«Ο χρόνος μας είναι πολύ πολύτιμος για να τον δίνουμε για κάτι που θεωρούμε πως δεν έχει αξία και δεν μας εκφράζει.
Για μένα αυτό δεν έχει νόημα» …
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Ρόζα Βασιλάτου
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
Music Corner – 28/11/2012
Την ξέρετε και την απολαμβάνετε στην σκηνή με το όνομα Nalyssa Green! Εδώ θα μπορούσα να σας αραδιάσω ένα σωρό πράγματα που ήξερα/έμαθα για την καλλιτέχνιδα αυτή, αλλά πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι περιττό.
Η Βιολέτα είναι μια κοπέλα πολύ γλυκιά και ευγενική. Μας είπε ότι της αρέσει να γνωρίζει καινούριο κόσμο και να μιλάει μαζί του. Εγώ το ευχαριστήθηκα ακόμα πιο πολύ από την ίδια, διότι γνώρισα την Nalyssa Green μέσα από την μουσική της, αλλά και την ίδια την Βιολέτα μέσα από την κουβέντα που μοιραστήκαμε! Είναι από τα άτομα που αξίζει να γνωρίζεις και να έρχεσαι σε επαφή διότι έχει κάτι ενδιαφέρον να σου μεταδώσει. Σας αφήνω, λοιπόν, να ανατρέξετε μόνοι σας στην συζήτησή μας και να την γνωρίσετε και οι ίδιοι…
Music Corner: Θέλω να ξεκινήσουμε από την εξής ερώτηση: Ποια είναι η σχέση σου με τις …τσιπούρες; Γιατί έχω ακούσει ότι έχεις μια ιδιαίτερη σύνδεση!
Nalyssa Green: Όταν ήμουν πολύ μικρή, γυμνάσιο ή τελευταίες τάξεις του δημοτικού, είχα βρει τα παλιά μου παιχνίδια στην αποθήκη του εξοχικού μας, τα οποία τα είχε φάει ένας ποντικός. Και με είχε πιάσει όλη αυτή η νοσταλγία και η αναπόληση της παιδικής ηλικίας, της αθωότητας, και βρήκα από τα κουζινικά μου ένα ψάρι που ήταν ανέπαφο και έμοιαζε με τσιπούρα. Συγκινήθηκα πολύ που βρήκα κάτι που έμεινε από τότε και μου είχε έρθει όλη η ιδεολογική κατασκευή ότι το ψάρι είναι το σύμβολο της ελευθερίας, γιατί πετάει μέσα στο νερό ελεύθερο. Γνωρίζει ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, αλλά δεν το νοιάζει γιατί είναι σε απόλυτη γαλήνη και ισορροπία με το περιβάλλον του, και έτσι έγινε το ψάρι κάπως το σύμβολο της ελευθερίας μέσα μου. Η τσιπούρα τώρα, ειδικά, είναι για μένα το πιο απλό, καθημερινό ψάρι. Αυτό που μας έρχεται πρώτο στο μυαλό για να πούμε και έχει ένα πιο αστείο όνομα ίσως. Είναι το ζώο της δύναμής μου!
Music Corner: Να κάτι πολύ ενδιαφέρον λοιπόν! Για να συνεχίσουμε, ας σε ρωτήσω για το όνομα Nalyssa Green. Για ποιον λόγο έχεις επιλέξει να χρησιμοποιείς μια καλλιτεχνική περσόνα;
Nalyssa Green: Λοιπόν, Nalyssa λεγόταν ο χαρακτήρας μου σε ένα ιντερνετικό παιχνίδι που έπαιζα. Ήταν ένα ξωτικό η Nalyssa. Μετά το χρησιμοποίησα όποτε μου ζητούσαν κωδικό όνομα. Έτσι όλα μου τα avatar στο ίντερνετ, για παράδειγμα myspace, facebook, twitter, όλα αυτά ήταν Nalyssa. Όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική και ήθελα ένα stage name αυτό ήταν το πρώτο και φυσικό επακόλουθο να χρησιμοποιήσω. Ήθελα να έχω διαφορετικό καλλιτεχνικό όνομα από το πραγματικό μου γιατί στην σκηνή δεν είμαι ακριβώς εγώ, αλλά… Η Nalyssa! (γέλια) Είναι λίγο διαφορετικά αυτά, η καθημερινή μου ζωή με την καλλιτεχνική δεν είναι ακριβώς το ίδιο άτομο και μου αρέσει να παίζω με αυτή τη διαφορά.
