στις καλοκαιρινές περιοδείες της.

Τον Οκτώβριο του 1983, η Βούλα θα ηχογραφήσει τρία τραγούδια του Δημήτρη Χατζηδιάκου (ιδρυτικό μέλος, «πρώτο» μπουζούκι, τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός του σχήματος) στο άλμπουμ της Κομπανίας «Στην επόμενη στάση»: «Οι ντάμες», «Σαν το τσιγάρο» και «Το συμφέρον».

Λίγους μήνες μετά, θα συμμετάσχει στο διπλό άλμπουμ του τηλεοπτικού «Μινόρε της αυγής» της δεύτερης περιόδου του, ερμηνεύοντας μοναδικά ορισμένα «διαμάντια» του λαϊκού τραγουδιού μας: «Ντερμπεντέρισσα», «Το βουνό», «Λίγα ψίχουλα αγάπης», «Μη ξαναπερνάς», «Κάνε λιγάκι υπομονή» κ.α.

Στα τέλη του 1984, η Αθηναϊκή Κομπανία ηχογραφεί άλλο ένα άλμπουμ με επανεκτελέσεις παλιών λαϊκών τραγουδιών, με τίτλο «Χόρεψέ το θείε Τάκη». Η Βούλα Καραχάλιου ακούγεται στα «Να ‘μουνα το σεντονάκι», «Γλυκέ μου τύραννε» και «Την αγάπη μου, μου την κλέψανε» και κερδίζει πάλι τις εντυπώσεις…

«Κυριακή απόγευμα» και το τέλος…

Το γκρουπ είναι δημοφιλέστατο κι ο κόσμος γεμίζει τους χώρους όπου εμφανίζεται, όμως η Βούλα αρχίζει σιγά-σιγά να σκέφτεται άλλα πράγματα. Βλέπει ότι δεν υπάρχει διάθεση από τα μέλη του να κάνουν «άνοιγμα» και σε άλλα είδη τραγουδιών, παρά προτιμούν την ίδια επιτυχημένη «συνταγή» των λαϊκών και ρεμπέτικων. Έχει διαισθανθεί ότι η εποχή του «χορέψτε γιατί χανόμαστε» φτάνει στο τέλος της, αλλά δε φαίνεται να συμμερίζονται το ίδιο και οι υπόλοιποι «συνοδοιπόροι» της.

Τον Δεκέμβριο του 1985, θα πραγματοποιήσει τις τελευταίες ηχογραφήσεις της ως μέλος της Αθηναϊκής Κομπανίας. Τότε θα κυκλοφορήσει ένας διπλός δίσκος με τίτλο «Πολιτικώς αντίθετοι μα η αγάπη, αγάπη», όπου πράγματι το γκρουπ επιχειρεί να διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντές του με κάποιες πιο «έντεχνες» επιλογές.

Η Βούλα Καραχάλιου θα ερμηνεύσει το ομότιτλο τραγούδι που θ’ ακουστεί πολύ εκείνη την περίοδο, καθώς και ορισμένα άλλα πολύ γνωστά σε επανεκτελέσεις («Για το χατίρι μιας παλιάς αγάπης», «Όλα πάνε καλά» κ.α.).

Ωστόσο, η ερμηνεία της στο «Κυριακή απόγευμα» του Χρήστου Κυριαζή που είχε πρωτοτραγουδήσει λίγα χρόνια νωρίτερα ο Βασίλης Λέκκας είναι πραγματικά υπέροχη. Μέσα από τη φωνή της, μας μεταφέρει με μοναδικό τρόπο τις μελαγχολικές αλλά και νοσταλγικές εικόνες του τραγουδιού και η ίδια το θεωρεί ως το πιο αγαπημένο της.

