12/1/2011
Γράφει από τη Θεσσαλονίκη ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Νώντας Στυλιανίδης (www.photoreportage.gr)
www.musiccorner.gr
Η Μαρινέλλα για μένα είναι μια από τις μεγαλύτερες φωνές που είχε κι έχει την τύχη να διαθέτει το ελληνικό τραγούδι. Ωστόσο, δεν ευτύχησε πάντοτε ως προς το ρεπερτόριό της και συχνά οι δισκογραφικές επιλογές που έκανε δεν ήταν εκείνες που αρμόζανε στην προσωπικότητα και το μέγεθος της παρουσίας της, ευτυχώς πάντως με αρκετές λαμπρές εξαιρέσεις. Ακόμη κι έτσι όμως, ακόμη και με μέτρια έως αδιάφορα τραγούδια, δε μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της και να μη μείνεις ακίνητος με όλες τις αισθήσεις σου σε εγρήγορση για να την ακούσεις…
Έπειτα από μισό και πλέον αιώνα στο τραγούδι, ήρθε η στιγμή να μας αφηγηθεί τη ζωή της που πέρασε από χίλια μύρια κύματα. Επειδή όμως – όπως λέει η ίδια – ποτέ δεν ήταν καλή στα λόγια, το βαρύ φορτίο έπεσε στους ώμους του Μιχάλη Ρέππα και του Θανάση Παπαθανασίου που έγραψαν για κείνη «Το μιούζικαλ». Η υποδοχή του στην Αθήνα ήταν θριαμβευτική κι έτσι, από τις 5 ως τις 23 του μήνα το παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε…
Ο χώρος είχε γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά την περασμένη Τετάρτη για την πρεμιέρα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έβαλαν τα καλά τους και πήγαν να καλωσορίσουν ένα «δικό τους παιδί» που τίμησε τις τελευταίες πέντε (και κάτι ψιλά…) δεκαετίες τη γενέτειρά της και ποτέ δε την ξέχασε…
Η ημίωρη καθυστέρηση ως προς την έναρξη της παράστασης δε μας παραξένεψε, αφού ως γνωστόν εδώ είναι …Ελλάδα και θεωρείται …ποινικό αδίκημα να ξεκινήσει κάτι στην ώρα του! Επιπλέον, αποτελεί άγραφο νόμο το να εισέρχονται στο χώρο οι θεατές ακόμη και δέκα και δεκαπέντε λεπτά μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Μόνον εδώ συμβαίνουν αυτά…
Εκείνο που με παραξένεψε κατά τη διάρκεια της παράστασης, είναι ότι προφανώς δε λειτούργησε το αυτόματο σύστημα απενεργοποίησης των κινητών τηλεφώνων κι έτσι (ευτυχώς μόνο μια-δυο φορές…) μαζί με τα τραγούδια και τη μουσική, έφτανε στ’ αυτιά μου ο ανόητος ήχος του κινητού ενός ανόητου κι απαίδευτου Έλληνα…
Τα δυσάρεστα δε σταματούν εδώ, αλλά θα τ’ αναφέρω στο τέλος γιατί σίγουρα όλοι εσείς ενδιαφέρεστε για το θέαμα που παρακολουθήσαμε όλοι εμείς οι πραγματικά τυχεροί που βρεθήκαμε στο Μέγαρο. Μόνο μία λέξη μπορεί να το χαρακτηρίσει: Υπερθέαμα! Τα πάντα ήταν άψογα και στην εντέλεια. Εκπληκτικά τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά και τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, εξαιρετικές οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου, ιδανική και μελετημένη ως την τελευταία λεπτομέρεια η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή κι ένα ρέον κι εμπνευσμένο κείμενο από τους Ρέππα-Παπαθανασίου, οι οποίοι πέτυχαν να μη κάνει «κοιλιά» η παράσταση ούτε για ένα λεπτό. Εξαιρετικοί και οι μουσικοί της ορχήστρας που έπαιζε «ζωντανά» υπό τη διεύθυνση του Αλέξη Πρίφτη.
