Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013
Δεν ξέρω αν τυχαίνει και σ’ εσάς, αλλά τελευταία βρίσκομαι να τρέχω από το πρωί ως το βράδυ κάνοντας διάφορες δουλειές, εκπληρώνοντας υποχρεώσεις, κάνοντας χάρες σε φίλους και φτάνω στο τελείωμα της μέρας να μην έχω κάνει τίποτα στην πραγματικότητα για μένα.
Περνάνε μέρες και εβδομάδες και ανάμεσα στις υποχρεώσεις, σε ένα διάλειμμα του μυαλού, καταλαβαίνεις πως έχει περάσει ένα τεράστιο χρονικό διάστημα χωρίς να έχεις κάνει τίποτα για σένα. Δίνεις όλο σου το είναι να είσαι καλά με τους γύρω σου και στο τέλος δεν είσαι καλά με τον εαυτό σου. Τον αμελείς συνεχώς για μια ακόμη χάρη σε έναν φίλο, για μια ακόμη υποχρέωση σε κάποιον γνωστό.
Πιάνω τον εαυτό μου να έχει πέσει σε μια λούπα, έναν ατέρμονο κύκλο. Κάτι σαν να εφεύρα το αεικίνητο. Και όλα αυτά στην προσπάθεια να είναι όλοι καλά, και να γίνεται η δουλειά μου καλά. Καταλήγω στο τέλος να κάνω τις δουλειές όλων τριγύρω μου για να μπορέσω να είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα που αυτοί “έδωσαν”. Καταλήγω να εκπληρώνω τις χάρες της τελευταίας στιγμής για να είμαι καλά με έναν φίλο. Τι αποτέλεσμα έχουν όμως αυτά πάνω μου; Θα μπορούσα να λέω πως, οι φίλοι μου με αγαπούν. Θα μπορούσα επίσης να λέω πως με έχουν ανάγκη.
Πριν μερικές μέρες όμως κατάλαβα πως πρέπει να επαναπροσδιορίσω τα όρια μου. Να κλείσω λίγο τις πόρτες και να κρατήσω λίγα περισσότερα για έμενα. Δεν ζητάω πολλά για τον εαυτό μου, παρά μόνο ΧΡΟΝΟ. Χρόνο να συγκεντρωθώ, χρόνο να δημιουργήσω, χρόνο να σκεφτώ, να θυμηθώ, να γελάσω, να βγάλω αναμνήσεις στον αφρό. Χρόνο να ακούσω τις μουσικές μου, και όχι τις μουσικές των άλλων, να γεμίσει το μυαλό μου με νότες που λατρεύω και όχι με νότες που πρέπει. Χρόνο να απολαύσω έναν καφέ ή ένα ποτό, χωρίς να μιλάω στο τηλέφωνο ή και να κάνω κάτι άλλο ταυτόχρονα.
Όλο αυτό δεν είναι ο ποιοτικός χρόνος που αναφερόμουν παλιότερα. Είναι οι στιγμές μόνο που δημιουργείς αναμνήσεις για σένα. Δεν μου φτάνουν πλέον οι παλιές μου αναμνήσεις, θέλω καινούργιες. Δεν μου φτάνουν οι παλιές μου χιλιοπαιγμένες νότες, θέλω τις καινούριες, φρέσκιες, να χτυπούν στους κροτάφους καθώς προσπαθούν να βγουν έξω. Δεν μου φτάνει η ικανοποίηση πως γίνεται η δουλειά μου, αλλά θέλω η δουλειά μου να μου λέει κάτι. Να είναι δική μου και κανενός άλλου. Ακούω γνώμες συνέχεια, πως καλό είναι να βάλεις λίγο από αυτό στην εκπομπή σου γιατί εγώ αυτά τα έχω βαρεθεί. Βάλε και λίγο από εκείνο λέει ο άλλος φίλος, γιατί αυτά που παίζεις είναι τετριμμένα.
Αυτή όμως δεν είναι δική μου εκπομπή. Είναι η εκπομπή των άλλων, και μου λείπει το προσωπικό μου feeling. Ξέρεις τι είναι να είσαι μπροστά στο μικρόφωνο να ακούς ένα τραγούδι που στην πραγματικότητα δεν σου λέει τίποτα και να πρέπει να πεις κάτι γι αυτό; ΤΟ ΚΕΝΟ!
Ξέρουν που θα με βρουν οι φίλοι μου και το σημαντικότερο πότε. Και πάντα εκείνη την στιγμή που εγώ πρέπει να κλειστώ σε μένα, να αρχίσω την αναζήτηση μου μέσα μου για αυτό που θέλω να βγάλω… εκείνη την στιγμή ακριβώς θα με θυμηθούν, να μου ζητήσουν να τους πω, ακροαματικότητες, να λύσω τους προβληματισμούς τους, να πω την γνώμη μου για το νέο τους κούρεμα, να λύσω το ψυχολογικό της ημέρας τους, να τους φτιάξω κάτι που έχουν ανάγκη ΤΩΡΑ, να τονώσω το ηθικό τους, να μου πουν για τα παιδικά τους χρόνια, να θυμηθούν την στιγμή που περνούσαν καλά μαζί μου, να…..
ΦΤΑΝΕΙ!!!
(Εκτός φυσικά και αν χρεώνω το καθετί, ανάλογα με την αξία του!)
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…