22/11/2012
Γράφει ο Μάριος Γκούβας
Φωτογράφηση: Νατάσσα Ασημακοπούλου
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Αναλαμβάνοντας να καλύψουμε το πρώτο από τα τέσσερα live του Δημήτρη Μυστακίδη στο Σταυρό του Νότου, και με πρώτο guest την Ελένη Τσαλιγοπούλου, αρχίσαμε την αναζήτηση πληροφοριών για τον Δημήτρη που δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό παρά τις πάμπολλες συμμετοχές του στη δισκογραφία και τις συνεργασίες του με πολύ γνωστά ονόματα του χώρου, όπως ο αείμνηστος Νίκος Παπάζογλου με τον οποίο ο Δημήτρης δούλεψε κοντά στα δώδεκα χρόνια.
Αυτοδίδακτος κιθαρίστας, καθηγητής στο τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου, ο Δημήτρης έχει εστιάσει στο Ρεμπέτικο της Σμύρνης και τους δημιουργούς του. Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά, άλλωστε, είναι «αφιερωμένη» σ’ αυτό : «16 ρεμπέτικα με λαϊκή κιθάρα» είναι ο τίτλος της δουλειάς του που είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό.
Φτάνοντας από νωρίς στο «Σταυρό», του ζητήσαμε να μας πει λίγα λόγια για τις εμφανίσεις του κι εκεί συναντήσαμε μια «έκπληξη» : “Εδώ δεν είμαι μόνος μου. Είμαστε οι «Αψιλίες» και δε θέλω να μιλήσω μόνο εγώ. Θα μιλήσουμε όλοι”, μας απάντησε και μας έπιασε εντελώς απροετοίμαστους! Στη συζήτηση λοιπόν, μπήκαν και οι Ευγένιος Βούλγαρης και Απόστολος Τσαρδάκας!
Μετά από τη γνωριμία μας, όπου μάθαμε ότι και οι τρεις είναι καθηγητές στο ΤΕΙ, η πρώτη ερώτηση, φυσικά, ήταν για τον σχηματισμό του παραδοσιακού αυτού συγκροτήματος.
Απόστολος : Με το Δημήτρη δουλεύουμε μαζί από μικρά παιδιά, λόγω του ότι είμαστε Θεσσαλονικείς και οι δύο, ενώ τον Ευγένιο, που εδρεύει στην Πάτρα, τον γνωρίσαμε αργότερα γύρω στο 2005 και ξεκινήσαμε την κοινή μας πορεία.
Music Corner: Διάβασα ότι οι εμφανίσεις σας στην Ελλάδα είναι πιο σπάνιες από το εξωτερικό.
Απόστολος : Δεν είναι σπάνιες, αλλά σίγουρα είναι πιο δύσκολες από του εξωτερικού. Κι αυτό επειδή εγώ ζω στην Άρτα, ο Δημήτρης στη Θεσσαλονίκη και ο Ευγένιος στην Πάτρα! Το κοινό σημείο αναφοράς είναι η Άρτα όπου διδάσκουμε. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η απόσταση, όσο η οικονομική κατάσταση που δεν μας επιτρέπει πολλές «πολυτέλειες». Το αεροπλάνο είναι φθηνότερο από το αυτοκίνητο. Οπότε το εξωτερικό μας ταιριάζει καλύτερα.
Ευγένιος : Τον τελευταίο καιρό παίζουμε πιο πολύ στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα.
Music Corner: Να υποθέσω σε χώρες και περιοχές με έντονο ελληνικό στοιχείο;
Απόστολος : Όχι, καθόλου. Συνεργαζόμαστε με μία manager που δραστηριοποιείται κυρίως στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλες ηπείρους, η οποία έχει αναλάβει τις εμφανίσεις μας, αλλά όχι στο ελληνικό στοιχείο του εξωτερικού. Κυρίως σε φεστιβάλ τύπου World Music.
Music Corner: Και ο ήχος σας δεν είναι ο τυπικός ελληνικός που γνωρίζουν στο εξωτερικό.
Απόστολος : Είναι κλασσικός ελληνικός ήχος, αλλά μιας άλλης εποχής πριν 80 χρόνια.
