Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Music Corner! (6/7/2012)

«Με ενοχλεί ο όρος «εναλλακτικός» όπως μ’ ενοχλούσε κι ο όρος «έντεχνος». Ιδιαίτερα όταν προσπαθούν να οριοθετήσουν μια τέχνη»…

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Ελένη Λαμπράκη και την Ανδρονίκη Τσατσαρώνη
Φωτογράφηση: Δέσποινα Δραπανιώτη
Music Corner – 6/7/2012

Ψάχνουμε καψούρη τραγουδοποιό, γοητευτικό άνθρωπο, πολύπλευρο μουσικό με 6 γράμματα… Μα φυσικά μιλάμε για το Φοίβο Δεληβοριά! Λίγες μέρες πριν τη μεγάλη καλοκαιρινή συναυλία του με τη Μάρθα Φριντζήλα, η οποία κι αναμένεται να κλέψει καρδιές μικρών και μεγάλων, δώσαμε ένα ραντεβού στο cafe της Τεχνόπολης για να κουβεντιάσουμε για μουσική, πολιτική αλλά και για social media….

Ο Φοίβος, πάντοτε αφοπλιστικά ειλικρινής, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μας χωρίς φόβο και πάθος, παραδέχτηκε ότι έχει σταθεί τυχερός στο φλερτ του με τη μουσική, αλλά καθόλου μοιρολάτρης και απαρνήθηκε για μια ακόμη φορά το σταριλίκι της εποχής που μάλλον σιγά σιγά καταρρέει…

Music Corner: Αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που θα ήθελες εσύ να πεις σε μια συνέντευξη. Τι είναι αυτό ενδεχομένως που μπορεί να μη σε έχουν ρωτήσει ποτέ!
Φοίβος Δεληβοριάς: Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να πω τίποτα! Πάντα, όταν ξεκινάω να έρθω για μια συνέντευξη δεν αισθάνομαι καλά. Αισθάνομαι απατεώνας, ότι τα πράγματα  που θα ‘θελα πραγματικά να πω ή τα πράγματα που σκέφτομαι, είναι τόσο αμφίρροπα και τόσο μικρής σημασίας που δεν θα έκαναν ποτέ μια καλή συνέντευξη.

Music Corner: Τα χαρακτηρίζεις «μικρής σημασίας» επειδή είναι δική σου γνώμη και θεωρείς ότι μπορεί να μην αφορά κανέναν άλλο;
Φοίβος Δεληβοριάς: Είμαι άνθρωπος που σκέφτεται με βάση μικρολεπτομέρειες και αυτό φαίνεται και μέσα από τα τραγούδια μου. Κινούμαι πιο πολύ με μικροσκόπιο παρά με τηλεφακό ή με προβολέα. Ένα στιχάκι το οποίο βγαίνει από την παρατήρηση ενός πολύ μικρού πράγματος είναι πιο πολύ ο τρόπος μου. Γι’ αυτό και οι καλύτερες συνεντεύξεις που δίνω συνήθως είναι οι γραπτές, επειδή μπορώ να γράψω μια μικρή φρασούλα. Όταν είμαι μ’ έναν άλλον, αυτό για το οποίο ανυπομονώ δεν είναι το τι θα πω, αλλά το τι θα πούμε μαζί. Όταν αυτή η κουβέντα έχει κάποιο νόημα έξω απ’ όσα λέγονται, έχει ενδιαφέρον.

Music Corner:  Δε νομίζεις όμως ότι είναι στην ανθρώπινη φύση να τα παρατηρούμε όλα με το μικροσκόπιο;
Φοίβος Δεληβοριάς: Είναι στην ανθρώπινη φύση και αυτό. Απλώς υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βλέπουν τα πράγματα πιο αξιωματικά και έχουν μία πλήρη και συνολική εικόνα μιας κοινωνίας ή ενός συγκεκριμένου πράγματος, και υπάρχουν κι άλλοι στους οποίους μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να είναι το κεντρικό το οποίο θα κοιτάξουν. Αυτό είναι και μια μεγάλη διαφορά των φύλων. Νομίζω ότι οι άνδρες συνήθως βλέπουν το γενικό πλάνο και έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη να θεωρητικοποιήσουν κάποια πλευρά της ζωής. Γι’ αυτό και βλέπεις έναν άνδρα ο οποίος ασχολείται με τα αθλητικά, με την ιστορία, με μια πολιτική ή οικονομική θεωρία και έτσι εξηγεί τη ζωή. Αυτός ο ίδιος όμως, μπορεί να μπει σ’ ένα μικρό δωμάτιο και μετά αν τον ρωτήσεις τι απεικόνιζαν οι πίνακες ή τι χρώμα είχε η πόρτα, να μη θυμάται να σου πει. Αντίθετα μια γυναίκα μπορεί να τα δει όλα αυτά τα πράγματα. Σ’ αυτό λοιπόν έχω πιο γυναικεία ματιά. Η μικρολεπτομέρεια μου μιλάει πολύ περισσότερο από τη γενική αρχιτεκτονική των πραγμάτων.

