ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Δισκογραφική Εταιρεία : Minos EMI (12/2010)
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ MUSIC CORNER
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης – tasos.kr@musiccorner.gr
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ για να γράψω αυτό το κείμενο. Από τη μια, η τεράστια κι απέραντη αγάπη μου για τον Γιάννη Πάριο και το «χρυσό» παρελθόν του, από την άλλη η στενοχώρια και η λύπη μου για το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) προσπαθεί να το φθείρει και να το «θαμπώσει» με τις δισκογραφικές και καλλιτεχνικές επιλογές του…
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν. Τι να γράψεις για το νέο δίσκο του με τίτλο «Τα κομμάτια της ψυχής μου», ο οποίος διανεμήθηκε προ μηνός και κάτι με κυριακάτικη εφημερίδα; Έγινε, λέει, 17 φορές πλατινένιος με περισσότερες από 200.000 πωλήσεις και η σχετική εκδήλωση για την απονομή έλαβε χώρα πριν λίγες ημέρες. Κι εγώ ρωτώ: Ε, και; Ακόμη κι ένα αντίτυπο να πουλούσε, θ’ αφαιρούσε κάτι από την αίγλη που έχει το όνομα του Πάριου; Άλλα πράγματα το κάνουν αυτό…
Το θέμα μας όμως δεν είναι οι πωλήσεις (που έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες φορές – αν όχι πάντα – τις «εφευρίσκουν» οι εταιρείες για λόγους εντυπωσιασμού), αλλά το προϊόν αυτό καθαυτό. Έχει κάτι σημαντικό να προσφέρει στον ίδιο τον Πάριο, που υπογράφει και τα 14 τραγούδια και μουσικά και στιχουργικά; Έχει κάτι σημαντικό να προσφέρει στο κοινό, το οποίο θα μπορέσει να το κατατάξει δίπλα στις μεγάλες στιγμές του ερμηνευτή και δημιουργού που είναι άπειρες εδώ και 40 και πλέον χρόνια; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα, φοβάμαι πως είναι ένα ηχηρότατο «όχι»…
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί ο Πάριος επιμένει σχεδόν κάθε χρόνο να βγάζει νέα δισκογραφική δουλειά. Η τεράστια καριέρα που έχει κάνει, του επιτρέπει το δικαίωμα της αποχής δύο-τριών ετών από τα στούντιο και του δίνει τη δυνατότητα να ψάξει και να ψαχτεί για κάτι καινούργιο, χωρίς να επαναλαμβάνει και να επαναλαμβάνεται. Δεν είναι κάποιος νέος καλλιτέχνης ο οποίος «επιβάλλεται» να είναι διαρκώς «στα πράγματα» για να καθιερωθεί. Ο «τροβαδούρος του έρωτα» το έχει πετύχει εδώ και τέσσερις δεκαετίες και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γιατί λοιπόν τώρα, στη δύση σιγά-σιγά αυτής της μεγάλης πορείας του στο χώρο έχει βαλθεί να «θαμπώσει» την εικόνα και την υστεροφημία του;
Όλα τούτα τα γράφω με αφορμή τον καινούργιο δίσκο του, τον οποίο θα χαρακτήριζα «μία από τα ίδια». Με πόνο καρδιάς το λέω και ματώνει η ψυχή μου, αλλά πρέπει να σημειώσω ότι ο Πάριος κούρασε. Ο αγαπημένος ερμηνευτής όλων των Ελλήνων (και δικός μου) αναλώνεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια στα ίδια και στα ίδια, προσφέροντας στον κόσμο που τον λάτρεψε ένα μουσικό «αναμάσημα» με διαφορετική μελωδία και στίχο. Εκείνος που όλες αυτές τις δεκαετίες έγραψε και τραγούδησε ορισμένα από τα ομορφότερα τραγούδια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, έφτασε σήμερα στο σημείο να στερείται έμπνευσης και διάθεσης για κάτι καινούργιο. Δεν «ψάχτηκε» όπως άλλοι συνάδελφοί του, δεν «ξεβολεύτηκε» από το «θρόνο» του για να δει τι γίνεται παραέξω. Έμεινε στάσιμος και δυστυχώς ότι δεν κινείται, μοιραία λιμνάζει…
Επιμένει να γράφει ο ίδιος τα τραγούδια του, λες και δεν υπάρχουν συνθέτες που να μπορούν να του προσφέρουν τα καλύτερα «όπλα» από τη «φαρέτρα» τους. Ο Γιάννης Σπανός έχει πει ότι θα ήθελε να κάνει έναν ολόκληρο δίσκο μαζί του. Ο Γιώργος Χατζηνάσιος δεν έχει αποσυρθεί ακόμη. Ακόμη-ακόμη κι ο «πνευματικός του πατέρας» Γιώργος Κατσαρός, είμαι βέβαιος ότι αν του ζητηθεί θα γράψει πολύ όμορφα πράγματα κι ας απέχει εδώ και πολλά χρόνια από την ενεργό δισκογραφία.
