Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στο Music Corner! (3/10/2013)

«Η κατάθλιψη είναι ένα στάδιο πριν την έκρηξη. Είσαι στον καναπέ σε μια καταθλιπτική κατάσταση και ξαφνικά λες “Άι σιχτίρ!”»

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Μαρία Αβραμίδου
Φωτογράφηση: Μελίνα Δοσίου
Music Corner – 3/10/2013

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δεν μασάει τα λόγια του –ίσα ίσα θεωρεί ότι όσοι έχουν βήμα οφείλουν να μιλούν, ειδικά στα δύσκολα. Ως καλλιτέχνης που έχει χαράξει τη δική του ξεχωριστή πορεία -όπως μας εξομολογήθηκε, η μουσική του σημαδεύτηκε, μεταξύ άλλων, από το “The Dark Side of the Moon” και τους ερωτικούς στίχους του «Σ Ακολουθώ»- ουδέν νόημα βρίσκει στις ταμπέλες, μουσικές και μη.

Το Music Corner τον συνάντησε την πρώτη μέρα του Οκτώβρη με αφορμή τα επικείμενα live του στις 5 και 12 Οκτωβρίου στο Passport. Μόνο που το ραντεβού μας σ’ ένα πολύ ήσυχο καφέ στους πρόποδες του Λυκαβηττού, έκρυβε και μια έκπληξη: Στην παρέα του ήταν ο καλός του φίλος, Tonino Carotone, ο οποίος βρέθηκε για λίγες μέρες στην Ελλάδα. «Να γράψεις ότι ήρθαμε να πιούμε τσίπουρα!», είπε χαμογελώντας ο Λαυρέντης και μαζί με τον ευγενέστατο τραγουδοποιό πόζαραν στον φακό της Μελίνας Δοσίου, μόλις ολοκληρώθηκε η αποκλειστική συνέντευξη που ακολουθεί!

MusicCorner: Αν και είμαστε μουσικό περιοδικό, θέλω να ξεκινήσω ζητώντας την άποψή σας για τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών: Τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τη Χρυσή Αυγή, τις συλλήψεις μελών της…
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Τον Φύσσα τον ήξερα. Ερχόταν τον χειμώνα στο μαγαζί που παίζαμε με τον Ζουγανέλη, ήταν φίλος του Γιάννη. Ένα πολύ ευγενικό και αξιόλογο παιδί. Για τη δολοφονία ενός ανθρώπου -ήταν γνωστός κιόλας- τί να συζητάμε; Από ‘κει και πέρα, ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα; Όλο αυτό με τη Χρυσή Αυγή ήταν ένα κόλπο που ήταν σοκαριστικό απ’ την αρχή. Από την πρώτη μέρα που είδαμε εκείνο το «Εγέρθητω!» σοκαρίστηκαν οι πάντες. Μέχρι τις τελευταίες πράξεις του θρίλερ αυτού που έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσε να έχει τελειώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κάποιοι λόγοι υπήρχαν που υπήρχε όλο αυτό το πράγμα, όλα αυτά τα χρόνια. 

MusicCorner: Το πιο περίεργο είναι ότι ξαφνικά μοιάζουν όλοι να πέφτουν απ’ τα σύννεφα…
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Έτσι! Τί είδαμε ξαφνικά, δεν κατάλαβα; Αυτό είναι τρελό! Και το πιο τρελό απ’ όλα είναι ότι συμβαίνει αυτό με τις συλλήψεις, το οποίο είναι ένα γεγονός που του αξίζουν τα δέκα, δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητάς του, όχι παραπάνω, και παίζει 24 ώρες το 24ωρο! Έγινε ό,τι έγινε, τελείωσε! Από ‘δω και πέρα αναλαμβάνει η δικαιοσύνη να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά, να βρει ό,τι είναι να βρει. Όλα καλά και άγια, έγινε θέμα και το κόλπο όλο σαν show -δεν μιλάω περί άδικου ή δίκαιου-, αλλά την ώρα που τα κανάλια δείχνουν όλα αυτά, από κάτω περνάει τρεϊλεράκι ότι κλείνει το ένα Πανεπιστήμιο μετά το άλλο! Και με αυτό δεν ασχολείται κανείς! Δηλαδή μην τρελαθούμε τώρα! Και δεν το λέω ούτε λαϊκίστικα τώρα αυτό, ούτε με πολιτικάντικη διάθεση. Άσε, το ενάμισι δις τρύπα πάλι στον προϋπολογισμό! Κι έτσι διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση και δεν ξέρω μέχρι πού θα φτάσει…