Music Corner: Από τη μέχρι τώρα ενασχόλησή σου με τη μουσική τι θεωρείς ότι λείπει γενικά από τη μουσική σκηνή;
Φοίβος Δεληβοριάς: Αυτό που ποτέ δε μου άρεσε είναι το ότι συνήθως η ελληνική μουσική σκηνή κοίταζε προς μία μόνο κατεύθυνση. Ένα απλό παράδειγμα: στις αρχές της δεκαετίας του ’90 υπήρξαν κάποιοι πολύ ωραίοι δίσκοι, οι οποίοι είχαν επιρροές από την παραδοσιακή μουσική. Λοιπόν μέσα σε τρία χρόνια όλοι οι δίσκοι γίνονταν σ’ αυτό το στυλ. Το 2000 έγιναν τα πάντα μέσα σε μια νύχτα pop και mainstream. Μουσικές που τις άκουγες στις διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας, επηρέαζαν ακόμη και το πιο μικρό γκρουπ και όλοι είχαμε μια λίγο πολύ ίδια pop αναφορά. Λίγο πιο μετά όταν άρχιζε να κερδίζει έδαφος το alternative, όλοι έγιναν hipsters! Από τους εμπορικούς μέχρι αυτούς που θα άκουγαν παραδοσιακά, όλοι είναι στην παραξενιά, στον άλλο τρόπο ζωής, σ’ ένα νέο είδος χορτοφαγίας. Λοιπόν αυτό και με εκνευρίζει και κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Και όταν καθόμουν στο πιάνο, ήταν μέλημά μου να ξεφύγω από την εκάστοτε μόδα. Δηλαδή στην εποχή της “παραδοσιακολαγνείας” έγραψα τα τραγούδια του «Χάλια» ή στην εποχή της pop έγραψα τον «Καθρέφτη», στον οποίο τα λόγια ήταν κάπως πιο εσωστρεφή.

Music Corner: Θεωρείς τον εαυτό σου alternative σήμερα;
Φοίβος Δεληβοριάς: Όχι βέβαια… Γενικά μ’ ενοχλεί ο όρος «εναλλακτικός» όπως μ’ ενοχλούσε ο όρος «έντεχνος». Δε μου λένε τίποτα αυτά τα πράγματα, ιδιαίτερα όταν προσπαθούν να οριοθετήσουν μια τέχνη. Νομίζω ότι απλά είμαι στον κόσμο μου. Το σημαντικό μάλλον είναι η επιμονή και να φτιάχνεις ένα μικρό κόσμο κάθε φορά, με κάθε δίσκο, ο οποίος να εμπεριέχει και τα συστατικά της πραγματικότητας γύρω σου αλλά και αυτά που συμβαίνουν μέσα σου. Και να το αφήνεις να εξελιχθεί όσο πιο ποιητικά και ελεύθερα γίνεται.

Music Corner: Αν και η μουσική σου είναι πολύ αναγνωρίσιμη, ακούγοντας τον ένα δίσκο μετά τον άλλο, διακρίνονται πολλές διαφοροποιήσεις στον ήχο σου. Τι είναι αυτό που σε επηρέαζε κάθε φορά;
Φοίβος Δεληβοριάς: Νομίζω τα ίδια τα θέματα των τραγουδιών σε επηρεάζουν. Άμα δε θες απλά να γράψεις ένα τραγούδι πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο ρυθμό ή με μια συγκεκριμένη τεχνοτροπία, αλλά ξεκινάς λέγοντας ότι θα γράψεις ένα τραγούδι για ένα σκύλο στο Κολωνάκι, μετά έχει λίγη σημασία. Γράφοντας σιγά σιγά την ιστορία, μπορεί το τραγούδι να σου βγει bossa nova ή reggae ή μιλητό ή τσιφτετέλι ή παραδοσιακό. Δε σε καθοδηγεί το σχήμα του τραγουδιού αλλά αυτό που θες να πεις. Επομένως, και δεδομένου ότι άλλο θες να πω το ’95, άλλο το ’98, άλλο το 2003 κλπ, αλλάζει τελείως και η μορφή, και ο ήχος, και τα λόγια της μουσικής μου.

