Η Ελισσάβετ Καρατζόλη γράφει στο Music Corner! “Ατέλειωτη κι αβάσταχτη ντροπή…” 4/7/2011

…Ατέλειωτη κι αβάσταχτη Ντροπή…

Ντροπή… ντροπή… Ατέλειωτη κι αβάσταχτη Ντροπή…

Η Ελλάδα της ρεμούλας, του ρουσφετιού, της αδιαλλαξίας, του ωχαδερφισμού, του “τζάμπα μαγκες”, του κυνισμού, της πολιτικής διαφθοράς, της αλαζονείας, του (τόλμησε!) μαζί τα φάγαμε!!!

Η Ελλάδα της ανόητης, χειραγωγημένης τηλεόρασης, της αμάνικης, ξεκάλτσωτης, ξεβύζωτης (παντός καιρού) σεξοδονούμενης ξανθιάς μορφωμένης, αμόρφωτης (δεν διαφέρει) που αγανακτεί γιατί δεν της αρκεί τόση διασημότητα κι αφθονία του επιβεβλημένου κι αλλόκοτου lifestyle που υπηρετεί βολεμένη στο σύστημα…

Η Ελλαδίτσα τoυ pop-σκυλάδικου, του σκέτου σκυλάδικου, του πανελίστα (νέο επάγγελμα: παρουσιαστής κουτσομπόλης!)

Του γαλλικού μανικιούρ, του δισύλλαβου επιθέτου, της ίδιας άχρωμης κι άφωνης καλλιτέχνιδος που δεν μπορείς να τη ξεχωρίσεις απ’ την υπόλοιπη φουρνιά των κλώνων της καψουροπαραλιακής διασκέδασης. Ελλαδίτσα της γενιάς που πάλλεται σχεδόν αποκλειστικά τσιφτετελωδώς σε κάθε ήχο και που μοιάζει τελικά να μπορεί να καταπίνει και να χωνεύει τα πάντα!

Η Ελλάδα του Συντάγματος! Των αγανακτισμένων, λυπημένων, φοβισμένων, οργισμένων, αηδιασμένων αλλά κι αποφασισμένων…

Η Ελλάδα των χρεοκοπημένων (?) Ελλήνων, των πιο διάσημων επαιτών του πλανήτη, που τρέχουν όλοι οι καλοί μας προστάτες να χειραγωγήσουν έχοντας τις πλέον “αγνές” των προθέσεων και που κατάφεραν τελικά με την ακούσια υποταγή μας, να εκκολάψουν την Ελλάδα των νεότερων πρόωρων “συνταξιούχων” του κόσμου! Οι οποίοι πριν καν φτάσουν να ορίσουν και να ηγηθούν με τη σειρά τους της εποχής τους, καταπλακώθηκαν από τ’ απίστευτο κληροδότημα (χάος και χρέος) της προηγούμενης γενιάς.

Υποταγμένοι να ζουν με άθλια μισθολόγια και στις ατέρμονες εφιαλτικές λεωφόρους της ανεργίας, βγαίνουν στη “σύνταξη” χωρίς το δικαίωμα, σχεδόν, του αγώνα και της αναδιάρθρωσης, ένα κοκτέιλ που πνίγεται στις “χημικές πλατείες” του κράτους.

Σ’ αμφίβολο μέλλον και μ’ ένα παρόν που βιώνεται αίφνης απ’ την άνετη περιστρεφόμενη καρέκλα του υπολογιστή τους, ν’ απορούν, ν’ αγριεύονται, να διαμαρτύρονται, να διεκδικούν τη ζωή μέσα από “νεφελωμένα” δακρυσμένα μάτια, βιώνοντας άκρως φασιστικές μεθόδους και τακτικές που τις γνώριζαν απ’ τις περιγραφές των γονιών τους, οι οποίοι με τη ψήφο τους εναλλάσσουν τους ίδιους μπλε και πράσινους κυβερνήτες, για να ‘μαστε όλοι βολεμένοι… Κι εμείς και τα παιδιά μας!

Η Ελλάδα των βορείων προαστίων των “ασφαλών”! Δεν φτάνουν, στους πιο πολλούς, εκεί πάνω, οι καπνισμένες αγωνίες των μικρών… Σ’ αυτή την ατάραχη πλευρά της Ελλάδας, οι πολίτες επιδίδονται, εξασκούνται κι αναμετρούνται στη κούρσα της πιο γρήγορης μεταφοράς των καταθέσεων τους, στα ασφαλή ευρωπαϊκά και διεθνή υπόγεια.

Η Ελλάδα των εκπληκτικών αντιθέσεων κι αντιφάσεων: το αλαζονικό κράτος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας!

