7/7/2011
Γράφει η Μαρία Κόζαρη
Φωτογράφηση: Τζίνα Ζόμπολα
www.musiccorner.gr
Μετά από μία επιτυχημένη μουσική διαδρομή 20 ετών, τα Υπόγεια Ρεύματα, επανέρχονται δριμύτερα στη σκηνή της “Τεχνόπολις” του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι, παρέα με τον Καλλίστρατο Δρακόπουλο, κοινώς Kal Drako, ένα νέο καλλιτέχνη με αξιοσημείωτη πορεία στο εξωτερικό, “εγκαινιάζοντας” την καλοκαιρινή τους περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Από τα πιο αντιπροσωπευτικά μουσικά σχήματα της ελληνικής ροκ σκηνής της δεκαετίας του ’90, με έντονο λυρικό και ποιητικό στίχο, τα Υπόγεια Ρεύματα που αποτελούνται από τους Γρηγόρη Κλιούμη (τραγούδι – κιθάρα), Κώστα Παρίση (κιθάρα -τραγούδι), Απόστολο Καλτσά (ηλεκτρικό μπάσο), Τάσο Πέππα (τύμπανα), έκαναν το ντεμπούτο τους με το δίσκο «Ο μάγος κοιτάζει την πόλη». Tο τραγούδι «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά», από τον προαναφερθέντα δίσκο έγινε ένας από τους λόγους που τους αγαπήσαμε!
Λίγο μετά τις 21.30, τη συναυλία άνοιξε ο Kal Drako με το κομμάτι “Since I was a little kid” του Jarle Bernhoft, στη συνέχεια ακολούθησαν τα κομμάτια “Let inside out”, “Fully Empty” τα οποία διαδέχτηκε η αναπάντεχα πρωτότυπη διασκευή του γνωστού “Wicked Game” του Chris Isaac.
“The magic frog”, όπως μας αποκάλυψε ο Καλλίστρατος το εμπνεύστηκε όταν η θεία του, του χάρισε ένα …μπρελόκ βάτραχο το οποίο όταν το πατάς βγάζει το χαρακτηριστικό ρυθμικό ήχο που μιμείται τη φωνή του βατράχου.
Το open act έκλεισε με το “Love me one more time”, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Καλλίστρατος έστρεψε στο κοινό το μικρόφωνο ενώ ηχογραφούσε και το παρακίνησε να τον συνοδεύσει τραγουδώντας το ρεφραίν του ομώνυμου κομματιού.
Βγαίνοντας στη σκηνή, τα Υπόγεια Ρεύματα αφού ευχαρίστησαν για τη παρουσία και τη performance του τον Kal Drako, ξεκίνησαν δυναμικά με το “Άγνωστοι Δρόμοι” το οποίο καταχειροκροτήθηκε από το κοινό. Σειρά είχε η «Ανέμη» και το κοινό να παρασύρεται από τους λυρικούς στίχους του τραγουδιού:
«Σαν καράβι να σαλπάρω
Σαν αχός να ξαναρθώ
Σαν τραγούδι ν’ αρχινήσω
Σαν ανέμη να στραφώ»
Δε θα μπορούσε ωστόσο να λείπει το πολυαγαπημένο “Να γελάς” το οποίο ενθουσίασε το κοινό. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τραγούδια όπως “Το τρένο” από τη πιο πρόσφατη δισκογραφική τους δουλειά, το “Νέα Μέρα” που ανήκει στον ομώνυμο δίσκο. Σειρά είχε το “Σαν έρημα καράβια” το οποίο καταχειροκροτήθηκε για το άκρως instrumental κλείσιμο του και τα σόλο κιθάρας.
Η βραδιά πήρε άλλη τροπή όταν το συγκρότημα “απέτισε” φόρο τιμής στο Θάνο Μικρούτσικο και αναφέρθηκε στην πολύ επιτυχημένη συνεργασία του με αυτόν το 2009 με το δίσκο «Τους έχω βαρεθεί» που χωρίζεται σε δύο μέρη. Τα Υπόγεια Ρεύματα δε δίστασαν να τονίσουν ότι τη σήμερον ημέρα τα τραγούδια αυτά με τον πολιτικό τους στίχο είναι επίκαιρα και αντικατοπτρίζουν τη δύσκολη περίοδο που διανύει η χώρα μας.
