27/9/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Στα δικά μου χρόνια (εντάξει, 34 μισό είμαι…) τα πράγματα στη δισκογραφία ήταν εντελώς διαφορετικά ως προς το marketing. Οι πληροφορίες για την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου (βινυλίου τότε…) έρχονταν είτε μέσω της τηλεόρασης που τον διαφήμιζε (συνήθως μπαίνανε στη διαδικασία οι μικρές εταιρείες…), είτε των διαφημιστικών εκπομπών στο ραδιόφωνο τα μεσημέρια της Κυριακής, είτε …ημών και των ιδίων (όπως λέει και μια ψυχή που ειδικεύεται στο …τραγούδι αλλά όχι με το στόμα…).

Αυτό το τελευταίο γινότανε μ’ ένα απλό πέρασμα από το δισκοπωλείο της γειτονιάς, το οποίο σίγουρα είχε αναρτημένα στη βιτρίνα τα εξώφυλλα με τις νέες κυκλοφορίες. Έμπαινες, ζητούσες να δεις το δίσκο που σ’ ενδιέφερε, καμιά φορά ο καταστηματάρχης σου έβαζε ν’ ακούσεις και κάποια τραγούδια κι από εκεί και πέρα αποφάσιζες αν θα τον αγοράσεις ή όχι. Επιπλέον, σου πρότεινε και ορισμένες άλλες κυκλοφορίες για πληροφοριακούς και -κυρίως- για εμπορικούς λόγους…

Τώρα, για ν’ αγοράσεις ένα CD (πρόοδος βλέπετε…) πρέπει κατά κύριο λόγο να πας στο …περίπτερο και μέσα σε στοίβες περιοδικών κι εφημερίδων να ψάξεις για εκείνο που σ’ ενδιαφέρει και για το οποίο σ’ έχουνε φλομώσει όλη την εβδομάδα που έχει προηγηθεί οι τηλεοπτικοί σταθμοί μέσω διαφημιστικών μηνυμάτων…

Αυτό ακριβώς έγινε τούτες τις ημέρες από κυριακάτικη εφημερίδα με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ετών από την κυκλοφορία της πρώτης δισκογραφικής δουλειάς του Γιάννη Πάριου στις 33 στροφές (στις 45 η πορεία του είχε ξεκινήσει το 1969…). Εν χορδαίς και οργάνοις λοιπόν και μέσω ενός καταιγισμού διαφημίσεων, μας ενημέρωνε ότι θα κυκλοφορήσει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των άλμπουμ που ηχογράφησε αυτός ο πολύ σπουδαίος ερμηνευτής και τραγουδοποιός, προσφέροντας ένα κάθε εβδομάδα…

Από καθαρή περιέργεια και μόνο, πήγα και αγόρασα την εν λόγω εφημερίδα. Και λέω «περιέργεια» γιατί τυχαίνει να έχω όλα τα άλμπουμ του Πάριου σε βινύλιο (όσα κυκλοφορήσανε με αυτό τον φορέα ήχου ως το 1996) και γενικότερα όλα τα τραγούδια του στις 45 και στις 33 στροφές, αλλά και σε CD από το 1997 κι εντεύθεν…

Ήθελα να δω αν η έκδοση του πρώτου άλμπουμ του θα συνοδευόταν από κάποιο ένθετο που θα περιείχε σημειώματα, πληροφορίες κ.τ.λ. αναφορικά με την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε (1971) και γενικότερα αν θα περιλάμβανε ορισμένα στοιχεία που θα ήτανε πολύτιμα για τη δουλειά και το αρχείο μου. Αντ’ αυτού, η απόλυτη απογοήτευση. Μια χαρτονένια φτηνή θήκη και το CD. Κανένα ένθετο, κανένα σημείωμα, καμία πληροφορία. Απολύτως τίποτε…