Αχ Διονύση (σ. Σαββόπουλος), τι έχετε να πείτε τώρα πια για την περήφανη Ορθόδοξη Πίστη μας; Την εποχή που αναζητούσατε κι ανακαλύπτατε τις βαθιές ρίζες κι αξίες της φυλής και του Ελληνοχριστιανικού Δόγματος και νιώθατε υπερήφανος και μαζί με σας κι όλοι εμείς οι διψασμένοι για ένα εξαγνισμένο πνευματικό αποκούμπι…

Τώρα θα έπρεπε να δημιουργήσετε ένα κίνημα εκβίασης κι αφύπνισης του τεχνητού Ιερού Ύπνου της καμαρωτής Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που αυτή τη στιγμή αποτελεί την επιτομή του όρου του Καπιταλιστικού Συστήματος!

Η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία, βαθιά πιστή στην Απόλυτη Ύλη! Κι ενώ το σαθρό Καπιταλιστικό σύστημα ανά τον κόσμο έχει αρχίσει να καταρρέει, απόλυτα κυρίαρχη   παντοδύναμη και σκληρή, αναδεικνύεται ο ικανότερος και ισχυρότερος Τραπεζίτης! Ούτε δεκάρα απ’ την ατράνταχτη (πως άραγε;) περιουσία της, δεν παραχωρεί, φυσικά με τις συνεταιρικές ευλογίες του κράτους, σε μια πατρίδα που αυτή τη στιγμή αιμορραγεί και σαλεμένη τρώει παιδιά της…

Σαθρό, κενό παρόν, σκοτεινό μέλλον, εμφύλιος στις πλατείες… Καταβροχθισμένη δικαιοσύνη, ανύπαρκτη δημοκρατία… Τι την απαρτίζει άραγε, θυμόμαστε;

Δικαιοσύνη, Ισότητα κι Ελευθερία απ’ ότι θυμάμαι… Οργάνωση κι Έλεγχος της μοίρας μας από μας τους ίδιους…

Σιωπούν οι ποιητές, οι καλλιτέχνες παρατηρούν! Λύπη, οργή… Είχαμε κι αρκετά χρόνια να κάνουμε επανάσταση… Ξεχάσαμε, μουδιάσαμε. Μας έπιασαν στον ύπνο βλέπεις. Ξαφνικά ένα πρωί ξυπνήσαμε σ’ έναν αληθινό εφιάλτη…

Που ξεχάσαμε την ευθύνη της γενιάς μας που καλοβολεμένη κουρνιάζει αφήνοντας τώρα στην επόμενη, να παλέψει, να αντισταθεί, για να υπάρξει σε μια παροπλισμένη Δημοκρατία;

Της παραδίδει ή μάλλον της αφήνει χρεολύσιο, τη σκυτάλη της ιστορίας του Μάη του ’68, του Πολυτεχνείου, του Γρηγορόπουλου, του Συντάγματος.

Κουρασμένη αποχωρεί κι αναπαύεται στον ακριβό καναπέ της. Σάμπως αυτή η νοοτροπία να μας έφερε σ’ αυτό το απόλυτα συνειδησιακό κενό και που ίσως η κρίση καταφέρει σαν αντίδωρο, να μας επαναφέρει στις ουμανιστικές αρχές κι αξίες και κυρίως στην αλληλεγγύη που οφείλουμε ο ένας στον άλλον.

Κύριοι των Τεχνών και των Γραμμάτων, παρακαλώ, αφήστε τον θώκο σας! Η Ιστορία γράφεται ξανά! Η πατρίδα σας χρειάζεται! Εμψυχώστε και οργανώστε με την σοφία και την ώριμη εμπειρία σας! Διδάξτε κι εμπνεύστε αυτή τη κουραστικά ξεκούραστη γενιά που είναι έργο των χειρών μας, πώς να ζει με πνευματικότητα κι αγάπη! Πως να φτάσει αυτή τη πολύπαθη Λέγκω, μακριά από υποκριτές κουστουμάτους και ρασοφόρους άρχοντες!

Αλλά, δεν χάνεται, δεν μπορεί να χαθεί αυτή η όμορφη πατρίδα… Πάντα θα σφίγγει μια χούφτα ανδρεία κι εξυπνάδα, έστω και κρυμμένη, είτε στους κόλπους της, είτε διεσπαρμένη σ’ όλη τη γη να μας κάνει ενίοτε υπερήφανους, για να ξεριζώσει τ’ αποστήματα που μας κρατάνε ξεκομμένους απ’ τους τιμημένους προγόνους μας…

Μόνοι, αυτιστικοί, σε μια Ελλάδα που μας πληγώνει ολοένα και περισσότερο… Και σ’ αναζήτηση νέων ηγετικών προτύπων, να οδηγηθούμε σε μια πορεία προς την κάθαρση και την ιερή επανασύνδεση με την αρχαία μας κληρονομιά – ειρήσθω εν παρόδω – μακριά από ακραίους φανατισμούς και κούφιες προγονοπληξίες και με διαφαινόμενες πλέον τις νίκες μας. Αυτή την Ελλάδα αγαπούν οι ήρωες που άρχισαν και πάλι να γεννιούνται!