Music Corner: Νιώθεις διαφορετικό άτομο όταν ανεβαίνεις στην σκηνή;
Nalyssa Green: Ναι, σαφώς! Η Nalyssa είναι κατά κάποιον τρόπο μια διαφορετική περσόνα από μένα. Μικρή είχα μεγάλο πρόβλημα έκφρασης μπροστά σε κόσμο, ενώ η Nalyssa, το alter-ego μου, το πιο φυσικό της πράγμα είναι να κάνει live, να ανεβαίνει στην σκηνή και να εκφράζεται. Ουσιαστικά, είναι μια άλλη πλευρά του εαυτού μου!
Music Corner: Και το Green;
Nalyssa Green: Α, είναι το αγαπημένο μου χρώμα! Και επειδή χρειαζόμουν επώνυμο, χρησιμοποίησα αυτό. Επίσης, πριν αρχίσω να ασχολούμαι με την μουσική ήμουν φοβερά ντροπαλή και με πολύ μεγάλο πρόβλημα έκθεσης γενικά με τους ανθρώπους, και με τη δημοσιότητα δεν το είχα καθόλου. Ενώ ως Nalyssa το έχω φοβερά. Δηλαδή είναι το φυσικό μου περιβάλλον, νιώθω άνετα.
Music Corner: Πώς καταπιάστηκες με την μουσική; Έχω μάθει ότι δεν έχεις κάνει κάποια ανάλογη σχολή…
Nalyssa Green: Γενικά είμαι περισσότερο αυτοδίδακτη, είχα κάνει κάποια μαθήματα μουσικής όταν ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, πλήκτρα και αρκοντεόν, τα οποία είχα παρατήσει για πολλά χρόνια. Εν τω μεταξύ, το αρμόνιο που χρησιμοποιώ στα live μου είναι αυτό που έκανα μαθήματα ως εξάχρονη! Πάντα όμως έγραφα στίχους. Στο γυμνάσιο και το λύκειο συνέχεια. Απλώς κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα αρχίσει να τα μελοποιώ, τραγούδαγα αυτά που έγραφα. Ήδη είχα αρχίσει να παίζω κιθάρα, πολύ λίγο και μόνη μου, και είδα ότι έπαιζα και τραγούδαγα πάνω τους στίχους μου και έτσι σιγά σιγά βγήκαν τραγούδια που είχαν συγκεκριμένη δομή. Και αυτό έγινε πολύ συνειδητό όταν άρχισα να παίζω και μουσική με άλλες μπάντες. Κάνοντας live μου βγήκε η ανάγκη να δημοσιοποιήσω και τα δικά μου κομμάτια, κατ’αρχάς να τα φτιάξω βασικά. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι…
Music Corner: Εκτός από τους στίχους επιμελείσαι η ίδια και την μουσική δηλαδή; ‘Η είχες και κάποια βοήθεια;
Nalyssa Green: Γράφω στίχους και μουσική εγώ, απλώς ο παραγωγός μου, ο Σπύρος ο Λιβάνης, είναι το δεξί μου χέρι. Και …το αριστερό! Τον πρώτο δίσκο που κάναμε, τον ετοιμάσαμε οι δυο μας εξ ολοκλήρου. Ήταν δικά μου τα τραγούδια αλλά με βοήθησε φοβερά. Γράφαμε μαζί για όλα τα όργανα και στην δημιουργική διαδικασία ήταν πάντα εκεί. Στον δεύτερο δίσκο ήταν πάλι το άτομο που έκανε την παραγωγή και αυτή τη φορά εντάχθηκε ένα τρίτο μέλος, ο Βαγγέλης Ασλανίδης που είναι στην μπάντα μου και επίσης με βοήθησε πολύ. Δεν είναι ότι ήταν ξένοι προς αυτό που έκανα και τους έλεγα «Θα παίξετε αυτό και αυτό». Ήταν πολύ συμμέτοχοι σε όλη την διαδικασία.
