stou_xronou_ton_kathrefti_logo_500

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
 http://vinylmaniac.madblog.gr

Τετάρτη, 16 Οκτωβρίου 2013

Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.

Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…

———————————————————–

stou_xronou_ton_kathrefti_logo_1962

 

Η “Οδός ονείρων” μιας “Όμορφης πόλης”…

Το 1962 ίσως ήταν η πιο ήρεμη χρονιά της δεκαετίας για την Ελλάδα σε πολιτικό επίπεδο. Αν θέλετε, η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Ίσως το μόνο γεγονός που κάπως τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα, να ήταν οι γάμοι της πριγκίπισσας Σοφίας με τον Χουάν Κάρλος και η διαμάχη κυβέρνησης-αντιπολίτευσης αναφορικά με την προίκα που της δόθηκε από τον κρατικό κορβανά…

Σε επιστημονικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, η χώρα μας θρήνησε τις απώλειες του καρκινολόγου Γεωργίου Παπανικολάου -που έσωσε εκατομμύρια γυναίκες με την ανακάλυψη του περίφημου TEST PAP- και του σπουδαίου μουσουργού Μανώλη Καλομοίρη.

Στον κόσμο, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση φτάνουνε στο χείλος της πολεμικής αναμέτρησης με αφορμή την «κρίση των πυραύλων» στην Κούβα, η Αλγερία ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος, η Βραζιλία του Πελέ και του Γκαρίντσα κατακτά για δεύτερη συνεχόμενη φορά το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Χιλή και ο πλανήτης συγκλονίζεται από τον αιφνίδιο θάνατο της Μέριλιν Μονρόε που ακόμη και σήμερα δεν έχει εξιχνιαστεί…

Κι αν στην Ελλάδα η πολιτική κατάσταση το 1962 κινήθηκε σε γενικές γραμμές υποτονικά, το άκρως αντίθετο συνέβη σε πολιτιστικό επίπεδο. Μίκης Θεοδωράκης και Μάνος Χατζιδάκις κυριαρχούνε για ακόμη μία χρονιά, αυτή τη φορά και στις θεατρικές απόπειρές τους πέρα από τα σπουδαία τραγούδια που γράφουν για τη δισκογραφική βιομηχανία των 45 στροφών.

Παράλληλα, εμφανίζεται για πρώτη φορά και ο «τρίτος πόλος» που θα διαδραματίσει σημαντικότατο και πρωτεύοντα ρόλο στην ελληνική μουσική σκηνή των επόμενων δεκαετιών: Ο Σταύρος Ξαρχάκος…

Οι ταινίες «Φαίδρα» και «Ηλέκτρα» βραβεύονται στα Φεστιβάλ του εξωτερικού, η Θεσσαλονίκη φιλοξενεί για πρώτη φορά το Φεστιβάλ Τραγουδιού που θα γίνει θεσμός, ενώ τα λαϊκά τραγούδια με τους αστέρες του είδους (Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Γαβαλάς, Γκρέϋ, Πάνου κ.α.) εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν στις προτιμήσεις του κοινού…

Ας δούμε λοιπόν μία-μία τις μεγάλες καλλιτεχνικές στιγμές της χρονιάς, που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στα πολιτιστικά μας πράγματα…

Η «τριλογία» του Μίκη: Α) «Ένας όμηρος»

Το 1962 είναι το έτος που ο Μίκης Θεοδωράκης κατακτά και το θέατρο, κυρίως με τα τραγούδια που γράφει για τρεις πολύ σημαντικές παραστάσεις μέσα από τις οποίες ακούστηκαν και αγαπήθηκαν από το κοινό.

Αρχικά, στις 12 Απριλίου το «Κυκλικό Θέατρο» του Λεωνίδα Τριβιζά ανεβάζει το έργο «Ένας όμηρος» του Μπρένταν Μπίαν σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα με πρωταγωνιστές τον Κώστα Μπάκα και τη Νέλλη Αγγελίδου. Ο Μίκης θα γράψει 16 τραγούδια σε στιχουργική απόδοση Ρώτα, τα οποία εμφανιζόταν επί σκηνής να ερμηνεύει η Ντόρα Γιαννακοπούλου μόνο με μια κιθάρα που έπαιζε ο σπουδαίος σολίστ Δημήτρης Φάμπας.