Music Corner: Ας περάσουμε λίγο στο δίσκο των ρεμπέτικων με κιθάρα…
Δημήτρης : Αυτό είναι ένα προσωπικό μου project που δεν έχει καμία σχέση με τις “Αψιλίες”. Απλά συνέπεσαν χρονικά αυτά τα δύο και υπάρχει κοινός τόπος, οι Σμυρνιοί συνθέτες. Είδαμε ότι ασχολούμαστε όλοι με αυτό το κομμάτι.
Απόστολος : Μας οδήγησε λίγο και το οργανολόγιο. Εγώ παίζω κανονάκι και βιολί, ο Ευγένιος ούτι και λύρες. Τα όργανα μας οδηγούν εκεί. Αλλά και η επιλογή των οργάνων από τον καθένα μας, έχει σημείο αναφοράς τη δισκογραφία των 78 στροφών. Η Σμύρνη στο ρεμπέτικο, το ξεκίνημα του ρεμπέτικου. Ο καθένας μας, βέβαια, ασχολείται και με άλλα είδη της ελληνικής μουσικής, αλλά ο κοινός μας τόπος είναι κατά βάση το Σμυρνέικο ρεμπέτικο.
Δημήτρης : Σ’ αυτές τις εμφανίσεις θα ακούσουμε Σμυρνιούς συνθέτες του ρεμπέτικου. Σμυρνέϊκη ορχήστρα.
Music Corner: Η συνεργασία με την Ελένη αλλά και τους άλλους καλεσμένους σας πώς προέκυψε;
Δημήτρης : Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη λογική. Φίλοι μας είναι όλοι. Ειδικότερα με την Ελένη γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια. Στο ξεκίνημά της ήμουν ακροατής της και στη συνέχεια γίναμε και συνεργάτες σε άλλα είδη. Ήξερα όμως ότι το αγαπάει αυτό το είδος, το υπηρέτησε πολλά χρόνια και της ζήτησα να μας συνοδεύσει.
Απόστολος : Η συγκεκριμένη πρόσκληση πάντως, δεν έγινε επειδή η Ελένη έχει όνομα. Έγινε επειδή γνωρίζουμε ότι η Ελένη αγαπάει αυτόν τον ήχο, αυτά τα τραγούδια. Υπάρχει μια πολύ καλή σχέση και αυτό είναι που μέτρησε. Επίσης η Ελένη έχει κάνει μεγάλη καριέρα, αλλά η φωνή της, το στήσιμό της, έχει πολλές αναφορές σ’ αυτό το είδος. Ταιριάζει απόλυτα.
Δημήτρης : Αυτό πάντως που προέχει στις προσκλήσεις, είναι η προσωπική μας σχέση. Αν δεις τους επόμενους καλεσμένους (Σόλων Λέκκας, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Σωκράτης Σινόπουλος, Ματούλα Ζαμάνη), καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν συνάφεια με το είδος. Η Ματούλα δεν έχει σχέση μ’ αυτό. Ο Σωκράτης και η Κατερίνα είναι πιο παραδοσιακοί καλλιτέχνες, αλλά μας αρέσει να κάνουμε τέτοιες προσκλήσεις. Το καλοκαίρι παίξαμε με τον Μπακιρτζή. Θεωρούμε ότι αυτή τη μουσική μπορεί να τη γουστάρουν κι άλλοι καλλιτέχνες που δεν είναι απαραίτητα σχετικοί με το είδος και να θέλουν να συμμετάσχουν.
Ευγένιος : Κάναμε ένα κάλεσμα. Έτσι το αντιμετωπίζουμε κι έτσι ξεκίνησε. Από μια παρέα που συναντήθηκε κάποια στιγμή και άρχισε να λειτουργεί. Φυσικά το συγκεκριμένο είδος συνδυάζει την τέχνη με την πολυδιάστατη φωνητική παρουσία. Για παράδειγμα, η φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή δε χαρακτηρίζεται ρεμπέτικη, αλλά και στο προπολεμικό ρεμπέτικο, με το οποίο ασχολούμαστε, υπάρχουν φωνές που σήμερα δεν θα είχαν καμία τύχη. Αλλά στην εποχή τους υπάρχουν και βασιλεύουν. Η μουσική αυτή, άλλωστε, είναι πολύ ανοιχτή, πολύ «δημοκρατική». Απλά χρειάζεται γούστο. Όλοι οι καλεσμένοι μας έχουν τη δική τους πορεία χωρίς να ταυτίζεται, μουσικά, με το είδος που παίζουμε. Συνεργαστήκαμε και με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Είναι μια πρόσκληση που βασίζεται στις προσωπικές σχέσεις και βγαίνει και στη μουσική. Είναι μια ευκαιρία για μουσική παρέα. Τους καλούμε να συμμετάσχουν στο δικό μας ρεπερτόριο και να παίξουμε όλοι μαζί.