Music Corner: Οπότε σήμερα, το 2012, τι έχεις ανάγκη να πεις μέσα από τα τραγούδια που γράφεις ή που θα γράψεις στην πορεία;
Φοίβος Δεληβοριάς: Έχω ανάγκη να μιλήσω, όπως πάντα, για τις δυνατότητες της ελευθερίας. Ένα τραγούδι γενικά πρέπει να σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο πιο ελεύθερος, ότι η πραγματικότητα δεν είναι κάτι συμπαγές αλλά μπορείς να αποδράσεις απ’ αυτήν. Υπάρχει ένας πολύ ωραίος στίχος του Μάλαμα που λέει «αυτοί που δραπετεύουν έμαθες τι γυρεύουν, οι άλλοι που ελπίζουν χάνουν καιρό και βρίζουν». Δε θα ήθελα με τα τραγούδια μου να δημιουργήσω μια ψευδή ελπίδα σε σχέση με την πραγματικότητα. Αλλά να βρω έναν τρόπο να δω αλλιώς αυτή την ασφυκτική πλέον πραγματικότητα. Σίγουρα όλα όσα μας ανησυχούν, από την άνοδο του φασισμού και των κατ’ επίφασιν εθνικισμών, μέχρι τον τρόμο ενός συστήματος που πέφτει, υπάρχουν στην σκέψη μου. Είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Θέλω όλα αυτά, να τα δω πως είναι μέσα στις ζωές μας. Θα μου άρεσε ας πούμε το πορτραίτο ενός τύπου που ψηφίζει Χρυσή Αυγή, αλλά όχι καταγγελτικά. Να βρω τι είναι αυτός ο άνθρωπος, να βρω μια εμμονή του, ένα τικ του. Τα τικ του Κασσιδιάρη θα μπορούσαν να γίνουν ένα ωραίο τραγούδι…

Music Corner: Αυτό μου θυμίζει την «Επίσκεψη του Καίσαρα», το τραγούδι που είχες γράψει στον «Καθρέφτη» για την επίσκεψη του Κλίντον επί πρωθυπουργίας Σημίτη.
Φοίβος Δεληβοριάς: Εγώ έχω μεγαλώσει στη δεκαετία του ’80, τη δεκαετία του «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», των χαρισματικών ηγετών και όλου αυτού του καταραμμένου πράγματος που μας έφερε τελικά ως εδώ. Σ’ αυτό το τραγούδι που λες, έβλεπα την επίσκεψη του Κλίντον στην Ελλάδα και ξαφνικά, το να βλέπεις το μεγάλο έπαρχο  να επισκέπτεται την Ελλάδα, και τον πρωθυπουργό σαν ένα λυμφατικό διαχειριστή μιας πολυκατοικίας να βγάζει ένα χλωμό λόγο για τα κοινόχρηστα, μ’ είχε συγκινήσει! Την είχα θεωρήσει μια ιστορική στιγμή, όχι απ’ αυτές για τις οποίες θα μίλαγαν όλοι, όπως για την υπόθεση Οτσαλάν, αλλά κάτι πολύ ενδεικτικό για την Ελλάδα τότε. Με ενδιέφερε ο Σημίτης ως ένα διαχειριστάκι το οποίο μιλάει. Μ’ άρεσε αυτός ο μονόλογος. Έτσι θα μπορούσα να γράψω αυτή τη στιγμή. Για το Μιχαλολιάκο και τα είδωλά του, για τους καθεστωτικούς και το φόβο τους, για έναν άνθρωπο που κλείνει το μαγαζί του και ξαφνικά βρίσκεται έρημος. Αλλά πάλι μέσα από την παρατήρηση των λεπτομερειών, αυτό που έλεγα και στην αρχή.

