“Κάθε άνθρωπος, ο οποίος θέλει να αγωνίζεται, πρέπει να είναι αισιόδοξος!”
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Μαρία Αβραμίδου
Φωτογράφηση: Μαρίζα Παπαδημητρίου
Music Corner – 17/1/2014
Η συζήτηση με τη Ναταλία Ρασούλη ξεκίνησε πριν ανοίξει το κασετοφωνάκι, με τη διαπίστωση ότι πήγαμε στο ίδιο σχολείο, έχοντας τη χαρά να γνωρίσουμε ως καθηγητή τον Ηλία Κατσούλη, σπουδαίο στιχουργό και άνθρωπο. Αυτός ήταν ο πρώτος που την παρότρυνε να ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική. Κι εκείνη το έκανε, πάντοτε με διάθεση να πειραματίζεται. Σπούδασε βιολί και κλασική κιθάρα και τραγούδι, συμμετείχε σε δύο death metal συγκροτήματα, τους “Septic Flesh” και τους “Chaostar”, ενώ η πορεία της μετρά σπουδαίες συνεργασίες, με συνθέτες όπως ο Νίκος Μαμαγκάκης, αλλά και δημιουργίες σε δικούς της στίχους και μουσική.
Ο πατέρας της, Μανώλης Ρασούλης, ήταν και παραμένει η πυξίδα της. Από τις 18 Ιανουαρίου και για τρία Σάββατα, η Ναταλία επιμελείται και τραγουδά στο αφιέρωμα «Εδώ Είναι του Ρασούλη», στο «Ρυθμός Stage», με διαφορετικούς καλεσμένους κάθε βραδιά. Με αυτήν την αφορμή, παραχώρησε στο Music Corner την αποκλειστική συνέντευξη που ακολουθεί, κερδίζοντάς μας με την αμεσότητά της…
————————-
MusicCorner: Να ξεκινήσουμε συναισθηματικά: Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση, η πρώτη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι τον πατέρα σου;
Ναταλία Ρασούλη: Στη θάλασσα… Νομίζω στη θάλασσα έχω τις πρώτες μου εικόνες. Να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα. Πρώτη εικόνα να είμαστε και σε λούνα παρκ και να ανεβαίνουμε στη μπαλαρίνα. Εκείνος, ωστόσο, ζαλιζόταν εκεί πάνω συνήθως, αλλά τί να κάνει! Εγώ ενθουσιασμένη να φωνάζω πάνω στη μπαλαρίνα κι αυτός να είναι κίτρινος από τη ζαλάδα! Έχω πάρα πολλές αναμνήσεις… Να παίζουμε καράτε συνέχεια! Μέχρι και λίγο πριν φύγει, πολλές φορές ρίχναμε καρατιές…
MusicCorner: Πώς θα περιέγραφες τον πατέρα σου; Τί θα πρέπει να ξέρει κάποιος που δεν τον γνώριζε καθόλου;
Ναταλία Ρασούλη: Ότι ήταν ένας ιδεολόγος. Αυτό που τον απασχολούσε πιο πολύ απ’ όλα, και πριν κι απ’ το τραγούδι, ήταν η φιλοσοφία και η πολιτική ζωή ενός τόπου. Της Ελλάδας αλλά και γενικά του πλανήτη –κάθε χώρα τον απασχολούσε. Είχε εκπληκτικό χιούμορ, νομίζω ότι ήταν μοναδικό το χιούμορ του. Φαίνεται και σε στίχους του αυτό πάρα πολύ. Πολλές φορές μπορεί να μιλούσε για κάτι σοβαρό και να έλεγε κάτι -ένα μικρό πιπεράτο σχόλιο- κι εγώ να γελούσα τόσο πολύ που θα νόμιζε κάποιος ότι αυτήν τη σοβαρή συζήτηση δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω γιατί ξεκαρδιζόμουνα συνέχεια! Ήταν πάρα πολύ αυστηρός στα πιστεύω του. Μία από τις αρχές με τις οποίες με μεγάλωσε ήταν να μην προδίδω ποτέ την ιδεολογία μου. Σ’ αυτό ήταν κάθετος! Όσο γλυκός άνθρωπος μπορεί να ήταν, τόσο κάθετος ήταν σε αυτό το πράγμα, κάτι το οποίο, νομίζω, τήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του ο ίδιος. Ήταν πάρα πολύ μοντέρνος, συνέχεια μπροστά από την εποχή του. Επειδή κι εγώ ως παιδί ήμουν λίγο έξαλλο πλάσμα, δεχόταν όλες μου τις εξαλλοσύνες. Με κορυφαίο το ότι, όταν ήμουν τραγουδίστρια σε death metal συγκρότημα, εκείνος έπαιρνε μέρα μεσημέρι την Κυριακή στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΑ που έκανε τις εκπομπές του και έβαζε το death metal συγκρότημα που τραγουδούσα εγώ! Ήταν επίσης ο πιο γενναιόδωρος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου –σε όλα του. Ιδεολογικά, φιλοσοφικά, σε συζητήσεις του. Βοηθούσε απίστευτα νέους ανθρώπους στον χώρο του και ήταν και οικονομικά γενναιόδωρος. Δεν υπήρχε περίπτωση να πας σε ένα τραπέζι και να μην προσφερθεί εκείνος να πληρώσει τα πάντα.