Music Corner: Μιας και ανέφερες τον πρώτο σου δίσκο, θες να μας πεις δυο λόγια γι’ αυτόν;
Nalyssa Green: Το “Baroque” είναι μια εποχή και ένα ρεύμα που μ’ αρέσει γενικά. Και η μουσική και η όλη ατμόσφαιρα που βγάζει. Και εκτός του ότι μ’ αρέσει πολύ, θεωρώ ότι ταίριαζε και αισθητικά στην δική μου ατμόσφαιρα εκείνη την εποχή και τα τραγούδια. Έχει σχέση ηχητικά… Και ουσιαστικά είναι και ένα λογοπαίγνιο, γιατί γράφεται “Barock”, καθώς ήθελα να κάνω μια μίξη της Baroque ατμόσφαιρας που υπάρχει, με τη rock μουσική! Ήθελα δηλαδή κάτι ατμοσφαιρικό και μεγαλειώδες αλλά ενταγμένο σε μια κατάσταση πολύ πιο rock. Δεν είναι ένας “καλογυαλισμένος” δίσκος, ούτε μια τρελή παραγωγή, είναι κάτι πιο σπιτικό και “Do it Yourself”. Θεωρούσα ότι αυτή η μίξη του Rock με το Baroque ταιριάζει πολύ στην αισθητική του δίσκου.
Music Corner: Γιατί χρησιμοποιείς πάντα Αγγλικό στίχο;
Nalyssa Green: Παλιότερα έγραφα και Ελληνικά κομμάτια, πολύ λίγα όμως. Θεωρώ ότι μου βγαίνει αυτόματα ο Αγγλικός στίχος, πιο εύκολα και πιο φυσικά. Επίσης, εξαιτίας της μουσικής που ακούω, που είναι περισσότερο ξένη, η μουσική που γράφω δεν είναι Ελληνική, είναι πιο πολύ δυτικότροπη, πιο Ευρωπαϊκή. Και θεωρώ ότι η Αγγλική γλώσσα δένει πολύ καλύτερα με αυτού του είδους την μουσική. Πιστεύω ότι η Ελληνική μουσική και η Ελληνική γλώσσα είναι άμεσα συνδεδεμένες. Η πρώτη έχει φτιαχτεί με βάση την δεύτερη. Και όποτε ξεκινάω να γράψω Ελληνικό στίχο, καταλήγω να το μελοποιώ πάντα με τρόπους Ελληνικούς. Δηλαδή είναι ή ζεϊμπέκικο ή τσιφτετέλι, κάπως έτσι. Απλώς, με την μουσική που παίζω, είναι καλύτερα να μιλάω στα αγγλικά!
