Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Γιώργος Νταλάρας – Χάρις Αλεξίου:
Όταν συναντήθηκαν οι δρόμοι τους

 

Χειμώνας 1972… Ο Γιώργος Νταλάρας πηγαίνει ένα βράδυ στο κέντρο «Καν-Καν» στην Πέτρου Ράλλη, προκειμένου να δει και ν’ ακούσει τη Πίτσα Παπαδοπούλου με την οποία είχε δουλέψει λίγα χρόνια πριν και οι δυο τους είχαν γίνει φίλοι. Πρώτο «όνομα» στο μαγαζί είναι ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο οποίος ήδη ήταν ένας μεγάλου μεγέθους σταρ για τα ελληνικά δεδομένα. Ωστόσο, στο σχήμα υπάρχει και μια νεαρή κι άγνωστη τραγουδίστρια, η οποία κάνει σιγόντο στις «φίρμες» και λέει και δυο-τρία τραγούδια μόνη της. Το όνομά της, Χάρις Αλεξίου!

Ο Νταλάρας εντυπωσιάζεται από τη φωνή της, ζητά από το μαέστρο του μαγαζιού να πει άλλο ένα τραγούδι κι όπως δηλώνει χρόνια μετά ο ίδιος «πραγματικά τρελάθηκα». Από τότε και για τα επόμενα πέντε χρόνια, οι δυο τους θα είναι μαζί σε νυχτερινά κέντρα και μπουάτ, θα συνυπάρχουν συχνά στη δισκογραφία και φυσικά θα δεθούν με μια δυνατή φιλική σχέση που διατηρείται ως τις μέρες μας.

Η αρχή γίνεται τη χειμερινή σεζόν 1972-73 στα «Δειλινά» Γλυφάδας. Στράτος Διονυσίου και Γιάννης Πάριος είναι τα άλλα δύο «μεγάλα» ονόματα του σχήματος, αλλά και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω: Πασχάλης, Πόπη Αστεριάδη, Ελπίδα, Μίλλυ (Καραλή), Λιζέτα Νικολάου (στην αφίσα του προγράμματος αναφέρεται μόνο με το βαφτιστικό της όνομα, Ελισάβετ…). Νομίζω ότι δε χρειάζονται περαιτέρω σχόλια…

«Μικρά Ασία» και «Βυζαντινός εσπερινός»

Τον Αύγουστο του 1972 θα κυκλοφορήσει η πρώτη δισκογραφική συνεργασία του Γιώργου Νταλάρα με τη Χάρις Αλεξίου -η οποία ουσιαστικά κάνει το «επίσημο» ντεμπούτο της στο βινύλιο μετά το 45άρι του 1970 που είχε το πασίγνωστο «Όταν πίνει μια γυναίκα» των Βασιλειάδη-Πυθαγόρα σε διαφορετική εκτέλεση από αυτή που έγινε γνωστή μέσα από τα «12 λαϊκά τραγούδια» το 1975.

Πρόκειται για έναν από τους πιο σημαντικούς και ιστορικούς δίσκους στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, την περίφημη «Μικρά Ασία». Μουσική Απόστολος Καλδάρας, στίχοι Πυθαγόρας και το άλμπουμ γίνεται ανάρπαστο, με πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων (η απονομή έγινε ένα χρόνο μετά).

Όσο για τα τραγούδια; Ένα κι ένα και πασίγνωστα. Ο Νταλάρας τραγουδά μεταξύ άλλων «Μεσ’ του Βοσπόρου τα στενά», «Γιορτή ζεϊμπέκηδων», «Η Σμύρνη» και η Αλεξίου «Δυο παλικάρια απ’ τ’ Αϊβαλί», «Πήρε φωτιά το Κορδελιό» και «Ο Μαρμαρωμένος βασιλιάς», κάνοντας τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της…

Τον Σεπτέμβριο του 1973 θα έλθει ο «Βυζαντινός εσπερινός», κατά τη γνώμη μου κλάσεις ανώτερος της «Μικράς Ασίας» τουλάχιστον μουσικά. Αυτή τη φορά ο Καλδάρας θα εμπιστευθεί τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά οι Νταλάρας-Αλεξίου παραμένουν σταθερές επιλογές.

Ο πρώτος δίνει ρεσιτάλ ερμηνειών στα «Εκεί που σμίγει η δύση κι η ανατολή», «Για πιάσε γύφτο σφυρί κι αμόνι», «Αχ και να ‘μουνα το παλικάρι» κ.α., ενώ η δεύτερη ερμηνεύει τα πιο γνωστά τραγούδια του άλμπουμ («Βάρα νταγερέ», «Καμπάνα του εσπερινού»).

