17/12/2013
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
www.musiccorner.gr
Την Παρασκευή το βράδυ την περίμενα από καιρό. Είχα καιρό να δω την Αρλέτα live, από πέρυσι σε εκείνο το όχι και τόσο επιτυχημένο Live στο Passport στον Πειραιά, και έτσι τώρα είχα κανονίσει με τις φίλες μου το πρόγραμμά μας ώστε να συντονιστούμε και να είμαστε εκεί στις 9 ώστε να την απολαύσουμε από την αρχή του προγράμματος της! Έχοντας ένα κρυφό crash και με τον αιώνιο έφηβο, τον Βαγγέλη Γερμανό, καταλαβαίνετε ότι είχα μεγάλες προσδοκίες για αυτό το Live. Κακώς θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω ετεροχρονισμένα μαζί σας.
Η Αρλέτα βγήκε στη σκηνή λίγο μετά τις 22:00 μαζί με τους γνώριμους συνοδοιπόρους της επί σκηνής, τον Βαλεντίν Μπεϊκοφ στο βιολί και τον Ηλία Κατελάνο στην κιθάρα. Και ξεκίνησε να τραγουδάει τις γνωστές της επιτυχίες, διακόπτοντας το πρόγραμμα συχνά, για να μοιραστεί μαζί μας κάποιες σκέψεις της. Μετά από περίπου τρία τραγούδια, κάλεσε επί σκηνής τον Βαγγέλη Γερμανό που ξεκίνησε να μας τραγουδάει τη μπανιέρα του, το εκπληκτικό «Γράμμα» και φυσικά το «Βραχυκύκλωμα».
Μετά, και ενώ όλοι αισθανόμασταν ότι μόλις ξεκίνησε το πρόγραμμα, η Αρλέτα “διέταξεν” μισάωρον διάλειμμα, κάτι το οποίο ενόχλησε τον κόσμο από κάτω. Μάλιστα κάποιος ρώτησε ρητορικά «Καλά μισή ώρα;», προκαλώντας τον εκνευρισμό της καλλιτέχνιδος.
Επιστρέφοντας από το διάλειμμα συνεχίσαμε με τον Βαγγέλη Γερμανό σε δικά του τραγούδια. Λοιπόν, αυτός ο τύπος είναι φοβερός, πραγματικά. Είναι old school ροκάς, αλλά με μια ζεν στάση και ως προς το κοινό αλλά και ως προς τα τραγούδια του. Τον έχω δει να γεμίζει στάδια, τον έχω δει να παίζει για 5 παρέες, όμως κάθε φορά έχει κέφι και αυτό το μυστήριο στραβό χαμόγελο που δεν σε αφήνει να μαντέψεις τι σκέφτεται. Ίσως είναι η αγάπη του για τη θάλασσα, που όπως λέει η Αρλέτα τον έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο, δεν ξέρω. Πιο γοητευτικό πάντως σίγουρα! Η αλήθεια σίγουρα είναι πως έκανε ότι μπορούσε για να περάσουμε καλά εκείνο το βράδυ.
Δεν ξέρω τι μπορεί να έφταιξε, αλλά η ορχήστρα της δεν ήταν καθόλου δεμένη, σαν να μην είχαν κάνει καθόλου πρόβα, η Αρλέτα βαριόταν να ξανατραγουδήσει ίσως τα ίδια και τα ίδια κομμάτια της (τα οποία όμως εμείς ακούμε ευλαβικά τόσα χρόνια), και μόνο ο Ηλίας Κατελάνος προσπαθούσε να σώσει κάπως το πράγμα.
Στη συνέχεια έγιναν κάποιες προσπάθειες αναζωογόνησης της βραδιάς, όχι όμως με ιδιαίτερη επιτυχία, κατά τη γνώμη μου. Γενικά, καταλαβαίνω την ανάγκη για βιοποριστικούς λόγους να πρέπει κάποιος καλλιτέχνης να βγαίνει στη σκηνή και ας μην το θέλει. Όμως θεωρώ ότι οφείλουμε να σεβόμαστε το κοινό πάντα, να προσέχουμε λίγο την υστεροφημία μας, και να υπερασπιζόμαστε τέτοιου είδους κινήσεις μέχρι το τέλος.
Και εδώ κολλάει και το ευφυέστατο τραγουδάκι του Γερμανού που λέει:
«Μου φέρνει τρέλα, μου φέρνει ζάλη
απ’ τις πατούσες ως το κεφάλι
της στιχουργίας η βιοπάλη»
Φύγαμε πριν το τέλος της συναυλίας, απογοητευμένες και ελπίζοντας πως την επόμενη φορά θα μας αποζημιώσουν και οι δύο με κάτι καλύτερο από αυτό που είδαμε την Παρασκευή.
Για το τέλος κράτησα κάποια λόγια -ανάμεσα στα πολλά- που είπε η Αρλέτα και είναι αφορμή για σκέψη:
“Το καλύτερο που μπορεί να εξάγεις από μία χώρα είναι μουσική, ζωγραφική και τραγούδι. Δεν έχει κόστος μεγάλο, μπορώ να πω ότι μερικές φορές έχει και μηδαμινό, γιατί ο κόπος που βάζει ο καλλιτέχνης για να κατακτήσει το αντικείμενό του είναι δικός του, κανενός άλλου”.
Παρά την άσχημη γεύση που μου άφησε αυτό το Live, ελπίζω ότι στο επόμενο θα μας αποζημιώσει.
Εις το επανιδείν λοιπόν!
————–
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…