Αυτό θα είναι και το «κύκνειο άσμα» της στην Αθηναϊκή Κομπανία, καθώς το 1987 θ’ αποχωρήσει και θα προσπαθήσει να σταθεί μόνη της στο χώρο, ως αυθύπαρκτη παρουσία κι όχι ως απλό μέλος ενός γκρουπ όπου απλώς θα καλείται να κάνει πράξη τις αποφάσεις άλλων…

Σπουδαίες συνεργασίες

Αποχωρώντας από την Κομπανία, η Βούλα Καραχάλιου παίρνει πλέον την κατάσταση στα χέρια της. Ξεκινά λοιπόν την προσπάθεια να φτιάξει μια δική της προσωπική καριέρα και θέλει να έχει εκείνη τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τις επιλογές της…

Η σεζόν 1987-88 θα τη βρει στο “Allegro”, δίπλα στη σπουδαία κι αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού. Μια συνεργασία που η Βούλα θυμάται με αγάπη και συγκίνηση, καθώς η αείμνηστη ερμηνεύτρια της έμαθε πολλά τόσο σε καλλιτεχνικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Την επόμενη χρονιά, θα βρεθεί στη «Νεράιδα» σ’ ένα μοναδικό πρόγραμμα: Γιάννης Πάριος, Αντώνης Καλογιάννης και Χριστιάνα θα κάνουν θραύση στην αθηναϊκή νύχτα εκείνη την περίοδο και βεβαίως η Βούλα θα σταθεί ισότιμα δίπλα τους, προσπαθώντας να κερδίσει όσα μπορούσε περισσότερα όσον αφορά το τραγούδι, από τη συνύπαρξή της μ’ αυτούς τους υπέροχους ερμηνευτές.

Το Μάρτιο του 1989 θα πραγματοποιήσει τις πρώτες -και τελευταίες εν Ελλάδι- ηχογραφήσεις της ως «ανεξάρτητη» τραγουδίστρια, συμμετέχοντας στο δίσκο των Αλέκου Χρυσοβέργη και Σπύρου Γιατρά «Μια νύχτα στον παράδεισο» μαζί με τον Δημήτρη Μητροπάνο, τη Λίτσα Διαμάντη και τον Θανάση Κομνηνό. Θα πει τα «Δεν αστειεύομαι» και «Ούτε πονάκια, ούτε βασανάκια» και όλα δείχνουν ότι είναι θέμα χρόνου η κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού άλμπουμ της…

Οι δεύτερες φωνές

Από την εποχή που ήταν μέλος της Κομπανίας, η Βούλα Καραχάλιου είχε αποδείξει ότι ήταν ικανότατη στις δεύτερες φωνές. Έτσι, η εταιρεία της (και όχι μόνο) τη χρησιμοποιούσε ως σεκόντο και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, ανεξαρτήτως της παρουσίας στο γκρουπ. Κι αυτό γιατί τα κατάφερνε πολύ καλά, αλλά και μάθαινε πολύ γρήγορα τα τραγούδια που της έδιναν.

Έτσι, την ακούμε ως δεύτερη φωνή σε πασίγνωστες επιτυχίες όπως το «Παράπονό μου» με τον Άγγελο Διονυσίου, «Το σημάδι» με τον Γιάννη Πάριο, ακόμη και στο «Τρίτο σου μάτι» με τον Διονύση Τσακνή!

Θα κάνει όλα τα φωνητικά στον πρώτο δίσκο του Δημήτρη Μητροπάνου στη MINOS το 1987 («Ένας καινούργιος άνθρωπος») και τα περισσότερα σε τρία άλμπουμ του Πάριου: «Τα ερωτικά του ‘50» (1988), «Σαν τρελό φορτηγό» (1989) και «Κι εγώ μαζί σου» (1990). Επίσης, θα σιγοντάρει την Ελένη Βιτάλη στο «Ώρα Ελλάδος» (1986), την Άννα Φωτίου στο «Αλλάξανε πολλά» (1988) και πολλούς άλλους τραγουδιστές…

Προορισμός …Σικάγο

Και φτάνουμε στη σεζόν 1989-90, όπου η Βούλα Καραχάλιου θα εμφανιστεί στο “TABOO” πλάι στον Αντώνη Καλογιάννη και την Αλέκα Κανελλίδου. Τότε μάλλον δεν το ήξερε, αλλά έμελλε να είναι η τελευταία φορά μέχρι σήμερα που θα την έβλεπε το κοινό σε νυχτερινό κέντρο της Ελλάδας.