Πρόκειται για αριστουργήματα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής που είναι πασίγνωστα, όπως μεταξύ άλλων «Το γελαστό παιδί», «Άνοιξε λίγο το παράθυρο», «Ήταν 18 Νοέμβρη» κ.α.

Από αυτά, ηχογραφήθηκαν αρχικά τέσσερα με την Γιαννακοπούλου κι εν συνεχεία αποφασίστηκε να γίνει το ίδιο και με τα υπόλοιπα, έτσι ώστε να κυκλοφορήσει ολοκληρωμένο το έργο. Ωστόσο, η πανταχού παρούσα λογοκρισία της εποχής απαγόρευσε κάτι τέτοιο μετά και την άρνηση του Θεοδωράκη ν’ αλλάξει κάποιες λέξεις σε ορισμένους στίχους…

Αφού λοιπόν τα τραγούδια ήταν… «όμηρος» των συνθηκών της εποχής, ο Μίκης αποφάσισε να τα ηχογραφήσει μόνος του εκτός μουσικής βιομηχανίας και να τα κυκλοφορήσει μέσω της εφημερίδας «Αυγή». Όποιος ήθελε, πήγαινε στα γραφεία της μιαν άδεια μαγνητοταινία και την έπαιρνε πίσω γραμμένη. Θα περνούσε ακόμη αρκετός καιρός μέχρι ο «Όμηρος» να…απελευθερωθεί στο εμπόριο…

Β) «Όμορφη πόλη»

Στις 9 Ιουνίου 1962 το θέατρο «Παρκ» ανοίγει τις πύλες και τη σκηνή του για να υποδεχτεί την «Όμορφη πόλη» του Μέντη Μποσταντζόγλου (Μποστ), σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, σκηνικά του Βασίλη Φωτόπουλου, χορογραφίες του Βαγγέλη Σειληνού και φυσικά μουσική Μίκη Θεοδωράκη.

stou_xronou_ton_kathrefti_1962_omorfi_poli

Πρωταγωνιστούσαν οι αδελφές Καλουτά, ο Ανδρέας Ντούζος, η Μαρία Κωνσταντάρου κ.α. και το έργο χωριζότανε σε δύο μέρη. Στο πρώτο, ακούγονταν τραγούδια σε στίχους του Μποστ με τους πρωταγωνιστές, αλλά και τους Γιάννη Βογιατζή και Γιοβάννα. Στο δεύτερο, υπήρχε μια σειρά νέων δημιουργιών του Θεοδωράκη σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου κι Ερρίκου Θαλασσινού, με ερμηνευτές τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Ντόρα Γιαννακοπούλου.

Οι τίτλοι των τραγουδιών μιλούν από μόνοι τους: «Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά», «Της ξενιτιάς» («Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες»), «Όταν με δείτε να μιλώ», «Εκείνος που μας χάθηκε», αλλά και ο «Καημός» που είχε πρωτοπεί ο Στέλιος Καζαντζίδης ένα χρόνο νωρίτερα κι εδώ ακουγόταν από τον Μπιθικώτση. Κυκλοφόρησαν τότε στις 45 και στις 33 στροφές, αλλά η λογοκρισία έκοψε όλα εκείνα που είχανε στίχους του Μποστ (εκτός από τη «Σερενάτα») τα οποία δεν κυκλοφόρησαν ποτέ…

Ωστόσο, η παράσταση δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Ο Θεοδωράκης σχεδόν αμέσως αρρώστησε σοβαρά και μεταφέρθηκε σε σανατόριο, οπότε δεν ήτανε σε θέση να διευθύνει την ορχήστρα και η απουσία του επηρέασε και την προσέλευση του κοινού. Ο ίδιος ζήτησε από τα «δίδυμα» Καζαντζίδη-Μαρινέλλας και Χιώτη-Λίντα να βοηθήσουν και πράγματι, αμφότερα εμφανίστηκαν επανειλημμένως στη σκηνή του «Παρκ» χωρίς όμως να σώσουν την κατάσταση…