Θα κάνω άλλη μια παρένθεση πριν μπω στο κυρίως θέμα. Ακόμη κι αν δεν έχετε σκοπό να πάτε να δείτε την παράσταση, περάστε μια βόλτα από το Μέγαρο και αγοράστε το πρόγραμμά της. Είμαι βέβαιος ότι δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Δίνεται μέσα σε μια θήκη δίσκου βινυλίου, η οποία περιέχει ένα πολυτελέστατο ιλουστρασιόν ένθετο 30 σελίδων γεμάτο φωτογραφίες, αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση, κείμενα για τη Μαρινέλλα και την ιστορία του μουσικού θεάτρου στη χώρα μας. Κι όλα αυτά, σε πολύ χαμηλή τιμή για την αξία του. Το δε εξώφυλλό του, έχει σχεδιασμένο ένα δίσκο βινυλίου που αρχικά μόλις τον είδα νόμισα ότι ήταν αληθινός κι ότι περιέχει τα τραγούδια της παράστασης, ενώ στο οπισθόφυλλο της θήκης αναγράφονται αναλυτικά τα 64 τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση και οι δημιουργοί τους. Είναι ένα πραγματικό κόσμημα και ήδη έχει βρει περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου…
Και πάμε στη Μαρινέλλα. Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να γράψεις κάτι που να μην έχει γραφτεί για κείνη εδώ και τόσα χρόνια που πρωταγωνιστεί. Φοβάμαι ότι θα πέσω στην παγίδα της επανάληψης, αλλά δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Αυτή η γυναίκα είναι πραγματικά μοναδική στη σκηνή και νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα υπάρξει διάδοχός της. Δεν έχει χάσει ούτε μια σταγόνα από τη φρεσκάδα, το κέφι, την κίνηση και φυσικά την τεράστια φωνή της. Την άκουγα και στιγμές-στιγμές νόμιζα ότι βρισκόμουν στο σπίτι μου και είχα βάλει ένα δίσκο της στο πικάπ. Τόσο άμεση, τόσο ζωντανή, τόσο πειστική ερμηνεία. Κινείται ακατάπαυστα, αυτοσαρκάζεται, κάνει χιούμορ, συγκινείται, αναπολεί, φυσικά τραγουδάει και σε τελική ανάλυση καθηλώνει.
Δε θα σας αποκαλύψω την υπόθεση της παράστασης. Θα πω απλώς ότι η ζωή της Μαρινέλλας παρουσιάζεται παράλληλα με τις ζωές δύο γυναικών που έπλασε η φαντασία των συγγραφέων και υποδύονται οι υποκριτικά και φωνητικά υπέροχες Τζένη Μπότση και Ευαγγελία Μουμούρη. Ξεκινάμε από τη δεκαετία του ’50 και ακούμε τραγούδια ελληνικά και ξένα που σημάδεψαν την κάθε εποχή από εκεί και κάτω. Η μεγάλη ερμηνεύτρια «αφηγείται» με τη μοναδική φωνή και τα τραγούδια της τα σκαμπανεβάσματα του βίου των δύο γυναικών, ενώ συχνά ερμηνεύουν και οι ίδιες κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.