MusicCorner: Είστε άνθρωπος που λέει τη γνώμη του δημοσίως, αν και δεν δίνετε συχνά συνεντεύξεις…
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Θεωρώ ότι είναι ευλογία για μας, για τους ανθρώπους που έχουν βήμα, να μπορούμε να πούμε αυτό που μας απασχολεί. Γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να μιλήσει. Θέλει να αντιδράσει και δεν μπορεί, άμα του πιάσεις τη μύτη θα σκάσει! Λοιπόν, εμείς που έχουμε το βήμα γιατί μας δόθηκε, θες συμπτωματικά, θες δεν ξέρω για ποιον λόγο, είναι τραγικό να μη μιλάμε. Βέβαια, υπάρχει το εξής τραγικό και οξύμωρο: Μιλάς, σου λένε: «Γιατί μιλάς; Κάνεις τον έξυπνο;» Δεν μιλάς, λένε: «Γιατί δεν μιλάς;» Δεν βρίσκεις άκρη… Και μιλάω και σε σας που είστε άνθρωποι του Διαδικτύου, το οποίο μπορεί να γίνει και πολύ επικίνδυνο πράγμα. Μπαίνει ο καθένας και λέει ό,τι θέλει, σάμπως πληρώνει κανένα φόρο; 

MusicCorner: Γενικά χρησιμοποιείτε το Internet για επικοινωνία;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Όχι ιδιαίτερα… Διαβάζω μερικά πράγματα, συνήθως υπάρχει μία ομάδα που κοιτάζει τα δημοσιεύματα και με ενημερώνει. Κι αυτό για έναν πολύ απλό λόγο: Είναι ένας κυκεώνας το Internet και δεν μπορώ να ζω… τη «Διπλή Ζωή της Βερόνικα»! Δεν θα ζήσω δέκα ζωές ούτε δύο. Έχω μία ζωή και τα σημαντικότερα πράγματα γίνονται σε αυτήν και όχι στο Διαδίκτυο. Μπορώ να αφιερώσω μισή ώρα την ημέρα όχι παραπάνω… Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Βέβαια ότι μου είναι χρήσιμο για να ενημερώνομαι και να επικοινωνώ κάποια πράγματα, ισχύει. Βγαίνει δίσκος, για παράδειγμα. Σάμπως υπάρχει άλλος τρόπος να μιλήσεις γι’ αυτόν σήμερα; 

MusicCorner: Τη δισκογραφία στην εποχή του Διαδικτύου πώς τη βλέπετε;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Δεν υπάρχει δισκογραφία πια! Μόνο ό,τι κινείται στο Διαδίκτυο. Και ό,τι κάνουμε στο live. To live είναι η πραγματικότητα, εκεί δεν κρύβεσαι! Ή έχεις να πεις κάτι και το λες ή, άμα δεν έχεις, πας σπίτι σου! 

MusicCorner: Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να εκφράζει το πώς νοιώθετε αυτήν την εποχή;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Ένα τραγούδι το οποίο με αντιπροσώπευε χρόνια και το ‘κοψα από τις συναυλίες μου τώρα, είναι το «Γυρίζω τις Πλάτες μου στο Μέλλον». Τώρα δεν μπορώ να το πω αυτό! Ούτε «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» μπορώ να πω, ούτε «στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε». Δεν θέλω να μου φτιάχνει κανένας το μέλλον μου! Έχω φρικάρει! Δεν το μπορώ αυτό πια! Δεν μπορώ αυτό το «σαρώστε το, αν επιμένετε». Δεν θέλω να σαρώσουν τίποτα! Με μια αρνητική στάση που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, τελικά φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Μάλλον άλλα τραγούδια του φίλου Τσακνή με εκφράζουν τώρα. Ας πούμε το «Κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε», μου λέει κάτι! Ή το «Τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν». Αυτό είναι πολύ σπουδαίο πράγμα!

