Η Ραλλία σε δίωρη … «Βάρδια» , γεμάτη τραγούδια!

31/1/2011
Γράφει από τη Θεσσαλονίκη ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Νίκος Οικονόμου
www.musiccorner.gr

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είμαι ιδιαίτερα φαν της ποπ ροκ μουσικής. Τουλάχιστον, όχι για πολύ ώρα. Ωστόσο, η περίπτωση της Ραλλίας Χρηστίδου μ’ έχει κάνει ν’ αναθεωρήσω ως ένα βαθμό τις απόψεις μου. Παρακολουθώ αυτό το χαρισματικό και προικισμένο με μια μοναδική φωνή και μουσική παιδεία κορίτσι από το 2004, όταν ακόμη βρισκόταν «έγκλειστο» στο «σπίτι» του “Fame story”. Πραγματικά, ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα και ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μη κάνει καριέρα, ασχέτως αν τα πράγματα στο χώρο της μουσικής δεν ήταν (και δεν είναι) όπως παλιά…

Από την πρώτη στιγμή φρόντισε να δικαιώσει πανηγυρικά τις προβλέψεις όλων κι έτσι, σήμερα σχεδόν επτά χρόνια μετά έχει καταφέρει να επιβληθεί στο χώρο με μοναδικά προσόντα την εξαιρετική φωνή της και τη βαθιά γνώση του αντικειμένου με το οποίο ασχολείται από πολύ μικρή ηλικία.

Ανηφόρισα το βράδυ της Παρασκευής στη μουσική σκηνή «Βάρδια» στην Κάτω Τούμπα της Θεσσαλονίκης με πολύ καλή διάθεση κι ανυπομονησία ν’ ακούσω για πρώτη φορά live αυτό το κορίτσι. Την είχα δει βεβαίως και το καλοκαίρι του 2004 στο “FOCUS” μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά του Fame, αλλά δεν τίθεται καμία σύγκριση δεδομένου ότι κανένα δεν είχε το χρόνο να δείξει στο κοινό τι μπορεί να κάνει και ποιο είναι το μουσικό στίγμα του. Απλώς, ο στόχος τότε ήταν η εκμετάλλευση της απήχησης που είχαν ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες…

Το ότι όλα θα πηγαίνανε καλά, φάνηκε απ’ την αρχή. Ο χώρος ήταν πάρα πολύ καλός. Μικρός και «ζεστός», έτσι ώστε να βοηθά στο να γίνει όλος ο κόσμος μια παρέα και κυρίως, ν’ ακούει. Εν συνεχεία, μια δεκάλεπτη κουβέντα που είχα με τη Ραλλία στο καμαρίνι της την ώρα που ετοιμαζόταν για την εμφάνισή της, μ’ έπεισε ότι τελικώς τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ένα κορίτσι ευγενέστατο, καταδεκτικό, ομιλητικό και χωρίς το παραμικρό ίχνος έπαρσης και βεντετισμού, με το οποίο πραγματικά χαίρεσαι να συζητάς. Έχοντας από την πρώτη κιόλας στιγμή αποτινάξει από πάνω της τη «χρυσόσκονη» του μουσικού παιχνιδιού στο οποίο συμμετείχε, ακολουθεί ένα πολύ προσωπικό δρόμο κι έχει πετύχει σημαντικά πράγματα αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία, το είδος που τραγουδά και τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο χώρο…

Εξάλλου, θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν έκανα αναφορά και στο προσωπικό της «Βάρδιας», το οποίο ήταν εξυπηρετικότατο κι από την πρώτη στιγμή ανταποκρίθηκε σε ότι του ζητήθηκε προκειμένου να κάνω τη δουλειά μου όσο γίνεται καλύτερα και πιο άνετα.

Το μοναδικό «μελανό» σημείο ήταν η κατά 45 λεπτά καθυστέρηση στην προγραμματισμένη έναρξη του προγράμματος. Φυσικά, γι’ αυτό δεν ευθύνονται ούτε η τραγουδίστρια, ούτε οι υπεύθυνοι του χώρου, αλλά το γεγονός ότι ο Έλληνας θα παραμείνει …Έλληνας ότι κι αν γίνει και θα πηγαίνει πάντα καθυστερημένος είτε στη δουλειά του, είτε στη διασκέδασή του. Δέκα και μισή ήταν η αρχική ώρα έναρξης, αλλά μέχρι τις έντεκα ο κόσμος εξακολουθούσε να έρχεται μέχρι που ο χώρος σχεδόν γέμισε…

Επιτέλους, η Ραλλία ανέβηκε στη σκηνή στις 23:15 και ξεκίνησε το πρόγραμμά της με δύο πολύ γνωστές επιτυχίες της: «Κρύψου» και «Είσαι μακριά». Αφού καλησπέρισε κι ευχαρίστησε το κοινό που ήλθε για να την απολαύσει, συνέχισε με διασκευές ξένων κομματιών (“That’s living”, “Do you love me”) κι όσο περνούσε η ώρα, η διάθεσή της ανέβαινε και μαζί μ’ αυτή και η αντίστοιχη του κόσμου. Συχνά-πυκνά απευθυνόταν στο κοινό και είχε μια άριστη επικοινωνία μαζί του…

Ερμήνευσε όλα τα γνωστά τραγούδια από τα τρία προσωπικά άλμπουμ της («Ποια συγνώμη», «Θα ‘μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε», «Ότι πληγώνει», «Μέρες που δεν σου ‘πα σ’ αγαπώ», «Μια ζωή», «Αν μετρηθούμε», «Έξω βγες»), με παρεμβολές ανάμεσά τους τόσο διασκευών αλλοδαπών ακουσμάτων (“Te amo”, “Because”), όσο και γνωστών επιτυχιών της ελληνικής ροκ σκηνής («Πούλα με», «Δίψα», «Λόγια φιλικά», «Σφύριξε χαρούμενα»).

Προς το τέλος του προγράμματος πέρασε και στον Μάνο Λοΐζο με το «Κι εγώ σαν πόλη», ενώ (πιστέψαμε ότι) έκλεισε με το «σήμα κατατεθέν» που την έκανε ευρύτερα γνωστή και δεν είναι άλλο από το «Εγώ για σένα». Έπειτα από μία ώρα και 45 λεπτά κατέβηκε από τη σκηνή, αλλά το επίμονο κάλεσμα του κόσμου την έφερε πίσω για να μας θυμίσει την πρόσφατη συμμετοχή της στο “Just the two of us” ερμηνεύοντας το ομώνυμο τραγούδι, καθώς και για δεύτερη φορά τα «Είσαι μακριά» και «Μια ζωή»…

Φεύγοντας από τη «Βάρδια», ένιωθα ότι είχα περάσει δύο εξαιρετικά ευχάριστες ώρες και θυμήθηκα τα λόγια της Ραλλίας στη συνέντευξη που είχαμε κάνει δυο μέρες νωρίτερα ότι ακριβώς αυτός ήταν ο στόχος της. Τα κατάφερε λοιπόν και με το παραπάνω και είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσει να το κάνει για ακόμη πολλά χρόνια. Αρκεί να έχει την υγεία της και να εξακολουθήσει να πορεύεται όπως μέχρι τώρα, στηριζόμενη μόνο στο σπάνιο ταλέντο της…

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες από το live

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…