Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013
Ο κάμπος έφευγε προς τα πίσω γρήγορα και το τοπίο άλλαζε πιο γρήγορα από όσο υπολόγιζε αρχικά. Όλο αυτό δεν τον άφηνε να συγκεντρωθεί στον αρχικό του σκοπό. Να μιλήσει με τον εαυτό του.
Ήταν και εκείνη εκεί απέναντι του που ήρθε και έκατσε από την αρχή του ταξιδιού, λες και την έστειλε ο διάολος ο ίδιος για να τον κρατήσει σε εγρήγορση. Είχε κόκκινα μαλλιά αυτά που του άρεσαν τόσο πολύ. Όχι εκείνα τα κόκκινα τα βαμμένα, τα ψεύτικα. Κόκκινο αληθινό που έβγαινε από μέσα της. Πάντα του άρεσαν οι κοκκινομάλλες και ποτέ δεν είπε όχι σε μια από αυτές. Είχε πράσινα μάτια, όπως αρμόζει σε μια φυσική κοκκινομάλλα και ένα χαμόγελο που σου υποσχόταν τον κόσμο όλο. Το χαμόγελο που έπρεπε να αποφεύγεις στα σίγουρα.
Χωριά περνούσαν από το παράθυρο και χάνονταν πίσω τους. Χωράφια με βαμβάκι, καλαμπόκι, στάρι. Χρώματα που άλλαζαν γρήγορα, τόσο γρήγορα όσο και οι σκέψεις του. Κόκκινο, πράσινο, κίτρινο και πάλι πράσινο. Θυμός, χαρά, αγωνία, άγχος και πάλι θυμός τα συναισθήματα του, που έρχονταν και φεύγαν.
Τον κοίταζε μέσα από τα γυαλιά της, τον κοίταζε με το πλάι του ματιού της, τον κοίταζε κρυφά πάνω από το βιβλίο της. Έψαχνε να βρει τρόπο να ανοίξει κουβέντα. Ίσως απλά για να περάσει την ώρα του ταξιδιού, όμως αυτός ήξερε πως ήταν εκεί απλά για να μην τον αφήσει μόνο του. Σκοπός της ήταν μόνο να μην τον αφήσει να μιλήσει με τον εαυτό του.
Ένας τυπικός σταθμός τρένου ήταν στο παράθυρό του. Ούτε καν κατάλαβε πότε σταμάτησαν. Κόσμος αγχωμένος να τρέχει προς το τρένο και άλλοι να αγκαλιάζονται με χαμόγελα. Παιδιά να κλαίνε σε μια αγκαλιά γιατί θέλουν να τρέξουν και ντόπιοι έμποροι και πραματευτάδες να διαλαλούν τα προϊόντα τους. Μια εικόνατόσο παράταιρη δίπλα στον σύγχρονο συρμό. Άλλωστε ποιος ταξιδεύει με τρένο σήμερα;
Την έπιασε να τον κοιτάζει ευθεία και της χαμογέλασε. Τόσο μεγάλο λάθος του. Πήγε να το σώσει φορώντας τα ακουστικά για να ακούσει λίγη μουσική και να απομονωθεί. Τον άγγιξε στο γόνατο με το χέρι της, λέγοντας του κάτι που δεν άκουσε. Όλες του οι αισθήσεις είχαν χαθεί μέσα στον ηλεκτρισμό του αγγίγματός της. Του επανέλαβε, «Μπορείς να προσέχεις τα πράγματά μου για λίγο;». Της απάντησε με ένα νεύμα του κεφαλιού του και την παρακολούθησε από πίσω να χάνεται στο βάθος του βαγονιού.
Το τρένο συνέχιζε μπροστά. Τον εντυπωσίαζαν πάντα τα τρένα. Του άρεσε που τίποτα δεν μπορούσε να το σταματήσει. Πάντα έχει προτεραιότητα, πάντα συνεχίζει. Δεν το απασχολούν οι αλλαγές στο τοπίο, στις κοινωνικές συνθήκες, στα πρόσωπα και πράγματα που προσπερνάει. Μόνο ο δρόμος μπροστά του. Ένας δρόμος οριοθετημένος από δύο απόλυτα παράλληλες γραμμές.
Κάθισε απέναντι του και του πρόσφερε ένα αναψυκτικό που είχε φέρει μαζί της χαμογελώντας του. Την κοίταξε με απορία. Γιατί να κάτσει απέναντι του; Έβγαλε τα γυαλιά του, την κοίταξε και το πήρε απόφαση. Αυτό το ταξίδι δεν θα το περνούσε μόνος του. Σε αυτό το ταξίδι δεν θα έκανε εκείνη την μεγάλη, ειλικρινή κουβέντα που είχε τόσο ανάγκη να κάνει με τον εαυτό του. Συστήθηκε και εκείνη τον κοίταξε μειδιώντας, του έτεινε το χέρι και του είπε το όνομα της.
Κασσάνδρα
Η εικόνα καθάρισε…
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…