Το Μάιο του 1990 φεύγει για το Σικάγο προκειμένου να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί (άλλωστε σχεδόν κάθε τέλος περιόδου πήγαινε στην Αμερική), με σκοπό να επιστρέψει. Αυτό δε θα γίνει όμως, αφού εκεί θα συνδέσει τη ζωή της μ’ έναν Έλληνα που βρισκόταν αρκετά χρόνια εκεί και ενάμισι χρόνο αργότερα θα τον παντρευτεί. Συνεπώς, από τότε μέχρι σήμερα ζει μόνιμα στο Σικάγο…

Βεβαίως, το τραγούδι δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Τα πρώτα χρόνια στις ΗΠΑ, εμφανιζόταν σε διάφορα κλαμπ και χώρους όπου υπήρχαν Έλληνες, αλλά μετά τη γέννηση της μονάκριβης κόρης της και σε συνδυασμό με κάποια προβλήματα υγείας, αποφάσισε να σταματήσει τέτοιου είδους εμφανίσεις.

Πέραν της καλλιτεχνικής της ιδιότητας, μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια και διάβασμα κατάφερε πριν περίπου δέκα χρόνια να προσληφθεί σε μεγάλο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο της περιοχής όπου κι εργάζεται ως σήμερα. Πραγματικό κατόρθωμα, αν σκεφτείτε ότι είχε στα χέρια της μόνο ένα απολυτήριο ελληνικού εξατάξιου Γυμνασίου κι απέναντί της υποψήφιους με πτυχία και μόρφωση ανωτάτου επιπέδου!

Ωστόσο, το τραγούδι παραμένει …τραγούδι. Συμμετείχε σε πολλές εκδηλώσεις με αφορμή τις ελληνικές εθνικές εορτές (28η Οκτωβρίου, 25η Μαρτίου) ερμηνεύοντας τα σχετικά τραγούδια κι εδώ και κάμποσα χρόνια είναι μέλος της ορχήστρας “Sarlas Music Inc”, η οποία απασχολεί αρκετούς μουσικούς αλλά έχει κι ελληνικό ρεπερτόριο. Μαζί της λοιπόν εμφανίζεται σε κοινωνικές εκδηλώσεις, ενώ από καιρού εις καιρόν συμμετέχει σε διάφορα προγράμματα με γνώμονα πάντα τα καλά ελληνικά τραγούδια…

Αυτή εν ολίγοις είναι η μέχρι σήμερα πορεία ζωής και καριέρας της Βούλας Καραχάλιου. Μπορεί να μη …πρόλαβε να κάνει μεγάλη καριέρα στην Ελλάδα, αλλά άφησε πίσω της αρκετά όμορφα πράγματα κι έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι εδώ στη χώρα μας που θυμούνται ακόμη εκείνο το όμορφο κορίτσι με το χαμόγελο στα χείλη και το ντέφι στο χέρι. Τουλάχιστον, αυτό έχω εισπράξει από τα διάφορα μηνύματα που λαμβάνω καθημερινά εξαιτίας της ενασχόλησής μου με την καταγραφή της ελληνικής δισκογραφίας και των προσώπων που τη σημάδεψαν…

———————

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. με τη βουλα εχουμε χαθει ομως την θυμαμαι παντα με αγαπη ειμαστε χρονια συμμαθητες στο αιγαλεω ακουω τα τραγουδια της και συγκινουμαι να εινε παντα καλα

  2. Με την Βούλα είμαστε συμμαθητές στα Αγγλικά. Την θυμάμαι πάντα,ήταν όλο κέφι, ενώ την ειχα δει με την Αθηναική Κομπανία.
    Της εύχομαι να είναι πάντα καλά.

    Γιώργος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here