Music Corner: Το γυαλί ταμπούρ είναι ένα όργανο που δε γνώριζα. Είναι παραδοσιακό της Σμύρνης;
Ευγένιος : Το γυαλί ταμπούρ δεν είναι ένα όργανο του ρεμπέτικου της Σμύρνης. Είναι παραδοσιακό της Πόλης. Αλλά, όπως και με τους guests, το «προσθέσαμε» στα όργανα που χρησιμοποιούμε. Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει συμμετοχή στο ρεμπέτικο της Σμύρνης, αλλά προφανώς δεν έτυχε κάποιος να το εισάγει εκείνη την εποχή.
Απόστολος : Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι κάναμε κάποια καινοτομία σε σχέση με το τι γινόταν στη Σμύρνη εκείνη την εποχή. Στις αναβιώσεις του ρεμπέτικου φτάσαμε σε μια ρεμπετολαγνεία όπου αποθεώθηκε το μπουζούκι. Ξεχνάμε, όμως, ότι η Σμύρνη ήταν μια πολύ ανοιχτή κοινωνία και η μουσική της ήταν αναγκαστικά μια πολύ ανοιχτή μουσική, η οποία περιείχε πολλά και διάφορα. Στο ρεμπέτικο της Σμύρνης πιο συχνά θα ακούσεις πιάνο, μαντολίνα ή μάντολες παρά κανονάκι, που υποτίθεται ότι είναι ένα αστικό όργανο της εποχής. Υπήρχε ορχήστρα που έπαιζε με τσέμπαλο, τσέλο και βιολί. Ο Παπάζογλου, ας πούμε, ποζάρει με μπάντζο. Συνεπώς, η χρήση του γυαλί ταμπούρ δεν είναι κάποια πρωτοτυπία. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά ακούγεται σ’ αυτά τα τραγούδια.
Ευγένιος : Θα μπορούσε, πάντως, άνετα να υπάρχει στις πρωτότυπες μουσικές της εποχής, γιατί έχει απόλυτη συνάφεια με τα άλλα όργανα της Πόλης.
Music Corner: Δισκογραφικά σκέφτεστε να κάνετε κάτι σύντομα ή αργότερα;
Απόστολος : Αυτό είναι κάτι που πρέπει να συζητήσουμε. Το πρόβλημα είναι ότι το cd ως προϊόν πνέει τα λοίσθια. Οπότε θα πρέπει να βρούμε άλλα μέσα με τα οποία θα δηλώνεται η παρουσία και η δουλειά της ομάδας. Το πρώτο cd που κάναμε έγινε με δικά μας έξοδα και υπάρχει γενικότερο πρόβλημα διάθεσης. Κάνεις μια ολόκληρη παραγωγή και θέλεις να φτάσει κάπου για να ακουστεί η δουλειά σου, όχι για να βγάλεις λεφτά από το cd. Σήμερα με το διαδικτυακό παραεμπόριο και τη νοοτροπία της αντιγραφής, ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει ότι πίσω από το κάθε cd υπάρχει μια ολόκληρη παραγωγική διαδικασία και κεφάλαιο που κάποιοι έχουν επενδύσει.
Δημήτρης : Ωστόσο, υπάρχει κοινό που μπορεί να στηρίξει την αγορά. Ακόμα και σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο, υπάρχει κοινό που θα αγοράσει το cd, αφού πρώτα το αξιολογήσει. Για να πουληθεί ένα cd πρέπει να είναι ποιοτικό. Υπάρχει κοινό για να αποσβέσεις τα έξοδά σου για το cd. Αλλά όχι για να βγάλεις λεφτά.
Απόστολος : Το cd πωλείται πολύ στις συναυλίες. Στήνεις ένα stand και πουλάς το cd σου.