MusicCorner: Στην παρουσίαση του CD «Η Τρίπλα» ανέφερες μία φράση που έλεγε συχνά ο Μανώλης Ρασούλης: «Συγκίνηση μεν, συνείδηση δε». Είναι αυτό ένα motto ζωής για σένα;
Ναταλία Ρασούλη: Βέβαια! Γιατί ο πατέρας μου ήταν η πυξίδα μου –και οι δύο μου γονείς δηλαδή. Το «Συγκίνηση μεν, συνείδηση δε», νομίζω ότι περικλείει τα πάντα μέσα. Το τραγούδι, τη ζωή μας, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη φιλοσοφία μας, την ύπαρξή μας. Νομίζω ότι αυτό το motto συμπεριλαμβάνει τόσο ουσιαστικά πράγματα, που, αν καταφέρεις λίγο και το κατανοήσεις, σου αλλάζει όλη σου η ζωή.
MusicCorner: Σήμερα που η κρίση έχει βαθύνει, τί τραγούδι νομίζεις ότι θα έγραφε; Θα ήταν αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;
Ναταλία Ρασούλη: Ο πατέρας μου δεν ήταν αισιόδοξος άνθρωπος, διότι μπορούσε να διακρίνει εύκολα τις τρίπλες της ζωής. Όμως ο τρόπος που έγραφε και ο τρόπος που σκεφτόταν είχε να κάνει με ποιο είναι το αντίδοτο όλου αυτού. Πώς θα το πολεμήσουμε όλο αυτό και πώς θα βρούμε τον τρόπο να πάμε στην άλλη μεριά. Δεν στεκόταν ποτέ στη μαυρίλα της ζωής. Την τόνιζε πάρα πολύ, αλλά ταυτόχρονα έβρισκε έναν τρόπο όχι μόνο να την ξορκίσει, αλλά και να βρει λύση. Έλεγε, «Αν κάνεις αυτό, τελείωσε! Όλα τα πράγματα θα είναι καλύτερα!». Οι στίχοι του έχουν αμεσότητα. Το χιούμορ βοήθησε πάρα πολύ, γιατί μπορούσε να σου δείξει το πρόβλημα, χωρίς να το φοβηθείς, προτείνοντάς σου και το αντίδοτο. Η αμεσότητά του φαινόταν και στα live του, απ’ τον τρόπο που εισήγαγε τις συναυλίες του. Μιλούσε για τα πιο σοβαρά θέματα, ενώ ταυτόχρονα μπορούσε να κάνει τους πάντες να φεύγουν τρελαμένοι απ’ τα γέλια. Έκανε πάντα αυτόν τον συνδυασμό.
