Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
 Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

(…συνέχεια από το προηγούμενο)

Αναδύθηκε από την νιρβάνα του δικού του Παράδεισου μετά από καμιά ώρα. Ένιωθε ισχυρός και έτοιμος να αντιμετωπίσει ξανά τον κόσμο, αλλά ένιωθε και λίγο αμήχανα. Έφταιγαν εκείνοι οι έφηβοι στην γωνία που γελούσαν μαζί του. Για όποιον δεν κατάλαβε, ένας άντρας στο αυτοκίνητό του με ένα χαρτόκουτο στο κεφάλι είναι τουλάχιστον αστεία εικόνα, αν όχι τρομακτική. Καλύτερα να έβρισκε ένα καλύτερο μέρος να το φυλάξει.

Η σύζυγός του τον παρακολουθούσε από το παράθυρο καθώς αυτός περπάτησε μέχρι την αποθήκη τους, έχοντας το χαρτόκουτο παραμάσχαλα και ένα ελαφρώς συνωμοτικό βλέμμα στο πρόσωπό του. “Ώστε εκεί πήγε”, χαμογέλασε στον εαυτό της. Την επόμενη μέρα ήταν τα γενέθλια του μικρότερου γιου τους και χάρηκε που μπορεί ο άντρας να ήταν απών από το σπίτι και τα πατρικά του καθήκοντα αλλά τουλάχιστον συνέχιζε να θυμάται τα σημαντικά γεγονότα.

man-in-a-box

“Τι εννοείς τα έχεις ξεχάσει;” Ούρλιαξε η γυναίκα του το επόμενο πρωί. «Έχεις ιδέα πόσο σημαντικά είναι τα γενέθλια του για αυτόν; Βγες έξω και μην τολμήσεις να γυρίσεις χωρίς δώρο!”

Βγήκε, με ένα ύφος σχεδόν απολογητικό, έξω από το σπίτι και η πόρτα έκλεισε με δύναμη στα μούτρα του. Πως είχε ξεχάσει τα γενέθλια του γιού του; Φυσικά είναι άχρηστο να επισημάνω πως την Κυριακή όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά, και αυτός στεκόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού του, Κυριακάτικα. Σκέφτηκε πως ίσως μπορούσε να βρει κάτι στην αποθήκη που να μοιάζει με δώρο. Ίσως ένα παλιό ρόπαλο του Baseball ή και ένα ζευγάρι γάντια του μποξ…

Δεν βρήκε τίποτα εκτός από μια σκονισμένη συλλογή γραμματοσήμων και ένα σπασμένο καλάμι ψαρέματος που δεν θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει. Σκέφτηκε να του δώσει το χαρτόκουτο, άλλωστε τα παιδιά πολλές φορές χαίρονται περισσότερο με την συσκευασία πάρα με το παιχνίδι. Από την άλλη αμφέβαλλε ότι η γυναίκα του ή ο γιος του θα το έβλεπαν έτσι, και εκτός αυτού ήταν το κουτί ΤΟΥ.

Το μοναδικό πράγμα σε όλη του την ζωή που άνηκε αποκλειστικά και μόνο σε αυτόν. Άκουσε τα παιδιά να ξυπνούν και να τρέχουν στον κήπο. Οι φωνές τους έδειχναν την λαχτάρα τους για παιχνίδι. Πως μπόρεσε να ξεχάσει τα γενέθλια του μικρού; Αισθάνθηκε το κεφάλι του να γεμίζει ενοχές και θέλοντας να καταπνίξει την ντροπή του έβαλε το κεφάλι του στο κουτί. Το αφαίρεσε πολύ ώρα μετά την δύση του ηλίου και αφού στο σπίτι είχε πέσει ησυχία. Την στιγμή που ο εγκέφαλός του μπήκε ξανά σε πλήρη λειτουργία, αισθάνθηκε πραγματική ντροπή για τον εαυτό του και πέταξε το κουτί στην γωνία σε μια στιγμή απελπισίας.

Σέρνοντας τα βήματά του σχεδόν μίζερα, ανέβηκε αργοπορώντας όσο περισσότερο μπορούσε στην κρεβατοκάμαρα. Δεν τόλμησε ούτε να κοιτάξει προς τα δωμάτια των παιδιών. Από τον ήχο της ανάσας της γυναίκας του ήξερε πως τον περίμενε ξύπνια στο κρεβάτι. Εκείνη τραβήχτηκε νευριασμένα όταν πέρασε το χέρι του γύρω της.

«Έχεις σχέση;» ψιθύρισε χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει καν.
“Έλα τώρα Βούλα, αυτό είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις…”
“…Βούλα; Το όνομά μου είναι Ρούλα!”, ούρλιαξε και έθαψε το κεφάλι της στο μαξιλάρι κλαίγοντας με αναφιλητά.