Σε ποιον να ρίξω τώρα την ευθύνη γι’ αυτή την τουλάχιστον ακαλαίσθητη έκδοση; Στην εφημερίδα ή στην εταιρεία του Πάριου; Αν μεν το όλο εγχείρημα επιμελήθηκε αποκλειστικά η δισκογραφική του, τότε δεν έδειξε τον παραμικρό σεβασμό για έναν άνθρωπο που μαζί με άλλους τρεις-τέσσερις συναδέλφους του την καθιέρωσε για δεκαετίες στην κορυφή και της έφερε κέρδη δισεκατομμυρίων δραχμών κι ευρώ εξαιτίας των υψηλών του πωλήσεων. Έτσι τον «ξεπληρώνει»; Με μια φτηνή θήκη από χαρτόνι;

Κι όμως, στην αντίστοιχη περίπτωση του Γιώργου Νταλάρα προ μηνών σε άλλο κυριακάτικο φύλλο όχι μόνο το «αμπαλάζ» ήταν εξαιρετικό, αλλά σε κάθε άλμπουμ υπήρχε ειδικό ένθετο με αναφορά στα τραγούδια, την εποχή που γράφτηκαν, αφηγήσεις του ίδιου του ερμηνευτή και κυρίως, ανέκδοτο ηχογραφημένο υλικό που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά. Η εταιρεία δίσκων ήταν η ίδια…

Προφανώς, ο Νταλάρας είχε άμεση εμπλοκή με το όλο θέμα και με την τελειομανία που τον διακρίνει απαίτησε να δοθούνε στον κόσμο κάποιες από τις παλαιότερες δουλειές του σε καλαίσθητες συσκευασίες και με συνοδευτικό πληροφοριακό υλικό. Επίσης προφανώς, ο Πάριος αδιαφόρησε για όλα τα παραπάνω κι απλώς έδωσε θετική απάντηση στο αίτημα της εφημερίδας να κυκλοφορήσει το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του…

Βεβαίως, η εταιρεία μπορεί να γυρίσει και να πει: «Φίλε, εγώ σου πουλάω Πάριο στα αυθεντικά άλμπουμ του. Τι άλλο θέλεις;». Ναι, αλλά δεν αρκεί μόνον αυτό. Το περιεχόμενο όσο καλό κι αν είναι, πρέπει να συνοδεύεται από το ανάλογο «αμπαλάζ». Κι επιπλέον, οφείλεις να δείχνεις έστω τον ελάχιστο σεβασμό σ’ έναν άνθρωπο που ως εταιρεία συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να γίνεις μεγάλη και τρανή και κυρίαρχη στο χώρο σου.

Άραγε, στον ίδιο τον Γιάννη Πάριο άρεσε αυτή η έκδοση; Αν ναι, τότε απλώς δε σέβεται κι εκείνος τις τέσσερις δεκαετίες της λαμπρής πορείας του ή δε νοιάζεται για κάτι περισσότερο από μιαν απλή κυκλοφορία κάποιων παλιών άλμπουμ του, η οποία πιθανότατα θα του αποφέρει και αρκετά χρήματα. Αν όχι, τότε οφείλει ν’ απαιτήσει από την εταιρεία να «σουλουπώσει» τις θήκες των επόμενων CD που θα διανείμει στην εφημερίδα, αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι και τα 21 είναι ήδη έτοιμα…

Υπάρχει βεβαίως και το ενδεχόμενο το ίδιο το έντυπο να μην είχε τη δυνατότητα να πληρώσει στη δισκογραφική τα χρήματα που απαιτούνταν ώστε να μη φτάναμε στο χάλι της Κυριακής που μόλις πέρασε, αλλά και των 20 που έπονται. Ειλικρινά, δε γνωρίζω ποιος φταίει. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι έδωσα 4.25 ευρώ για να πάρω μιαν ακαλαίσθητη χαρτονένια θήκη του τραγουδιστή με τις μεγαλύτερες πωλήσεις από καταβολής ελληνικής δισκογραφίας. Ακριβώς όσα έδινα πριν κάποιους μήνες κάθε Κυριακή για να πάρω ορισμένα άλμπουμ του Νταλάρα γεμάτα ένθετα με πληροφορίες κι ακυκλοφόρητο υλικό…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here