15/2/2012
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Θανάσης Μαϊκούσης
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

“Τριάντα χρόνια διαδρομή και μοιάζουν μόνο μια στιγμή“…! Μια μικρή παράφραση για να γίνει το τραγούδι ταιριαστό της περίστασης την ώρα που ανοίγει η αυλαία. Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο έχει στηθεί μια γιορτή τα Παρασκευοσάββατα. Οικοδεσπότης ο Νίκος Πορτοκάλογλου ο οποίος μας καλεί στα 30α του γενέθλια, όπως λέει. 30 χρόνια στην ελληνική δισκογραφία είναι ένας λόγος σοβαρός για να γιορτάσει κανείς. 30 χρόνια διαρκούς παρουσίας χωρίς ούτε μία στιγμή έκπτωσης, γεμάτα με τραγούδια που έχουν αγαπηθεί και τραγουδιούνται ακόμα όπως την πρώτη φορά όσος καιρός και αν έχει περάσει από αυτή, είναι ακόμα σημαντικότερος. Κυρίες και κύριοι ο Νίκος Πορτοκάλογλου…

Η ώρα μόλις περασμένες έντεκα, βρισκόμαστε ήδη στις θέσεις μας και ξεκινάμε μιας και …εδώ είναι το ταξίδι! Ένα ταξίδι σε όλη τη δισκογραφία του Νίκου Πορτοκάλογλου με τα παλιά και τα νέα τραγούδια να μπλέκονται όπως είχαν «Μπλέξει οι γραμμές» τους (1985, δίσκος «Βγαίνουμε από το τούνελ» για όποιον αναρωτιέται). Εκείνος μας καλοσωρίζει στα γενέθλιά του ενώ τονίζει πως αυτά τα 30 μουσικά του χρόνια συμπίπτουν με τα χρόνια που άρχισε και τελείωσε το μεγάλο πάρτυ. Εκτός όμως από αυτούς που απλά διασκέδασαν υπήρξαν και αυτοί που δουλέψανε. Ακούμε το πρώτο καινούριο τραγούδι για τη βραδιά με τίτλο «Η πιο δύσκολη δουλειά».

Η σκυτάλη δίνεται στις δύο νεαρές ερμηνεύτριες που πλαισιώνουν τις συγκεκριμένες εμφανίσεις του τραγουδοποιού. Η Νάνα Μπινοπούλου ερμηνεύει πολύ γλυκά το «Είδα στα μάτια σου τον κόσμο», ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του Πορτοκάλογλου κατά τη γνώμη μου, και ακούμε και τον «Ταχυδρόμο» από τη Σοφία Σαρρή με έναν ιδιαίτερο και εκφραστικό τρόπο. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου ξαναπαίρνει το μικρόφωνο και έχει από μια μικρή ιστορία για τα νέα του τραγούδια. «Τανγκό στο Βόσπορο», «Τι λάθος κάνω» και φυσικά το «Ίσως» το οποίο ήδη έχει ξεκινήσει να παίζεται στα ραδιόφωνα. Κάπου εδώ να συμπληρώσουμε πως και ο ήχος αλλά και ο φωτισμός της σκηνής (όπως διαπίστωσε ο φωτογράφος μας) ήταν εξαιρετικός. Τα εύσημα λοιπόν στο Δημήτρη Δημόπουλο στην ηχοληψία και τον Γιώργο Τέλλο στα φώτα για αυτό το όμορφο αποτέλεσμα…

Σοφία Σαρρή - Νίκος Πορτοκάλογλου - Νανά Μπινοπούλου - Νίκος Πασσαλίδης

Μια γιορτή όμως δε μπορεί να γίνει χωρίς καλεσμένους. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου μας παρουσιάζει δίπλα του την Ευτυχία Μητρίτσα, μια γνήσια λαϊκή φωνή που ερμηνεύει ένα νέο του τραγούδι το «Καταστροφή κι ελπίδα». Αυτό και πολλά ακόμα παλιά και καινούρια θα συμπεριλαμβάνονται στο διπλό δίσκο που αναμένεται να κυκλοφορήσει και τα δείγματα που ακούσαμε ήταν τα καλύτερα. Με το «Που ήσουνα φως μου» και το «Ό,τι δε σε σκοτώνει» φύγαμε για διάλειμμα.