Music Corner: Και ποια είναι τα ακούσματα που ανέφερες; Ποιες οι επιρροές σου;
Nalyssa Green: Ακούω πολύ ελληνική μουσική, αλλά περισσότερο ξένη. Πολύ μεγάλη αγάπη είναι οι Radiohead, έχω μεγαλώσει με Nirvana και όταν ήμουν πιο μικρή τα ακούσματά μου ήταν Pink Floyd, The Doors και άλλα πολλά. Ακόμα και τώρα ακούω ξένα. Γενικά όμως, μου είναι δύσκολο να πω ποιες είναι οι επιρροές μου γιατί δεν ακούω στα τραγούδια μου εύκολα άλλα πράγματα. Μπορώ να βρίσκω κάποια στοιχεία, αλλά δεν μπορώ να πω ότι συγκεκριμένα είμαι επηρεασμένη από εκεί. Σίγουρα οι επιρροές μου είναι πιο Rock, από το κλασσικό μέχρι το indie Rock, το Dark Wave και το Post-Punk και γενικά Pop πράγματα, όμορφη Pop, όπως συνηθίζω να λέω! Γενικά πάντως, λειτουργώ διαισθητικά… Δεν έχω απαραίτητα αιτίες και λόγους, ακολουθώ μόνο το ένστικτό μου!
Music Corner: Όταν γράφεις στίχους, για ποια πράγματα σ’αρέσει να μιλάς; Από πού εμπνέεσαι δηλαδή;
Nalyssa Green: Συνήθως γράφω πατώντας σε μια συγκεκριμένη σκέψη την οποία μετά μεγαλώνω. Και συνήθως μου βγαίνουν κάπως αυτόματα. Δεν δουλεύω δηλαδή πάνω στον στίχο. Είναι κάποιες ιδέες που κουβαλάω καιρό και τις δουλεύω με κάποιον εσωτερικό τρόπο μέσα μου και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια, ας πούμε, και γίνονται ένα τραγούδι. Τα θέματα που με απασχολούν είναι κυρίως κοινωνικά, όχι πολιτικά, σε καμία περίπτωση, αλλά έχουν να κάνουν με την καθημερινότητά μου και με τον τρόπο ζωής μας. Στον πρώτο δίσκο ήταν πιο πολύ εσωτερικές σκέψεις και αναζητήσεις, σαν μια προσπάθεια να εκφράσω τις σκέψεις που βγαίνουν μέσα στο δωμάτιό μου, κάτι τόσο προσωπικό, εσωτερικό και κλειστό. Περιέχουν και μια μελαγχολία και ένα προβληματισμό εν γένει. Στον δεύτερο δίσκο το concept είναι η σχέση μας με την φύση και ίσως η απομάκρυνσή μας από αυτήν, μαζί με όλο αυτό που συνεπάγεται.
Music Corner: Ναι, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι σχετικά με αυτό. Άκουσα τον δεύτερο δίσκο σου και καταλαβαίνω ότι αυτά που έχεις να πεις για την φύση τα λες μέσα από τα τραγούδια σου. Θα ήθελα, όμως, να μου πεις ποια είναι η δική σου σχέση με την φύση και πώς το βλέπεις εσύ από την προσωπική σου ματιά.
Nalyssa Green: Βασικά έχω καταλήξει στην πεποίθηση ότι δεν είναι η φύση απέναντί μας σαν κάτι διαφορετικό που μπορούμε να κάτσουμε να μιλήσουμε για την σχέση μας μαζί της, ή να την προστατέψουμε ή τέλος πάντων για μια ενέργεια που θα κάνουμε προς αυτήν. Έχω καταλήξει ότι εμείς είμαστε η φύση. Αυτή είναι η συνειδητοποίηση που με έχει κάνει να σκεφτώ και πάρα πολύ πάνω στο θέμα. Αυτό έχει γίνει γιατί είμαστε πολύ μακριά από την φύση, από τον πραγματικό μας εαυτό. Μέσα στην πόλη, η φύση δεν υπάρχει πουθενά. Και εγώ σαν παιδί της πόλης μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον και δεν είχα καμία επαφή με τα φυσικά στοιχεία γύρω μου. Τα τελευταία χρόνια που τα έφερε έτσι η ζωή και ήρθα πιο κοντά τα καλοκαίρια, που ζούσα στις θάλασσες και την άμμο, τον αέρα και τα αστέρια με το ηλιοβασίλεμα κοντά μου, είδα ότι αυτό και μόνο αυτό, δηλαδή το να βλέπω τον κόσμο γύρω μου να μην κρύβεται από τις πολυκατοικίες και το τσιμέντο με έκανε πιο ήρεμη, πιο ισορροπημένη και πιο γαλήνια. Πιο κοντά στον εαυτό μου. Ένιωσα λες και στην πόλη υπάρχουν πράγματα που μου κρύβουν τον εαυτό μου και δεν μπορώ να ηρεμήσω και να νιώσω υγιής. Με αυτό το θέμα ασχολούνται και τα καινούρια τραγούδια. Είναι τα περισσότερα γραμμένα έξω, ή για το έξω και βασίζονται σε σκέψεις και συναισθήματα που βγάζει αυτή η απλότητα των φυσικών στοιχείων ή στον προβληματισμό σε σχέση με την ζωή στην πόλη και πώς έχουμε αλλοτριωθεί από την πραγματική μας φυσική υπόσταση.
