Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013
Κάποιος, κάπου, κάποτε είπε πως οι απόψεις είναι σαν τις τρίχες, ο καθένας έχει πολλές. Εντάξει δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά δεν μπορείς και να το γράψεις όπως πραγματικά ειπώθηκε. Κάπως έτσι έφτασε μια άποψη και στα αφτιά μου. Για την ακρίβεια όλα αυτά τα χρόνια έχουν φτάσει πολλές απόψεις. Αυτή η μία με πείραξε! Δεν με πείραξε τόσο η κριτική σαν κριτική, αλλά ο τρόπος που με την βία προσπαθεί να με βάλει σε μια ομάδα που δεν θέλω. Στην δική της ομάδα. Προσπαθεί να μου βάλει μια ταμπέλα που δεν θέλω. Την δική της ταμπέλα.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς άλλαξα έτσι και έγινα τόσο ευαίσθητος και ευάλωτος. Πλέον μπορεί ο καθένας να με κάνει χώμα με μια κριτική του. Μια κριτική που μπορεί να είναι σωστή μεν, αλλά ο τρόπος της κατάθεσής της με τσουβαλιάζει. Εκτίθεμαι αναγκαστικά τα τελευταία χρόνια είτε στον έντυπο χώρο, είτε στις ραδιοφωνικές μου εκπομπές και ως αποτέλεσμα είμαι συνεχώς δέκτης κριτικών τις οποίες αναζητώ κιόλας.
Πιστεύω πως η κριτική, όποιας μορφής και αν είναι σε κάνει καλύτερο γιατί προσπαθείς να γίνεις καλύτερος. Στην Ελλάδα όμως του 2013 η κριτική έχει αλλάξει. Πλέον γίναμε όλοι ειδικοί σε όλα. Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, οικονομικά, πολιτικά, αστυνομικά, ειδικός είναι ο καθένας. Η κουβέντα του καφενείου με τον κυρ-Θανάση, έχει γίνει στάση ζωής. Έχετε ακούσει φυσικά την έκφραση «Αααα ρε και να ήμουν πρωθυπουργός μια μέρα».
Και όμως αν ανοίξετε τηλεόραση, αν ακούσετε ραδιόφωνο, αν διαβάσετε εφημερίδα ή έστω αν στήσετε αυτί στην διπλανή παρέα που συζητάει, θα διαπιστώσετε πως περιτριγυρίζεστε από ειδικούς στα πάντα. Ειδικοί καθισμένοι στον καναπέ τους φυσικά! Μέχρι εκεί…
Και πάλι φτάνω στο συμπέρασμα πως εγώ δεν άλλαξα τελικά. Έχω κρατήσει την ρότα μου σταθερή, και κοιτώντας της πυξίδα μου, παραμένω σε αυτήν. Μπορεί φυσικά να σκάσω σε καμιά ξέρα, αλλά είναι η δική μου ρότα και κανενός άλλου.
Όλα είναι κλίκες μου λέει ο άλλος. Κλίκες δεν ξέρω αν είναι. Είναι απλά τύποι που γλείφονται. Νομίζουν ότι με μια καλλιτεχνική μπουρδολογία που διάβασαν κάπου στο internet, και πανεύκολα πλέον την αποθηκεύουν, ότι απέκτησαν επίπεδο με μια απλή αναφορά της. Κολλημένοι δυστυχώς στον βούρκο του θαψίματος. Περιμένουν να βρεθεί κάποιος να τους επικροτήσει καθώς θάβουν, διότι έμαθαν να ανεβαίνουν μόνο θάβοντας τους άλλους. Έμαθαν να κρίνουν χωρίς να παράγουν. Έμαθαν απλά να μην κάνουν τίποτα. ‘Άλλωστε η επίσημη παραγωγή της Ελλάδας σήμερα και παγκόσμιο μονοπώλιο είναι το “Τίποτα”.
Κάθομαι απλά στον καναπέ μου και θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από τους άλλους που κάθονται στον δικό τους. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα διαφορετικό αρκεί να κάθεσαι σε έναν καναπέ. Είναι αρκετό αυτό.
Κόντρες ομάδων παντού. Από την πόλη καταγωγής μέχρι την μουσική που ακούμε. Πρέπει υποχρεωτικά να ανήκουμε σε μια ομάδα για να υπάρχουμε. Πρέπει να φοράμε την αποδεκτή φορεσιά για να είμαστε αρεστοί.
Τώρα για σένα προσωπικά (είμαι σίγουρος πως υπάρχει τουλάχιστον ένας) που δεν σ’ αρέσουν αυτά που φοράω, αυτά που λέω, αυτά που κάνω, θα σε στενοχωρήσω. Δεν πρόκειται να κάνω τα δικά σου. Θα μείνω στα δικά μου γιατί έτσι μ’ αρέσει. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, να προσπαθώ να αποδείξω ότι αυτό το διαφορετικό που κάνω αξίζει. Αν θέλεις πάρ’το, αλλιώς άστο από επιλογή. Εγώ το προσφέρω απλόχερα. Ι’m just a Simple Man.
Για να γυρίσω τώρα στην αρχή και στο γνωμικό της πρώτης φράσης, για να ευλογήσω και εγώ λίγο τα γένια μου, θα πω δυο πραγματάκια. Θα τα πω με τον κλασσικό Ελληνικό τρόπο που βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση κάποιου μεγάλου, αφού από μόνοι μας δεν μπορούμε να πούμε κάτι μεγάλο και όχι, Εγγονόπουλο δεν θα χρησιμοποιήσω…
Hubert Humphrey (Αμερικανός πολιτικός και αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, 1911-1978):
“Το δικαίωμα να λες την γνώμη σου δεν συνεπάγεται αυτόματα το δικαίωμα να σε παίρνουν στα σοβαρά”.
Και κάτι Ελληνικότερο από τον Σόλωνα τον νομοθέτη εκεί κάπου στον 6ο Αιώνα προ Χριστού στην Αγορά της Αθήνας (σαν να τον βλέπω μπροστά μου τώρα να φιλοσοφεί):
«Έργμασιν εν μεγάλοις, πάσιν αδείν χαλεπόν».
Σε ελεύθερη μετάφραση όπως θυμάμαι από τα λίγα αρχαία του Λυκείου: Στα μεγάλα έργα, δύσκολο να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Όπως λέει και μια φίλη μου που πάντα παίΖει μόνη της και αυτή, «Ο χώρος της δημιουργίας, έχει πολλά τυφλά ποντίκια που μυρίζουν μόνο το τυράκι και κυνηγάνε φάκες…»
ΕΥΤΥΧΩΣ δεν ανήκουμε σε αυτά!!!
(είθε να εκφράζει όλους αυτούς που με την βία δέχτηκαν μια ταμπέλα που δεν ήθελαν και ποτέ δεν βρήκαν το βήμα να διαμαρτυρηθούν…)
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…