με την Ευτυχία Μητρίτσα...

Περιμένω σχεδόν ανυπόμονα για το δεύτερο μέρος, κυρίως γιατί παρά τα πάνω από 15 τραγούδια που έχω ήδη ακούσει μετράω άπειρα στο μυαλό μου που ελπίζω να έχουν συμπεριληφθεί στη συνέχεια. Ο Νίκος ξεκινάει δυνατά «Δίψα» ενώ τα δύο κορίτσια δίνουν μια νέα νότα στο «Τέλος» και το «Δεν ειν’ αργά», δυο τραγούδια  που έχουν σφραγιστεί με τις ερμηνείες της Αρβανιτάκη και της Μπάμπαλη. Δεύτερος καλεσμένος για τη συγκεκριμένη εμφάνιση ο Λεωνίδας Μπαλάφας. Ακούμε μια «πειραγμένη» σχεδόν αγνώριστη βερσιόν του «Χωρίς Αμορτισέρ». Ο Λεωνίδας το έκανε δικό του. Οι φωνές και το στυλ του ταίριαξαν απίστευτα οπότε συγχαρητήρια και στους δύο για τη συγκεκριμένη εκτέλεση. Και επειδή τα καλύτερα έρχονται χωρίς πρόβα ξεκινάει έναν αυτοσχεδιασμό που καταλήγει στο «Καίγομαι και σιγολιώνω» το παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι. Από τις στιγμές που η συγκεκριμένη βραδιά έγινε μαγική.

Λεωνίδας Μπαλάφας

Και επειδή πάντα υπάρχει χώρος για ακόμα ένα φίλο στη σκηνή, ο Κώστας Λειβαδάς έχει πάρει την αγαπημένη του θέση. Αυτή στο πιάνο. Με Πορτοκάλογλου –Λειβαδά – Μπαλάφα μαζί να ερμηνεύουν τον «Άσωτο Υιό» τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ίσως το «Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα», το οποίο ήρθε αμέσως μετά.

Κώστας Λειβαδάς

Συνειδητοποιώ ότι σιγά σιγά πάμε για φινάλε και σκέφτομαι τα τραγούδια που δεν έχω ακούσει. «Βγαίνουμε από το τούνελ», «Μετρώ τα κύματα» στο οποίο μάλιστα έγινε πανικός από το κοινό, «Απόψε ειν’ ωραία» διασκευασμένο έτσι ώστε να παρουσιαστούν τα μέλη της ορχήστρας  (κοντραμπάσο/ φωνητικα: Μιχάλης Καλκάνης, βιολί/ φωνητικα: Μιχάλης Βρέττας, πιανο/ πλήκτρα/ ακορντεον/ φωνητικά: Νίκος Σάλτας, ούτι/ κιθάρα/ τζουρά/ μπουζούκι/ φωνητικά: Νίκος Πασσαλίδης, τύμπανα: Μιχάλης Καπηλίδης,) και με το «Πες το κι έγινε» έχουμε την πρώτη καληνύχτα. Αλλά χωρίς encore γίνεται;

Και να γινόταν, η φωνή ενός κυριούλη δίπλα μου για ν’ ακούσει τα «Καράβια μου καίω» ήταν υπέρ του δέοντως απαιτητική! Ο Πορτοκάλογλου όμως είχε ήδη καρφωθεί λίγο νωρίτερα λέγοντάς του να μη βιάζεται οπότε είχε έρθει η στιγμή για τον ανυπόμονο θεατή να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι. Και αμέσως μετά για το δικό μου (και όχι μόνο δικό μου) που δεν είναι άλλο από το «Να με προσέχεις». Και το μεγάλο μου παράπονο που το αφήνει πάντα για το τέλος και με τρώει η αγωνία αν θα το πει. Ο Νίκος Πασσαλίδης έχει πιάσει το μπουζούκι και ξεκινάει μια υπέροχη μακρόσυρτη εισαγωγή. Λίγη ώρα μετά όλοι με μια φωνή τραγουδάμε το «Κλείσε τα μάτια σου». Και μετά το «Θάλασσα μου σκοτεινή» και συνειδητοποιώ πως το πρόγραμμα τελειώνει. Έτσι απλά χωρίς να το καταλάβει κανείς η ώρα πάει 3.00! Τα φώτα ανοίγουν και η λίστα στο μυαλό μου με τραγούδια που αγαπάω από το Νίκο Πορτοκάλογλου συνεχίζει. Έτσι είναι η μουσική του Πορτοκάλογλου. Ποτέ δεν σε κουράζει, ποτέ δεν παλιώνει. Έχει πάντα κάτι φρέσκο, κάτι δροσερό. Εκτός αν πρόκειται για τα λαϊκά του κομμάτια που σου βγάζουν μια γλυκιά νοσταλγία. Τριάντα χρόνια ειν’ αυτά τι να πιάσεις και τι ν’ αφήσεις…