Γ) «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού»

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του Θεοδωράκη στο σανατόριο, τον επισκέφθηκε ο Μάνος Κατράκης και του ζήτησε να γράψει μουσική για μια παράσταση που ήθελε ν’ ανεβάσει. Εκείνος τότε, του αντιπρότεινε μια σειρά που τραγούδια που ήδη είχε ετοιμάσει με σκοπό ένα έργο που θα μιλούσε για την συμφιλίωση όλων των Ελλήνων μετά τον τραγικό εμφύλιο, οι πληγές του οποίου ακόμη αιμορραγούσαν ασχέτως αν είχανε περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από το τέλος του…

Δε χρειάστηκε ν’ αναζητηθεί συγγραφέας, γιατί ήδη ο Μίκης είχε αρχίσει να γράφει κάποια κείμενα κι εν τέλει έγραψε μόνος του ολόκληρο το έργο, που του έδωσε τον τίτλο «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού».

Έτσι, η παράσταση κάνει πρεμιέρα στις 13 Οκτωβρίου 1962 στο θέατρο «Καλουτά» από το «Ελληνικό λαϊκό θέατρο» του Μάνου Κατράκη σε σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη. Πρωταγωνιστούν ο ίδιος ο Κατράκης, η Βέρα Ζαβιτσιάνου και η Δέσποινα Μπεμπεδέλη.

Επί σκηνής εμφανίζεται ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ερμηνεύοντας τα καινούργια τραγούδια που έγραψε ο Θεοδωράκης ειδικά για το έργο, τα οποία με τη σειρά τους θα περάσουνε σχεδόν αμέσως στο πάνθεον των «αθανάτων»: «Ένα δειλινό», «Απρίλης», «Στα περβόλια», «Δυο γιους είχες μανούλα μου», «Τον Παύλο και τον Νικολιό»…

Παράλληλα, η Ζαβιτσιάνου ερμήνευε με μοναδικό τρόπο το «Προδομένη μου αγάπη» (με το «Νταν-νταν» να… ενοχλεί κάπως τη λογοκρισία που… οσμιζόταν «επανάσταση»…) και η Μπεμπεδέλη το «Κοιμήσου αγγελούδι μου», το οποίο όμως έμεινε στην ιστορία από την ηχογράφηση με τη μαγική ερμηνεία της Γιώτας Λύδια…

Τα τραγούδια της παράστασης κυκλοφόρησαν σε δίσκο 33 στροφών (από τους πρώτους που εκδόθηκαν εκείνη την εποχή…), αλλά η λογοκρισία έβαλε πάλι το «χεράκι» της κόβοντας την «Αλυσίδα» με τον Μπιθικώτση, η οποία ως σήμερα παραμένει ακυκλοφόρητη…

Επιπλέον, ο Μίκης εμφανίστηκε ξανά στο θέατρο «Κεντρικόν» για μια συναυλία μετά τις αντίστοιχες «επεισοδιακές» του 1961. Ερμηνευτές ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Ντόρα Γιαννακοπούλου και σε πρώτη εμφάνιση, ένας νεαρός που σε λίγα χρόνια θα δημιουργούσε τη δική του μεγάλη καριέρα: Ο Γιάννης Πουλόπουλος…

Κλείνοντας το κεφάλαιο «Θεοδωράκης» για το 1962, να προσθέσουμε ότι κυκλοφόρησε στις 45 στροφές η μελοποίησή του στα «Επιφάνια» σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη με τη φωνή του Μπιθικώτση. Τέσσερα αθάνατα τραγούδια, με την «Άρνηση» («Στο περιγιάλι το κρυφό») να ξεχωρίζει αμέσως και ν’ αντέχει μέσα στο χρόνο…

Ο Μάνος στην «Οδό ονείρων»

Μόλις πέντε ημέρες μετά την πρεμιέρα της «Όμορφης πόλης» στο θέατρο «Παρκ», ακριβώς απέναντι στο «Μετροπόλιταν» στις 14 Ιουνίου 1962 έγινε η αντίστοιχη της «Οδού ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι. Ένα μοναδικό έργο και μια έξοχη παράσταση σκηνοθετημένη από τον Αλέξη Σολωμό, με σκηνικά του Μίνωα Αργυράκη και χορογραφίες του Μανώλη Καστρινού.

