|
28/7/2011
Γράφει η Βίκυ Γεροθόδωρου….
|
 |
«Το λάθος… το σωστό…»
Μικρό οδοιπορικό στη Ρόδο… χορός με αναμνήσεις… το παρόν, το τώρα και το αύριο, ανάμικτα και τα τρία κάθε στιγμή κι ας μην υπάρχουν στην πραγματικότητα τα δυο …μόνο το τώρα υπάρχει…
Παραλία Αφάντου, παράξενο κύμα, με παίρνει σε θάλασσες με αναμνήσεις, μυρωδιές και συναισθήματα του χθες, παλιά τραγούδια γραμμένα στην ακροθαλασσιά… οι ήρωες που τα ενέπνευσαν κι έπαιξαν τον ρόλο του πρωταγωνιστή… όλα σε παρελθοντικό χρόνο… O νέος ήρωας να λάμπει σε αστραφτερή φορεσιά… βρε τι παραμύθια στήνει το μυαλό, με τόση αλήθεια όμως.
Σουρουπώνει… Tα λάθη και τα σωστά κάνουν παρέλαση κι όλα σωστά τα βλέπω πια… και περασμένα… και λίγο ξεχασμένα κάτι φορές. Λάθη, σωστά, όλα σωστά τα βλέπω πια… Αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις, αλλά αν θέλουμε να πούμε ότι μάθαμε κιόλας, μάλλον γελασμένοι θα βγούμε… Τι να μάθει κανείς; Να ελέγχει τη ζωή και την έκβαση των καταστάσεων; Δεν νομίζω πως αυτό μπορεί να γίνει ποτέ, δεν δαμάζεται η ζωή και το συναίσθημα κι αν υποθέσουμε ότι θα γίνει, μάλλον θα είναι πια πολύ βαρετή αυτή η ζωή…
Περπατάω στην Παλιά Πόλη της Ρόδου, στο δρόμο των Ιπποτών… Αγαπώ αυτό το δρόμο, με φέρνει πίσω, με πάει μπροστά, τα βρίσκω όλα, όλες τις απαντήσεις βρίσκω, τα βλέπω όλα, λάθη και σωστά, όλα σωστά, όλα ζωή… Μένω μες στο λάθος μου να ζω λοιπόν, δεν με νοιάζει πού πηγαίνω, ούτε πού θα βγει, είσαι εσύ το τέλος μου κι η αρχή… στίχοι μου παλιοί, κάποτε γραμμένοι για ένα λάθος όμορφο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτοί αγαπήθηκαν πιο πολύ από άλλους… όλοι τα λάθη μας αγαπάμε πιο πολύ…
Αφηνόμαστε λοιπόν στους μεγάλους έρωτες και στα μεγάλα πάθη, γιατί αν δεν καείς, δεν έχεις ζήσει τελικά τίποτα, δεν έχεις γράψει κάτι στο χαρτί της ψυχής… Αφηνόμαστε λοιπόν και πάμε μια βόλτα, μεγάλη βόλτα ή μικρή μα έντονη και δυνατή, ασπρόμαυρη ή πολύχρωμη, δική μας βόλτα στη ζωή… Κι αυτό που μένει είμαστε εμείς κι άλλος κανείς ή λίγοι… Πάντως σίγουρα εμείς με τις πληγές μας, τις αμυχές μας, τις εμπειρίες μας, πάντα με μια ψυχή γεμάτη, αυτό θέλω σε όλους μας να ευχηθώ, γεμάτη ψυχή, γεμάτη χαρές, λύπες, γέλια, δάκρυα, γεμάτη στιγμές που έγραψαν μέσα της, γεμάτη τραγούδια που την περιέγραψαν, γεμάτη όνειρα γιατί όσο ζει η ψυχή θα ονειρεύεται, θα ερωτεύεται και θα πετά στα ύψη και στα βάθη του στερεώματος της… Έτσι φωνάζει η ψυχή «είμαι ζωντανή» κι εγώ γράφω στο ίδιο τραγούδι «όλη τη ζωή μου δίνω, σώμα και ψυχή, φτάνει πάλι να’μαστε μαζί»…
Αφήνω πίσω το Μεσαιωνικό Κάστρο και τραβάω κατά την νέα πόλη… κατά το μικρό της λιμάνι στο Μαντράκι… Από το παρελθόν στο παρόν, στο φευγιό, έχω μια σκέψη, μόνο μία, ένα όραμα, ένα όνομα… Το ντύνω με χρώματα φωτεινά… Όλοι κάτι έχουμε που θέλουμε να ζήσουμε, ας αδράξουμε λοιπόν τη μέρα και τη ζωή!
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που αγαπούν πολύ ένα λάθος που είναι σωστό, πάντα σωστό… γιατί ότι έχει αγάπη είναι σωστό… κι όπως απόψε μας είπε ο Μιχάλης Τζουγανάκης στο Θέατρο της Μεσαιωνικής Τάφρου μετά την συναυλία του και το κρατάω, είναι πως ότι νιώθουμε πρέπει να το δίνουμε και να μην το κρατάμε για μας και μόνο, το συναίσθημα πρέπει να το δίνουμε με γενναιοδωρία…
Ότι έχει αγάπη, είναι σωστό, μας το εύχομαι ολόψυχα…!