Και επειδή ο ίδιος ο δημιουργός τα λέει πάντα καλύτερα ζητήσαμε από τον ίδιο να μας πει δυο λόγια και είχαμε μια πολύ όμορφη συζήτηση για την παράσταση, τη νέα του δισκογραφική δουλειά και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τις τελευταίες μέρες.

Music Corner: 30 χρόνια μουσικής πορείας και έχετε ετοιμάσει γι’ αυτά μια γιορτή.
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ήξερα ότι η γιορτή αυτή κινδυνεύει να είναι φάλτσο μέσα στη δύσκολη εποχή μας. Αλλά απ’ την άλλη πιστεύω πως αξίζει να γιορτάσουμε 30 χρόνια δουλειάς και δημιουργίας παρ’ όλο που μας βρίσκουν μέσα σ’ αυτόν το δύσκολο χειμώνα. Έπειτα υπάρχει κι άλλο ένα νόημα σ’ αυτό: για αυτά τα 30 χρόνια, που ήταν τα χρόνια της μεγάλης φούσκας, με τη γιορτή μου θέλω να δείξω ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε μόνο κομπίνα, ρουσφέτι, τεμπελιά, lifestyle και ψευτιά. Υπήρχε και δημιουργική δουλειά και γι’ αυτό το λόγο ετοιμάσαμε με τους συνεργάτες μου αυτή την παράσταση.

Music Corner: Αυτή η παράσταση συνοδεύεται και από μια νέα δισκογραφική δουλειά. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτή;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ναι, θα κυκλοφορήσει σε 10 μέρες. Κοιτάξτε, στα μέσα περίπου του προηγούμενου χρόνου συνειδητοποίησα ότι στις αρχές του 2012 κλείνουν 30 χρόνια από τον πρώτο δίσκο των ΦΑΤΜΕ. Ένιωσα λοιπόν την ανάγκη να το γιορτάσω παρ’ όλο που έχω πλήρη επίγνωση ότι γύρω μου ο  κόσμος καταρρέει. Αλλά ίσως είναι ένας λόγος παραπάνω όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, γιατί έχουμε περισσότερη ανάγκη να βρεθούμε και να τραγουδήσουμε, να θυμηθούμε. Όχι για να νοσταλγήσουμε αλλά για να ξανασκεφτούμε πως φτάσαμε μέχρι εδώ, τι δυσκολίες περάσαμε, τι περιπέτειες, αλλά και τις ωραίες μας στιγμές… Ξέρετε συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις ακολουθώ αυτό που μου λέει η  καρδιά μου χωρίς να ξέρω ακριβώς που θα με πάει. Οπότε αυτό που ήθελα ήταν να κάνω ένα διπλό δίσκο που περιέχει δέκα καινούρια τραγούδια και δέκα παλιότερα, και να του δώσω αυτή την ξεχωριστή γιορτινή αίσθηση που έχει μια δουλειά όταν στηρίζεται σε συνεργασίες. Πρώτα απ’ όλα στη συνεργασία με την εξαιρετική μου μπάντα όπου ήταν πολύ μεγάλη η συμβολή τους και θέλω να σταθώ σε αυτό. Δουλέψαμε μαζί τα τραγούδια και τα ενορχηστρώσαμε. Είναι ο Μιχάλης Καλκάνης στο κοντραμπάσο και τα φωνητικά, ο Μιχάλης Βρέττας στο βιολί και τα φωνητικά, ο Νίκος Σάλτας στο πιάνο, τα πλήκρα, ακορντεόν και φωνητικά, ο Νίκος Πασσαλίδης παίζει μπουζούκι, ούτι, τζουρά και κιθάρα και ο Μιχάλης Καπηλίδης βρίσκεται στα τύμπανα. Εξαιρετική δουλειά στο δίσκο έκανε και ο Βασίλης Κορρές ο ηχολήπτης. Αλλά αναφέρομαι φυσικά και στις συνεργασίες με τους καλεσμένους που διάλεξα. Είδα τη γιορτή αυτή σαν μια αφορμή για να γνωριστώ καλύτερα με τη νέα γενιά των τραγουδοποιών και τραγουδιστών. Οπότε στο δίσκο υπάρχουν οι καλεσμένοι, είναι πολλοί, άλλοι που ξεκινάνε τώρα και βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα και άλλοι που έχουν κάνει ήδη μια διαδρομή. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι τώρα που γίνομαι … «τριαντάρης», διάλεξα να το γιορτάσω με τη γενιά των …τριαντάρηδων!