 |
 |
| Εδώ κάναμε μια παύση για να συζητήσουμε λίγο περισσότερο πάνω στο θέμα, μιλώντας για την “Νησάρα” που έμενα τα τελευταία 20 χρόνια, την μυρωδιά ιωδίου στο λιμάνι του Πειραιά (;) αλλά και τις καλοκαιρινές διακοπές της Nalyssa. Γρήγορα όμως επανήλθαμε στο θέμα μας… | |
Music Corner: Περνάμε λοιπόν και στον τίτλο του δεύτερου δίσκου: «The seed» …
Nalyssa Green: Ο σπόρος! Λειτουργεί στο μυαλό μου σαν σύμβολο μελλοντικής αισιοδοξίας. Είναι η υπόσχεση για κάτι που θα πραγματοποιηθεί στο μέλλον, το οποίο από μόνο του είναι κάτι αισιόδοξο. Ο σπόρος θα μεγαλώσει και θα ανθίσει. Και νομίζω ότι αυτή είναι η κεντρική ιδέα και ο λόγος που χρησιμοποίησα αυτή την λέξη. Η δημιουργία και ίσως η σκέψη πως, ακόμα και τους δύσκολους καιρούς, κάτω από το χώμα μπορεί να γίνονται διεργασίες που μπορεί να μην φαίνονται αυτή τη στιγμή, αλλά που σίγουρα θα αποδώσουν καρπούς στο μέλλον.
Music Corner: Υπάρχει κάποιο κομμάτι που να ξεχωρίζεις από τον δίσκο; Πρόσεξα ότι υπάρχει και ένα κομμάτι που λέγεται «A seed». Ποια η σύνδεσή του με τον τίτλο του δίσκου;
Nalyssa Green: Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι το τραγούδι που με έβαλε σε σκέψεις για τον δίσκο μου, αλλά δεν είναι ουσιαστικά το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο. Γι’ αυτό άλλωστε είναι και «A seed» και όχι «The seed». Δηλαδή και να μην υπήρχε αυτό το τραγούδι, το δίσκος μπορεί να λεγόταν πάλι “ο σπόρος”. Γενικά μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω τα αγαπημένα μου τραγούδια. Το ίδιο συνέβη και με τον πρώτο και με τον δεύτερο δίσκο. Τα βρίσκω αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, άρα το καθένα είναι για μια συγκεκριμένη στιγμή, για μια συγκεκριμένη λειτουργία ή εποχή. Και γενικά κατά καιρούς υπάρχει κάποιο που βρίσκεται στο παρασκήνιο μέσα μου, ανάλογα με το τι νιώθω, τι εποχή έχουμε κτλ. Αυτόν τον καιρό, πιο μπροστά στην προτίμησή μου είναι το «The moon». Κατ’ αρχάς γιατί έπρεπε να διαλέξω ένα πρώτο τραγούδι για να παρουσιάσω τον δίσκο μου. Το «The moon» θεωρώ ότι είναι το πιο αισιόδοξο και ανέμελο κομμάτι. Λόγω χαράς, λοιπόν, επειδή βγαίνει ο δίσκος ήμουν και εγώ σε μια τέτοια κατάσταση, άρα μου ταίριαζε. Και επίσης γιατί τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι ιδιαίτερα με το φεγγάρι και το ψάχνω, το «The moon» είναι αυτό που ξεχωρίζω αυτή την περίοδο.