«Δειλινά», Πλάκα και το πρώτο ντουέτο…

Την περίοδο 1973-74 Νταλάρας και Αλεξίου είναι και πάλι μαζί στα «Δειλινά», μαζί με τους Πάνο Λαμπρόπουλο, Μαρίνα Ρωμανού, Ελπίδα, Μίλλυ και την πρωτοεμφανιζόμενη Άννα Βίσση που μόλις έχει έλθει στην Ελλάδα από την Κύπρο. Του σχήματος επρόκειτο να «ηγηθεί» ο Στέλιος Καζαντζίδης, αλλά τελικώς άλλαξε γνώμη κι επέμεινε στην αποχή του από τη νύχτα που κράτησε από το 1965 ως το θάνατό του…

Ωστόσο, από τις 19 Μαΐου του 1974 και μέχρι τα γεγονότα του Ιουλίου που οδήγησαν στη μεταπολίτευση, γίνεται το μεγάλο «μπαμ». Στον ίδιο χώρο (στα «Δειλινά»), εμφανίζονται οι Διονυσίου, Νταλάρας, Αλεξίου, Πάριος και Γαλάνη σ’ ένα από τα κορυφαία σχήματα όλων των εποχών -μακράν το κορυφαίο των τελευταίων 40 ετών!

Στο μεταξύ, στα μέσα του 1974 Γιώργος και Χαρούλα ηχογραφούν το πρώτο τους ντουέτο. Είναι «Ο σαραντάπηχος», ένα καταπληκτικό τραγούδι σε μουσική Νίκου Τάτση και στίχους Κώστα Παπαγεωργίου στο άλμπουμ «Νιάτα», με τη συμμετοχή νέων συνθετών και στιχουργών που επελέγησαν μέσα από ένα διαγωνισμό του εβδομαδιαίου περιοδικού της εποχής «Επίκαιρα»

Η περίοδος 1974-75 σηματοδοτεί το ξεκίνημα ενός νέου τρόπου επικοινωνίας του Νταλάρα με το κοινό. Αφήνει πίσω του τα νυχτερινά κέντρα και πηγαίνει στην Πλάκα, με πρώτο σταθμό το «Θεμέλιο» της οδού Κυδαθηναίων.

Φυσικά, έχει μαζί του την Αλεξίου κι ακόμη την Άννα Βίσση, τον Αντώνη Βαρδή και τον Πάνο Λαμπρόπουλο, ο οποίος λίγα χρόνια μετά εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αμερική και γύρω στο 1980 έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από την επάρατη νόσο…

Η επιτυχία των εμφανίσεων είναι τεράστια και ο χώρος είναι γεμάτος κάθε βράδυ. Επομένως, Γιώργος και Χαρούλα συνεχίζουν και την επόμενη περίοδο μαζί ενώ τη σεζόν 1976-77 «μετακομίζουν» στη «Διαγώνιο» μαζί με την Άννα Βίσση και δυο «Μαρκοπουλικούς» τραγουδιστές, τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη και τη Λιζέττα Νικολάου. Είναι η χρονιά που σηματοδοτεί και το τέλος μιας πενταετούς συνεχούς συνεργασίες σε «ζωντανά» προγράμματα στη δεκαετία του ‘70.

Η συνύπαρξη στο στούντιο

Παράλληλα με όλα αυτά, η Αλεξίου αρκετά συχνά κάνει δεύτερες φωνές σε δίσκους του Νταλάρα («Στα ψηλά τα παραθύρια», «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι») και το φθινόπωρο του 1977 έρχεται η ώρα για το δεύτερο ντουέτο τους.

Μέσα από το διπλό άλμπουμ της Χαρούλας «24 τραγούδια» (25 στην πραγματικότητα…), τους ακούμε να ερμηνεύουν το παλιό λαϊκό τραγούδι «Ο δερβίσης και η Άννα» με αλλαγμένους στίχους όσον αφορά τις …ουσίες για ευνόητους λόγους. Είναι η μοναδική δισκογραφική παρουσία του «θείου» εκείνη τη χρονιά.

