Γράφει ο Αλέξης Λιόλης
alexli@musiccorner.gr
8/12/2010
www.musiccorner.gr

 

Ένα τραγούδι…

«Περιπλανώμενο»

«Ξένος ήμουνα κι εγώ…
…πριν μάθω να ξεχνώ»

Χαθήκανε
και το νερό
τους έφερε ως εδώ.
Αδέσποτα
χωρίς χαρτιά
με πρόσωπα στεγνά.

«…Εγώ που χρόνια τώρα τριγυρνώ
σαν πουλί περιπλανώμενο
μες στη μοναξιά, μες στην ξενιτιά
που δεν την αντέχω άλλο πια…».

Ξένος ήμουνα κι εγώ
πριν γίνω αφεντικό
πριν χτίσω και φτιαχτώ
πριν μάθω να ξεχνώ.
Ξένος ήμουνα αλλά
εσύ είσαι ο ξένος πια
και δίπλα μου όπως ζεις
τη μέρα μου ενοχλείς.

Χαθήκαμε
μες στην κοιλιά
μιας μάνας που ξεχνά.
Κι απ’ το εμείς
το ξένο εγώ
μου λέει να μισώ.

Στο νέο δίσκο της Ανδριάνας Μπάμπαλη «Ο Τζον Τζον ζει», με τραγούδια του Στάμου Σέμση σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη, είχαμε αναφερθεί στη στήλη της περασμένης εβδομάδας. Όπως είχε γραφτεί εκεί, έχουμε εξασφαλίσει από το στιχουργό Νίκο Μωραΐτη (που για ακόμα μια φορά δίνει το παρόν του στην «Κιβωτό» και γι’ αυτό τον ευχαριστώ θερμά) την ιστορία του τραγουδιού «Περιπλανώμενο»*, με εμβόλιμο το ρεφρέν από τον «Ικαριώτικο» του Γιώργου Κονιτόπουλου.

Ιδού, λοιπόν:

Όταν μου ζήτησε ο Αλέξης την ιστορία ενός τραγουδιού από το δίσκο μας με τον Στάμο Σέμση και την Ανδριάνα Μπάμπαλη, «Ο Τζον Τζον ζει», δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Ύστερα από 13 χρόνια στο χώρο του στίχου, βρίσκομαι για πρώτη φορά μπροστά σε ένα δικό μου υλικό που το νιώθω αδιαίρετο. Κομμάτια μίας ζωής που μετράει τα track του cd από το ένα ως το δέκα. Κατέληξα στο «Περιπλανώμενο», γιατί για μένα το τραγούδι αυτό αποτελεί μεγάλη έκπληξη. Όχι το ίδιο, αλλά η αποδοχή του. Όταν άκουγαν φίλοι και γνωστοί της Ανδριάνας το υλικό, πριν από την κυκλοφορία του, ερχόταν εκείνη και μας έλεγε: «Παιδιά, όλοι παθαίνουν πλάκα με το “Περιπλανώμενο”». Η δική μου αντίδραση ήταν: «Καλά, μην παίρνεις τοις μετρητοίς όσα σου λένε. Είναι ένα τραγούδι για πολύ λίγο κόσμο». Έκανα λάθος και το παραδέχομαι με λύτρωση. Νόμιζα πως ένα τέτοιο θέμα – αυτό των μεταναστών – δεν αφορά παρά ελάχιστους ως τραγούδι, τουλάχιστον από την οπτική που το έχω θέσει στιχουργικά. Τελικά, υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που αντέχει μια τέτοια θεματολογία. Ένα ελεύθερο, ευαίσθητο, μη φοβικό κομμάτι της κοινωνίας. Ένας κόσμος που δεν τρέμει το άλλο, το άγνωστο, αλλά δεν ανήκει στην τηλεοπτικά πλειοψηφική άποψη του «να φύγουν όλοι οι ξένοι» που «ήρθαν και μας πήραν τις δουλειές».
Λυπάμαι, αλλά η ιδεολογία δεν είναι ρούχο που το βγάζεις και το πετάς. Είναι δέρμα. Όσο και να το ξύσεις, μένει κολλημένο πάνω σου. Ο τρόπος που μεγάλωσα, η οικογένεια, οι πεποιθήσεις, δεν μου επιτρέπουν να πω «βάλτε τους λαθρομετανάστες σε φορτηγά και γυρίστε τους πίσω από ’κει που ήρθαν». Ένα γερό DNA μέσα μου με κάνει να ακούω τον Άδωνη Γεωργιάδη να λέει «ψηφίστε με και θα καθαρίσω την Αθήνα σε μία εβδομάδα από τους μετανάστες» και να ανατριχιάζω. Η φύση μου είναι αυτή. Με το μέρος του αδύναμου. Ραγίζω σαν σκέφτομαι ανθρώπους φορτωμένους σ’ ένα αμπάρι να προσπαθούν να περάσουν το Αιγαίο για να βρουν μια νέα στεριά. Τσακίζω στη σκέψη πλασμάτων χωρίς όνομα, χωρίς πατρίδα που «χαθήκανε και το νερό τους έφερε ως εδώ / αδέσποτα, χωρίς χαρτιά, με πρόσωπα στεγνά». Αυτά ήθελα να πω στο «Περιπλανώμενο» και αυτά είπα. Και κάτι ακόμη: Όταν ένας λαός έχει υπάρξει ξένος, όταν έχει ζήσει τη μετανάστευση στο πετσί του, δεν μπορεί να κυνηγά τους κυνηγημένους. Όταν ένας λαός χορεύει εδώ και χρόνια στο ρυθμό του Ικαριώτικου «εγώ που χρόνια τριγυρνώ σαν πουλί περιπλανώμενο / μες στη μοναξιά, μες στην ξενιτιά που δεν την αντέχω άλλο πια», δεν μπορεί να γίνεται θύτης μετά. Αφελής η σκέψη μου; Έτσι προτιμώ, αυτό επιλέγω. Υπάρχουν πολλοί που τους αρέσει το «Περιπλανώμενο» και δεν έχουν καταλάβει τι λέει, για τι μιλάει, ποιο θέμα θίγει. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Εγώ δεν ήθελα να μιλήσω στην αντίληψή τους. Στην καρδιά τους ήθελα.
Νίκος Μωραΐτης

*Μαζί με την Ανδριάνα Μπάμπαλη, στο τραγούδι ακούγεται και ο Στάμος Σέμσης…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here