MusicCorner: Τα τρία live που ξεκινούν στις 18 Ιανουαρίου και για τρία Σάββατα στο «Ρυθμός Stage», είναι διαφορετικά και με πολλούς καλεσμένους. Πώς προέκυψε η ιδέα και ο συνδυασμός των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτά;
Ναταλία Ρασούλη: Καταρχήν θέλω να ελπίζω ότι αυτά τα τρία Σάββατα είναι απλά η έναρξη του συγκεκριμένου project. Ο τίτλος «Εδώ Είναι του Ρασούλη» θέλω να είναι κυριολεκτικός. Έχει φύγει μεν σωματικά, αλλά το έργο του είναι εδώ και πάντα ο ίδιος θα βρίσκεται εδώ με την επικαιρότητα των λόγων του. Οι συγκεκριμένες παραστάσεις θέλω να διευκρινίσω ότι δεν είναι αφιερώματα με έναν τρόπο μνημόσυνου. Είναι ζωντανά, τα κάνουμε με την αίσθηση ότι είναι εκείνος εκεί. Θέλουμε να διατηρήσουμε τη φρεσκάδα και την εξωστρέφεια που υπήρχαν στις συναυλίες που παρουσίαζε ο ίδιος. Γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσουμε πολύ οπτικοακουστικό υλικό, με αποσπάσματα από δικά του λεγόμενα, από φίλους που μιλάνε για εκείνον, φωτογραφίες… Έτσι θα είναι και ο ίδιος επί σκηνής. Ο στόχος και το όραμά μου είναι να περάσουν από τη σκηνή όσο γίνεται περισσότεροι άνθρωποι απ’ αυτούς που συνδύασαν τους στίχους του με τη μουσική τους ή τραγούδησαν τα τραγούδια του. Επειδή λάτρευε τους νέους τραγουδοποιούς, ένα σπουδαίο σημείο της παράστασης είναι να μεταλαμπαδευτεί το έργο του στις νέες γενιές. Γι’ αυτόν το λόγο, μαζί με τους στενούς του συνεργάτες όπως είναι ο Παντελής Θεοχαρίδης και η Σοφία Παπάζογλου, οι οποίοι είναι οι κεντρικοί τραγουδιστές των συναυλιών, θα είναι μαζί μας ο Λόλεκ, ο Σπύρος Γραμμένος, οι Magic de Spell. Οι τελευταίοι έχουν διασκευάσει στο παρελθόν το «Πότε Βούδας Πότε Κούδας», μ’ έναν εκπληκτικό τρόπο. Ίσως να είναι και η πρώτη φορά που θα εμφανιστεί μια ολόκληρη μπάντα για να πει τραγούδια του… Για μένα αυτό είναι το μεγάλο ευτύχημα: Ότι παιδιά της δικής μας γενιάς και ακόμη νεότεροι από εμένα έχουν σεβαστεί το έργο του Μανώλη Ρασούλη, ο οποίος τους έχει επηρεάσει με ξεχωριστό, διαφορετικό τρόπο. Με έχουν εκπλήξει πάρα πολύ με τα τραγούδια που έχουν διαλέξει για να πουν και είναι πολύ κοντά στη δική του ιδεολογική φόρμα. Και ως τραγουδοποιοί και ως ιδεολόγοι. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη με τις συμμετοχές σε όλες τις βραδιές. Να πω επίσης ότι έχουμε φτιάξει μία εξαιρετική μπάντα μουσικών. Είναι όλοι συνεργάτες του –είτε δούλεψαν μαζί σε δίσκους είτε στη σκηνή. Για μένα, επειδή σπούδασα μουσική, -θεωρώ ότι είμαι μουσικός δηλαδή, όχι τραγουδίστρια- είναι πολύ σημαντικό αυτό το κομμάτι. Ο Λάζαρος Σαμαράς είναι στα πλήκτρα και στο ακορντεόν και έχει την επιμέλεια της μπάντας. Είναι επίσης ο Δημήτρης Μαρινόπουλος στις κιθάρες, ο Νικόλας Τριήρης σε μπουζούκι, τζουρά και λαούτο, ο Δημήτρης Μποσινάκος στα τύμπανα και ο Γιάννης Πλαγιανάκος στο κοντραμπάσο. Όλοι τους εξαιρετικοί σολίστες. Το οπτικοακουστικό υλικό είναι υπό την ευθύνη του Θανάση Γκίκα, ο οποίος έχει και την επιμέλεια του ήχου των συναυλιών. Ήταν συνεργάτης του μπαμπά πολύ στενός, έχει το στούντιο «Μύθος» που έγραψε ο πατέρας μου τους δίσκους του και ήταν ο τελευταίος του ηχολήπτης επί σκηνής, στις τελευταίες του παραστάσεις με τον Ορφέα Περίδη.
MusicCorner: Επομένως έχουμε να κάνουμε με συναισθηματικά φορτισμένες βραδιές…
Ναταλία Ρασούλη: Από όλους! Έχουμε τη χαρά να έχουμε ανθρώπους της Τέχνης, με όλη τη σημασία της λέξεως. Καλλιτέχνες με κάππα κεφαλαίο και συνεργάτες του που τον αγάπησαν πάρα πολύ και που όλοι είναι πρώτης γραμμής στη δουλειά τους. Αυτό είναι για μένα το μεγάλο ευτύχημα! Είμαστε όλοι μια οικογένεια, αλλά ταυτόχρονα με επαγγελματισμό.