Άραγε, δε θα μπορούσε να τραγουδήσει λ.χ. Θάνο Μικρούτσικο ή Σταμάτη Κραουνάκη; Όχι τώρα, χρόνια πριν. Σαφώς ναι. Είπαμε όμως, επαναπαύτηκε στια δάφνες του κι έμεινε κει. Δεν κοίταξε παραπέρα, με μοναδικές εξαιρέσεις τον Σταύρο Ξαρχάκο το 1986 και τον Σταμάτη Σπανουδάκη το 1991 και το 1992. Κι όποιος πει ότι οι παραπάνω δεν «πουλάνε», απαντώ το εξής: Έχει ανάγκη να «πουλήσει» ο Πάριος; Κι άλλο; Είναι ο πιο εμπορικός τραγουδιστής όλων των εποχών, δε φτάνει αυτό;
Και για να μη παρεξηγηθώ: Ως συνθέτης και στιχουργός έχει γράψει φοβερά πράγματα και για τον εαυτό του και για άλλους. Κάποια στιγμή όμως, η πηγή της έμπνευσης στερεύει. Κι έπειτα, άλλο να γράφεις δυο-τρία τραγούδια σε κάθε δίσκο σου, κι άλλο σχεδόν μονίμως όλα. Κουράζεις και κουράζεσαι, επαναλαμβάνεις κι επαναλαμβάνεσαι…
Έτσι συμβαίνει και με «Τα κομμάτια της ψυχής» του. Σωστότατος τίτλος. Είναι ότι απέμεινε από τον Πάριο που λατρέψαμε και σιγοτραγουδήσαμε όλοι στις χαρές, στις λύπες, στους έρωτες και στους χωρισμούς μας. Κομμάτια και θρύψαλα, θα συμπλήρωνα εγώ. Δεν έχει καταλάβει ότι «αυτοκαταστρέφεται» και δημιουργικά και φωνητικά; Πού πήγε αυτό το βελούδο της φωνής του που σ’ έκανε ν’ ανατριχιάζεις; Γιατί αντικαταστάθηκε από ένα έντονο βιμπράτο και μια (συγνώμη για τη φράση, αλλά δε βρίσκω πιο κατάλληλη) ενοχλητική τσιρίδα «επιβεβαίωσης» ότι ακόμη έχει φωνή; Γιατί επιμένει να εμφανίζεται κάθε χρόνο σε νυχτερινά κέντρα και μάλιστα τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια – πλην της Μαρινέλλας πρόπερσι – με «καλλιτέχνες» κατώτερου έως κατώτατου βεληνεκούς από τον ίδιο (ειδικά φέτος…); Πίστευα ότι μετά το Μέγαρο Μουσικής θα έκανε καλύτερες επιλογές για τις εμφανίσεις του (λ.χ. μουσικές σκηνές), αλλά δυστυχώς έπεσα έξω…
Κρίμα, πραγματικά κρίμα. Λυπάμαι πολύ που αναγκάζομαι να γράφω τέτοια πράγματα, αλλά δεν πρόκειται να ωραιοποιήσω καταστάσεις και να μιλήσω για έναν «εκπληκτικό δίσκο» με «φοβερές ερμηνείες» και «διαχρονική αντοχή». Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει. Η νέα του δουλειά είναι μια κουραστική και ανιαρή επανάληψη των επιλογών του της τελευταίας πενταετίας, χωρίς να προσφέρει κάτι καινούργιο και σημαντικό. Στην περίπτωση ενός καινούργιου τραγουδιστή με «φρέσκια» κι όχι κουρασμένη, κορεσμένη και φθαρμένη φωνή, ίσως να έκανα λόγο για μια αρκετά καλή δουλειά. Όχι όμως για τον Πάριο, τον οποίον έχω πολύ ψηλά και τον λατρεύω. Μάλλον εκείνος υποτιμά τον εαυτό του με τέτοια πράγματα…
Λίγο-πολύ, τρία-τέσσερα τραγούδια τα έχετε ακούσει στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Το ομότιτλο, το «Έτσι είναι οι αγάπες», το «Η ζωή μου ταινία» και το «Οι φίλοι», ένα ντουέτο που υπάρχει απλώς και μόνο για να στηρίξει την πρωτοφανή, ανεξήγητη και – κατά τη γνώμη μου – επιεικώς απαράδεκτη επιλογή του να συνεργαστεί επί πίστας φέτος με τον Σταμάτη Γονίδη. Ε λοιπόν, το πιστεύετε ότι αυτό το τραγούδι μου «κάθισε» καλύτερα απ’ όλα τα υπόλοιπα; Από εκεί και μόνο να φανταστείτε πόσο απελπίστηκα ακούγοντας το «είδωλό» μου να πελαγοδρομεί στο cd player μου με τα κομμάτια της φωνής του…
Στις κριτικές του musiccorner, συνηθίζεται κι εκείνη του «αμπαλάζ» που έχει το κάθε άλμπουμ. Ήθελα να ήξερα λοιπόν, ποιος εμπνεύσθηκε κι ενέκρινε αυτό το Τ-Ρ-Α-Γ-Ι-Κ-Ο εξώφυλλο. Ένας Πάριος που μοιάζει να …κοιμάται, με καπέλο και γυαλιά ηλίου. Μόνον η …παραλία και οι ομπρέλες θαλάσσης λείπουν. Κρίμα, ρε Γιάννη μου. Κρίμα…
ΥΓ: Κι ένα στατιστικό στοιχείο, έτσι για να ξεφύγουμε λίγο από τη «μαυρίλα». Με αυτά τα 14 τραγούδια συν εκείνο που είπε με την Στέλλα Καλλή (άλλο και τούτο πάλι…), ο Γιάννης Πάριος έφτασε τα 603 ηχογραφημένα σε στούντιο τραγούδια σε δισκάκια 45 στροφών, προσωπικούς δίσκους και συμμετοχές. Σε αυτά, δεν περιλαμβάνονται οι κατά καιρούς κυκλοφορίες «ζωντανών» ηχογραφήσεων!
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ CD
01. Τα κομμάτια της ψυχής μου
02. Έτσι είναι οι αγαπες (Μπάρμαν)
03. Η ζωή μου ταινία
04. Μισώ και μένα
05. Οι φίλοι (ντουέτο με τον Σταμάτη Γονίδη)
06. Ένα σου χάδι
07. Δεν έχει όρια ο έρωτας
08. Τα γεμάτα μου φεγγάρια
09. Θα είμαι πάντοτε εδώ
10. Έρωτά μου
11. Σ΄αγαπώ, σ’ αγαπώ
12. Η μοναξιά των γενεθλίων
13. Καλό ταξίδι
14. Πάντα ήμουν για τους άλλους