Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Μ. Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Με το που βρίσκω λίγο χρόνο, από 5 λέπτα ώς ένα ολόκληρο βράδυ, διαβάζω. Είναι μια συνήθεια που μου έχει μείνει από παλιά να χρειάζομαι κάτι για να διαβάσω. Όχι τίποτα σοβαρά αναγνώσματα και δοκίμια. Περιοδικά, μυθιστορήματα, τεχνικά εγχειρίδια ή κάτι που θα μου κολλήσει…

Πριν δύο εβδομάδες σε ένα αθλητικό περιοδικό του εξωτερικού έπεσα πάνω στην παρακάτω είδηση:

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΠΡΩΤΟΣ!

Λοιπόν, η ιστορία αυτής της φωτογραφίας έχει ως εξής. Στις 2 του περασμένου Δεκεμβρίου, ο Βάσκος αθλητής Ιβάν Φερναντέζ Ανάγια συμμετείχε σε έναν αγώνα ανώμαλου δρόμου στην Μπουρλάντα, στο Ναβάρρε. Βρισκόταν στη δεύτερη θέση, σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τον προπορευόμενο Αμπέλ Μουτάι, ο οποίος είχε κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο αγώνισμα των 3000 μέτρων στιπλ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το περασμένο καλοκαίρι.

Μπαίνοντας όμως στην τελική ευθεία, ο Βάσκος αθλητής είδε τον Κενυάτη δρομέα -σίγουρο νικητή της κούρσας- σαν να χάνει την αίσθηση του χώρου και να σταματά να τρέχει μόλις 10 μέτρα πριν από το νήμα, νομίζοντας πως είχε κι όλας περάσει τη γραμμή! Ο Φερναντέζ Ανάγια τον έφτασε και αντί να τον προσπεράσει και να τερματίσει εκείνος πρώτος, σταμάτησε επί τόπου και με διάφορα νοήματα κατηύθυνε τον Μουτάι προς την γραμμή και τον βοήθησε να τερματίσει πρώτος!

Αμέσως μετά, ο Ανάγια, που είναι αθλητής με μεγάλο μέλλον (ήδη πρωταθλητής Ισπανίας στα 5 χιλιόμετρα, στη κατηγορία των νέων), δήλωσε:
Ακόμα και εάν μου έλεγε κάποιος ότι, κερδίζοντας αυτόν τον αγώνα θα εξασφάλιζα μια θέση με την ισπανική ομάδα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, δεν θα το έκανα. Η ενέργειά μου να βοηθήσω τον πελαγωμένο συναθλητή μου ήταν αυθόρμητη και η ηθική μου ικανοποίηση από αυτήν είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε μετάλλιο. Για μένα, ιδίως με όσα συμβαίνουν σήμερα στη κοινωνία, στην πολιτική, κλπ, όπου ο κάθε ένας κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον, νομίζω ότι το να ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου, έχει μία ιδιαίτερη αξία“.

Αυτό το παιδί, μας έδειξε όλους ότι νικητής μπορεί να είσαι και χωρίς να τερματίζεις πρώτος…

563713_376064652506549_2023799145_n

Είχα την ανάγκη να δω κάτι να με κάνει να νιώσω καλά. Και αυτή η είδηση πέτυχε ακριβώς αυτό. Με την πρώτη ανάγνωση ένιωσα μια ευφορία. Ένιωσα γεμάτος και άρχισα να πιστεύω ξανά στο ανθρώπινο είδος. Σαν σκέψη και μόνο είναι το ιδανικό των ιδανικών. Σαν πράξη αυτός ο αθλητής έκανε απλά αυτό που όφειλε να κάνει σαν άνθρωπος.

Επειδή σκόπευα να το αναδημοσιεύσω στο facebook, το μετέφρασα πάρα πολύ προσεχτικά ώστε να είναι κατανοητό από όλους το απόλυτο συναίσθημα χαράς που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι… Φρόντισα να φανεί η εθνικότητα των δύο αθλητών για να δούμε πως άνθρωποι είναι όλοι.