MusicCorner: Μα και ο Ρασούλης διέθετε επαγγελματισμό. Φαίνεται και από τις συνεργασίες του αυτό…
Ναταλία Ρασούλη: Ναι, ναι… Και αυστηρότητα που χαρακτήριζε τελικά πάρα πολύ τη δουλειά του. Να πω εδώ, ότι όνειρό μας είναι η παράσταση «Εδώ είναι του Ρασούλη» να ταξιδέψει εκτός Αθηνών, αλλά και εκτός Ελλάδος, ειδικά στις χώρες που σηματοδότησαν τη ζωή του πατέρα μου, στις χώρες που έζησε. Το μεγάλο μου όραμα και η μεγάλη μου ανυπομονησία είναι ο κόσμος να ανακαλύψει ξανά το έργο του και να βοηθηθεί απ’ αυτό, γιατί και ο ίδιος γι’ αυτόν τον λόγο το δημιουργούσε.
MusicCorner: Ένοιωσες ποτέ ότι το επίθετο Ρασούλη φέρει ένα ειδικό βάρος; Ότι ίσως οι άλλοι έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις και προσδοκίες από εσένα;
Ναταλία Ρασούλη: Θέλω να ομολογήσω ότι δεν το ένοιωσα ποτέ στη ζωή μου. Μόνο μετά τον θάνατό του, όπου πλέον ένοιωθα ότι λογοδοτούσα για δικό του λογαριασμό. Όμως είχα την ευτυχία να έχω ζήσει χωρίς να νοιώθω το βάρος όσο ήταν εκείνος στη ζωή, γιατί δεν με έκανε εκείνος ποτέ να το νοιώσω. Από τους γονείς μας εξαρτάται αυτό. Σπούδασα επίσης στον χώρο της κλασικής μουσικής, που ήταν ένας άλλος χώρος απ’ το ελληνικό τραγούδι. Εκεί ένοιωθα πάρα πολύ άνετα. Τραγούδησα πάρα πολύ στον χώρο του metal, που επίσης είναι ένας άλλος κόσμος. Μετά τον θάνατό του, ενώ αισθάνθηκα ότι λογοδοτούσα για εκείνον, πια ήμουν σε μια ηλικία που μπορούσα όλο αυτό να το αντιμετωπίσω και να το χειριστώ. Ένα ευχάριστο βάρος ένοιωσα ανακαλύπτοντας ξανά το έργο του. Αυτό γίνεται συνέχεια!
MusicCorner: Κατά καιρούς ανακύπτουν θέματα με τα πνευματικά δικαιώματα του έργου των καλλιτεχνών, κυρίως λόγω χρήσης του χωρίς άδεια από μέσα ενημέρωσης ή από το διαδίκτυο. Βλέπεις να υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί όλο αυτό;
Ναταλία Ρασούλη: Είναι δύσκολο να ελεγχθεί, αλλά προσπαθώ να ακολουθήσω τα βήματα του μπαμπά μου σε αυτό, όπως και του Μάνου Χατζιδάκι, που ήταν πάρα πολύ αυστηροί στον τρόπο που υπερασπίζονταν το έργο τους. Πιστεύω ότι κάθε δημιουργός έχει χρέος να προστατεύει την περιουσία αυτή. Περιουσία και νομικά και πνευματικά και κυριολεκτικά. Έχει χρέος για έναν ακόμη μεγαλύτερο λόγο: Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να το κάνουν αυτό. Διότι κανένας δεν εκμεταλλεύεται το έργο σου επειδή το αγαπά, αλλά για δικό του οικονομικό όφελος. Με αποτέλεσμα ο δημιουργός ουσιαστικά να είναι ένας entertainer των ανθρώπων που επωφελούνται οικονομικά από όλο αυτό το δημιούργημα, με αποτέλεσμα πολλοί δημιουργοί να έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και στο τέλος να μην μπορούν ούτε να φάνε! Πάνω στην προάσπιση των δικαιωμάτων τους οι δημιουργοί πρέπει να είναι πάρα πολύ μαχητικοί. Αυτή τη συμβουλή μου έδινε ο πατέρας μου για τα δικά μου θέματα. Έτυχε λίγο απότομα να πρέπει να υπερασπιστώ το δικό του έργο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μια μεγάλη κληρονομία που μου άφησε εκτός από το έργο του -το οποίο το άφησε σε όλους μας εν τέλει- είναι οι συνεργάτες του. Τους ξέρω από παιδάκι, είναι εξαιρετικοί, ένας κι ένας, ξέρουν πολύ καλά τον χώρο. Και νομίζω ότι είμαστε μια ομάδα αρκετά σκληροπυρηνική στην προστασία του έργου του. Μέχρι στιγμής, όσο περνάει απ’ το χέρι μου και υποπίπτει στη δική μου αντίληψη, δεν αφήνω να μεταχειρίζεται το έργο του για δικούς του σκοπούς, όποιος τολμά, τέλος πάντων, να το κάνει…
