14/3/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Ο λόγος για τον οποίο αισθάνθηκα ότι έπρεπε να γράψω αυτό το άρθρο σχετικά με τη συναυλία του Σαββόπουλου το προηγούμενο Παρασκευοσάββατο στο Gagarin, είναι τα όσα διάβασα στο διαδίκτυο από την επομένη κιόλας της πρώτης ημέρας του Live. Υπερβολές εκατέρωθεν και από ουσία …τίποτα! Τίποτα τουλάχιστον από αυτό που εισέπραξα εγώ την πρώτη μέρα που πήγα. Επιχείρησα έτσι να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου στο σωρό των απόψεων που έχουν ήδη μαζευτεί, έτσι για την τιμή των όπλων.
Το πριν και το μετά
Από όταν διάβασα ότι το Gagarin «έκλεισε» το Διονύση Σαββόπουλο για 2 εμφανίσεις, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα: Από τη μια τους παραδέχτηκα που κατάφεραν να τον πείσουν να το αποτολμήσει και από την άλλη είχα ξενερώσει (ας μου επιτραπεί η έκφραση) με την στάση του παλιού αγαπημένου μου τραγουδοποιού όλα αυτά τα χρόνια, και πλέον είχε ξεπέσει στα μάτια μου. Χαρακτηρισμοί όπως βολεμένος, εκτός εποχής, φαιδρός και εκνευριστικός είναι μερικοί από αυτούς που μου έρχονται πρόχειρα στο νου. Έπειτα είχα και τη βεβαιότητα ότι το Gagarin θα έβαζε σίγουρα τραπεζοκαθίσματα γιατί αυτό θα ήταν το πιο λογικό εφόσον όλοι (νομίζουμε πως) γνωρίζουμε το ηλικιακό target group του τραγουδοποιού και στην τελική πρόκειται για μια επιχείρηση που είναι αναμενόμενο να θελήσει να κάνει απόσβεση της επένδυσής της σε ένα τέτοιο μεγάλο όνομα.
Παρ’ ολ’ αυτά – ή και για όλ’ αυτά, ήθελα να πάω να διαπιστώσω από κοντά τι θα γινόταν εκείνο το βράδυ. Κάτι οι προβοκατόρικες δηλώσεις του, καθώς έβγαινε και δήλωνε πως θέλει να δει «αν το ’χει» ακόμα, κάτι οι αυτοσυγκρίσεις με τον Dylan, είχα «φτιαχτεί», και σιγουρευτεί ότι θα με περιμένει ένα άδειο μαγαζί.
Έφτασα πεπεισμένη πως θα βιώσω ένα Βατερλό εκείνο το βράδυ. Ήμουν εκεί όμως, ίσως για να αποτίσω φόρο τιμής στα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα. Μπαίνοντας όμως μέσα, βίωσα την πλήρη ανατροπή από το πρώτο λεπτό: Η συναυλία είχε αρχίσει και είχε κόσμο, πολύ κόσμο. Και πουθενά τραπεζοκαθίσματα! Ο Σαββόπουλος πάνω στη σκηνή τραγουδούσε για την Παράγκα, παράγκα, παράγκα, μαζί με το κοινό. Εντάξει, ευκολάκι, σκέφτηκα. Προσπάθησα να φτάσω πιο κοντά στη σκηνή, για να τον παρατηρήσω από κοντά καλύτερα. Καλοντυμένος, στα μαύρα, (τα ρούχα του ήταν σίγουρα ακριβά, σκέφτηκα) και είχε αυτό το αγέρωχο βλέμμα που κοίταζε μακριά και αυτή τη φωνή που μόνο όταν την ξανάκουσα ζωντανά θυμήθηκα πόσο μου είχε λείψει. Στα τραγούδια που ακολούθησαν επιβεβαίωσα την αρχική μου εντύπωση: Ναι, το είχε ακόμα. Καθώς περνούσε η ώρα, κατάφερα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τη σκηνή και έριξα μια ματιά γύρω μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο κόσμος ήταν συνομήλικός μου στην πλειοψηφία του. Τριαντάρηδες αλλά και μικρότερες ηλικίες τραγουδούσαν παράλληλα σε όλα τα τραγούδια του. Τουλάχιστον εντυπωσιακό, σκέφτηκα. Με ελάχιστα λόγια εκ μέρους του μας έφτασε μέχρι το διάλειμμα με το Βιετνάμ γιε γιε. Στο τέταρτο περίπου που διήρκησε, είδα τον κόσμο να χαλαρώνει, σα να βγήκε από ένα trip, μαζικό, και κρυφάκουγα τις ενθουσιώδεις συζητήσεις τους.
Μέρος δεύτερο. Και ακόμα πιο έντονο, με βαριά πολιτικά τραγούδια. Άγγελος εξάγγελος, Δημοσθένους λέξις, Πολιτευτής, και εμείς δε μπορούμε να σταματήσουμε να τραγουδάμε συγκινημένοι. Ναι, χωρίς υπερβολή, το κλίμα της βραδιάς ήταν πολύ έντονα φορτισμένο. Μέχρι και το δεύτερο encore που έκλεισε με το «Έρχεται βροχή» και ένα πολύ όμορφο βίντεο, αυτό που έμεινε σε όλους ήταν ότι ζήσαμε ένα μαγικό βράδυ.
Ναι, το μαγαζί δεν ήταν τίγκα, ήταν όμως γεμάτο μέχρι και τον εξώστη. Ναι, ο Σαββόπουλος ήρθε σε ελάχιστη λεκτική επικοινωνία με το κοινό του σε πεζό λόγο, δε χρειαζόταν όμως γιατί το έκανε τόσο καλά μέσα από τα τραγούδια του. Ναι, η συναυλία ήταν χρονομετρημένη σύμφωνα με τους ρυθμούς του: Ξεκίνησε στις 22.00 ακριβώς και τελείωσε 00.30. Η φωνή του ήταν αναλλοίωτη και συγκινητική, και ο χαρακτηρισμός που του ταίριαζε καλύτερα θα το ξαναγράψω: ήταν αγέρωχος. Μέσα σε 2 ώρες κατάφερε να ξανακερδίσει ένα χαμένο κοινό σε ένα ροκ χώρο, ίσως τον πιο αυθεντικά ροκ που έχει μείνει πλέον στις μέρες μας. Δεν ξέρω στην τελική αν ο Σαββόπουλος ήταν εκεί μαζί μας εκείνο το βράδυ ή αν απλά έπαιζε για πάρτη του, καθώς δεν παρασύρθηκε λεπτό από αυτό που συνέβαινε από κάτω. Ένα μόνο είναι σίγουρο: He did it his way.
Υ.Γ. Στο τέλος της βραδιάς άκουσα πολλούς να λένε ότι θα πηγαίνανε και τη δεύτερη μέρα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και από το ότι το Σάββατο έμαθα πως έκανε 3 encore. Εγώ αυτό που κράτησα τελικά από αυτή τη συναυλία είναι ότι ήταν μεγάλη μαγκιά του Gagarin να το αποτολμήσει. Για τον Σαββόπουλο πάλι ήταν απλά μια βόλτα στα παλιά του λημέρια, για να υπενθυμίσει τελικά σε εμάς (γιατί εκείνος το ήξερε) το βάρος της σκηνικής του παρουσίας.
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…