Music Corner: Περιπλάνηση κάνεις αυτόν τον καιρό που ψάχνεις ουσιαστικά υλικό; Και που περιπλανιέσαι μουσικά;
Φοίβος Δεληβοριάς: Αυτήν την περίοδο ακούω μουσική λίγο ιστορικά. Ακούω σημαντικούς δίσκους, και ελληνικούς και ξένους, από το ’73 που γεννήθηκα μέχρι σήμερα. Προσπαθώ σιγά σιγά ας πούμε ν’ ακούσω τους δέκα καλύτερους δίσκους της κάθε χρονιάς μέχρι τώρα, παρατηρώντας όλα όσα άλλαξαν. Τι πίστευε ο άνθρωπος το ’73; Τι πιστεύει τώρα; Πως άλλαξαν οι ήχοι; Και θα μου άρεσε αυτό να υπάρχει και στην επόμενη δουλειά μου.

Music Corner: Οι ψυχολόγοι λένε ότι όταν ανατρέχεις συχνά στο παρελθόν και νοσταλγείς, πάει να πει ότι δεν είσαι ευτυχισμένος με το παρόν. Εσύ θεωρείς πως ισχύει αυτό στην Ελλάδα σήμερα;
Φοίβος Δεληβοριάς: Ακριβώς. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θα τα ισοπεδώσουν όλα, που θα πουν πως όλη η μεταπολίτευση ήταν μια περίοδος σαπίλας και διαφθοράς. Υπήρξαν και πράγματα που εξελίχθηκαν, οι νεώτεροι άνθρωποι μορφώθηκαν πολύ περισσότερο απ’ τους γονείς τους, υπήρξαν αρκετά φωτισμένα πρόσωπα και στην επιστήμη και στην τέχνη. Αλλά οι θεσμοί, η διοίκηση, η παιδεία, το νόμισμα, ήταν όλα φούσκα. Ήταν όλα ένα πράγμα αστήρικτο και ψεύτικο. Μπορεί να έβλεπες μια νεαρή κοπέλα το ’92 και η μόρφωσή της, η μουσική που άκουγε, η σεξουαλικότητά της, τα βιβλία που διάβαζε, να ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα, και εξελιγμένα και προσωπικά, από αυτά που διάβαζε η μάνα της σε μια παλιότερη εποχή. Παρ’ όλα αυτά η παιδεία την οποία ήταν αναγκασμένη να ακολουθήσει ή το επάγγελμα που την περίμενε μετά το πτυχίο, ήταν όλα χωρίς προοπτική. Αυτό λοιπόν στραγγάλιζε έναν ολόκληρο κόσμο και τον στραγγαλίζει ακόμα. Γι’ αυτό βλέπεις όλο και πιο πολλούς ανθρώπους να τρελαίνονται και να οδηγούνται στη νοσταλγία. Να οδηγούνται σε μια επιστροφή στις ρίζες ή σ’ έναν εθνικισμό ή σε πολιτικές κουβέντες της δεκαετίας του ’70. Όλα αυτά είναι νοσταλγικά και δηλώνουν δυστυχία και όχι προοπτικές σε κάτι ανοιχτό. Αυτό πρέπει να βρούμε, τον τρόπο να αποδράσουμε απ’ αυτά τα σχήματα…

Music Corner: Είμαστε ζούγκλα ή θα γίνουμε;
Φοίβος Δεληβοριάς: Μπορούμε να γίνουμε και λίγο περισσότερο. Έχουμε αρχίσει πια να φοβόμαστε και το τι θα πούμε ή ποιος μας ακούει. Το να ζήσουμε βέβαια σε μια φασιστική κοινωνία που τα μαχαιρώματα, οι βίαιες σκηνές και η λογοκρισία θα είναι πια σε ημερίσια διάταξη, δεν έχει συμβεί ακόμα. Αρχίζει και δείχνει ότι μπορεί και να συμβεί. Απλώς επειδή έχω βαρεθεί και την υστερία μόνο με τη Χρυσή Αυγή, πρέπει να θυμίσω ότι και ο καθεστωτικός λόγος που προέκυπτε από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία ήταν ένας λόγος ο οποίος τελικά από κάτω έκρυβε μια Χρυσή Αυγή. Πρέπει να είμαστε και χαρούμενοι που η κοινωνία σιγά σιγά δείχνει η ίδια τις πληγές της και δεν τις κρύβει κάτω από την ιστορία με τις οροθετικές ή με τα κέντρα μεταναστών. Αυτό είναι το μόνο αισιόδοξο -μες την αθλιότητά του- πράγμα που μπορώ να πω…