Το πρώτο μέρος άρχισε με μία ιδιαίτερη διασκευή του “Δίκοπη Ζωή” σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, και μια ακόμη πιο συγκλονιστική διασκευή του “Ρόζα” σε στίχους του Άλκη Αλκαίου. Με τη διασκευή αυτή έδωσαν τη δική τους οπτική και επαναπροσδιόρισαν μια τόσο μαγική μελωδία που όλοι έχουμε λατρέψει σε εκτέλεση Δημήτρη Μητροπάνου.
Ακολούθησαν οι “Μικρές Χαμένες Μέρες” με ένα ακόμη σόλο κιθάρας υπό τις επευφημίες των ακροατών και στη συνέχεια καλωσόρισαν στη παρέα τους τον Νίκο Γιούσεφ για να τους συνοδέψει με το …Πριόνι του στις επόμενες ενορχηστρώσεις των τραγουδιών! “Πως πονάει ένα χάδι” και “Παράξενη κοπέλα”. Η μαεστρία του Νίκου Γιούσεφ στο πριόνι ανέδειξε με το καλύτερο τρόπο τα παραπάνω κομμάτια, που δίχως άλλο συγκίνησαν το κοινό.
Ωστόσο, οι εκπλήξεις δε τελείωσαν εδώ… Στη σκηνή ανέβηκε ο “αγανακτισμένος” πολίτης του Παρισιού και τραγουδοποιός Jean-Philip Carlot, ο οποίος δήλωσε την έμπρακτη συμπαράστασή του στους ‘Ελληνες πολίτες και ερμήνευσε μαζί με τα Υπόγεια Ρεύματα το “J’ ecris”, κομμάτι με έντονη πολιτική κριτική για τα δρώμενα.
Επειδή όπως παραδέχθηκαν και οι ίδιοι, είναι “κοσμοπολίτες τύποι”, ο Κώστας Παρίσης χρησιμοποιώντας το ευφυές του χιούμορ έκανε ένα λογοπαίγνιο με το επίθετο του και το Παρίσι, αναφερόμενος στη πρόσφατη συνεργασία του με το Jean-Philip Carlot σε προσωπικό του project. Ξεχωρίσαμε το «Σαν φως» και το «Η Μαρία», τα οποία αποθεώθηκαν από το κόσμο…
Στο δεύτερο μέρος απο τη συνεργασία τους με το Θάνο Μικρούτσικο, τη τιμητική τους είχαν το «Federico Garcia Lorca», καθώς και το «Τους έχω βαρεθεί» και η «Γαμμαγραφία», τραγούδια με πολιτική στιχουργική, που άγγιξαν το κοινό εν όψει της δύσκολης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Τα Υπόγεια Ρεύματα έπαιξαν το τραγούδι «Ο εφιάλτης της Περσεφόνης και για το τέλος, μας επεφύλασαν τα πιο δημοφιλή τους τραγούδια όπως το «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά», στο οποίο το συγκρότημα παρακίνησε τους θαυμαστές του να χτυπήσουν παλαμάκια στο ρυθμό του και να τραγουδήσουν το ρεφραίν:
«Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ’ ατέλειωτα τραγούδια
με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό
στο βυθό, βυθό της μουσικής σου…»
Είπαν ακόμα την «Ασημένια Σφήκα» , με ένα τρομερό jamming και το «‘Υμνος 414», με το οποίο αναμφίβολα ξεσήκωσαν το κοινό και έκλεισαν τη συναυλία. Tο κοινό απαίτησε φυσικά encore με τα χειροκροτήματα και τις “ζητοκραυγές” του, οπότε το συγκρότημα ξαναβγήκε στη σκηνή!
Μια όμορφη βραδιά από την οποία αυτό που προσωπικά αποκόμισα είναι πως η μουσική και οι στίχοι που όλα αυτά τα χρόνια συνέθεσε αυτό το σημαντικό καλλιτεχνικό σχήμα που ακούει στο όνομα Υπόγεια Ρεύματα, μπορεί και λειτουργεί ως αντίδοτο στη μελαγχολία που έχει κατακλύσει πολλούς από εμάς μπροστά στο τέλμα που αντιμετωπίζουμε αυτή τη περίοδο…
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…