Γράφει ο Λευτέρης Κατσουλιέρης
Φωτογράφηση : Βάσω Αλεξανδρή
23/3/2010
Χορηγός Επικοινωνίας: www.musiccorner.gr
Είναι ωραίο να μαζεύεσαι με φίλους. Αν μάλιστα αυτοί είναι αρκετοί να γεμίσουν το Gagarin (τη σκηνή αλλά και την πλατεία) τότε ακόμα καλύτερα! Έτσι την περασμένη Πέμπτη, ο Στάθης Δρογώσης πραγματοποίησε αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε παιδικό όνειρο, να παίξει ζωντανά σε ένα μεγάλο χώρο (ΟΚ, δεν είναι τεράστιο το Gagarin αλλά είναι μάλλον ο μεγαλύτερος αμιγώς συναυλιακός χώρος στην ΑΘήνα), περιστοιχισμένος από φίλους που έκανε στη μέχρι τώρα μουσική του πορεία και με την ώθηση ενός επτυχημένου δίσκου (Η Αγάπη Στο Τέλος).
Ο δίσκος αυτός είχε βέβαια την τιμητική του, με το “Παιδί ξανά” να ανοίγει τη συναυλία, το “Μην το πεις πουθενά” να γνωρίζει τεράστια ανταπόκριση από το κοινό, το “Τα Μεγάλα Στελέχη” να αποτελεί αφορμή για το πολιτικό μήνυμα της βραδιάς (ο Δρογώσης δεν κρύβει τις πολιτικές του πεποιθήσεις) και το “Box” να είναι από τις πιο δυνατές ροκ στιγμές της. Το set list όμως βούτηξε σε όλα τα κομμάτια της δισκογραφίας του, από την εποχή των “τα Φώτα Που Σβήνουν” (“Όλα είναι δανεικά”), από τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (“Θα περάσουν οι μέρες”, επίσης με ένθερμη συμμετοχή του κοινού) και από τις δύο προηγούμενες δουλειές του (“Η Αλίκη”, “Μια πολιτεία δίχως σπίτια”, “Ο Κανέλλος”).
Και μετά βέβαια, ήταν και οι καλεσμένοι οι οποίοι ανέβαιναν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στη σκηνή: ο Lolek με το “Have you noticed?“ θύμισε πολύ Leonard Cohen και η Νατάσα Μποφίλιου με την επιβλητική της φωνή συνόδεψε τον Δρογώση στο δικό της “Κοίτα εγώ” και το “Ήρθες αργά” ενώ βοήθησε και στο “Αγάπη σε μένα” με τον Μανώλη Φάμελο ο οποίος είχε ήδη βάλει το χεράκι του στο “Τα φώτα που σβήνουν”.
Αλλά σε ένα ροκ συναυλιακό χώρο, χρειαζόταν μια rock n’ roll σπίθα για να βάλει φωτιά στη βραδιά και αυτή την έδωσε ο Γιώργος Δημητριάδης o οποίος ένωσε το “Σάββατο” με το “Σ’ευχαριστώ”, το “Σαν να μην πέρασε μια μέρα” αλλά και το “Break on through” και το “Love me two times” των Doors και ανέβασε την αδρεναλίνη ένα κλικ παραπάνω με το “Ο ήλιος του μεσημεριού”. Ακολούθησε ο Νίκος Ζιώγαλας για ένα πολύ όμορφο «Φεύγει η ζωή» και τελευταίος ανέβηκε ο Νίκος Πορτοκάλογλου για το «Ότι δε σε σκοτώνει» και το “Συγχώρεσέ με” για να κλείσει το κανονικό μέρος της συναυλίας με την ιστορία του σκύλου του Κανέλλου και το”Δε σε ξεχνώ” που έδωσε τον τίτλο στο Η Αγάπη Στο Τέλος.
Ως είθισται ακολούθησε encore, στο οποίο ο Δρογώσης βούτηξε πάλι στο παρελθόν («Εκάτη») αλλά και στο μέλλον με κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο του και εξέπληξε ευχάριστα με το «Φωτιά στο λιμάνι» από το κλασσικό “Πέρα από τις πόλεις της ασφάλτου” των Ξύλινων Σπαθιών. Και φυσικά, όπως επίσης συνηθίζεται σε τέτοιες περιστάσεις, όλοι οι καλεσμένοι ξανά στη σκηνή για ένα τελευταίο χαιρετισμό με το «Βιαστικό πουλί του Νότου».
Μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς, ο θόρυβος (ή καλύτερα “βαβούρα”) που έπνιξε το σετ των Δραμαμίνη που άνοιξαν τη βραδιά αλλά (σε μικρότερο βαθμό) σκέπασε και τα πρώτα τραγούδια του Δρογώση και την χαμηλών τόνων παρουσία του Lolek. Χρειάστηκε η επιβλητική φωνή της Νατάσας Μποφίλιου για να τραβήξει την προσοχή όλων αλλά έστω κι έτσι η βραδιά κρίνεται επιτυχημένη. Εκτός από την αγάπη, και η καλή μουσική στο τέλος νικά…
Δείτε φωτογραφίες από το event…
 |
 |
 |
 |