Music Corner: Τι είναι αυτό που σε τρομάζει περισσότερο;
Φοίβος Δεληβοριάς: Με τρομάζει το ότι βλέπω καλούς ανθρώπους να μου πετάνε ξαφνικά μια απόλυτα φασιστική κουβέντα ή να μου δικαιολογούν μια πράξη βίας. Όπως με τρόμαζε πριν από 10-15 χρόνια όταν έβλεπα σε μια παρέα ένα λαμόγιο να λέει ορθάνοιχτα τι κάνει με τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Όπως με γέμιζε θλίψη αυτό το γεγονός, τόσο πλέον με τρομάζει ένας τύπος που λέει «είδα ένα μαχαίρωμα το πρωί, καλά του κάνανε» ή «όχι να φύγουνε ρε φίλε, δε θα μας πάρουν όλες τις δουλειές». Και να μου το λέει ένας άνθρωπος ευγενής και συμπαθής που τον ήξερα και ψώνιζα απ’ το μαγαζί του δέκα χρόνια. Ή να μου λέει ότι δεν υπήρξε ποτέ ολοκαύτωμα. Αυτά είναι τρομακτικά γεγονότα. Δηλαδή τόσα χρόνια δικαιολογούσαμε την κλοπή και την απάτη ως μια χαριτωμένη πλευρά του Έλληνα. Τώρα θα δικαιολογήσουμε και τα δολοφονικά του ένστικτα;

Music Corner: Για να περάσουμε και στα μουσικά σε είδαμε φέτος μαζί με τη Μάρθα Φριτζήλα και η αλήθεια είναι πως είχαμε πολλά χρόνια να σε δούμε να συνεργάζεσαι εξ΄ολοκλήρου για μία σαιζόν με κάποιον άλλο καλλιτέχνη. Πως προέκυψε αυτό;
Φοίβος Δεληβοριάς: Εγώ γενικά δεν πιστεύω σ’ αυτό που λένε «μαγαζί με μαρκίζα». Δηλαδή να πάει κάποιος να δει το χι πρόγραμμα και ν’ ακούσει λίγα τραγούδια του ενός, λίγα τραγούδια του άλλου κλπ. Το να ενώσουν δύο καλλιτέχνες τις δυνάμεις τους για μένα πρέπει να γίνεται μόνο όταν υπάρχει μια παράσταση, μία ιδέα δηλαδή η οποία να τους ενώνει. Με τη Μάρθα αυτό έγινε. Κάνουμε παρέα εδώ και 3-4 χρόνια και ένα βράδυ  ακούγαμε μουσική: τραγούδια της δεκαετίας του ’60 του Ρεπάνη, του Ζαγοραίου, των Olympians, μετά 78άρια της δεκαετίας του ’30, μετά ναπολιτάνικα και μετά τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε όταν ήμασταν στο σχολείο, γιατί είμαστε και συνομίλικοι. Σκεφτήκαμε λοιπόν τι ωραίο που θα ήταν να κάναμε μια τέτοια παράσταση: δύο Έλληνες άνω των 35, σε μια χρονιά που ο,τιδήποτε το ελληνικό κείται ημιλιπόθυμο, να κάνουμε τη δική μας ιστορία. Κάφρικη, αισιόδοξη, μελαγχολική, εορταστική, μία παράσταση για το τι θα μπορούσε να σημαίνει ελληνικό τραγούδι. Οπότε αρχίσαμε τις πρόβες και είπαμε από Αττίκ μέχρι Olympians, και από Wham σε μετάφραση Θέμη Αδαμαντίδη μέχρι Γιώργο Μπάτη!!! Και από ελληνόφωνα της Κάτω Ιταλίας μέχρι Ημισκούμπρια. Και φυσικά τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τραγούδια του ρεπερτορίου της Μάρθας, τραγούδια από τους δίσκους μου. Όλο αυτό όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν απλά ο Φοίβος Δεληβοριάς και η Μάρθα Φριτζήλα, να πω εγώ το «Εκείνη», να πει και η Μάρθα το «Κομμωτριάκι», να έρθει το δικό μου κοινό, να έρθει το δικό της. Ήταν ένα πράγμα το οποίο πρώτα υπάρχει η παράσταση και μετά λέμε πως είμαστε κι εμείς οι δύο.