Το 1978, η Αλεξίου θα κάνει δεύτερες φωνές στα πιο λαϊκά κομμάτια που υπάρχουν στον διπλό δίσκο του Νταλάρα «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου», κυρίως σε αυτά που έγραψε ο Στέλιος Βαμβακάρης. Είναι η τελευταία φορά στη δεκαετία του ’70 που θα συνεργαστούν και θα χρειαστεί να περάσουν πέντε χρόνια μέχρι να ξαναβρεθούν καλλιτεχνικά…

ΟΑΚΑ και «Τέντα»

Στις 29 και στις 30 Σεπτεμβρίου του 1983, ο Γιώργος Νταλάρας δίνει δύο μεγάλες συναυλίες στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο οι οποίες έμειναν στην ιστορία και μέσα στις εκπλήξεις που επιφυλάσσει στους θαυμαστές του, είναι και η συνύπαρξη στη σκηνή με καλούς του φίλους-συναδέλφους. Η Αλεξίου δε θα μπορούσε να λείπει και τους ξανακούμε να τραγουδάνε τον «δερβίση και την Άννα» με τους …κανονικούς του στίχους, καθώς κι ένα ποτ πουρί από παλιά λαϊκά τραγούδια.

Αυτή η συνάντηση βάζει τα θεμέλια για την τελευταία μέχρι σήμερα συνεργασία τους επί σκηνής. Είναι Μάιος του 1984, όταν Γιώργος Νταλάρας και Χάρις Αλεξίου ξεκινούν εμφανίσεις στην «Τέντα» της Λεωφόρου Συγγρού, μ’ ένα πρόγραμμα αφιερωμένο αποκλειστικά και μόνο στο ελληνικό και διεθνές ερωτικό τραγούδι.

Οι δυο τους ανοίγουν την αυλαία με το «Αν μ’ αγαπάς» του Γιάννη Σπανού που είχε πρωτοτραγουδήσει η Τάνια Τσανακλίδου και στη συνέχεια το ρεπερτόριο περιλαμβάνει από σμυρναίικα και παλιά λαϊκά, μέχρι …Beatles και μπλουζ!

Θα ξαναβρεθούν -μαζί με άλλους σπουδαίους τραγουδιστές (Γαλάνη, Παπακωνσταντίνου, Καλατζή)- στις 13 Σεπτεμβρίου 1985 στο Ολυμπιακό Στάδιο, στη συναυλία στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων από το θάνατο του συνθέτη. Το ντουέτο τους στο «Πρωινό τσιγάρο» του Νότη Μαυρουδή και του Άλκη Αλκαίου είναι πραγματικά μαγικό…

Δισκογραφικά, ο Νταλάρας κάνει κάποιες δεύτερες φωνές στα άλμπουμ της Αλεξίου «Εμφύλιος έρωτας» και «Η αγάπη είναι ζάλη» (είναι χαρακτηριστική η φωνή του προς το τέλος του ομότιτλου τραγουδιού), αλλά παίζει και …σόλο ούτι στο «Μία είναι η ουσία». Εκείνη ανταποδίδει στους δίσκους «Άπονα μάτια» και «Τρελοί και άγγελοι»

Από το 1987 ως σήμερα…

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1987, Νταλάρας και Αλεξίου συμμετέχουν στη συναυλία που δίνει ο Χρήστος Νικολόπουλος στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας για να γιορτάσει τα 20 χρόνια του στο τραγούδι. Η συνύπαρξή τους σ’ ένα ποτ πουρί κομματιών του συνθέτη που είχε πρωτοερμηνεύσει ο Στέλιος Καζαντζίδης ξυπνά όμορφες μνήμες από το παρελθόν, αλλά θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναβρεθούν αμφότεροι.

Θα τους ξαναδούμε μαζί στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 να τραγουδάνε το «Μάνα μου Ελλάς» του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου, αλλά και θα τους ξανακούσουμε σ’ ένα δισκογραφικό ντουέτο μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια. Συγκεκριμένα, το 2005 κυκλοφορεί αρχικά σε cd-single κι εν συνεχεία στη δεύτερη έκδοση του άλμπουμ του Νταλάρα «Στα τραγούδια που σου γράφω» ένα ντουέτο τους με τίτλο «Ο άλλος μου εαυτός» που έχει γράψει η Αλεξίου.

Ένα χρόνο μετά, το 2006 μέσα από το δίσκο «Σπάει το ρόδι» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου ο Νταλάρας γράφει τη μουσική στο «Όλα γραφτήκανε για σένα» και το τραγουδά μαζί με τη Χαρούλα…

Η τελευταία τους συνάντηση επί σκηνής ήταν τον Σεπτέμβριο του 2009, στις δύο συναυλίες που έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη -με πρωτοβουλία της Μαρινέλλας και τη συμμετοχή σπουδαίων ερμηνευτών- στη μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη με τίτλο «Η φωνή ζει»

Το ερώτημα είναι, υπάρχει πιθανότητα να ξαναδούμε τους δυο τους σε μια μουσική σκηνή; Τίποτε δεν αποκλείεται, ειδικά μάλιστα τα τελευταία χρόνια που «ιστορικά» ζευγάρια εμφανίζονται και πάλι μαζί…

———————

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here