Music Corner: Και ο τίτλος του δίσκου;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ο δίσκος θα έχει τίτλο «Ίσως». Όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι «Ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα, πιο πέρα απ’ το τέλος μέχρι την αρχή». Μέχρι την επόμενη αρχή δηλαδή. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το δεύτερο κομμάτι είναι το live, οι παραστάσεις. Εκεί λοιπόν καλεσμένοι μου είναι και κάποιοι που συμμετείχαν στο δίσκο, όσοι δεν είχαν υποχρεώσεις αυτή την εποχή, αλλά και κάποιοι από τους συνεργάτες όλων αυτών των χρόνων όπως η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Οδυσσέας Τσάκαλος, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Νίκος Ξυδάκης, η Έλλη Πασπαλά. Στο δίσκο η ιδέα ήταν ότι συναντιέμαι με νέους ανθρώπους που δεν έχω ηχογραφήσει ξανά μέχρι τώρα. Στα live υπάρχουν κάποιοι από αυτούς και κάποιοι από τους παλιότερους συνεργάτες μου. Και όλα μπερδεύονται. Μπλέκουν οι γραμμές μας, μπλέκουν και οι γενιές των τραγουδιστών με τον τρόπο που μπλέκουν και τα τραγούδια, τα παλιότερα με τα πιο πρόσφατα.