Music Corner: Νομίζω όντως προσελκύσατε μεγάλη γκάμα.
Φοίβος Δεληβοριάς: Ναι, και θα έλεγα ότι απ’ όλες τις συνεργασίες μου σε επίπεδο ζωντανής εμφάνισης, που δεν είναι και πολλές, ήταν αυτή που ακριβώς επειδή είμαστε δύο άκρα, δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, είχε τελικά το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Και από άποψη κόσμου και από άποψη ενέργειας που εκλυόταν από τη σκηνή. Ας πούμε με τον Ζακ (Στεφάνου) ήμαστε δύο τραγουδοποιοί. Μπορεί να είχαμε δέκα χρόνια διαφορά στην ηλικία, αλλά είχαμε πολλά κοινά. Με τον Σαββόπουλο πάλι, ήταν ο μπαμπάς μου, ήταν ο άνθρωπος που άκουγα τα τραγούδια του και πρωτοκαταλάβαινα τι σημαίνει κάποιος να γράφει, να τραγουδά, να παίζει. Ήταν ένα είδος συμβόλου. Με τη Μάρθα είμαστε και πολύ διαφορετικοί και πολύ φίλοι. Αυτό δημιούργησε μια παράσταση πιο απρόσμενη από αυτό που θα μπορούσα να έχω κάνει με το Σαββόπουλο ή με το Ζακ.

Music Corner: Αρνείσαι ότι είσαι μοιρολάτρης. Αυτά που σου έχουν συμβεί όσον αφορά το επάγγελμα σου, τα έχεις κυνηγήσει;
Φοίβος Δεληβοριάς: Οπωσδήποτε. Σχεδίαζα ένα χρόνο τι θα πω στον Μάνο Χατζηδάκι άμα τον δω, επειδή τον άκουσα μια μέρα σε μια συνέντευξη και μου άρεσαν πολύ αυτά που έλεγε. Σκεφτόμουν ότι μ’  αυτόν τον άνθρωπο κάποια στιγμή θα συναντηθώ. Τι θα του απαντήσω αν με ρωτήσει αυτό, τι θα τον ρωτήσω εγώ; Τέτοιου τύπου σχέδια, όχι ότι θα κάνω τόσους δίσκους μέχρι τα 40 μου ή θα βγάλω τόσα λεφτά.

Music Corner: Θεωρείς ότι υπήρξες τυχερός στη δουλειά σου;
Φοίβος Δεληβοριάς: Ναι το θεωρώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς πιστεύω κάπως στην τύχη. Δηλαδή πιστεύω ότι μερικοί άνθρωποι χτυπιούνται από μία κακή τύχη ενώ ορισμένοι άλλοι άνθρωποι έχουν κάποια τύχη χωρίς να το αξίζουν . Κάποια πράγματα σε μένα πιστεύω ότι ήταν τύχη. Με πρώτο και καλύτερο τους γονείς μου. Νομίζω ότι το τι γονείς έχεις είναι η μεγάλη τύχη ή η μεγάλη ατυχία σου.

Music Corner: Μας έχεις δώσει την αίσθηση, και μέσα από τραγούδια όπως ο «Φώτης» και παρακολουθώντας συνεντεύξεις σου, ότι μεγάλωσες σε μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια, με «ειδυλλιακά» παιδικά χρόνια.
Φοίβος Δεληβοριάς: Δε θα τα έλεγα ειδυλλιακά. Ήταν μια ωραία οικογένεια. Πρώτα απ’ όλα είχα δύο αδερφές, οποτε η δημιουργική τρέλα που εκπροσωπεί συνήθως η γυναίκα, ήταν πολύ κοντά μου. Η αδερφή μου η Μυρτώ ζωγράφιζε συνέχεια, η μαμά μου επίσης σκαρφιζόταν διάφορα κοροϊδευτικά τραγουδάκια… Ο πατέρας μου ήταν ένα είδος δημιουργικού αριστερού ανθρώπου ο οποίος άκουγε πολλή μουσική, έγραφε κείμενα, είχε πολλούς ενδιαφέροντες φίλους μες το σπίτι. Ήταν ένα σπίτι στο οποίο η έννοια της γονιμότητας ας πούμε, ήταν εκ των ων ουκ άνευ, ότι κάτι πρέπει να φτιάξεις, κάτι πρέπει να πεις. Έλεγα στη μάνα μου ότι βαριέμαι και μου έλεγε να γράψω μια ιστορία.

