Γράφει η Ιωάννα Γκόγκου
Φωτογραφίες: Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

———————————————————–

Ο καπνός έσβηνε πίσω του τα βήματα από τις ράγες, τα δέντρα από τα ίχνη των πουλιών, τον ήλιο από την ανοιξιάτικη μαγιά…

Όλα τόσο θολά, μουντά σαν τα δάκρυα της πάνω στο τζάμι…

Χρώματα… φωνές… εικόνες…

Τίποτα δικό της, μονάχα οι νότες από την κιθάρα έπαιζαν στα αυτιά της…

Δεν υπήρχε τίποτα άλλο, μήτε χαμόγελο, μήτε βλέμμα αγνώστου στα πορφυρά μαλλιά της.

As I remember your eyes
Were bluer than robin’s eggs
My poetry was lousy you said
Where are you calling from?
A booth in the midwest
Ten years ago
I bought you some cufflinks
You brought me something
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust

Χαρτί και πόνος κρέμονταν από τα δάχτυλα της, σαν μαριονέτα σε λάθος  σκηνικό…

Μουσική και ανάμνηση ήταν οι σύντροφοι της…

_ “Το εισιτήριο σας παρακαλώ…”

Έμεινε να κοιτά μέσα από το τζάμι, μέσα από το χρώμα εκείνο που έβαψαν παιδιά.

_ “Το εισιτήριο σας παρακαλώ…”

Δεύτερη φορά, ίδια φωνή, ίδιο πρόσωπο, ακόμα μια ευκαιρία…

Όπως τότε… μα τότε έφυγε…

_ “Το εισιτήριο σας παρακαλώ…”

Η φωνή του βάρυνε, το χέρι του πλησίασε το πρόσωπο της…

Η μουσική έφυγε από τον κόσμο της, τα ακουστικά κρέμονταν από τον λαιμό της και τα αυτιά της άκουγαν τώρα, μονάχα τον ελεγκτή του τρένου…

_ “Συγνώμη, δεν σας άκουσα…”

Μα η μορφή της σπασμένη στα δυο, η μια κοιτούσε ακόμα το τζάμι… η άλλη σε κόσμο τωρινό να δίνει παρόν σε ότι ζει.

Καθρέφτισμα του χθες, ανάσα που έμεινε εκεί, στον χρόνο που πέρασε και χάθηκε…

Now I see you standing
With brown leaves falling around
And snow in your hair
Now you’re smiling out the window
Of that crummy hotel
Over Washington Square
Our breath comes out white clouds
Mingles and hangs in the air
Speaking strictly for me
We both could have died then and there

«Σύννεφα… θυμάσαι πόσο τα αγαπώ;»

«Πέρασε καιρός…» άφησε το  βλέμμα της  να χαθεί ανάμεσα στο μπλε και στο λευκό… ναι θα μπορούσε να είναι θάλασσα, να  είναι τα μάτια του… μα ήταν μονάχα μια ανάμνηση…

Λουλούδια στα χέρια της, γρασίδι και γιασεμιά να μυρίζουν τα μαλλιά της…

Και ο ουρανός να γυρνά στο κεφάλι της.. ευτυχία… χαρά… ήταν γιομάτη.. είναι…

Και εκείνο το χαμόγελο… δεν ήταν Μόνα Λίζα… δεν ήταν κάτι που σου θύμιζε από παλιά… είναι ότι αγαπάς, ότι θυμάσαι… ότι λαχταράς…

Αέρας, μαντήλι… κόκκινο χρώμα στα μαλλιά…

Ανάμνηση στα μάτια και ο καπνός του τρένου να ζωγραφίζει μια γραμμή που δεν οδηγεί πουθενά…

Μια γκρίζα γραμμή στο μέλλον του παρελθόντος…

———-

* Η Τζόαν Μπαέζ (Joan Chandos Baez) (γεν. 1941) είναι Αμερικανίδα στιχουργός και τραγουδίστρια της φολκ, κυρίως, μουσικής. Από το 1959 που ξεκίνησε την καριέρα της μέχρι σήμερα έχει ηχογραφήσει περισσότερα από τριάντα άλμπουμ, στα οποία ερμήνευσε τόσο δικά της τραγούδια όσο και τραγούδια άλλων δημιουργών. Οι στίχοι των τραγουδιών της είναι κυρίως στα Αγγλικά και στα Ισπανικά, αλλά έχει ερμηνεύσει τραγούδια και σε άλλες γλώσσες.

Επιπλέον είναι ιδιαίτερα γνωστή για την ενεργό συμμετοχή της στο αντιπολεμικό κίνημα (κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ συνελήφθη και φυλακίστηκε για τη συμμετοχή της στη διαμαρτυρία στο Armed Forces Induction Center) και την υποστήριξη του κινήματος κατά των φυλετικών διακρίσεων. Πολλά από τα τραγούδια της μιλούν για τον πόλεμο και για μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα.

Τo 1960 ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ (Joan Baez), μια συλλογή από παραδοσιακές μπαλάντες και μπλουζ. Μεταξύ των τραγουδιών αυτού του άλμπουμ είναι η μπαλάντα Mary Hamilton και το El Preso Numero Nueve, που ήταν στα Ισπανικά. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το άλμπουμ Joan Baez, Vol.2, το 1962 το Joan Baez in concert, Part 1 και το 1963 το Joan Baez in concert, Part 2. Και αυτοί οι δίσκοι είχαν κυρίως παραδοσιακά τραγούδια.

Στις 28 Αυγούστου του 1963 η Μπαέζ συμμετείχε, μαζί και με άλλους καλλιτέχνες, στην Πορεία στην Ουάσινγκτον (ή Πορεία στην Ουάσιγκντον για δουλειά και Ελευθερία) (The Great March on Washington ή March on Washington for Jobs and Freedom) στην οποία ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ άρχισε την ομιλία του με την φράση που έμεινε στην ιστορία “Έχω ένα όνειρο…” (I have a dream…). Εκεί η Μπαέζ τραγούδησε τα τραγούδια “Oh Freedom” και “We shall overcome” (το οποίο το ξανατραγουδήσε στη διάρκεια των διαδηλώσεων του Κινήματος ελευθερίας του λόγου- Free Speech Movement (1964–1965) στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ στην Καλιφόρνια) και μαζί με τον Μπομπ Ντύλαν, με τον οποίο είχε συναντηθεί για πρώτη φορά στον συναυλιακό χώρο Gerde’s Folk City στην Νέα Υόρκη το 1961, το “When the Ship Comes In”…

(από wikipedia)

———-

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here