Ευγένιος : Έτυχε παλιότερα να κάνω ένα σεμινάριο για το γυαλί ταμπούρ και τύπωσα 50 cd για να δώσω στους συμμετέχοντες. Αργότερα το υλικό το ανέβασα στο youtube και από τότε παίρνω μηνύματα που μου ζητάνε το cd.
Music Corner: Όταν κάτι είναι σωστό, ποιοτικό, έχει το κοινό του και θα έχει και τις πωλήσεις;
Δημήτρης : Υπάρχει το κοινό που θα αγοράσει ένα cd, υπάρχει και το κοινό που θα το κατεβάσει. Όπως και να έχει, μόνο να κερδίσει μπορεί κανείς, απ’ το γεγονός ότι υπάρχει ο δίσκος σου στο internet.
Music Corner: Το ότι παίζετε στο Σταυρό του Νότου, που είναι μια ροκ σκηνή, σας επηρεάζει;
Ευγένιος : Καθόλου. Παίξαμε και στη Βιέννη σε αίθουσα με το όνομα του Mozart! Νιώθουμε έτσι κι αλλιώς ως γκρουπ και μια τέτοια σκηνή «προστατεύει» τους καλλιτέχνες.
Απόστολος : Έτσι κι αλλιώς ως επαγγελματίες μουσικοί έχουμε παίξει σε πολλούς χώρους, διαφορετικά είδη μουσικής. Αλλά πέραν αυτού, επιλέγεις και κάποια πράγματα που κάνεις επειδή αγαπάς. Οπότε ο χώρος δεν σε απασχολεί. Είτε είναι μια ταβέρνα, είτε η σκηνή του Womad, δε σε επηρεάζει. Δεν είναι εύκολο, βέβαια, γιατί δεν είναι πολύ διαδεδομένη μουσική που να μπορεί να γίνει εύληπτη ή να χαρακτηρίζεται World Music. Δεν έχουμε καν κρουστά, που αποτελεί έναν κώδικα επικοινωνίας στην παγκόσμια μουσική.
Κάπου εκεί κλείσαμε το κασετοφωνάκι και συνεχίσαμε μέχρι να ξεκινήσει το live, ενώ λίγο αργότερα μιλήσαμε και με την guest της βραδιάς, την Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Music Corner: Πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή με τους “Αψιλίες”;
Ελένη Τσαλιγοπούλου : Νιώθω υπέροχα σήμερα γιατί μ’ αυτή τη μουσική μπορώ να ηρεμώ. Νιώθω τη μνήμη πολύ έντονη, πολύ ζωντανή. Είναι κάτι που το έκανα όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στη Θεσσαλονίκη. Αυτό για μένα ήταν ένα πολύ σπουδαίο σχολείο, ίσως το σπουδαιότερο. Η Σμύρνη, που έχει ιδιαίτερη τεχνική. Η Σμυρνέικη μουσική έχει κάτι κοσμοπολίτικο. Δεν είναι μόνο η Ανατολή, υπάρχει και η Δύση. Περιέχει και το belcanto μέσα της και τους δρόμους της Ανατολής. Και με στενοχωρεί που αυτή η μουσική δεν εξελίχθηκε τόσο. Και σκέφτομαι μετά από τόσα χρόνια, μια ιστορία που μου έλεγε ο παππούς μου που ήταν απ’ αυτά τα μέρη. Ήταν από την «Πατρίδα», και λέξη που φάνταζε τότε πολύ εξωτική. Προσπαθούσε να μου μάθει τραγούδια από την «Πατρίδα» και δεν μπορούσε να τα ολοκληρώσει επειδή τον έπιαναν