Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Στο καινούριο μου γραφείο, βλέπω φως ημέρας. Έχω μπροστά μου μια τεράστια βεράντα λουσμένη στο φως του ήλιου. Έχω από κάτω μου ένα καταπληκτικό κήπο με δέντρα και παγκάκια. Τόσο καιρό σε εκείνο το υπόγειο γραφείο είχα ξεχάσει πως είναι να δουλεύεις με φυσικό φως.

Ένας από τους λόγους που είχα γίνει τόσο γκρινιάρης και μουρτζούφλης ήταν και αυτός. Δεν είχα τον ήλιο μπροστά μου. Κάθομαι με τις ώρες στο γραφείο ακόμη και όταν δεν έχω δουλειά μόνο και μόνο για να φορτίσω τις ηλιακές μου μπαταρίες που είχαν αδειάσει.

Δεν είμαι κανένας τύπος κλεισμένος σε ένα κουτί. Κάθε Σαββατοκύριακο θα είμαι στο βουνό με την κόρη μου, για πεζοπορία, αναρρίχηση, ποδήλατο ή απλά βόλτα για καφέ. Με την παραμικρή ευκαιρία καβαλάω την μηχανή μου και χάνομαι σε κοντινές ή μακρινές βόλτες. Αλλά όταν δουλεύεις καθημερινά πάνω από 14 ώρες σε ένα υπόγειο αυτό δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Και με το που άνοιξε ο καιρός, παρόλα τα προβλήματα που συνεχίζουν και υπάρχουν στην Ελλάδα, βλέπω ξαφνικά τριγύρω μου κόσμο να χαμογελάει. Το βλέπω και σε μένα αφού βιώνοντας καθημερινά διάφορα προβλήματα στην δουλειά, τα βλέπω με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Ακόμη και οι μουσικές που ακούγονται τριγύρω είναι πιο χαρούμενες. Είναι πιο αλέγκρες και ρυθμικές. Βλέπεις πως όλα συνομωτούν για να σε κάνουν να περπατάς πιο γρήγορα, να χαμογελάς περισσότερο, να έρχεσαι σε επαφή με άλλους.


Σκέφτομαι λίγο, πως θα ήταν μια κοινωνία χτισμένη σε σπηλιές. Χωρίς το φως του ήλιου. Τεχνολογικά ανεπτυγμένη να έχει φως, αλλά χωρίς το φως του ήλιου. Περπατώ στα μονοπάτια της επιστημονικής φαντασίας τώρα, αλλά πιστεύω πως θα ήταν μια κοινωνία αποτυχημένη. Οι προσωπικές επαφές θα ήταν σε δεύτερη μοίρα. Θα ήμασταν πιο κλειστοί στον εαυτό μας, και περισσότερο εξαρτημένοι από την τεχνολογία για την επικοινωνία.

Περισσότερο εξαρτημένοι από την τεχνολογία για την επικοινωνία; Κάτι  μου θυμίζει αυτό… Κοίτα τριγύρω σου. Αν δεν είσαι εσύ, είναι σίγουρα κάποιος γνωστός σου. Άνθρωποι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, που ζουν την εικονική πραγματικότητα μια δεύτερης ζωής. Κάποιοι και μιας τρίτης… Όταν άνοιξε το facebook, οι δημιουργοί του είχαν μια τελείως διαφορετική εικόνα του εργαλείου που έφτιαξαν. Και για να λέμε την αλήθεια σε τεχνολογικά εκπαιδευμένα κράτη το εργαλείο δουλεύει σωστά.

Στον μέσο Έλληνα όμως και Ελληνίδα, το εργαλείο αυτό είναι το μέσο φυγής τους από την πραγματικότητα που ζουν. Στην Αμερική, ακόμη και σήμερα οι χρήστες με ψευδώνυμο στο facebook, είναι ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΟΙ. Το netiquette τηρείται ως γραπτός κώδικας συμπεριφοράς. Στην Ελλάδα, γεμίσαμε χρήστες “Το χαμόγελο που σκοτώνει”, “Προδομένη καρδιά”, “Φίλα με πριν φύγεις” και άλλα περισσότερο ευφάνταστα ή όχι. Φωτογραφία προφίλ, ένα ηλιοβασίλεμα, μια θάλασσα, ένα δάκρυ. Μου έρχεται να γελάσω ειρωνικά αλλά δεν αποτυπώνεται στον γραπτό λόγο αυτό…

Δεν έχουμε εκπαιδευτεί κοινωνικά για την χρήση του internet. Δεν ξέρουμε να βάζουμε όρια στον εαυτό μας. Δεν έχουμε διδαχθεί τα βασικά. Πως να παίρνουμε και πως να μοιράζουμε την γνώση. Δεν ξέρουμε πως να προφυλαχτούμε και έτσι απλά κρυβόμαστε πίσω από ένα ψευδώνυμο. Μάθαμε να κατηγορούμε τον άλλον, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία. Δημιουργήσαμε ένα προφίλ και ξαφνικά γίναμε ειδικοί του κυβερνοχώρου.

Καλά αυτό είναι φαινόμενο της φυλής μας. Συναντώ καθημερινά ανθρώπους μουσικά ανεκπαίδευτους (αστοιχείωτους θα ήταν η καλύτερη έκφραση), οι οποίοι μετά από ένα επιφανειακό μουσικό πασάλειμμα είναι έτοιμοι να εκφράσουν άποψη για την καλλιτεχνική δημιουργία. Φυσικά η άποψη αυτή είναι συνήθως καταδικαστική. Για κάτι που οι ίδιοι δεν έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν.

Ξεπηδάνε μπροστά μου ειδικοί μπουρδολόγοι, με άποψη κάθετη, μη συζητήσιμη. Βαθιά κουλτούρα κρυμμένη πίσω από μια βιτρίνα αβυσαλλέας γνώσης. Πίσω από την βιτρίνα; Το ΣΚΟΤΑΔΙ. Απόλυτο σκότος ανείπωτης Μιζέριας, Βλακείας, και Έλλειψης Γνώσης. Ταυτόχρονα υπάρχει και η αγνωμοσύνη. Διότι ποτέ δεν θα παραδεχτεί ένας τέτοιος τύπος, ότι διδάχτηκε το πασάλειμμα του, από κάποιον άλλον. Στην Ελλάδα του “Οτι δηλώσεις Είσαι”, γεννιέσαι με την γνώση. Η πλάκα όμως είναι όταν αυτοί οι τύποι βγαίνουν έξω στον πραγματικό κόσμο, και ζώντας ακόμη στην εικονική τους περσόνα, προσπαθούν να περάσουν ως ΕΙΔΗΜΟΝΕΣ.

Έρχεται η ώρα που το γέλιο θα αρχίσει. Καλό θα είναι να είσαι από την πλευρά που γελάει και όχι από την άλλη της μιζέριας. Οι χαμηλοί τόνοι και η συνεχής αναζήτηση για περισσότερη γνώση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Άλλωστε αυτό ξεχωρίζει τους πολύ μεγάλους από τους μέτριους. Ο πολύ μεγάλος, έριξε τον εγωισμό του στο ΜΗΔΕΝ και συνεχίζει και σήμερα να προσπαθεί για το καλύτερο. Ο Μέτριος …έφτασε εκεί που μπορούσε.

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here