Οι αντρικοί ρόλοι ενσαρκώνονται από τον Λάμπη Λιβιεράτο και τον Αντώνη Λουδάρο, οι οποίοι δένουν αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο και δίνουν τη δική τους ξεχωριστή «πινελιά» στην παράσταση. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να επισημάνω πόσο αδικήθηκε ο Λιβιεράτος από τα σαχλά κι ανόητα τραγούδια που του δόθηκαν όσο ήταν δισκογραφικά ενεργός. Με εντυπωσίασε στις ερμηνείες μεγάλων διαχρονικών επιτυχιών και ακούγοντάς τον σκεφτόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η τύχη του αν γεννιόταν στην εποχή των σπουδαίων συνθετών και στιχουργών…
Αν θα έπρεπε ν’ απομονώσω κάποιες ενδεικτικές στιγμές της παράστασης, θα επέλεγα τις εξής, ως κυριότερες μεταξύ ίσων:
1) Ο εξαιρετικός συνδυασμός των «Σ’ αγαπώ» του Μάριου Τόκα και του Κώστα Χατζή. Η ερμηνεία της Μαρινέλλας ήταν απλά συγκλονιστική και σ’ έκανε ν’ ανατριχιάζεις. Από ένα σημείο και μετά δε μπορούσα να τη δω, γιατί τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα από τη συγκίνηση…
2) Η γεμάτη αγάπη αναφορά της στον Στέλιο Καζαντζίδη και το αυθόρμητο χειροκρότημα του κόσμου στο άκουσμα του ονόματός του. Ήτανε κι εκείνος «παρών» μέσα από το πανί τραγουδώντας μαζί της το «Για μας ποτέ μη ξημερώσει» στο απόσπασμα από την ταινία «Η κυρία δήμαρχος» του Ροβήρου Μανθούλη…
3) Ο τρόπος με τον οποίον υπερασπίστηκε επί σκηνής το «θράσος» της να κάνει ένα παιδί εκτός γάμου στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Ο κόσμος την καταχειροκρότησε κι εν συνεχεία δάκρυσε όταν την άκουσε να ψιθυρίζει a capella το ρεφρέν από το «Νανούρισμα (Κοιμήσου αγγελούδι μου)» των Μίκη Θεοδωράκη και Κώστα Βίρβου…
4) Η στιγμή που περιέγραφε με χιούμορ την ιστορία του «Άνοιξε πέτρα» λέγοντας στο τέλος: «Αυτή την πέτρα την κουβαλάω τόσα χρόνια πάνω μου, είναι όμως η πιο πολύτιμη που απέκτησα ποτέ». Εν συνεχεία, με την ερμηνεία της άνοιξαν όχι μόνον οι πέτρες, αλλά και τα …τούβλα και όλα τα υπόλοιπα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένο το Μέγαρο!
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Η αποθέωση στο τέλος της βραδιάς ήταν ότι λιγότερο θα μπορούσε να κάνει το κοινό για κείνη. Είχαμε την ευκαιρία ν’ ακούσουμε πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας της, αλλά και τραγούδια που πίστευα ότι είχαν χαθεί με το πέρασμα των χρόνων κι όμως ήταν εκεί, ακμαία και ζωντανά. Τρανά παραδείγματα το «Μπορεί» των Αλ. Χρυσοβέργη-Σπ. Γιατρά και το «Είσαι παντού και πουθενά» των Αλ. Παπαδημητρίου-Ρ. Σοφού, τα οποία περιλαμβάνονται στο άλμπουμ «Η αγάπη μας» του 1985…
Ωστόσο, το φινάλε για μένα ήταν απρόσμενο και δυσάρεστο. Την ώρα που χειροκροτούσαμε όρθιοι τη Μαρινέλλα και τους συνεργάτες της και ο κόσμος άρχισε να φεύγει, κάποιος «ποντικός» κατάφερε να βάλει το χέρι στην τσέπη του παλτού μου που κρεμόταν στην καρέκλα μου και να «σουφρώσει» το καρτοκινητό μου. Πόσο ανόητος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που πηγαίνει σ’ ένα τέτοιο χώρο με στόχο να κλέψει κινητά τηλέφωνα;
Εν κατακλείδει, Θεσσαλονικείς και μη, δε θα πρέπει επ’ ουδενί να χάσετε «Το μιούζικαλ». Τρέξτε όσο προλαβαίνετε, γιατί η διάθεση των εισιτηρίων συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς. Όσο για σας ΚΥΡΙΑ Μαρινέλλα, «τα λόγια είναι περιττά»!!!
Περισσότερες φωτογραφίες από τη παράσταση και τα παρασκήνια…
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…