MusicCorner: Υπάρχουν σχέδια να κυκλοφορήσουν ανέκδοτα κομμάτια του Μανώλη Ρασούλη, όπως έγινε και στην περίπτωση της «Τρίπλας»;
Ναταλία Ρασούλη: Ναι, διότι έφυγε όρθιος. Ουσιαστικά εγώ κάνω κάποιες λίγες πρώτες κινήσεις από πράγματα που ήταν ήδη στα σκαριά. Είχε τελειώσει, λίγο πριν τον θάνατό του, την αυτοβιογραφία του την οποία κυκλοφορήσαμε τον Δεκέμβριο του ’12. Τον Δεκέμβριο του ’11 είχε ήδη κυκλοφορήσει ο δίσκος «Η Ζωή Είναι Όνειρο» με τον Γιάννη Γλέζο, με τραγούδια που είχαν φτιάξει πολύ καιρό πριν. Μάλιστα την ημέρα της κηδείας του πατέρα μου είχαν ραντεβού για να κανονίσουν κάποιες σχετικές λεπτομέρειες… Υπάρχουν πάρα πολλά τραγούδια ακόμη, τα οποία ήδη είχε δώσει σε συνεργάτες του όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Πέτρος Βαγιόπουλος, η Βάσω Αλλαγιάννη, ο Leon Y. Poliker από το Ισραήλ, οι Ανώνυμοι από τη Γερμανία… Είναι τόσο πολύ το υλικό που εγώ στην αρχή σάστισα. Αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι κάπου και βοηθάει. Το πάει το κάθε πράγμα στη θέση του. Αυτό το λέγαμε και για την «Τρίπλα» γιατί είναι ένας δίσκος που έγινε από πολλούς συνθέτες μαζί, στενούς του συνεργάτες, και τη Χαρούλα Αλεξίου. Έγινε τόσο εύκολα αυτός ο δίσκος, που πλέον είμαστε σίγουροι ότι βοηθά ο ίδιος να μπουν τα κομμάτια του παζλ στη σωστή τους θέση, πολύ απλά και εύκολα!
MusicCorner: Τα δικά σου μελλοντικά σχέδια ποια είναι;
Ναταλία Ρασούλη: Καλλιτεχνικά έχω ήδη έτοιμο ένα CD, το οποίο είχε ολοκληρωθεί πριν από τον θάνατό του και ήμασταν πολύ χαρούμενοι, αλλά με όλα αυτά που συνέβησαν δεν είχα διάθεση να το κάνω. Με πολλή χαρά και αγώνα ασχολήθηκα με το έργο του πατέρα μου, όμως επειδή ο δίσκος που προανέφερα είναι σε δικούς μου στίχους και μουσική, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φύγει απ’ τα δικά μου χέρια. Ως δημιουργός, θέλω πια να τον επικοινωνήσω. Το ίδιο και κάποια άλλα πράγματα που έχουμε στα σκαριά, κάνοντας παράλληλα και όλα αυτά που πρέπει να γίνουν για το έργο του Μανώλη Ρασούλη.
MusicCorner: Διαβάζοντας κάποια πράγματα για σένα, έμαθα ότι ερμήνευσες και ένα τραγούδι, το «Πέτρωσες Ήλιε», σε στίχους και μουσική του συζύγου σου, Κωνσταντίνου Στεφανή, το οποίο αναφέρεται στην κρίση. Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;
Ναταλία Ρασούλη: Ω, ναι! Ακριβώς αυτό το πράγμα με δίδαξαν οι γονείς μου: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ο αγώνας είναι φύσει και θέσει αισιόδοξος, αλλιώς δεν υφίσταται! Όταν ένας άνθρωπος αγωνίζεται, αγωνίζεται για το καλύτερο. Όχι απλά για να φωτίζει τη μιζέρια και τη δυστυχία της καθημερινότητας ή της πολιτικής μας κατάστασης. Εμένα με έμαθαν να είμαι αγωνίστρια και να κοιτάω συνέχεια το πώς θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος, ο οποίος θέλει να αγωνίζεται, πρέπει να είναι αισιόδοξος!