Music Corner: Μετά από αυτή τη «συνύπαρξή» σας στο studio ποια είναι η γνώμη σας για τη γενιά αυτή των τριαντάρηδων μουσικών όπως είπατε κι εσείς;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Κοιτάξτε, αυτές οι συναντήσεις μου έδωσαν πολύ μεγάλη χαρά και πολύ μεγάλη έμπνευση. Γιατί ο καθένας προέρχεται από έναν διαφορετικό κόσμο. Από άλλο κόσμο προέρχεται ο Γιάννης Χαρούλης, από άλλο κόσμο ο Λεωνίδας Μπαλάφας, από άλλο κόσμο η Νατάσσα Μποφίλιου. Από αλλού έρχεται η Ματούλα η Ζαμάνη, ο Μουζουράκης, ο Μαραβέγιας. Αλλά αυτό είναι και το νόημα της γιορτής νομίζω. Ενώ στην καθημερινή ζωή μας έχουμε την τάση να βρίσκουμε πάντα αυτά που μας χωρίζουν με τους άλλους, στη γιορτή βρίσκεις αυτά που σε ενώνουν. Και ευτυχώς αυτά υπάρχουν, αυτό αποδεικνύει και η συνεύρεση με τους νέους συναδέλφους μου, και δεν είναι και λίγα. Είναι πρώτα απ’ όλα η ίδια η μουσική. Η αγάπη μας, το πάθος που μοιραζόμαστε για τη μουσική. Έπειτα ξέρετε, ήμουν πάντα ανήσυχος και με ενδιέφερε να εξερευνώ μουσικές περιοχές που δεν ήξερα. Όλα αυτά τα χρόνια έγραψα διαφόρων ειδών τραγούδια, από punk τραγούδια από την πρώτη περίοδο των ΦΑΤΜΕ μέχρι ζεϊμπέκικα και από bossa nova μέχρι garage rock! Οπότε έχω εξασκηθεί να συνομιλώ με μουσικούς από διαφορετικά ρεύματα. Η δουλειά που έκανα με τους καλεσμένους στο δίσκο ήταν να διαλέξουμε το κατάλληλο τραγούδι για τον καθένα και να το δουλέψουμε, να το πλάσουμε ξανά απ’ την αρχή μαζί. Οπότε στην κάθε διασκευή που έχει γίνει υπάρχει η σφραγίδα της προσωπικότητας του καλεσμένου. Κάποιοι από τους καλεσμένους μάλιστα συμμετέχουν στα καινούρια τραγούδια. Όπως το «Ίσως» που είναι ομαδικό και τραγουδάνε μαζί μου ο Πάνος Μουζουράκης, ο Στάθης Δρογώσης και ο Μάρκος Κούμαρης απ’ τους Locomondo. Ή όπως το ζεϊμπέκικο που τραγουδάει η Ευτυχία Μητρίτσα, ή το τραγούδι που λέει ο Χαρούλης, το «Τι λάθος κάνω». Είμαι πολύ ευτυχής για αυτές τις συναντήσεις. Πάντα απ’ τις συνεργασίες “πλουτίζω”. Μαθαίνω πράγματα και πλουτίζω. Και πιστεύω ότι όλοι πέρασαν ωραία γιατί ήταν και η διαδικασία πολύ ιδιαίτερη και πολύ γοητευτική. Δηλαδή δεν ήρθαν σε ένα άδειο στούντιο να τραγουδήσουν ένα ήδη ηχογραφημένο τραγούδι και να βάλουν τη φωνή μόνο. Ήρθαν σε ένα στούντιο όπου ήμασταν στημένη όλη η μπάντα, έξι άτομα, και ο καλεσμένος ηχογραφούσε το τραγούδι ζωντανά. Όπως έγραφαν τους δίσκους σε άλλες εποχές, τη δεκαετία του ’60. Υπάρχει μια πολύ ισχυρή επιστροφή σε αυτό τον τρόπο γιατί οι μουσικοί αισθάνθηκαν ότι χάθηκε κάτι από τη μαγεία, με τον τρόπο που γίνονταν οι ηχογραφήσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Ότι δηλαδή λόγω της τεχνολογίας ο καθένας ηχογραφούσε μόνος του και έτσι βελτιώθηκε το ηχητικό αποτέλεσμα. Αλλά αυτό είναι μια μπλόφα. Δεν είναι τυχαίο που οι δίσκοι που μας έχουνε σημαδέψει για πάντα είναι δίσκοι που γράφτηκαν τη δεκαετία του ’60 και του ’70, ζωντανά στο studio από ορχήστρες ή από group.

Music Corner: Απ’ ότι καταλαβαίνω η μουσική δεν είναι μοναχικός δρόμος για εσάς.
Νίκος Πορτοκάλογλου: Για μένα είναι δύο φάσεις όπου η μία συμπληρώνει την άλλη. Δηλαδή είναι η μοναχική στιγμή που γράφει κανείς ένα τραγούδι, τους στίχους, τη μουσική, που είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για μένα. Μετά όμως είναι και η στιγμή της πρόβας, είναι η φάση που το τραγούδι αυτό το μοιράζεσαι πια με μια ομάδα – κι όσο μεγαλώνω μαθαίνω να αφήνω τους συνεργάτες μου να εκφράζονται πιο ελεύθερα μέσα από τα τραγούδια μου και να βάζουν πιο πολλή από την προσωπικότητά του ο καθένας. Κι είναι κι αυτή μια φάση που απολαμβάνω όπως και η ηχογράφηση. Και βέβαια το live, η μεγάλη περιπέτεια! Νομίζω το live είναι ο σκοπός όλων των προηγούμενων, το να καταλήξεις σε μια σκηνή και να μοιραστείς τα συναισθήματα με τον κόσμο. Και να δώσεις αυτή τη μάχη, δεν είναι κάτι δεδομένο. Ειδικά όταν παρουσιάζεις καινούρια τραγούδια είναι ένα στοίχημα αν αυτό που σε καίει εσένα μπορεί να αγγίξει και τους άλλους. Άλλοτε τρως τη μούντζα σου και άλλοτε βρίσκεις ανταπόκριση, άλλοτε γίνεται άμεσα, πολλές φορές μπορεί να γίνει και σιγά σιγά…

