Γράφει ο Αλέξης Λιόλης
alexli@musiccorner.gr
22/12/2010
www.musiccorner.gr

Ένα τραγούδι…

«Κάποτε τελειώνουν οι γιορτές»

Τα Χριστούγεννα που θα ’ρθουν
κάτι απ’ τη ματιά σου θα ’χουν
κάτι από λαμπιόνι – κρύο φως…
Τα Χριστούγεννα που θα ’ρθουν
τη ζωή σου θ’ αντιγράφουν
αγιοβασιλιάτικος καημός…

Τα Χριστούγεννα θα φύγουν
κάποτε όλα καταλήγουν
κάποτε τελειώνουν οι γιορτές…
Τα Χριστούγεννα θα φύγουν
κι οι ματιές σου θ’ απομείνουν
σαν σπασμένες μπάλες μέσ’ στο χτες…

Τα Χριστούγεννα πονάνε
όσους μόνοι αγαπάνε,
σ’ όσους τους χαρίσαν στεναγμούς…
Τα Χριστούγεννα πονάνε
όσους μοναξιές μετράνε
στις νιφάδες και στους ουρανούς…

Το τραγούδι «Κάποτε τελειώνουν οι γιορτές», σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Γιώργου Λεκάκη, ηχογραφήθηκε από την Ελένη Δήμου στο δίσκο της «Άκου λοιπόν». Κυκλοφόρησε το 1996 και περιείχε δέκα τραγούδια του Σπανού σε στίχους διαφόρων (Θεόδωρου Ποάλα, Βαγγέλη Κωνσταντινίδη, Γιώργου Λεκάκη, Μάνου Ελευθερίου).
Το «Άκου λοιπόν» ήταν η δεύτερη ολοκληρωμένη συνεργασία του Γιάννη Σπανού με την Ελένη Δήμου επί δισκογραφικού εδάφους. Είχε προηγηθεί, το 1988, ο δίσκος τους «Προσωπικά»…

Ο λόγος, σήμερα, στο στιχουργό Γιώργο Λεκάκη για την ιστορία του τραγουδιού «Κάποτε τελειώνουν οι γιορτές»:

«Τα Χριστούγεννα είναι μια μοναχική γιορτή. Ή καλύτερα μια γιορτή, που θέλουν να περάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι…

Ελένη Δήμου & Γιώργος Λεκάκης

Την – ούτως ή άλλως αβέβαιη – ημερομηνία γέννησης του Χριστού, ο χριστιανικός κόσμος την έχει μετατρέψει σε ένα ατέλειωτο παζάρι αντικειμένων, αγοραπωλησίας ενθυμημάτων μοναξιάς και πρώην ευτυχίας, που κάνουν τα μικρά και μόνα παιδιά ακόμη πιο μόνα, τα φτωχά ακόμη πιο φτωχά, τα πλούσια ακόμη πιο πλούσια – και αντίστοιχα και τους μεγάλους.

Αυτή η γιορτή που συνδέθηκε με έναν …Άγιο Βασίλη που δεν είναι ο Άγιος Βασίλης, με ένα έλκηθρο και χιόνια, που ουδεμία σχέση έχουν με τα μεταφορικά μέσα του Αγίου στην Καππαδοκία, με τα έλατα, που δεν φύονται στο συγκεκριμένο μικρασιατικό οροπέδιο, και με ένα σωρό άλλες ανακρίβειες και διαφημιστικές φιοριτούρες, ευλογούν και επευφημούν οι παπάδες, οι ιερείς, οι πιστοί – τα ποίμνια, όπως τα λεν, διότι εάν οι πιστοί δεν ήσαν πρόβατα ποιμνίων, θα αντιδρούσαν σ’ αυτό το κατευθυνόμενο μασκαραλίκι…
Αυτός ο χονδράνθρωπος που σφηνώνει στις καμινάδες των σπιτιών – μόνο των πλουσιόσπιτων, διότι τα φτωχά σπίτια δεν έχουν τζάκια – ουδεμία σχέση έχει με τον ξερακιανό, ισχνό και αδύνατο, μαυριδερό Καππαδόκη Άγιο Βασίλη «από την Καισαρεία». Είναι ο Σάντα Κλάους (Νικολάους) των Γερμανο – Σκανδιναβών, ο οποίος όμως και πάλι ουδεμία σχέση έχει με τον Άγιο Νικόλαο, των Πατάρων και των Μύρων της Λυκίας!

Είναι λοιπόν ένα καταναλωτικό εφεύρημα – ένα ακόμη – για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι μόνοι, μοναχικότεροι…
Στον τριμμό της αληθείας, όλα αυτά σκεπτόμενος, μια νύχτα που γένναγε από αρχαιοτάτων χρόνων Θεούς (τον Ηρακλή, τον Κρόνο, τον Μίθρα, και ίσως και τον Χριστό), άρα μια μυστηριακή κομβική ημερομηνία, που κάτι άλλο παίζει, έγραψα αυτούς τους στίχους, που «ήρθαν κι έδεσαν» καταπληκτικά με μια ήδη υπάρχουσα μελωδία – αλλά άγνωστη σε μένα! – που είχε δώσει ο μεγάλος Γιάννης Σπανός στην Ελένη Δήμου! Άλλη μια παραφυσική δραστηριότητα της ημέρας, είπαμε τότε! Και τόσο αισθαντικά το ερμήνευσε ως σημάδι η Ελένη Δήμου, το 1996 – πέρασαν κιόλας 14 χρόνια…
».

Γιάννης Σπανός & Γιώργος Λεκάκης

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here