MusicCorner: Τα όνειρα γενικότερα είναι…
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Χωρίς αυτά δεν γίνεται…

MusicCorner: Έχετε κάνει πολύ σημαντικές συνεργασίες…
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Μια σημαντική είναι εδώ τώρα, ο Tonino Carotone! Ξέρεις τί έγινε με τον Tonino; Ήρθε για να παίξει σε μια συναυλία προχθές και με το που με πήρε τηλέφωνο και τον είδα, τρελάθηκα! Από όλα αυτά τα παιδιά που κάναμε μαζί το «Οι Άγγελοι Ζουν Ακόμη στη Μεσόγειο», του έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Ήταν ο πρώτος που είπε ναι και αυτό είναι η παρακαταθήκη μου. Αν δεν δεχόταν, δεν θα το ‘κανα. Γιατί, να σου πω την αλήθεια, ούτε λεφτά έβγαλα και κουράστηκα πάρα πολύ, αλλά έκανα ένα πράγμα το οποίο ήταν συγκυριακό. Έγινε μια τεράστια συναυλία πέρυσι στο Καλλιμάρμαρο και ένας δίσκος ο οποίος κυκλοφορεί αυτήν τη στιγμή σε 300.000 σπίτια σε όλον τον κόσμο. Κι αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό…

MusicCorner: Έχετε κάνει πολύ επιτυχημένες διασκευές ξένων τραγουδιών, σας αρέσουν ιδιαίτερα… Νομίζω ότι στην πορεία σας υπάρχει κάθε φορά ένα στοιχείο που σας ιντριγκάρει και θέλετε να δουλέψετε πάνω σε αυτό, είτε πρόκειται για συνεργασία είτε για κάποιο τραγούδι που σας κεντρίζει…
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Πρέπει να ανανεώνεται κανείς συνέχεια. Δεν γίνεται αλλιώς, γιατί τελματώνεις. Οι συνεργασίες, οι καινούργιοι άνθρωποι, οι καινούργιες γλώσσες, τα άλλα τραγούδια, το κατά παραγγελία, που είναι να γράψω μουσική για τον κινηματογράφο ή το θέατρο… Έχει ενδιαφέρον αυτό, σε κάνει να λειτουργείς συνέχεια κι ας μη γίνονται όλα γνωστά. Κάνουμε έναν δίσκο κάθε δύο χρόνια και θα γίνει -εάν γίνει- ένα τραγούδι γνωστό… Εκεί θα περιοριστούμε; Τρελαθήκαμε! 