τα κλάματα. Μεγαλώνοντας όταν τον ρώτησα γιατί δεν ολοκληρώνει τα τραγούδια μου απάντησε «καλύτερα να μη θυμάμαι». Ήταν τόσο νωπές οι μνήμες και τα συναισθήματα αυτών που έφυγαν από εκεί, που ακόμα και τη μουσική που αγαπούσαν δεν ήθελαν να τη θυμούνται γιατί τους πλήγωνε. Σκέφτομαι ότι ίσως και γι’ αυτό ενώ το ρεμπέτικο εξελίχθηκε, έγινε λαϊκό τραγούδι και αστικοποιήθηκε, η μουσική της Σμύρνης έμεινε στάσιμη, ενώ ακουγόταν εκείνη την εποχή μέχρι τη Νέα Υόρκη. Οι μεταπολεμικοί συνθέτες δε χρησιμοποιούσαν τους δρόμους αυτούς. Χρησιμοποιούσαν πιο ελλαδικούς δρόμους. Μπαίνοντας στο χώρο αυτό, ανακάλυψα μια τελείως διαφορετική Ελλάδα. Σπουδαία Ελλάδα. Σπουδαία μουσική. Όλη αυτή την ιστορία τη λέω για να εξηγήσω ότι είναι πάρα πολύ εύκολο για να συνδεθώ με ανθρώπους όπως ο Δημήτρης Μυστακίδης και τα παιδιά. Και λόγω Θεσσαλονίκης, όπου τα πράγματα κυλούν διαφορετικά και η φιλία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ιδιαίτερα όταν μιλάς την «ίδια γλώσσα», όταν κατανοείς τον άλλον. Όταν σταμάτησα να τραγουδάω στα ρεμπετάδικα τότε, την ξανα-ανακάλυψα αυτή τη μουσική στην «Πριγκηπέσσα» όπου ήταν ο Δημήτρης. Εκεί όμως δεν υπήρχε η αίσθηση ότι τα λέμε όλα, τα «καταπίνουμε» όλα. Υπήρχε μια πιο εξειδικευμένη ματιά που μου άρεσε και εξακολουθεί να μου αρέσει πολύ. Με το Δημήτρη έτσι κι αλλιώς συνεργαζόμαστε, αλλά με τις «Αψιλίες» είναι η δεύτερη φορά που δουλεύω και εύχομαι να συνεχιστεί αυτή η συνεργασία. Λατρεύω αυτή τη μουσική. Γι’ αυτό είμαι εδώ σήμερα.
Music Corner: Αν αποφασίσουν να προχωρήσουν δισκογραφικά, θα συμμετάσχεις; Θα το ζητήσεις μόνη σου ή θα περιμένεις πρόσκληση;
Ελένη Τσαλιγοπούλου : Δεν υπάρχουν τέτοια «προβλήματα» μεταξύ μας. Το σημαντικό είναι ότι χαίρομαι να βρίσκομαι στη σκηνή με τα παιδιά και ελπίζω να συνεχιστεί. Το ερώτημα είναι πώς αυτή η μουσική θα μπορέσει να εξελιχθεί για να περάσει στο κοινό πιο ουσιαστικά. Τα δεδομένα πράγματα στη ζωή μας, γενικότερα, τα βλέπουμε λίγο πιο χλιαρά, πιο χαλαρά. Και ειδικότερα για τη μουσική που είναι το πιο εύκολο μέσο να εκφραστούμε, ακούγοντας αυτή τη μουσική. Μου αρέσει που αυτό γίνεται στο Σταυρό του Νότου κι όχι σε ένα ρεμπετάδικο και μακάρι να μπορέσει αυτή η μουσική να διαδοθεί περισσότερο και να την ακούσουν οι νεώτεροι. Σκέφτομαι ότι είναι κάπως δύσκολο αυτή τη μουσική να την ακούσει ένας νέος 22 ετών. Αλλά πρέπει να υπάρχει κι αυτή η μουσική.