Music Corner: Και μια τελευταία ερώτηση. Πριν πολλά χρόνια είχατε γράψει το «Είμαστε πια πρωταθλητές». Πως αισθάνεστε πλέον με όλα αυτά που γίνονται στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, τις τελευταίες βδομάδες, τις τελευταίες μέρες.
Νίκος Πορτοκάλογλου: Κοιτάξτε τώρα, η αλήθεια είναι τις τελευταίες δυο μέρες βγήκαμε πρωταθλητές στους βανδαλισμούς και την καταστροφή και το τυφλό μίσος. Χθες ήταν ημέρα πένθους για μένα. Παρ’ όλο που μένω σε προάστιο, αγαπώ πολύ το κέντρο της Αθήνας και χθες αισθάνθηκα σα να μου ‘καψαν το σπίτι. Ειδικά όταν είδα να καίγεται το «ΑΤΤΙΚΟΝ» πραγματικά αισθάνθηκα σα να έχει πάρει φωτιά το σπίτι μου. Αλλά και γενικότερα τα κτίρια της Πανεπιστημίου και της Σταδίου και σε όλο το κέντρο. Οι «Πρωταθλητές» γράφτηκαν το ’87 μετά τη νίκη στο EuroBasket που πέραν από τον ενθουσιασμό γι’ αυτό το θαύμα που είχε καταφέρει η Εθνική μπροστά στα μεγαθήρια ας πούμε της Σοβιετικής Ένωσης κλπ υπήρχε αυτό το αίσθημα της ανάτασης και της ελπίδας ότι έρχονται άλλες εποχές, που με έκανε να γράψω το τραγούδι. Ήταν η ιδέα που προέκυπτε από αυτό, ότι το ομαδικό πνεύμα και η δουλειά που είχε κάνει αυτή η ομάδα θα μπορούσε να μας εμπνεύσει για να πετύχουμε και σε κοινωνικό επίπεδο. Να καταφέρουμε το θαύμα σαν κοινωνία. Αλλά δυστυχώς η αισιοδοξία μου διαψεύστηκε. Περάσαμε μετά σε μια εποχή φρικτού lifestyle, παραδοθήκαμε στην κομπίνα, την έπαρση, τον κυνισμό και έτσι η φούσκα μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που έσκασε. Και ζούμε όλοι τις συνέπειες αυτής της έκρηξης τώρα, αθώοι και ένοχοι, όλοι μαζί. Πέρα όμως από τη μαυρίλα, το πένθος και τη διάψευση βλέπω και κάτι θετικό. Ακριβώς το ότι έσκασε η φούσκα. Όλοι ξέραμε κατά βάθος ότι ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Γιατί άλλωστε πριν από δέκα χρόνια είχε τέτοια τρελή επιτυχία το «Αχ θάλασσά μου σκοτεινή», που έλεγε «τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω»; Γιατί όλοι διαισθανόμασταν ότι αυτό που ζούμε είναι ένα αμόκ απληστίας…

Music Corner: Και τώρα έχουμε φτάσει στο «απόψε που σε χάνω»;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ακριβώς εκεί έχουμε φτάσει! Η απώλεια πάντα σε κάνει σοφότερο. Απλώς τώρα είμαστε ακόμα μέσα στον πόνο και δε βλέπουμε τι μπορεί να κερδηθεί από αυτό…

Για όσους σκοπεύετε να πάτε τις επόμενες Παρασκευές και Σάββατα να πούμε ότι το πρόγραμμα των καλεσμένων διαμορφώνεται ως εξής:

Φεβρουάριος:
17 & 18 Πάνος Μουζουράκης – Νίκος Ζιώγαλας
24 & 25 Encardia – Νίκος Ξυδάκης

Μάρτιος:
2 & 3 Γιώργος Δημητριάδης  – Μανώλης Φάμελλος
9 & 10 Έλλη Πασπαλά
16 & 17 Στάθης Δρογώσης – Σανάδες – Word of Mouth

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live


***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here