Πρωταγωνιστές ο σπουδαίος Δημήτρης Χορν, η Χρυσούλα Ζώκα, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Μάρω Κοντού, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Γιώργος Μαρίνος (σε πρώτη εμφάνιση) και άλλοι εκλεκτοί ηθοποιοί, ενώ επί σκηνής εμφανίζονταν και τραγουδούσαν -εκτός των πρωταγωνιστών- οι Λάκης Παππάς και Ζωή Φυτούση…

stou_xronou_ton_kathrefti_1962_odos_oneirwn
Μάρω Κοντού, Μάνος Χατζιδάκις, Ρένα Βλαχοπούλου

Άραγε, σε ποια από τα τραγούδια της παράστασης να σταθεί κάποιος; Διαβάστε τίτλους: «Η μαύρη Φορντ», «Οι αδελφές Τατά», «Μανούλα μου», «Κυρ Μιχάλης», «Έφυγε το τρένο». Όλα μοναδικά, υπέροχα κι αξέχαστα…

Ωστόσο, δύο μείνανε με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία της ελληνικής μουσικής: Πρώτα «Ο ηθοποιός», μια παρλάτα του Χατζιδάκι που ερμήνευσε ο μέγιστος Χορν κι έκτοτε έγινε το «σήμα κατατεθέν» του, κάτι που από ένα σημείο και μετά άρχισε να τον ενοχλεί -ίσως να μην είχε κι άδικο, δεδομένων των πολλών και σπουδαίων που πρόσφερε στον ελληνικό πολιτισμό μέσα από την τέχνη του. Συγκινητικός, μελαγχολικός και συνάμα τόσο τρυφερός…

Έπειτα, η «Οδός ονείρων» με τον Γιώργο Μαρίνο να κάνει το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα μιας μεγάλης και σημαντικής καριέρας στο χώρο του θεάματος. Η ερμηνεία του είναι μοναδική κι ανεπανάληπτη…

Αξέχαστες στιγμές που θυμίζουνε σε όλους μας ότι κάποτε σ’ αυτή τη χώρα κατοικούσανε θεοί με ανθρώπινη μορφή…

Ο τρίτος «πόλος»: Σταύρος Ξαρχάκος

Στις 28 Φεβρουαρίου 1962 ανεβαίνει στο θέατρο «Πορεία» το έργο «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού από το θίασο του Αλέξη Δαμιανού. Τη μουσική επένδυσή του έχει αναλάβει ένας νέος και ουσιαστικά πρωτοεμφανιζόμενος δημιουργός, ονόματι Σταύρος Ξαρχάκος ο οποίος έμελλε ν’ αποτελέσει τον τρίτο «πόλο» στην αλλαγή πορείας του ελληνικού τραγουδιού μετά τους Θεοδωράκη-Χατζιδάκι…

Την ίδια χρονιά, γράφει τη μουσική και τα τραγούδια για την ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Το ταξίδι» με πρωταγωνιστές την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Νίκο Κούρκουλο. Η Ζωή Φυτούση σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα τραγουδά τα «Για χατίρι σου» και «Τα δάκρυά μου είναι καυτά», τα οποία γίνανε πασίγνωστα και το όνομα του Ξαρχάκου άρχισε σιγά-σιγά να «κυκλοφορεί» στα καλλιτεχνικά «πηγαδάκια» και όχι μόνο. Την επόμενη χρονιά (1963) θα καθιερωθεί οριστικά και αμετάκλητα…

Το τραγούδι στη μεγάλη οθόνη

Και αυτή τη χρονιά ο Μίκης Θεοδωράκης πρωταγωνιστεί στο σινεμά με τις δημιουργίες του. Επενδύει μουσικά τη «Φαίδρα» του Ζυλ Ντασέν με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία ερμηνεύει το θρυλικό ομότιτλο τραγούδι (πιο γνωστό ως «Αστέρι μου, φεγγάρι μου»)…

Προς το τέλος του 1962, θα κερδίσει το βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη με την Ειρήνη Παπά, η οποία θα θριαμβεύσει και στο εξωτερικό αποσπώντας πολλά και σημαντικά βραβεία…

stou_xronou_ton_kathrefti_1962_ilektra
Γιάννης Φέρτης, Ειρήνη Παπά στην αριστουργηματική “Ηλέκτρα” του Μιχάλη Κακογιάννη.

