13/12/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Φάνης Κόλλιας
Είμαι ξαπλωμένος και σκέφτομαι πώς να ξεκινήσω αυτό το άρθρο. Έχω τόσες πολλές σκέψεις στο μυαλό, κυρίως εικόνες… Μόλις διάβασα ένα πολύ όμορφο άρθρο μιας φίλης, της Μαρίας, και σε συνδυασμό με το ότι ακούω Madrugada αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι σε μία αρκετά καταθλιπτική κατάσταση… Το άρθρο που μόλις διάβασα παρουσιάζει τον κόσμο μέσα από τα μάτια μιας 19χρονης κοπέλας, η οποία φωνάζει “Μην κλείνεις τα μάτια… Άνοιξέ τα!”
Από την στιγμή που ολοκλήρωσα την ανάγνωση αυτού του άρθρου, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τις εικόνες που μου «σφήνωσε» η Μαρία. Άστεγοι στους δρόμους, εγκληματικότητα, ρατσισμός, εξαθλίωση, αγανάκτηση…
Χρησιμοποιώ καθημερινά τα ΜΜΜ στην Αθήνα. Παίρνω το λεωφορείο, το μετρό, τον ηλεκτρικό, τα πάντα… Φοράω τα ακουστικά, ακούω μουσική και αυτό που κάνω, ασυναίσθητα, είναι να παρατηρώ τον κόσμο. Πρόσωπα, δάχτυλα, χέρια, πόδια… Η γλώσσα του σώματος λέει πολλά…
Πρόσωπα χαμένα, ταξιδεύουν σε διάφορους κόσμους… Ίσως κάποιοι να σκέφτονται τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, το τι θα κάνουν για να επιβιώσουν αυτοί και οι αγαπημένοι τους… Κάποιοι άλλοι, πιο αισιόδοξοι ίσως, πλάθουν κόσμους τους οποίους θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν με τον πραγματικό. Πρόσωπα δειλά, κατσουφιασμένα, νευρικά, θλιμμένα, μπερδεμένα. Δάχτυλα να τρέμουν, σταυρωμένα, να υπολογίζουν, να σκουπίζουν τον ιδρώτα, τα δάκρυα ή να κρύβουν τον λεκέ στην μπλούζα.
Απ’ την άλλη εγώ… Ο παρατηρητής και αποδέκτης όλων αυτών των συναισθημάτων. Ένας 20χρονος που προσπαθεί να χτίσει ένα μέλλον παρέα με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ποιον να διαλέξω;
Έχω περάσει σε Wovenhand και 16 Horsepower και η βραδιά έχει αρχίσει και βαραίνει επικίνδυνα… Σκέφτομαι πως ίσως να ήταν καλύτερα αν έβγαινα για μια μπύρα να ξεχαστώ. Τελικά όμως τι αξίζει περισσότερο; Να ξεχνιέσαι ή να βλέπεις την πραγματικότητα γυμνή;
Είμαι 20 χρονών και θα μπορούσα να διαλέξω την ξεγνοιασιά. Για ακόμη όμως μία φορά διαλέγω την άλλη όψη του νομίσματος. Ίσως να θεωρώ πως αν διαλέξω να ξεχαστώ, αυτόματα παραιτούμαι από την αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί διαλέγω να είμαι “χάλια” … Πάντως εδώ και ώρα παίζει στο repeat το “Singing Grass” από Wovenhand…
Πριν από λίγες μέρες αυτοκτόνησε ένα παιδί. Συνομήλικο.
Αυτή είναι η λύση;
Κάποιοι λένε πως είναι η παράδοση “των όπλων”. Δεν το πιστεύω… Πιστεύω όμως πως ΔΕΝ είναι αυτή η λύση!
Λίγες ώρες μετά τον θάνατο του παιδιού μου ήρθε μία φράση στο μυαλό την οποία μου θύμισε η Μαρία με το άρθρο της! Δεν ξέρω αν την έχει πει κάποιος ή είναι ο διάλογος που κάνουμε με τον εαυτό μας αλλά νομίζω πως…
“Καμιά φορά, και ο αγώνας για επιβίωση είναι ζωή“
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…