Και εκεί αρχίζει το ανέκδοτο. Η φωτογραφία αναπαράχθηκε μέσα σε πολύ μικρό διάστημα, αναπαράχθηκε, σημειώθηκε, σχολιάστηκε. Κάπου εκεί χάθηκε και η μπάλα. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν εκτός από το ότι ξεχάσαμε να ακούμε μήπως ξεχάσαμε και να διαβάζουμε.

Αναπαράγω εδώ μερικά σχόλια ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ:

  • Ανωτερότητα με αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
  • Ο Έλληνας παντού θα δείξει την ανωτερότητά του
  • Μπράβο στο παλικάρι που δείχνει τι θα πει Έλληνας
  • Αυτό θα πει μεσόγειος, αυτό θα πει νότος, δύσκολο να κατανοηθεί από τις γερμανικές φυλές του βορά.
  • ΗΡΩΑΣ!!
  • Το Ολυμπιακό πνεύμα, το ευ αγωνίζεσθαι των αρχαίων Ελλήνων

Δεν μπορούσα να κρατηθώ και να μην σχολιάσω πως πρόκειται για Ισπανό αθλητή και όχι Έλληνα. Η αναμενόμενη λοιπόν ενέργεια θα έπρεπε να είναι μια δικαιολογία ή έστω λίγο χιούμορ. Αντιθέτως το σχόλιο διαγραφόταν αμέσως, αφού δεν αφορούσε Έλληνες.

Για εμάς ο κόσμος όλος είναι αυτό το μικρό κομμάτι γης που λέγεται Ελλάδα. Ο υπόλοιπος πλανήτης απλά δεν υπάρχει. Εδώ γεννήθηκαν όλα, εδώ και θα πεθάνουν.
Πάνω λοιπόν που κάτι με κάνει να νιώσω όμορφο, έρχεται η ημιμάθεια τριγύρω μου να με γυρίσει στην πραγματικότητα. Η ημιμάθεια που έρχεται από οποιοδήποτε σχολείο που δεν δίνει το κίνητρο στα παιδιά να ψάξουν μόνα τους. Πόσο περισσότερο σε μια κοινωνία που τα παιδιά για χρόνια δεν χρειάστηκε να κάνουν την παραμικρή έρευνα.
Άλλωστε “πίστευε και μη ερεύνα” ήταν από τα πρώτα πράγματα που μαθαίναμε…

mousiko_xali_2013_04_29_02b

Ήμουν τυχερός που ο πατέρας μου 9 χρονών με πήγε σε ένα βιβλιοπωλείο και μου είπε να διαλέξω ότι βιβλία ήθελα. Αυτό γινόταν συνεχώς κάθε φορά που τελείωνα τα προηγούμενα. Αυτό με έκανε να ψάχνω να βρω τις πηγές, να διασταυρώνω τις πληροφορίες, να κάνω έρευνα και στο τέλος να αποφασίζω τι είναι σωστό για μένα.
Στην Ελλάδα του 2013 η έρευνα για οτιδήποτε έχει χαθεί. Εδώ έχει πεθάνει ήδη η ανθρωπιά, η λογική, η διανόηση και το ήθος που τόσο εξυμνούμε.

Φυσικό όταν αθλητισμός για εμάς είναι το ποδόσφαιρο για να βγάλει το παιδί λεφτά. Φυσικό όταν αθλητισμός είναι οι πανηγυρισμοί στην Ομόνοια για κάθε κύπελλο ή κάθε μετάλλιο που θα κερδίσει κάποιος Έλληνας. Φυσικό όταν αθλητισμός για εμάς είναι ο φανατισμός υπέρ ομάδων και όχι το ίδιο το άθλημα.

Νικητής μπορεί να είσαι ακόμη και αν δεν τερματίσεις πρώτος. Ποιος το έμαθε αυτό στο παιδί του;

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here