MusicCorner: Από τις συνεργασίες σου ξεχωρίζεις κάποια;
Ναταλία Ρασούλη: Αυτή με τον πατέρα μου! (γελάει)
MusicCorner: Μάλλον θα έπρεπε να πω εκτός από αυτήν!
Ναταλία Ρασούλη: Κάτι που μου σηματοδότησε τη ζωή, ήταν το metal. Συνεργάστηκα με δύο συγκροτήματα και κάναμε πολλές δουλειές μαζί, οι οποίες είχαν κυκλοφορήσει κυρίως στο εξωτερικό, όπου είναι πάρα πολύ διαδεδομένος αυτός ο μουσικός χώρος. Με όλη αυτήν την εμπειρία, έζησα τον κόσμο του εξωτερικού αλλά και τον τρόπο που δέχονται τη ροκ σκηνή, στην πιο ακραία της μορφή μεν, εκδηλώνοντας όμως την αγάπη τους σε αυτήν. Μέσα από αυτές τις πλήρεις εμπειρίες συνδύασα τη σκληρή ροκ μουσική με την κλασική που εγώ είχα σπουδάσει. Επίσης μια σπουδαία συνεργασία, με έναν άνθρωπο που με εμπιστεύτηκε, τον λατρεύω και μου λείπει, ήταν αυτή με τον Νίκο Μαμαγκάκη. Μοιράστηκε μαζί μου εμπειρίες ολόκληρης της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Και με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τραγούδι του οποίου τραγουδήσαμε στην «Τρίπλα» μαζί με τη Χαρούλα. Και συνεργασίες από τον χώρο της κλασικής μουσικής, με ανθρώπους που δεν είναι τόσο γνωστοί, αλλά για μένα ήταν σημαντικοί. Κάθε χώρο στον οποίο έχω βρεθεί και έχω τραγουδήσει, τον έχω ευχαριστηθεί και με το παραπάνω!
MusicCorner: Είναι από τα ωραιότερα πράγματα για έναν καλλιτέχνη να πειραματίζεται, συνδυάζοντας αντιθέσεις και διαφορετικές επιρροές…
Ναταλία Ρασούλη: Νομίζω ότι όλη μου η ζωή ήταν αυτό το πράγμα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πατέρα μου να περιγράφει μια μέρα που του είχε κάνει εντύπωση από τη δική μου δημιουργική ζωή. Είχε τύχει το πρωί να παίζω με τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων, όπου έπαιζα βιολί. Γύρισα στο σπίτι και το απόγευμα είχα παράσταση με τους “Septic Flesh”, το death metal συγκρότημα, στο «Ρόδον». Και το βράδυ έπρεπε να βγάλω από πάνω μου όλο αυτό το τρελαμένο που είναι το metal και να πάω στο μαγαζί με τον μπαμπά μου να τραγουδήσουμε τα δικά του τραγούδια! Μέσα σε μία μέρα είχα περάσει από τρία είδη, εντελώς διαφορετικά και εντελώς ακραία. Και τα τρία με κάνανε το ίδιο ευτυχή!
MusicCorner: Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα τραγούδι για να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη, ποιο θα επέλεγες;
Ναταλία Ρασούλη: Αυτός ο κόσμος «Μπορεί να Αλλάξει, Κεμάλ». Είναι η απάντηση του πατέρα μου στον «Κεμάλ» του Χατζιδάκι. Νομίζω ότι χαρακτήριζε εκείνον, χαρακτηρίζει εμένα, χαρακτηρίζει την αγωγή και την αισιοδοξία που ήθελαν να μου δώσουν οι γονείς μου, καθώς και την αγωνιστικότητα και τη δυναμικότητα, την οποία πρέπει να έχουμε απέναντι σε οτιδήποτε μας μαυρίζει τη ζωή!
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση “Εδώ είναι του Ρασούλη”, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
——————-
*** Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το καλλιτεχνικό καφενείο “Το Σπίρτο” (Βασιλίσσης Σοφίας 81, Μαρούσι)…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…