Τρία νέα ιδιαίτερα groups, σε μια μοναδική συναυλία…!

17/1/2011
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
www.musiccorner.gr

Αυτή η μπάντα με μπερδεύει. Ή μάλλον με προβληματίζει… Πως είναι δυνατόν να επιμένουν τα ελληνικά ραδιόφωνα να μην παίζουν τους Electric Litany ενώ εκτός Ελλάδος χαίρουν μεγάλης εκτίμησης; Προφανώς είναι το γνωστό ρητό πως η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, και το λέω γιατί η φωνή των Electric Litany είναι Έλληνας, ο Αλέξανδρος Μίαρης. Αλλά ευτυχώς τα παιδιά αυτά δεν παίζουν για τα ραδιόφωνα αλλά για το (ολοένα και αυξανόμενο) κοινό τους.

Έτσι δε μου προκάλεσε έκπληξη που το ΑΝ Club γέμισε. Από την άλλη βοήθησε και η παραγωγή με το χαμηλό εισιτήριο (10 ευρώ), πράγμα που σίγουρα αποτέλεσε δέλεαρ για όλους όσους βρέθηκαν στα Εξάρχεια την Παρασκευή το βράδυ. Πριν τους Electric Litany, στη σκηνή βρέθηκε η μπάντα με το αρκετά ενδιαφέρον όνομα, οι Masturbation Goes Cloud, όνομα …κατατεθέν στην φρασεολογία του Έλληνα (!) αλλά προφανώς και κοινωνικοπολιτικό σχόλιο! Η μουσική τους αρκετά περίεργη, για ιδιαίτερα αυτιά, με μία άγρια ομορφιά. Μελωδίες που χάνονται μέσα σε φασαρίες, ίσως συμβολισμός της ζωής που χάνεται μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας, μέσα στη φασαρία και στο άγχος όλων όσων ζούμε. Τουλάχιστον αυτή είναι η ερμηνεία που έδωσα εγώ στη μουσική της ξεχωριστής αυτής μπάντας, τα κομμάτια της οποίας απαρτίζονταν μόνο από μουσική ενώ δεν είχαν καθόλου στίχους.

Το ΑΝ είχε αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά πλέον, περιμένοντας τους Electric Litany να βγουν επί σκηνής, όπως κι έγινε λίγο μετά τις 11. Ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα live. Και ομολογώ πως έμεινα άφωνος από τη μουσική τους και ειδικότερα από τη φωνή του Αλέξανδρου Μίαρη. Οι ήχοι των τραγουδιών τους επιβλητικοί, μελωδικοί, δυνατοί με τη φωνή του Μίαρη να ακούγεται απόκοσμη, αιθέρια, εξωπραγματική θα έλεγα. Εκτός από κάποια νέα κομμάτια που μας παρουσίασαν, έπαιξαν σχεδόν όλα τα κομμάτια από το «How To Be A Child & Win The War», με μοναδική ίσως απουσία αυτή του «A Dream Without Dreaming», κομμάτι που αποτελεί μία από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του δίσκου τους. Εκτός αυτού όμως μας χάρισαν εξαιρετικές ερμηνείες στο «Home», στο «The Dunes», στο «The Roses Came» και στο «February» ενώ δεν ξέχασαν, αναμενόμενο ήταν δε, τις δύο μεγαλύτερες επιτυχίες του δίσκου τους, το «Minute» αλλά και το «Τear» βεβαίως, στην εισαγωγή του οποίου ακούγεται η φωνή του Γιάννη Ρίτσου να απαγγέλει τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, με την τόσο ιδιαίτερη φωνή του αλλά και τους απελπισμένους στίχους τους ποιήματος του… «Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε… Είναι καλό το φεγγάρι, δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου…» με τους Electric Litany εν συνεχεία να απογειώνουν το κομμάτι σε άλλα επίπεδα. Μία μουσική στιγμή που αξίζει χίλιες λέξεις και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στη μπάντα αυτή που καταφέρνει να χρησιμοποιεί τόσο εύστοχα και αποτελεσματικά κάτι τόσο επικίνδυνο και εύθραυστο όπως είναι αυτό το ποίημα, ιστορική κληρονομιά που μας άφησε ο μεγάλος Γιάννης Ρίτσος.

Εν συνεχεία στη σκηνή βρέθηκαν οι 2L8. Εγώ προσωπικά δεν τους είχα ξαναδεί. Πολύ ιδιαίτερες παρουσίες, εκκεντρικές. Ερμηνείες μοναδικές σε κομμάτια τόσο όμορφα, με ήχους πρωτότυπους. Οι 2L8 θα αποτελέσουν σίγουρα μία από τις μπάντες που θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον, γιατί πραγματικά αυτό που δίνουν επί σκηνής, τόσο μουσικά όσο και θεατρικά, αξίζει 100% την προσοχή μας.

Στα μείον της, εξαιρετικής κατά τ’ άλλα, συναυλίας ο παραμορφωμένος, σε πολλά τραγούδια, ήχος των ηχείων.

Μία συναυλία που άξιζε την παρουσία μας, τρεις μπάντες εξαιρετικές, με πολύ ενδιαφέρον κόσμο στο κοινό. Μία συναυλία από τις λίγες…

Υ.Γ: Ευχαριστώ θερμά την Arte Fiasco για την άμεση λύση στο πρόβλημα που μου προέκυψε…

———–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…