MusicCorner: Στη μουσική σας βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το ότι, ενώ τα ακούσματα και ο ήχος σας είναι κατά βάση ροκ, δεν διστάζετε να γράψετε τραγούδια σε πιο λαϊκές μελωδικές γραμμές, όπως είναι για παράδειγμα, «Ο Παλιός Στρατιώτης».
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Ναι. Ή το «Πεθαίνω για Σένα». Ειλικρινά τί έγινε με αυτό το πράγμα, δεν μπορώ να καταλάβω! Μεγάλη επιτυχία… Μ’ αρέσει να πειραματίζομαι. Με το ροκ μεγάλωσα, αυτό έμαθα, αυτή ήταν η μουσική που μ’ άρεσε, σκεφτόμουν ότι, αν κάνω κάτι, έτσι θα το κάνω. Εδώ στην Ελλάδα, μ’ αυτόν τον ταλαίπωρο όρο «ελληνικό ροκ» διεκδικείς… ροκόσημα από διάφορους οι οποίοι θέλουν να ορίσουν αν είσαι ροκ ή όχι! Τρελά πράγματα! Δεν μπορούν να δεχτούν, ας πούμε, ότι ο απόλυτος boss του ροκ στην Ελλάδα είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Λένε: «Ο Παπακωνσταντίνου είναι πουλημένος στο σύστημα, έχει βγάλει εκατομμύρια». Δεν είναι έτσι! Τρία-τέσσερα πράγματα τα έχω ταξινομήσει στο κεφάλι μου και δεν μπορούν να αλλάξουν. Δηλαδή, αν δεν ήταν ο Σαββόπουλος, δεν θα έκανα τραγούδια στα ελληνικά. Γιατί όταν άρχισα να γράφω τραγούδια, έγραφα αγγλικά, αυτή τη μουσική άκουγα. Δεν μπορώ ξαφνικά ακούγοντας moody blues και Frank Zappa να γράψω ελληνικά. Ακούγοντας τον Σαββόπουλο συνειδητοποίησα ότι μπορείς να κάνεις σπουδαία πράγματα στα ελληνικά. Ακούγοντας «Τα Μπαράκια» του Γερμανού συνειδητοποίησα ότι μπορώ να το κάνω κι εγώ –μέχρι εκεί δεν ήμουνα και σίγουρος. Τον Σαββόπουλο τον έβρισκα πολύ προχωρημένο για να τον πλησιάσω. Δεν μπορούσα να κάνω ένα πράγμα σαν τον «Μπάλο», ας πούμε. Αλλά όταν άκουσα το «Γιατί Σε Θέλω» του Γερμανού, λέω: «Όπα, κάτσε, ρε φίλε!» Παίρνεις μια κιθαρούλα και αυτά που άκουγα τόσα χρόνια απ’ τον Bob Dylan, τ’ ακούω στα ελληνικά! Το λέω αυτό και έρχεται μια φορά ο Γερμανός και μου λέει: «Είμαι πολύ συγκινημένος που λες τέτοια πράγματα για μένα». Μα αυτή είναι η αλήθεια! Ειδάλλως θα ‘χα μείνει στον Χατζιδάκι και θα ‘μουνα μια χαρά ικανοποιημένος. Έτσι, αν δεν ήταν ο Βασίλης, δεν θα κάναμε συναυλίες. Θα παίζαμε τα μεσημέρια όπως παλιά στους κινηματογράφους. Ο Βασίλης έκανε να πηγαίνουμε στο Αιγάλεω και να μαζεύονται πέντε χιλιάδες άνθρωποι κι αντί να ‘χουνε μπλουζάκια που γράφουνε “Motorhead”, γράφουνε «Βασίλης» ή «Μαχαιρίτσας»…

MusicCorner: Τί ετοιμάζετε για τις σαββατιάτικες συναυλίες σας στο Passport μαζί με τον Δημήτρη Σταρόβα και τη Ζηνοβία Αρβανιτίδη;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Στο Passport θα γίνουν δύο βραδιές -και δύο στη Θεσσαλονίκη μετά- εφ’ όλης της ύλης. Δηλαδή θα έρθουν συνειδητά άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν εμένα να τραγουδάω. Δεν το κάνω εύκολα να παίξω μόνος –μονίμως μοιράζομαι τον χρόνο με φίλους, με τον Στόκα, με τον Πασχαλίδη… Αυτή τη φορά, λοιπόν, είναι δύο παραστάσεις εφ’ όλης της ύλης, πράγμα που έκανα φέτος και στο Μέγαρο με τρομακτική επιτυχία. Θα ‘ρθουνε άνθρωποι να ακούσουνε τα τραγούδια που αγαπάνε από μένα, κάποια που αγαπάω εγώ κι αυτοί πιθανόν να μην τα θυμούνται ή να τα ‘χουν ακούσει για λίγο και τραγούδια που έκανα όλα αυτά τα χρόνια με φίλους και θα ήθελα να τα ‘χω γράψει εγώ. Δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Τί, να βγω να κυνηγιέμαι με μαστίγια με τον Σταρόβα; Βέβαια όλα αυτά που θέλω να κάνω εγώ με καλή διάθεση, έρχεται αυτός και τα καταστρέφει! Είναι ακατονόμαστος!

