14/10/2010
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Συνηθίζουμε να γράφουμε για μουσική. Άλλωστε αυτό είναι το αντικείμενο με το οποίο ασχολούμαστε. Κάποια πράγματα όμως είναι πολύ ανώτερα από τη μουσική, από την τηλεόραση, από την ίδια μας την καθημερινότητα. Πράγματα τα οποία αγνοούμε στην καθημερινή ζωή μας. Πράγματα τα οποία τα σκεπάζουν άλλα πράγματα. Οι δουλειές, τα έξοδα, η ρουτίνα της ζωής, η βουή της ημέρας.
Ζούμε ξεχνόντας ένα πολύ βασικό πράγμα. Την ίδια τη ζωή. Τη χαρά των απλών πραγμάτων. Πράγμα που, τουλάχιστον, σήμερα δείχνει να το θυμήθηκε όλος ο πλανήτης. Οι φωτογραφίες καί τα βίντεο των μεταλλωρύχων που ο ένας μετά τον άλλον έρχονται στην επιφάνεια της γης, κάνουν τον γύρο του κόσμου. Δυό μήνες εγκλωβισμένοι, 600 μέτρα κάτω από τη γη. Σήμερα είναι η μέρα τους. Δικαιωματικά. Θα είναι και η αυριανή και η μεθαυριανή. Ίσως και όλη η βδομάδα να τους ανήκει. Μετά θα επανέλθουμε στη δική μας καθημερινότητα. Φοροδιαφυγή, τρόικα, μνημόνιο, οικονομική κρίση, ανεργία…
Αυτή όμως τη μία βδομάδα που θα μεσολαβήσει μέχρι να επανέλθουν τα “ουσιαστικά” μας προβλήματα, ίσως έστω και για πέντε λεπτά, κοιτώντας τα χαρούμενα πρόσωπα των ανθρώπων αυτών, να αναλογιστούμε τελικά τι μετράει στη ζωή πραγματικά. Και το πόσο σημαντικό είναι αυτό που θεωρούμε ασήμαντο.
Δεν αντιλέγω πως υπάρχουν προβλήματα. Καί μάλιστα πολύ σοβαρά προβλήματα. Ούτε λέω πως θα έπρεπε να κλειστεί κανείς επι δύο μήνες κάτω από τη γη για να συνειδητοποιήσει τι έχει σημασία και τι όχι. Ο καθένας μπορεί να βάλει τις δικές του προτεραιότητες άλλωστε. Απλώς όταν δει κανείς αυτές τις εικόνες και συνειδητοποιήσει το κατόρθωμα αυτών των ανθρώπων ας σκεφτεί λίγο. Όλοι πρέπει να σκεφτούμε. Γιατί το βασικό κατόρθωμα των ανθρώπων αυτών δεν είναι μόνο πως επέζησαν. Το βασικό κατόρθωμα των ανθρώπων αυτών είναι πως έδειξαν σε όλους εμάς τι σημαίνει αλληλεγγύη. Τι σημαίνει θέληση για ζωή. Και πως μπορεί ένας άνθρωπος να νιώσει πλούσιος με μία αγκαλιά, ένα ζεστό μπάνιο και μία ηλιόλουστη ημέρα. Πως μπορεί κανείς να δει φως μέσα στο σκοτάδι. Πως όταν οι άνθρωποι είναι ενωμένοι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Εγκλωβισμένοι και διασώστες έγιναν ένα. Ο ένας έγινε σκοπός ζωής του άλλου. Και τα κατάφεραν…
 |
 |
 |
Ένα ευχαριστώ είναι το μόνο που μπορώ να πω. Στον καθένα ξεχωριστά. Καί να ελπίσω πως κάποια στιγμή θα κατορθώσω να δω τον κόσμο όπως τον βλέπετε εσείς, μέσα από τα ταλαιπωρημένα σας μάτια.
Gracias por todo…
