Γράφει η Ιωάννα Γκόγκου
Φωτογραφίες: Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

———————————————————–

Ποια ήταν η χώρα μου;

Δεν ξέρω τι να απαντήσω… πέρασε ο καιρός και ψάχνω να δω τι απέγινε. Που πήγε αυτο που ήξερα, που ένιωθα. Πέθανε μάλλον μαζί με όλα τα άλλα.

_ “Πως την έλεγαν μπαμπά;”
_ “Ποια αγόρι μου;”
_ “Εκείνη για την οποία κλαις…”

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Και τι να απαντήσεις; Τι να πεις σε κάποιον που δεν ξέρει; Σε κάποιον που δεν πρόλαβε να την ζήσει και να την χαρεί όπως εγώ…

Αλλά και εγώ… την χάρηκα; Ακόμα θυμάμαι, ακόμα πονάω, ακόμα τσούζουν τα μάτια στην θύμηση των όσων έγιναν.

_ “Εκείνη αγόρι μου ήταν κυρία, εμείς την φάγαμε…”

Έμεινε να τον κοιτά… σιωπηλό και ήρεμο. Δεν μπορούσε να καταλάβει, μονάχα ήθελε να μάθει…

_ “Την θυμάμαι απο μωρό, άλλαζε και εκείνη με τους καιρούς, αλλά συχνά έλεγαν οτι είναι  κολλημένη στην εποχή της. Χρόνια πριν. Τότε που ο πατέρας μου, δηλαδή ο παππούς σου, έτρεχε στις αλάνες και σκόνταφτε στα πεζοδρόμια, τότε που περπατούσες ανενόχλητος με τις λατέρνες να σου χαρίζουν μουσικές και το σαλέπι να σου χαρίζει ευωδιές. Έτσι την θυμάται ο παππούς… ο μπαμπάς του μπαμπά μου την θυμάται με πόνο. Πάλευε να την σώσει, εκείνη και την οικογένεια του… την κάθε οικογένεια που συναντούσε. Δεν τον πρόλαβα… μα έζησε για εκείνη και τον ευχαριστώ.”

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

_ “Εσύ;”
_ “Έγω… Εγώ ήμουν μικρός, δύσκολες εποχές ακόμα και τότε, κάθε εποχή είχε τα δικά της, να όπως και τώρα.”
_ “Τώρα δεν είμαστε καλά;”
_ “Μουδιασμένοι είμαστε.”

Και που να καταλάβει τι εννοεί…

_ “Διάβασα στην ιστορία ότι για καλό το είχαμε πάρει τότε. Για το καλό εκείνης… Τι είχε γίνει τότε;”
_ “Τότε ε;… Τα πράγματα όπως σου είπα ήταν δύσκολα, για όλους. Δουλειές δεν υπήρχαν, ο κόσμος αγωνιζόταν για να ζήσει. Δεν ήταν κατοχή, δεν ήταν πόλεμος, μα ο
κόσμος δεν είχε να φάει.”
_ “Οικονομικό πόλεμο είχαν;”
_ “Ε; Ναι, κάτι τέτοιο…”
_ “Είχαν γίνει αγώνες για αυτά; Ο κόσμος τι είχε κάνει; Θέλω να μου πεις τι πραγματικά είχε γίνει τότε.”
_ “Ναι. Είχαν βγει στους δρόμους και ούρλιαζαν. Δίκιο είχαν… και εγώ ήμουν στο πλευρό τους. Και εγώ φώναζα μαζί τους, μέσα μου όμως.”

Κατέβασε το κεφάλι  και πήρε μια ανάσα.

_ “Ήσουν και εσύ στις πορείες;”
_ “Ναι ήμουν.”
_ “Και; Τι είχε γίνει;”
_ “Ο κόσμος είχε μαζευτεί απο νωρίς, ειρηνικά. Όχι όλοι αλλά αυτοί ήταν άλλοι. Μα οι πιο πολλοί δεν έκαναν κάτι, μόνο να δείξουν ότι ήταν εκεί ήθελαν, τίποτα άλλο. Αλλά
είχαμε εντολές…”
_ “Τι εντολές;”
_ “Να μην πλησιάσουν, όλοι να φύγουν.”
_ “Και έτρεξες μαζί τους; Σε χτύπησαν;”
_ “Έτρεξα… με χτύπησαν… χτύπησα και εγώ… Ο κόσμος έκλαιγε, μα έπρεπε να κάνουμε αυτό που μας είπαν. Ήταν διαταγή, δεν μπορείς να αρνηθείς, δεν μπορείς να
φύγεις.”
_ “Με ποιους ήσουν μπαμπά;”
_ “Όχι με εκείνους…”

Το κεφάλι έμεινε σκυφτό και το στήθος του φούσκωνε απο αέρα.

_ “Εγώ την πρόδωσα… εγώ… μα ήμουν μονάχα 20, έπρεπε να μην πεινάσω… και η διοίκηση ήταν αυστηρή. Είχαμε εντολές από πάνω, πολύ πιο πάνω από όσο μπορείς να φανταστείς… αλλά τους πήρα όλους μαζί μου… στο γκρεμό των δικών τους συμφερόντων.”
_ “Ελλάδα την έλεγαν ε; Τώρα το όνομα της ακόμα νοικιάζεται…”

———-