MusicCorner: Ετοιμάζετε πράγματα και γι’ αργότερα;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Μόλις τελειώσουμε αυτές τις τέσσερις συναυλίες, φεύγουμε περιοδεία στην Αμερική. Είναι η πρώτη φορά που πάω, παίζουμε Νέα Υόρκη, Ουάσινγκτον και Βοστόνη. Είναι πολύ τιμητικό που με κάλεσαν οι άνθρωποι εκεί, γιατί να παίξουμε σε Έλληνες πάμε. Αφού τελειώσουν κι αυτές οι συναυλίες θα κάνουμε μια συναυλία στο Παρίσι με τους φίλους, κλείνοντας τον κύκλο του «Οι Άγγελοι Ζουν Ακόμη στη Μεσόγειο». Γύρω στις Γιορτές υπάρχει πιθανότητα να ξεκινήσει ένα νέο δυνατό σχήμα, αλλά δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι ανακοινώσιμο… Ετοιμάζω σιγά σιγά και έναν δίσκο λίγο heavy metal. Ανάγκες των καιρών είναι αυτές! Αισθάνομαι πιο επιθετικά αυτήν την εποχή και θέλω να κάνω έναν αντίστοιχο δίσκο…

MusicCorner: Είχατε σκεφτεί την πιθανότητα να κάνετε όντως διεθνή καριέρα;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Βεβαίως! Έτσι ξεκίνησα, με τα αγγλόφωνα, τους «Τερμίτες». Έλεγα ότι θα κάνουμε τους νέους «Aphrodite’s Child»! Είχα στο μυαλό μου να γίνω ο καινούργιος Ντέμης Ρούσσος! Ούτε ο Νταλάρας δεν κατάφερα να γίνω, δεν χάλασε κι ο κόσμος! Αυτό μου αντιστοιχούσε απ’ την πίτα, είμαι πολύ ικανοποιημένος απ’ αυτό και πολύ ευτυχισμένος που υπάρχει χώρος στο μυαλό και στην ψυχή κάποιων ανθρώπων να ακούνε τα τραγούδια μου και να τα αγαπάνε. 

MusicCorner: Θα θέλατε να ξαναζήσετε κάποιο κομμάτι αυτής της διαδρομής ή να αλλάξετε κάποιο κομμάτι της;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Προσπαθώ να ζω κομμάτια αυτής της διαδρομής και μάλιστα θα κάνουμε και μια συναυλία στο Μέγαρο -γιατί εκεί υπάρχει η δυνατότητα να το παρουσιάσουμε όπως θέλουμε- παίζοντας το «Αρμαγεδδών», έναν δίσκο που είχαμε κάνει προ αμνημονεύτων χρόνων με όλα τα παιδιά, με τους «Τερμίτες». 

MusicCorner: Κατά τη γνώμη σας, ποια στοιχεία κάνουν ένα τραγούδι επιτυχία, το καταξιώνουν στον χρόνο;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Η αξία του, δεν υπάρχει άλλο! Ό,τι κατηγορίας και να ‘ναι, η ποιότητά του παίζει ρόλο. Το δείγμα του τί αξίζει είναι ο ίδιος ο χρόνος. 

MusicCorner: Όταν γράφετε, έχετε κάποια αίσθηση για την απήχηση που θα έχει το τραγούδι;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Ούτε όταν γράφω, ούτε μετά! Έχω μόνο την αίσθηση του πού γίνομαι ξεφτίλα και το αποφεύγω. Λέω, «Κάτσε, μέχρι εκεί είναι!» Από ‘κει τα πράγματα αρχίζουν και διολισθαίνουν. Το ξέρουν όλοι οι άνθρωποι της γενιάς μου αυτό. Όποιον και να πάρεις, τον Πασχαλίδη, τον Θηβαίο, τον Δεληβοριά, τον Τσακνή, όλοι τους έχουν ένα μίνιμουμ που από ‘κει και κάτω δεν μπορούν να κατέβουνε. Από διαίσθηση είναι αυτό, από παιδεία, δεν ξέρω τον λόγο… Το ίδιο θέλω να πιστεύω και για μένα. 