Music Corner: Προσωπικά τι κάνεις;
Ελένη Τσαλιγοπούλου : Έχω μπει σε μια καινούρια διαδικασία μετά από τόσα χρόνια στο χώρο, γράφω μουσική. Πραγματοποιώ ένα μεγάλο μου όνειρο. Καινούρια πράγματα, με στιχουργούς και τραγουδοποιούς φίλους μου, και η μνήμη, μνήμη. Πριν από ενάμιση χρόνο βγήκε ένας δίσκος σε μουσικές δικές μου και στίχους Πορτοκάλογλου, Παυλίδη, Ιωαννίδη, Φοίβου Δεληβοριά, Βασιλικού, Γκόνη, Ζούδιαρη, και συνεχίζω στο ίδιο στιλ. Κουράστηκα να βγαίνω σε μαγαζιά – διασκεδαστήρια με συνεργασίες. Είναι κάτι που ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα, η μουσική για τη μουσική και η διασκέδαση για τη διασκέδαση, αλλά όχι γενικότερα. Όχι μόνο για το κέφι του κόσμου, αλλά και για το δικό μου και για την υπέροχη μπάντα που έχω και είναι χαρά και τιμή να δουλεύω με τόσο καλούς μουσικούς. Υπάρχουν πολλοί καλοί μουσικοί στην Ελλάδα, αλλά συνήθως κάθε χρονιά δουλεύεις με διαφορετικούς. Αυτή τη στιγμή έχω τη μπάντα μου, με τέσσερα μέλη, με τα οποία υπάρχει διάλογος καθημερινά και η αισθητική του ήχου που παράγουμε είναι πολύ συγκεκριμένη. Μέσα από τον ήχο και όλα αυτά που έχω αγαπήσει, από την παράδοση μέχρι το σήμερα. Και συνεχίζω σε αυτό το concept και με άλλους δημιουργούς.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε λίγο μετά τις 23.00, με τον Δημήτρη στην κιθάρα, τον Ευγένιο στο ούτι, στη πολίτικη λύρα και στο “γυαλί ταμπούρ” και τον Απόστολο στο κανονάκι και στο βιολί. Τα τραγούδια που ακούσαμε δε θα τα χαρακτηρίζαμε «ρεμπέτικα», τουλάχιστον όχι με τον ήχο και το στιλ που έχουμε συνηθίσει να ακούμε.
Παρά το γνώριμο του ρυθμού, είτε στα πιο αργά – «βαριά» τραγούδια, είτε στα πιο ρυθμικά, η έλλειψη του μπουζουκιού, που προσωπικά μου προκάλεσε ανακούφιση, και η «αντικατάστασή» του από την κιθάρα έδωσε άλλο ύφος στον ήχο, ενώ το μέταλλο από το κανονάκι με τη χαρακτηριστική του χροιά, έκανε ακόμα και γνωστά τραγούδια να ακούγονται «πρωτότυπα».
Ένα στοιχείο που μας εντυπωσίασε, ήταν το γεγονός ότι οι «Αψιλίες» δεν είχαν έτοιμη λίστα με τα κομμάτια που θα έπαιζαν. Στο τέλος κάθε τραγουδιού επέλεγαν τι θα παίξουν στη συνέχεια, ανάλογα με τα …κέφια τους! Κάτι που μας είχαν πει νωρίτερα, βέβαια, αλλά ίσως δεν το περιμέναμε σε τέτοιο βαθμό!
Το πρώτο μέρος κύλησε χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις με τους μουσικούς να δίνουν πολύ καλά δείγματα της τέχνης τους. Στο τραγούδι εναλλάσσονταν ο Δημήτρης με τον Ευγένιο, με τον δεύτερο να ξεχωρίζει στο τεχνικό κομμάτι. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε, ότι ο μόνος «κανονικός» τραγουδιστής εκ των τριών είναι ο Απόστολος, ο οποίος, όμως, δεν πλησίασε το μικρόφωνο.
Στο δεύτερο μέρος, μετά τα δύο πρώτα κομμάτια, στη σκηνή ανέβηκε και η Ελένη Τσαλιγοπούλου και κάπου εκεί οι μουσικοί βρήκαν την ευκαιρία να αυτοσχεδιάσουν και να δείξουν ότι δεν είναι απλά πολύ καλοί μουσικοί, αλλά δεξιοτέχνες. Τα «σόλο» στο κανονάκι και το ούτι ενθουσίασαν το κοινό, ενώ η χαρακτηριστική φωνή της Ελένης με τους μοναδικούς χρωματισμούς έδωσαν άλλη αίσθηση. Το κομμάτι με το οποίο έκλεισε το πρόγραμμα, περασμένες 02.30, το ερμήνευσε μόνος του ο Ευγένιος.
Ξεχωρίσαμε τα «Κουβέντα με το Χάρο», «Παγκρατιώτισσα», «Φίνο δερβισάκι», «Κοκαϊνοπότης», «Μόρτης», «Της τριανταφυλλιάς τα φύλλα».
Οι «Αψιλίες» θα βρίσκονται στο club του Σταυρού του Νότου κάθε Τρίτη μέχρι και τις 11 Δεκεμβρίου με τους καλεσμένους τους… Και είναι ευκαιρία για όλους να γνωρίσουμε από κοντά το προπολεμικό ρεμπέτικο της Σμύρνης!
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…