Κατά τα άλλα, ο Δημήτρης Χορν αυτό το χρόνο θα «σφραγίσει» μουσικά και τη μεγάλη οθόνη με τις «Θαλασσιές τις χάντρες» του Μίμη Πλέσσα, τις οποίες εμφανίζεται να ερμηνεύει στο φιλμ-ντοκιμαντέρ «Η Αθήνα τη νύχτα»…

Τα Φεστιβάλ τραγουδιού

Το 1962 σηματοδοτεί την οριστική «μετακόμιση» του Φεστιβάλ Τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη, όπου και θα παραμείνει ως το 1997. Ένα μεγάλο γεγονός για την πόλη κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης, το οποίο όλοι οι κάτοικοί της -και όχι μόνο- περιμένανε με ανυπομονησία κάθε χρόνο…

Έτσι λοιπόν, στις 15 Σεπτεμβρίου η Δ.Ε.Θ. σε συνεργασία με την Ελληνική Μουσική Εταιρεία παρουσιάζει το πρώτο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού στο θρυλικό ανοιχτό γήπεδο της ΧΑΝΘ που εδώ και λίγα χρόνια δεν υπάρχει πια…

Παρουσιαστής είναι ο Άλκης Στέας, ο οποίος από αυτή τη θέση θα συνδέσει όσο ουδείς άλλος το όνομά του με την εν λόγω διοργάνωση, παρουσιάζοντάς την για σχεδόν 20 συνεχόμενα χρόνια.

Το πρώτο βραβείο κερδίζει η Καίτη Μπελίντα με τις «Αλυσίδες» του Κώστα Γιαννίδη σε στίχους Στέλιου Χριστοφίδη και αμέσως γίνεται «το πρόσωπο της ημέρας». Η συμπρωτεύουσα γεμίζει με φωτογραφίες της και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν ολημερίς τα τραγούδια της, ενώ ξεκινά και τις εμφανίσεις της στο θρυλικό παραλιακό κέντρο της πόλης «Λουξεμβούργο» μαζί με τη Λόλα Τσακίρη…

Σημαντική διεθνή διάκριση για το ελληνικό τραγούδι αποτελεί το πρώτο βραβείο που κερδίζουν η Γιοβάννα (ερμηνεία) και ο Μίμης Πλέσσας (σύνθεση) στο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού που διεξάγεται στη Βαρσοβία στις 8 Ιουλίου. Πρόκειται για το «Τι κρίμα» σε στίχους του Κώστα Κινδύνη, ενώ σχεδόν αμέσως ερμηνεύτρια και δημιουργός ξεκινάνε περιοδεία στη Σοβιετική Ένωση η οποία διαρκεί σχεδόν ένα μήνα…

Το λαϊκό τραγούδι

Θεοδωράκης και Χατζιδάκις μπορεί να «σάρωσαν» για ακόμη μια χρονιά με τις δημιουργίες τους, όμως το λαϊκό τραγούδι εξακολουθούσε ν’ αντιστέκεται σθεναρά και να βρίσκεται βαθιά ριζωμένο στις καρδιές του κόσμου και το 1962. Ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν πολλές μεγάλες -και διαχρονικές- επιτυχίες του είδους με τους πιο γνωστούς και δημοφιλείς εκπροσώπους του…

Ο Στέλιος Καζαντζίδης συνέχισε κι αυτή τη χρονιά να έχει τη «μερίδα του λέοντος» ως προς την προτίμηση του κοινού και πλούτισε το ρεπερτόριό του με καινούργια «στολίδια»: «Κάποτε κάποια μέρα», «Υπάρχουν και καλά παιδιά», «Ένας σκύλος και μια γυναίκα» και κυρίως «Μια παλιά ιστορία» και «Ότι αγαπάω εγώ πεθαίνει» (ή «Όποια και να ‘σαι» όπως το ξέρει αρκετός κόσμος).