Music Corner: Πρόσφατα μπήκες στην δισκογραφική εταιρία «Inner Ear». Φοβάσαι μήπως λόγω δισκογραφικής ο ήχος σου γίνει πιο mainstream;
Nalyssa Green: Όχι, καθόλου. Γιατί η δισκογραφική αυτή είναι ανεξάρτητη, φτιαγμένη από ανθρώπους που είναι εραστές της μουσικής και μόνο αυτό. Γι’ αυτό την επέλεξα κι όλας. Γιατί δεν είναι ακριβώς επαγγελματίες και δεν έχουν στόχο το κέρδος. Ο στόχος είναι να κάνουμε όμορφα καλαίσθητα πράγματα που μας αρέσουν. Γενικά από τότε που ξεκίνησα ήμουν κατά των δισκογραφικών και του όρου εταιρίας. Επειδή γράφω “σπιτικά”, με πολύ ιδιαίτερο και χειροποίητο τρόπο, μόνο μια τέτοιας φύσεως εταιρία θα μου ταίριαζε. Γι’ αυτό και άρχισε η συνεργασία.
Music Corner: Και αν στην πορεία σου ζητηθεί για κάποιο λόγο να αλλάξεις την μουσική σου και να την κάνεις πιο mainstream, τι θα έκανες; Πως θα το αντιμετώπιζες;
Nalyssa Green: Θεωρώ πως θα μπορούσε να μου έρθει από μέσα μου η ανάγκη να απευθυνθώ σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Τότε θα το έκανα, δηλαδή να γράψω και με όρους πιο προσβάσιμους σε περισσότερο κόσμο. Δεν θεωρώ ότι είναι κακό κάποιος να είναι mainstream. Αν το κάνει με αγάπη και ειλικρίνεια προς αυτό που κάνει. Αλλά δεν νομίζω ότι ποτέ θα το έκανα επειδή κάποιος θα μου το έλεγε. Θα το έκανα μόνο αν μου έβγαινε εμένα να το κάνω.
Music Corner: Δούλευες σε μια διαφημιστική εταιρία παλιότερα;
Nalyssa Green: Ναι, για πολύ λίγο. Αυτή ήταν μια εμπειρία που με έκανε να καταλάβω ότι δεν με ενδιαφέρει να δουλεύω με συμβατικούς όρους 8ώρου, γραφείου, εταιρίας και τέτοια, ενώ γενικά ήταν πολύ ωραία η ατμόσφαιρα και οι συνάδελφοι. Συνειδητοποίησα ότι θέλω τον χρόνο μου πάνω σε αυτή τη γη να τον περνάω δημιουργικά, όπως θέλω εγώ ακριβώς. Βέβαια, αυτό έχει και τα μειονεκτήματά του. Τώρα ασχολούμαι μόνο με την μουσική, πράγμα που είναι πολύ ευχάριστο και λυτρωτικό που κάνω αυτό που θέλω, από την άλλη βιοποριστικά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Είναι πολύ μεγάλο θέμα η ανεργία και γενικά να μην έχεις την οικονομική ικανότητα να ζήσεις όπως θέλεις. Ειδικά στους νέους είναι τρομακτικό, πισωγύρισμα θα έλεγα, την ώρα που έχουν ανοίξει τα φτερά τους και βρίσκονται σε αυτή την παραγωγική ηλικία. Από την άλλη είναι θέμα αξιών. Εγώ τα ζυγίζω και βλέπω ότι προτιμάω να μην έχω λεφτά, να είμαι ήρεμη και να τα έχω καλά με τον εαυτό μου κάνοντας αυτό που αγαπώ και ας μην μπορώ να έχω ην οικονομική επιφάνεια για να ζω όπως θέλω. Για να δουλέψω με τον συμβατικό όρο θα πρέπει να έχω εξαντλήσει κάθε τρόπο που θα μπορούσα να βιοποριστώ διαφορετικά, θα είναι η τελευταία μου λύση. Ο χρόνος μας είναι πολύ πολύτιμος για να τον δίνουμε για κάτι που θεωρούμε πως δεν έχει αξία και δεν μας εκφράζει. Για μένα αυτό δεν έχει νόημα.
