Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Σενάριο Πρώτο

Πρωί Πέμπτη και αγουροξυπνημένος, προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου μου. Καταφέρνω με τα χίλια ζόρια να βάλω το κλειδί στην μίζα και το υπέροχο γουργούρισμα ακούγεται ευχάριστα. Πίνω μια τζούρα καφέ και ήδη έχω αρχίσει να ξυπνάω. Δεν θα μπορούσα άλλωστε και διαφορετικά αφού είμαι χαρούμενος που θα είμαι με το αυτοκίνητο. Μην με βρίσετε, μην με αποκληρώσετε μοτοσικλετιστές, αλλά τα γέρικα κόκκαλά μου, μερικές φορές ζητούν λίγη καλοπέραση.

bike-vs-car

Βγαίνω στον δρόμο, ο ουρανός μουντός και βαρύς από πάνω μου, με κάνει να χαίρομαι για την επιλογή μου. Δεύτερη τζούρα καφέ και πρώτη ταχύτητα στο κιβώτιο. Και ξαφνικά ένα εφτάχρονο πετάγεται μπροστά μου, περνάει τον δρόμο από την μια μεριά του δρόμου στην άλλη, χωρίς να κοιτάξει και περνάει ξυστά από τον φρεναριστό προφυλακτήρα μου…

“Όχι αγόρι μου”, μου λέει ο μεγαλύτερος, “αλλά είδαμε τι έγινε”.
“Προς τα που πήγε”, τους ρώτησα με αγωνία να δω ότι ο πιτσιρικάς είναι εντάξει αλλά αυτοί απλά με κοίταζαν.
“Μήπως είδατε τους γονείς;”, ρώτησα ξανά και εκεί αρχίζει ο διάλογος του παραλόγου.
“Άστα αγόρι μου, οι γονείς θα ψάχνουν για δουλειά, γιατί θα είναι άνεργοι”, μου αποκρίνονται.
“Τους ξέρετε;”, ρώτησα με ελπίδα.
“Όχι, αλλά έτσι όπως μας κατάντησαν τι νομίζεις ότι θα κάνουν”.
“Συγνώμη αλλά το ότι το παιδί είναι μόνο του στο δρόμο, δεν τους νοιάζει καθόλου”, προσπάθησα να τους επαναφέρω στην πραγματικότητα.
“Αν κάνεις παιδιά μου…”, μου λένε (χώρις να με ξέρουν φυσικά), “θα δεις οτι θα σε νοιάζει περισσότερο το φαγητό τους”.
Κοιτάζω σαν σκύλος κουνώντας το κεφάλι αριστερά δεξιά, μήπως και τους κάνω να καταλάβουν τι λέμε. Μερικές φορές το σοκ είναι μια καλή μέθοδος να έρθουν στα φυσιολογικά τους οι άνθρωποι, αλλά δυστυχώς η ευγένεια μου δεν μου επιτρέπει να αρχίσω στα χαστούκια μεγάλους ανθρώπους.

Σκέφτομαι να πάω με τα νερά τους και τους λέω, “Έχετε δίκιο, αλλά έναν σχολικό τροχονόμο δεν μπορούν να έχουν εδώ;”

Κάπου εκεί ξέφυγε η κατάσταση. Είδα τα μάτια τους να γυαλίζουν και να με πλησιάζουν. Οι μεγάλοι έχουν μια τάση να σε αγγίζουν όταν θέλουν να δώσουν έμφαση στον λόγο. Ο ένας με έπιασε από το χέρι και ο άλλος μου τράβαγε τον ώμο. “Σχολικό τροχονόμο;”, ούρλιαξαν με μια φωνή. “Εδώ δεν έχουν να φάνε, είναι άνεργοι, οι νέοι είναι απελπισμένοι, τους έκοψαν το ρεύμα, και εσύ ζητάς σχολικό τροχονόμο; Σε πια χώρα ζεις αγόρι μου;”

Κοιτάζω τριγύρω ελπίζοντας ότι έχω ξυπνήσει στον Άρη, ή έστω σε κάποια χώρα της Κεντρικής Αφρικής κάτω από δικτατορικό καθεστώς.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ είμαι στην Ελλάδα. Την Ελλάδα του 2013, που πιτσιρίκια 7χρονα πετάγονται στους δρόμους και το σημαντικότερο για τους άλλους είναι η κρίση και όχι η ζωή τους. Ζω στην χώρα που ο σχολικός τροχονόμος είναι η υπέρτατη πολυτέλεια. Ευτυχώς παραμένω εξωγήινος. Γύρισα στο αυτοκίνητο, έβαλα μουσική να παίζει, και συνέχισα ελπίζοντας να παραμείνω εξωγήινος.

(Το δεύτερο και τρίτο σενάριο τα αφήνουμε για μια άλλη φορά)

 ———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here