MusicCorner: Η αποτυχία έχει κάποιο κέρδος;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Δεν είναι ωραίο πράγμα, είναι επώδυνη… Καλό είναι να μαθαίνεις απ’ αυτήν. Κι απ’ την επιτυχία πρέπει να μαθαίνεις, όμως. Κυρίως το πώς να τη διαχειρίζεσαι, γιατί είναι πολύ δύσκολο.

MusicCorner: Είστε αισιόδοξος άνθρωπος;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για να ‘ναι κανείς, έχει να κάνει με τις τρέχουσες καταστάσεις και με τις συνθήκες. Απ’ τη φύση σου αισιόδοξος ή απαισιόδοξος μπορεί να είσαι, δεν φτάνει αυτό όμως. Εδώ ζούμε σε μια χώρα όπου ο κόσμος -με τον ήλιο, με τον καιρό, έτσι όπως έχουμε μάθει να ζούμε- έχει μια έμφυτη αισιοδοξία. Την οποία του την έχουν μετατρέψει τώρα σε κατάθλιψη. Η κατάθλιψη όμως είναι ένα στάδιο πριν την έκρηξη. Είσαι στον καναπέ σε μια καταθλιπτική κατάσταση και ξαφνικά λες «Άι σιχτίρ!» Όμως πρέπει να εθελοτυφλώ για να πω ότι είμαι αισιόδοξος με τα πράγματα εκατό τοις εκατό. Δεν είναι καλή η κατάσταση, λυπάμαι που το λέω. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην εφησυχάζουμε και να έχουμε την ετοιμότητα για οποιονδήποτε αγώνα.

MusicCorner: Υπάρχει κάτι που ονειρεύεστε;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Εκατοντάδες όνειρα έχω! Όμως θα σου πω τί θέλω, όχι τί ονειρεύομαι. Θέλω να μεγαλώσουν τα παιδιά μας καλά. Έχω μια κόρη 19 χρόνων που είναι τώρα στο Λονδίνο, μπήκε με υποτροφία σε μια σχολή Καλών Τεχνών. Θέλω να πάει καλά το παιδάκι αυτό! Θέλω να πάνε καλά τα παιδιά γενικά και να μείνουν και στην Ελλάδα! Η κόρη μου, μου λέει: «Δεν ξέρω, ρε μπαμπά, αν θα γυρίσω… Αν βρω να κάνω αυτό που θέλω…» Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, ονειρεύομαι έναν κόσμο στην Ελλάδα που να είναι όπως όταν ήμουν εγώ μικρός. Με τις δυσκολίες του… Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς, η μάνα μου κρέας στο σπίτι έφτιαχνε κάθε Κυριακή. Πηγαίναμε καμιά φορά στο εστιατόριο και ρώταγα: «Μαμά, θα φάμε κρέας;» Ή παίρναμε το λεωφορείο που έκανε μία δραχμή μέχρι το κέντρο του Βόλου. Από το κέντρο και μετά έκανε μία και είκοσι. Και, ενώ ήθελα να πάω τρεις στάσεις μετά, κατέβαινα στο κέντρο και πήγαινα με τα πόδια. Παρ’ όλα αυτά, ήταν μία εποχή με ήθος και γλυκιά, όπου μεγαλώσαμε με όνειρα. Κι αυτό θέλω να ξαναγίνει! Ευτυχώς οι πιτσιρικάδες δεν μασάνε. Και δεν το λέω για να τους κολακέψω, αλλά εν δυνάμει ένα καζάνι που βράζει υπάρχει. Είδες τί έγινε, για παράδειγμα, τότε με τον Γρηγορόπουλο… Και ευτυχώς που είναι έτσι! Εμένα με είχε ρουφήξει ο καναπές κάποια στιγμή κι έλεγα ό,τι ήταν να κάνω, το ‘κανα. Τα παιδιά δεν είναι έτσι όμως. Έχω όνειρα, λοιπόν, να γίνει ξανά η κατάσταση όπως ήταν κάποτε: με αξίες!

——————-

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…