1/12/2011
Γράφει η Ανδρονίκη Τσατσαρώνη
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Δύο σπουδαίες φωνές συναντιούνται, ναι! Τα τραγούδια μπορούν να σε ταξιδέψουν παντού, ναι! Από Ροκ μέχρι και παραδοσιακούς ήχους, ναι! Από το χθες μέχρι το σήμερα, …όχι!

Η βραδιά ξεκίνησε από το σήμερα, με κάποια τραγούδια από τη νέα δισκογραφική δουλειά του Στόκα, για να καταλήξει στα ίδια, στα γνωστά, στα πολύ παλιά. Και δεν τα βάζω με τα παλιά, ίσα ίσα. Προσωπικά τα γουστάρω περισσότερο από τα νέα. Όταν όμως νιώθεις σαν θεατής κι ακροατής ότι τα μεγαλεία πέρασαν, πάει να πει καλό δεν είναι το αποτέλεσμα επί σκηνής. Ενδεχομένως γιατί όταν ο Μπάμπης Στόκας μοιράζεται την ίδια σκηνή με τη Λιζέτα Καλημέρη έχεις τεράστιες απαιτήσεις. Φωνητικά, ηχητικά, μουσικά. Προσδοκάς ότι θα φύγεις γεμάτος από το Δίπλα Στο Ποτάμι. Πλημμυρισμένος από συναισθήματα. Αυτό που δεν περιμένεις σίγουρα είναι να δεις παρέες να κουβεντιάζουν, τραπέζια να αδειάζουν νωρίς, τους φίλους σου να χασμουριούνται. Αντιλαμβάνομαι το άγχος και την αμηχανία κάθε πρεμιέρας και πιστεύω στο «μάτι». Αναρωτιέμαι, όμως, ξεμάτιασμα δεν ήξερε κανείς μέσα σ’ αυτή τη μουσική σκηνή το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου;

Ο Μπάμπης Στόκας κι η Λιζέτα Καλημέρη είναι δύο από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες τραγουδοποιούς, με πολύ ιδιαίτερες προικισμένες φωνές. Και πήγα να δω το νεύρο, το πάθος, την αλήθεια τους. Πήγα να ακούσω και να νιώσω. Ε, λοιπόν, άκουσα αλλά δεν ένιωσα. Ο κακός ήχος βέβαια είναι εχθρός όλων των καλλιτεχνών. Κι ύστερα ήρθαν και τα υπόλοιπα. Ας πούμε ο κακός φωτισμός του χώρου. Φίλη μου που ήταν μαζί, σχολίασε χαρακτηριστικά ότι πρώτη φορά βλέπει μπασίστα να κάθεται καθ’ όλη τη διάρκεια ενός live! Γέλασα τόσο πολύ, δεν το είχα προσέξει καν μιας κι είχα απορροφηθεί από την εμφανή προσπάθεια των πρωταγωνιστών να νιώσουν άνετα, να μιλήσουν και να γελάσουν με τον κόσμο. Εντάξει, καταλαβαίνω. Στο Ποτάμι Δίπλα είμαστε, η ατμόσφαιρα σηκώνει ποτό, τσιγάρο και νταλκά! Κι όλοι εμείς, της γειτονιάς, νιώθουμε οικεία στο χώρο αυτό. Αλλά πηγαία οικεία. Και για μένα την Παρασκευή τα πράγματα και τα πρόσωπα ήταν λίγο «σφιγμένα».

«Αφού είχατε την …ανωμαλία να έρθετε απόψε, πάρτε τα!» γέλασε κάποια στιγμή ο Στόκας για να αφιερώσει έπειτα στη γυναίκα του το τραγούδι του «Στη θάλασσα». Δεν είναι αργά μας είπε με τα μάτια κλειστά κι ύστερα αναζήτησε τον Πάνο Κατσιμίχα και το πάντα διαχρονικό «Τα νησιά της Ειρήνης». Αφού βοήθησε σ’ αυτό σημαντικά με τη φωνή του κι ο κιθαρίστας Γιάννης Κωνσταντινίδης, ο οποίος επιμελήθηκε και τις ενορχηστρώσεις, απλά Ανασάναμε σαν το ψάρι στο ποτάμι κόντρα στο ρεύμα. Του Μπάμπη. Δυνατή η ερμηνεία κι οι στίχοι, βγαλμένοι από ιστορία που μας εξομολογήθηκε ο ίδιος. Σιγοτραγουδήσαμε μεταξύ άλλων Bob Dylan με το «Senor», πλαγιάσαμε «Μ’ όποια να ‘ναι», ταξιδέψαμε στο «Νησί» του Μάνου Ελευθερίου, πιάσαμε ολόκληροι «Φωτιά».

Παρέα με τη Λιζέτα για πρώτο τραγούδι μετά από μια ώρα προγράμματος «Ήταν Αέρας». Κατευθείαν μετά στα «Ξωτικά» και «Το μυστικό» με έναν μακρύ αναστεναγμό από την ίδια που μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας και χαρακτήρισε «πολύ της καρδιάς της» αυτή της την επιστροφή στο Δίπλα Στο Ποτάμι.

«Λαθροκυνηγοί» για τη συνέχεια από τη Λιζέτα και «Συνήθεια» από τον Μπάμπη. Να χαθώ στα βήματά σου, Πούλα με, Για τις παλιές Αγάπες μη μιλάς, Να με θυμηθείς… γιατί πώς να λείψουν οι Πυξ Λαξ από το Στόκα; Ή μήπως θα συνέβαινε ποτέ το αντίστροφο;

Κάπως έτσι κύλησε το βράδυ αυτό, χωρίς πολλές συγκινήσεις αλλά με «Απλές Κουβέντες» που σας αφιερώνουμε από καρδιάς…

Όταν γυρνάω μέσα στην πόλη και σε ψάχνω
πάντα τα δάκρυα μου βρίσκονται πιο πέρα
σαν σκόρπια φύλλα που τα σέρνει ο αέρας,
στο γκρίζο φως μιας ξεχασμένης μέρας…

Απλές κουβέντες που να βρεις
που να τα λένε όλα;
Λιώνει η αγάπη στη βροχή
κι εσύ είσαι μες στην μπόρα…

Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here