Music Corner: Θεωρείς πως ένα παιδί που γεννιέται σήμερα ή που θα γεννηθεί και θα μεγαλώσει στην επόμενη πενταετία, μπορεί να έχει την ίδια ποιότητα ζωής που είχαμε εμείς;
Φοίβος Δεληβοριάς: Κοίτα, την ίδια ποιότητα ζωής δεν θα την έχει. Δηλαδή την ίδια χαλαρότητα, την ίδια αίσθηση ότι υπάρχει γύρω μας ένα κοινωνικό κύμα προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω, δεν θα την έχει. Παρ’ όλα αυτά δε θα μεγαλώσει και σ’ ένα κλίμα κατάθλιψης στο οποίο ήταν η Ελλάδα από το 2002-2003 και μετά. Πολλά παιδιά, παρ’ ότι μεγάλωσαν σε σπίτια με αρκετές ανέσεις ήταν ημικαταθληπτικά και σου μίλαγαν με ένα ημινυσταγμένο και ένα ημικυνικό ύφος ταυτόχρονα. Νομίζω πως από ‘δω και μπρος οι φίλοι μας θα ‘ρχονται πιο πολύ στο σπίτι μας, θα τρώμε, θα παίζουμε παιχνίδια, θα ασχολούμαστε με την πολιτική… θα ‘ναι λίγο ζοφερό το κλίμα το έξω αλλά αυτό που θα επωάζεται σιγά σιγά μες τα σπίτια θα ‘ναι κάτι το θετικό. Όπως αντίστοιχα ενώ εξωτερικά φαινόταν glamour το πράγμα την περασμένη δεκαετία, αν πήγαινες μέσα σ’ ένα σπίτι, ένιωθες σκοτεινά vibes. Πιστεύω ότι ακόμα και η αγωνία μας να βγάλουμε τα λεφτά του μήνα είναι πιο υγιές πράγμα από το να σκέφτεσαι … «μωρό μου να κατεβάσουμε να δούμε τον 4^ο κύκλο του Prison Break»;

Music Corner: Χρησιμοποιείς social media;
Φοίβος Δεληβοριάς: Τα αποφεύγω όσο μπορώ. Στο facebook μου διατηρώ ένα λογαριασμό με ψευδώνυμο και έχω δεχτεί μόνο τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει πραγματικά και είναι φίλοι μου ή θα ήθελα να ειναι φίλοι μου. Δηλαδή αυτό το να είσαι με 3000 «φίλους» και να δημοσιοποιείς το κάθε τι που σε αφορά, δε θα το έκανα καθόλου. Άνοιξα κάποια στιγμή ένα λογαριασμό twitter, έγραψα 2-3 πραγματάκια για να δω πως λειτουργεί και αμέσως το άφησα.

 Music Corner: Τι σε απωθεί περισσότερο από τα social media;
Φοίβος Δεληβοριάς: Με απωθεί αυτή η μαζικότητα των ερωτήσεων και των απαντήσεων, στις οποίες πρέπει να είσαι και ακαριαίος. Τα social media με απωθούν, όπως με απωθούσε από μικρό παιδί το PR-ιλίκι, το celebrity-λίκι. Αυτή η πεποίθηση, δηλαδή, ότι όλοι έχουμε κάτι τρομερά ενδιαφέρον να πούμε. Κι αφού το πούμε περιμένουμε αντιδράσεις, επαίνους ή επιθέσεις. Η προσμονή αυτή κρύβει μια ψευτο-έξαψη. Δεν είναι, όμως, αληθινό όλο αυτό. Στην πραγματικότητα είσαι ολομόναχος και τρως τα νύχια σου, αναμένοντας την απήχηση του post σου. Γινόμαστε όλοι με έναν τρόπο παραμορφωμένα celebrities κι αυτό είναι πολύ μακριά από μένα, ποτέ δεν μου άρεσε.

