Γράφει η Ιωάννα Γκόγκου
Φωτογραφίες: Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

———————————————————–

Ο ήλιος είχε κρυφτεί απο νωρίς, τα φύλλα στα δέντρα είχαν αποχωρίσει προ πολλού. Πονούσαν, υπέφεραν από τον θυελλώδη αέρα, που καιρό τώρα λυσσομανούσε στον τόπο εκείνο. Όλα έδειχναν σκηνικό κάποιου ξεχασμένου background, ενός χώρου κρυμμένου ακόμα και μέσα απο τα κλειστά σου μάτια.

Και όμως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, κάποια πράγματα έχουν ζωή… όλα έχουν ζωή.

Να. βλέπεις εκείνα τα χέρια που ξεπροβάλλουν απο το έδαφος; Κουρασμένα φαίνονται… προδομένα… μα ξυπνούν και έχουν ζωή. Είχε ζωή πολύ πριν θαφτεί εκεί κάτω. Φοράει βέρα… κάποιος τον πενθεί;

This is the living,
the living of the dead
I hate to say it’s a bluntly but that’s exactly what it is,
for scavenging those we kill for our own benefit.

Πρόσωπο γιομάτο λάσπη, ίσα που φαίνονται τα μάτια. Τα βλέπεις να κοιτούν τον ουρανό, να αναπολούν, να προσεύχονται με ότι δύναμη κουβαλούν, με όση αθωότητα και αν κρύβουν μέσα τους.

Μάτια… καθρέφτης του εαυτού μας, δύναμη των λόγων μας, κομμάτι από την ύπαρξη μας.

Μάτια που δεν έχουν φως, τούνελ μέσα στο σκοτάδι…

Χέρια… που γίνονται προέκταση της ματιάς σου.

Και όμως, τεντώνεις ψηλά τα άκρα και παλεύεις να αγγίξεις ένα κομμάτι παραδείσου, έναν αφρό σύννεφο, και ύστερα τι;

I would like to fall,
fall upon the hill
Looking at the sky
Oh, god how I’d love to fly.

Μέσα στην νύχτα των νεκρών, κυνηγάς τις μάγισσες που σε νανούριζαν τα τρομαγμένα βράδια. Εκείνα που πιπίλαγες τις σκέψεις τους και μάθαινες το πως να ζήσεις την ζωή.

Ζήλια… μικρές ανατριχίλες γύρω απο τον λαιμό σου, τσιμπήματα στο χέρι που σε σπρώχνει να κάνεις το ίδιο.

Λαλιά που δεν μπορείς να προβλέψεις, δεν προλαβαίνεις να σφραγίσεις το στόμα.

Στόμα που φίλησαν χιλιάδες μοίρες και ευχήθηκαν για κάτι δικό σου.

I have concluded for my own life
given the choice between
amputation and saving my life by the death of somebody else
you can just call me gimpy.

Ταφόπλακες και κοράκια σε περιτριγυρίζουν, μοιάζουν όλα τόσο ίδια, όπως και τα όνειρα σου. Παγιδευμένος και εξαθλιωμένος σέρνεσαι στο αύριο σου, σε εκείνο που δεν ξέρεις αν θα είναι δικό σου.

Μα να είσαι πάντα ζωντανός… είσαι ζωντανός!

———-