Music Corner: Και για το μαγαζί «Άνθρωπος» τι έχεις να μας πεις; Είχες κάνει κάποια Dj set και lives;
Nalyssa Green: Ναι είναι ένα μαγαζί πολύ μικρό που όμως βγάζει μια ενέργεια φοβερή! Γενικά έχω σχέση με τα παιδιά και τον χώρο. Πέρυσι έκανα κάποια Dj Set, ενώ φέτος κανονίζω τα live της Τετάρτης. Έχουμε κάνει μια θεματική που κάθε Τετάρτη νωρίς το απόγευμα καλούμε κάθε φορά και άλλον καλλιτέχνη που παίζει τα τραγούδια του και ό,τι θέλει να παίξει σε μια πιο ελεύθερη σύμβαση. Δεν είναι ακριβώς live. Το λέμε «Σαλόνι» και το concept είναι ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σαν να είναι ο οικοδεσπότης μας στο σαλόνι του. Συνήθως βάζουν τραγούδια και μας λένε μια ιστορία, πολύ χαλαρά και παρεΐστικα. Και …όσο κρατήσει!
Music Corner: Στα live που κάνεις χρησιμοποιείς και ένα πολύ ιδιαίτερο όργανο, το Θέρεμιν;
Nalyssa Green: Το θέρεμιν είναι το πρώτο ηλεκτρικό όργανο. Το έφτιαξε την δεκαετία του 1920, αν δεν απατώμαι, ο Leon Theremin, ένας σπουδαίος Ρώσος επιστήμονας, και το εφηύρε κάπως τυχαία. Το θέρεμιν λειτουργεί λίγο με την λογική της παρεμβολής σε ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Για παράδειγμα, όταν παίζει το ραδιόφωνο και κάποιος περνάει από μπροστά και κάνει παράσιτα, αυτό σημαίνει ότι παρεμβάλλεται στο ηλεκτρομαγνητικό κύμα. Αυτό παρατήρησε ο Θέρεμιν και θέλησε να το φτιάξει ελεγχόμενα. Ουσιαστικά είναι ένα ξύλινο κουτί που μέσα έχει κυκλώματα που παράγουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία γύρω από τις κεραίες του. Ο θερεμινίστας παίζει στον αέρα. Είναι το μόνο όργανο στον κόσμο που το παίζεις χωρίς να το ακουμπάς! Η φωνή του είναι πολύ ειδική, μοιάζει λίγο σαν την φωνή ανθρώπου, τον ήχο βιολιού σε πολύ πιο ηλεκτρικό πεδίο. Επίσης, σαν ήχος είναι γνωστός μέσα από τα θρίλερ των ‘70s. Γενικά είναι πολύ σπάνιο όργανο, δεν υπάρχουν πολλοί που παίζουν. Οι πιο γνωστοί που το χρησιμοποίησαν ήταν οι Beach Boys και οι Led Zeppelin. Στον κόσμο οι καλοί θερεμινίστες είναι 5, στην Ελλάδα είμαστε λίγοι και βρισκόμαστε σε επαφή μεταξύ μας.