Παράλληλα, ηχογράφησε κάποια δημοτικά και τουρκικά τραγούδια με ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ το κοινό μπορούσε να τον απολαύσει «ζωντανά» στο κέντρο του «Κουλουριώτη» φυσικά μαζί με τη Μαρινέλλα, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Πέτρο Αναγνωστάκη -με «σουξέ» του εκείνη τη χρονιά το «Πληροφορίες κακές»-, τη Σοφία Κολλητήρη (εξαίρετη ερμηνεύτρια του δημοτικού τραγουδιού) και τον μοναδικό Γιώργο Κόρο ως σολίστ στο βιολί…

Πάντως, ίσως τις πιο πολλές λαϊκές επιτυχίες του 1962 να είχε ο Πάνος Γαβαλάς, ο οποίος τούτη τη χρονιά ηχογράφησε τα πασίγνωστα «Όσο με μαλώνεις», «Μείνε αγάπη μου κοντά μου», «Άμα θες να κλάψεις, κλάψε», «Εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο», «Θα φύγω και θα με ζητάς» και «Μακριά μου να φύγεις». Για τις εμφανίσεις του, επέλεξε το χειμώνα το «Πανόραμα» στο Αιγάλεω μαζί με την Καίτη Γκρέϋ και τη Σεβάς Χανούμ, ενώ το σχήμα μεταφέρθηκε το καλοκαίρι στου «Περιβόλα»…

Η Μαίρη Λίντα αυτό το χρόνο ερμήνευσε ορισμένα από τα ωραιότερα και πιο γνωστά τραγούδια του Μανώλη Χιώτη: «Πολλές φορές», «Η σκούνα», «Μη μου χαλάσεις τ’ όνειρο» και βεβαίως το «Μοιάζεις και συ σαν θάλασσα» είναι μερικά από αυτά. Οι δυο τους εμφανίζονταν το χειμώνα στον «Κήπο του Μουσείου» και το καλοκαίρι στη «Σπηλιά του Παρασκευά» στην Καστέλλα, ενώ τον Σεπτέμβριο με αφορμή τη Δ.Ε.Θ. ανεβαίνουνε στη συμπρωτεύουσα στα «Αστέρια» στην περιοχή Χορτατζήδες…

Όσο για την Καίτη Γκρέϋ, τραγουδά τα συγκλονιστικά «Ξένα χέρια» του Βασίλη Τσιτσάνη αλλά και τη μεγάλη λαϊκή επιτυχία της χρονιάς «Το ‘πες και το ‘κανες» των Στέλιου Μακρυδάκη-Δημήτρη Γκούτη, το οποίο βρέθηκε στην κορυφή των πωλήσεων δίσκων για το 1962…

Επιτυχίες και για την Πόλυ Πάνου με τα «Εσένα δεν σου άξιζε αγάπη» και «Φέρτε μια κούπα με κρασί» (σε δεύτερη εκτέλεση), ενώ ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δεν… πρόκανε να ηχογραφήσει κάποιο καινούργιο λαϊκό «σουξέ» το 1962. Κι αυτό γιατί η σχεδόν αποκλειστική συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη δεν του άφησε και πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο. Πάντως, συμμετείχε σε επανεκτελέσεις κλασικών λαϊκών τραγουδιών των Τσιτσάνη, Χατζηχρήστου και Βαμβακάρη που κυκλοφόρησαν σε 45άρια extended play…

Ο κόσμος που ήθελε να τον ακούσει από κοντά, τον έβρισκε το χειμώνα στη «Μυρτιά» και από την άνοιξη στη θρυλική «Τριάνα του Χειλά» με τη Δούκισσα, τη Μάγια Μελάγια, τον Δημήτρη Ευσταθίου, ενώ ανήμερα το Πάσχα προστέθηκε στο σχήμα ένα 19χρονο κορίτσι που έμελλε να γράψει μεγάλη και σπουδαία ιστορία στο χώρο: Η Βίκυ Μοσχολιού, η οποία παράλληλα ηχογράφησε και το πρώτο της τραγούδι, με τίτλο «Να ‘ξερες πόσο πόνεσα»…

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here