Όταν το επόμενο βράδυ γύρισε από την δουλειά, ήξερε μέσα του τι θα έβρισκε. Το σπίτι άδειο. Υπήρχε ένα σημείωμα στο τραπέζι αλλά δεν υπήρχε λόγος να το διαβάσει. Ήξερε πλέον πως είχε περάσει την γραμμή που δεν υπήρχε γυρισμός. Τουλάχιστον δεν χρειαζόταν πλέον να κρύβεται. Η γυναίκα του είχε πάρει μαζί της τα περισσότερα έπιπλα και έτσι έφερε το χαρτόκουτο στο σπίτι. Το έστησε στην μέση του καθιστικού, γονάτισε και σύρθηκε μέσα του.

Την επόμενη μέρα (ή μήπως ήταν δύο μέρες μετά;) ντύθηκε και ετοιμάστηκε να πάει στην δουλειά, αλλά συνειδητοποίησε πως δεν θυμόταν που δούλευε, ούτε και τι ακριβώς έκανε. Οδηγούσε άσκοπα, κυκλικά μέσα στην πόλη για ώρες και τελικά γύρισε σπίτι. Στο Χαρτόκουτό Του… Ήταν το μόνο μέρος που είχε σημασία πια.

Σταμάτησε να καθαρίζει και έτρωγε μόνο ότι έβρισκε στο ψυγείο. Ένα ψυγείο που του έδινε λιγότερες εναλλακτικές κάθε φορά που άνοιγε την πόρτα του. Το τηλέφωνο χτυπούσε μερικές φορές, αλλά δεν καταλάβαινε ποιος μπορεί να ήταν και τι θα μπορούσε να ήθελε από αυτόν. Η πρώτη του επαφή με τον έξω κόσμο έγινε εβδομάδες μετά, όταν ενστικτωδώς απάντησε σε ένα επίμονο χτύπημα στην πόρτα. Ήταν κάποιοι καλοντυμένοι τύποι που τον ενημέρωσαν πως έπρεπε να φύγει από το σπίτι αφού πλέον ανήκε σε αυτούς.

Κούνησε το κεφάλι του και βγήκε από την πόρτα με το Χαρτόκουτο στο χέρι του, φορώντας μόνο ένα ζευγάρι παντόφλες και μια ρόμπα σπιτιού.

Με το που βρέθηκε στον δρόμο κατάλαβε ακριβώς τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και γέλασε χαιρέκακα που τους κορόιδεψε τελικά. Δεν είχε πολλές εναλλακτικές πλέον και μπορούσε να νιώσει τα μάτια του κόσμου να κολλάνε πάνω του στον δρόμο καθώς περπατούσε. Πρώτα αυτόν και μετά το Χαρτόκουτο. Ήταν σίγουρος πως ήταν θέμα χρόνου να ορμήσουν και να του το πάρουν! Ας δοκίμαζαν!

Γρύλλισε τρομακτικά σε μια γριά που τον κοίταξε επίμονα περνώντας δίπλα του.

Κοιμήθηκε με το κεφάλι του μέσα στο κουτί σε πάρκα, νεκροταφεία και εισόδους καταστημάτων. Το κράταγε κοντά του σφιχτά όταν ζητιάνευε λίγο χτεσινό ψωμί από ένα φούρνο ή όταν έμπαινε στην τουαλέτα κάποιου εστιατορίου. Άλλες φορές έπρεπε να το κρύβει σε απίθανες κρυψώνες. Αλλά σύντομα και ενώ περηφανευόταν στον εαυτό του για την εφευρετικότητα της κρυψώνας του, τελικά λύγιζε και γύριζε τρέχοντας στην κρυψώνα του για να το πάρει. Μέχρι που τελικά ήρθε εκείνο το φοβερό απόγευμα, που ο ίδιος είχε ξεχάσει που το είχε κρύψει. Γύρισε όλη την πόλη ψάχνοντας για το κουτί του, ρωτώντας όλους όσους συνάντησε αν το είχαν δει. Αλλά καμιά ανταπόκριση.

Μέρα με την μέρα, κάθε του βήμα ήταν κυριευμένο από την απόγνωση της απώλειας, ήταν μετρημένο μόνο για την αναζήτηση του ΚΟΥΤΙΟΥ ΤΟΥ μέχρι που ένα απόγευμα άρπαξε έναν παπά από τους γιακάδες και ούρλιαξε:
“ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ…. ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΚΑΠΟΥ;”
“Τι έχασες τέκνον μου” του απάντησε εκείνος.
Αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί…

Και έτσι μπήκε στο club όλων αυτών που είχαν έρθει πριν από αυτόν, στην πομπή των χαμένων ψυχών που περπατούν στους δρόμους, ψάχνοντας για κάτι, αλλά απλά δεν ξέρουν τι ακριβώς…

Ελπίζω να τους είδατε…

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here