Εγώ το χρησιμοποιώ πάρα πολύ. Όταν θέλω να κάνω μελωδικό σόλο σε ορχηστρικά, η πρώτη μου επιλογή είναι οι φωνές και το θέρεμιν.
Music Corner: Γενικά πώς σκοπεύεις να συνεχίσεις;
Nalyssa Green: Θα κάνουμε ένα μεγάλο live που θα είναι παρουσίαση δίσκου, τις 13 Δεκεμβρίου στον κινηματογράφο Trianon στην Βικτώρια, όπου θα παίξουμε για πρώτη φορά ολόκληρο τον καινούριο δίσκο. Θα τον τραγουδήσουμε με εικόνες και video εκμεταλλευόμενοι την υπέροχη οθόνη που έχει μέσα ο χώρος και γενικά θα είναι ένα live πιο πολύ με όρους παράστασης γιατί είναι και ο χώρος πιο ιδιαίτερος. Ήθελα και μια κατάσταση πιο ατμοσφαιρική που ο θεατής-ακροατής μπορεί να κάτσει, να δει και να ακούσει με πολύ σωστούς όρους, ωραία εικόνα και ήχο. Πριν από αυτό αλλά και μετά, θα κάνουμε κάποια live στην Πάτρα και στην Καλαμάτα, και στην Αθήνα βέβαια κάποιες εμφανίσεις, αλλά γενικότερα θέλω να πάω στην επαρχία που δεν έχω πάει. Είναι νωρίς να μιλήσουμε για επόμενο δίσκο, αλλά ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι κάποια τραγούδια τώρα τελευταία και τα ψιλοδουλεύω… Φαντάζομαι όταν θα μπει σε μια ροή ο τελευταίος δίσκος και χαλαρώσουμε από όλα αυτά θα ξεκινήσω πιο δραστικά να ασχολούμαι με το καινούριο υλικό.
Music Corner: Για να κλείσουμε, θα ήθελα να μας πεις ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις πάει ποτέ στην ζωή σου! Κάποια που να σου έμεινε για ένα συγκεκριμένο λόγο;
Nalyssa Green: Πολύ βαρύ αυτό που ζητάς! Λοιπόν, θα σου πω δύο. «Mary and the Boy» το 2006 νομίζω στο Bios που ήταν και η πρώτη φορά που τους έβλεπα live και ήταν σοκαριστική εμπειρία, είχα μπει εντελώς αλλού στην ταινία! Θα πω και Παύλος Παυλίδης, Κουφονήσια 2012! Ήταν μαγεία, τελετή. Είναι ένας καλλιτέχνης που αγαπώ πολύ και το live έγινε σε μια πανέμορφη παραλία με άμμο, αστέρια, όλο το σκηνικό των Κυκλάδων, σε ένα πολύ μικρό αυτοσχέδιο stage, σε ένα πανέμορφο μαγαζάκι. Δεν είχε πάρα πολύ κόσμο, φύσαγε, έπαιξαν φοβερά, ο Παύλος τραγούδαγε και αυτό που βλέπαμε ήταν τα δέντρα από πίσω να κουνιούνται στον ρυθμό. Εκεί συνειδητοποίησα ότι τα τραγούδια του ήταν γραμμένα για τις Κυκλάδες και κάθε στίχο που έλεγε τον έβλεπα δίπλα μου! «Ο διαμαντένιος ουρανός», «πάλι φυσάει ζεστός αέρας» … Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω! Ήταν φοβερά, δεν το πίστευα. Μοναδική εμπειρία. Ό,τι άκουγα και ένιωθα, το έβλεπα και απτά, δίπλα μου…
*** Ευχαριστούμε το cafe «NUEVO MUNDO» για τη φιλοξενία ( ΥΨΗΛΑΝΤΟΥ 181. ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ – ΠΕΙΡΑΙΑΣ)…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…