Music Corner: Ωστόσο, υπάρχει τώρα πια μέσω του διαδικτύου, αλλά και των social media, ένα αντίβαρο στη μονομερή ενημέρωση που «απολάμβανες» κάποτε κυρίως μέσα από την τηλεόραση.
Φοίβος Δεληβοριάς: Σίγουρα! Προσωπικά, δεν θα ήθελα να ξαναβρεθώ στην εποχή προ-διαδικτύου. Μου αρέσει πάρα πολύ το ίντερνετ, είναι πολύ σπουδαίο εργαλείο. Είναι ένα τεράστιο ειδησεογραφικό πρακτορείο, μια μεγάλη βιβλιοθήκη, μια μεγάλη δισκοθήκη, μια μεγάλη βιντεοθήκη. Αντίθετα, τα social media αποτελούν τις καθαρά ναρκισσιστικές του πλευρές, που, ενδεχομένως, βέβαια να έχουν πολλές φορές κι ειδήσεις. Η λύση που εφαρμόζω εγώ, έχοντας δημιουργήσει ένα ψευδώνυμο προφίλ στο facebook είναι να «παρακολουθώ» μόνο τους πραγματικούς μου φίλους και τους ανθρώπους που θεωρώ ενδιαφέροντες. Αν το καλοσκεφτείς, είναι ένα είδος τρομακτικής φτώχειας ότι βουλιάξαμε μέρες ολόκληρες στο self–shotκαι την αναζήτηση της ατάκας για το facebook. Δεν είναι για να πανηγυρίζουμε. Αυτό που μένει στο τέλος από τον κάθε άνθρωπο είναι τα έργα του, όχι η εικόνα του εαυτού του, την οποία και προσπαθεί να προβάλλει με κάθε τρόπο.

Music Corner: Πέρασε και η μόδα των realities και τώρα βάλαμε στο μικροσκόπιο τους εαυτούς μας.
Φοίβος Δεληβοριάς: Ακριβώς αυτό που λες. Κι ούτε καν ένα μικροσκόπιο στο οποίο μπορούμε πραγματικά να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι, αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. «Ένα Καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου, που με εμποδίζει ο,τι είναι πίσω του να δω…»

Music Corner: Έχεις την αίσθηση ότι η Αθήνα έχει αλλάξει το τελευταίο διάστημα;
Φοίβος Δεληβοριάς: Επειδή ήμουν ανέκαθεν λάτρης της νυχτερινής βόλτας με το αυτοκίνητο, βλέπω πολύ έντονες αλλαγές στην πόλη. Νιώθω πλέον ότι η Αθήνα δεν είναι μόνο μια μίζερη βλάχο-μπαρόκ πόλη. Είναι μια πόλη τοξική που δείχνει παντού το πληγωμένο της πρόσωπο.

Music Corner:  Στο άκουσμα της λέξης Κρίση, ποιες εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Φοίβος Δεληβοριάς: Μία μόνο εικόνα έχω πρόχειρη να σας περιγράψω, η οποία θεωρώ ότι είναι πολύ ενδεικτική και για την κρίση που ζούμε αλλά και για τα αίτια της. Υπέρ-trendy εστιατόριο στο Γκάζι που πνιγόταν από κόσμο τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, σήμερα είναι άδειο και περνώντας απ’ έξω σε μια βόλτα μου είδα όλους τους μάγειρες και τους σερβιτόρους να κάθονται γύρω από μια τηλεόραση και να παρακολουθούν …Master Chef!

Music Corner: Μας λείπει τελικά σήμερα ο Χατζιδάκις;
Φοίβος Δεληβοριάς: Σε όλους μας λείπει. Νομίζω όμως ότι λείπει πια με ένα κλισέ και με λίγο υποκριτικό τρόπο. Λείπει από ανθρώπους που, δυστυχώς, έχουν ακούσει μόνο τον Κεμάλ. Υποδηλώνει δηλαδή μια αδράνεια αυτό το «Αχ, τι θα έλεγες άμα ζούσες σήμερα»! Εμείς αποφεύγουμε να σκεφτούμε δημιουργικά, απλώς νοσταλγούμε…

——————-

*** Ευχαριστούμε τη Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων για την άψογη φιλοξενία…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…