31/1/2013
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Φωτογράφηση: Χαρά Γερασιμοπούλου
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Σαββατόβραδο, και κατέβηκα στον Πειραιά από την άλλη  άκρη της πόλης! Βλέπετε, ο Φοίβος Δεληβοριάς αποφάσισε …να ανάψει το καλοριφέρ του και να μας ζεστάνει φέτος στο Passport, στηρίζοντας έτσι αυτή τα νέα προσπάθεια αποκέντρωσης, κάτι το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη, και περιμένω κάτι ανάλογο και προς Βορρά μεριά. Γιατί και τα Β.Π. έχουν ψυχή!

Το μαγαζί είναι κατάμεστο, και αν και είμαι όρθια δεν αισθάνομαι ασφυκτικά περικυκλωμένη από αγνώστους, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή (= ο εξαερισμός δουλεύει) και η είσοδος προς τις τουαλέτες είναι διακριτή. Εντάξει, λέω από μέσα μου, αφού ξεμπέρδεψα με τις  βασικές λεπτομέρειες ως γνήσια ψυχαναγκαστική ηρωίδα που ζει το δικό της μονόπρακτο δράμα, ας βολευτώ ανάμεσα στο ανυπόμονο πλήθος. Έτσι λοιπόν περίμενα κι εγώ να βγει το Φοιβάκι στη σκηνή για να μου τραγουδήσει (Οκ, εντάξει, σε μένα και τον υπόλοιπο άπειρο κόσμο αλλά καμιά φορά πρέπει να έχουμε συναίσθηση της μοναδικότητάς μας, σωστά;)

11 ακριβώς και τα φώτα χαμηλώνουν, η σκηνή φωτίζεται αχνά, όπως του ταιριάζει, και η βραδιά ξεκινάει με έναν σκύλο στο Κολωνάκι για να συνεχίσει με παλιά αγαπημένα κομμάτια όπως η Μπόσα νόβα του Ησαΐα και το αφού δε μ’ αγαπάς… Σε αυτό το σημείο ο Φοίβος κάνει μια παύση και μας καλωσορίζει, συστήνοντάς μας τους εξαιρετικούς μουσικούς του και μας ευχαριστεί που ήρθαμε να γιορτάσουμε μαζί του τα …200 χρόνια Φοίβος! Φυσικά κάνει πλάκα, ως συνήθως, με τη συνωνυμία του με τον μεγαλοσυνθέτη των γνωστών σουξέ. Παρ’ ολ’ αυτά, όταν ξαναρχίζει να τραγουδά και καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος, ο κόσμος από κάτω τραγουδά μαζί του ΟΛΑ τα τραγούδια του (Ναι, όλα, ακόμα και το βαλσάκι της Δάφνης που δεν έχει κυκλοφορήσει δισκογραφικά!) και σε κάποιες στιγμές μάλιστα οι φωνές τους ακούγονται πιο δυνατά από τη δική του.

Γυρίζω, τον κοιτώ, και συγκινούμαι. Σκέφτομαι ότι τον ακούω από το ’95, αγοράζω ευλαβικά τα cds του και κάθε χρόνο είμαι εκεί στα Live του. Τον θυμάμαι όταν διάβαζε φανζίν, όταν έγινε Κατάλληλος για άνω των 13, όταν τραγούδησε με το Σαββόπουλο, αλλά κυρίως τον θυμάμαι για το ήθος με το οποίο αντιμετώπιζε την Αρλέτα πάνω στη σκηνή, χωρίς μουσειακού ύφους τεμενάδες αλλά με ειλικρινή αγάπη, σεβασμό και πίστη σε αυτό που θα μας παρουσίαζαν. Και τώρα γκρίζαρε, έγινε μπαμπάς, φόρεσε σακάκι για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή και έχει διάθεση αποκαλυπτική…

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο Πατώκος λέγεται Δημήτρης και έχει πλέον δύο παιδιά (με την περιβόητη γυναίκα του), ότι το Χάλια το έγραψε ο Φοίβος για μια σερβιτόρα που λεγόταν Λήδα και τον σέρβιρε (συχνά) σε ένα μπαράκι στη Νέα Σμύρνη. Και είναι συγκινητικό, γιατί είναι σαν να μιλάει σε μια μεγάλη παρέα, σαν να είμαστε σε reunion παλιών συμμαθητών, και μας λέει τα νέα του-κι εμείς τον κοιτάμε με αγάπη και συγκατανεύουμε κάνοντας δεύτερη φωνή σε όσα μας λέει. Στην τελική μεγαλώνουμε παρέα και με τα τραγούδια του έχουμε ερωτευτεί, έχουμε κλάψει (εννοείται) και έχουμε ξαναρχίσει από την αρχή. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ λοιπόν και ο Φοίβος ως συνήθως τραγουδώντας αναμιγνύεται με τον κόσμο και ρίχνει μια κλεφτή ματιά στις «γυναίκες των άλλων» κι εγώ σκέφτομαι τη μοναδική αυτή περίπτωση καλλιτέχνη με τον οποίο πραγματικά η γενιά μου κι εγώ μεγαλώνουμε παράλληλα… Στα μετεφηβικά μας χρόνια ακούγαμε πως Η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία, στα 20 περίπου γίναμε Χάλια,  το 2003 Καθρεπτιστήκαμε και γύρω στα 30  αποφασίσαμε να βγούμε Έξω. Το soundtrack μιας ζωής, αναμφισβήτητα!

Συνεχίζουμε λοιπόν με ένα γουρούνι λιγότερο, αλλά και το Je suis bossu των λατρεμένων Ημιζ και φυσικά το υπέροχο «αδιάκοπα», αλλά και το κάθε Σεπτέμβρη, την υβρεοπομπή, αυτή που περνάει και ένα από τα πιο αγαπημένα μου, την Κική του…

Είχαμε φυσικά την τύχη να ακούσουμε το Μηδέν εισερχόμενα το οποίο το είπε, όπως μας ενημέρωσε, έτσι όπως θα το έλεγε ο Johnny Cash! Σε αυτό το σημείο οφείλω να επισημάνω κάτι: Όπως είναι γνωστό, όλοι οι fans είμαστε Puristas, το ξέρουμε, έτσι; Δεν μας αρέσει όταν οι καλλιτέχνες πειράζουν τα τραγούδια μας. Κι όμως ο Φοίβος και αυτή τη φορά τα κατάφερε: Είναι τόσο ενδιαφέρουσες οι διασκευές του, τόσο όμορφα πειραγμένες, που όλοι μας αντιδρούσαμε ενθουσιωδώς στο άκουσμά τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα σφιχτοδεμένο πρόγραμμα, το οποίο συνεχίστηκε με ένα μικρό διάλειμμα και δύο encore μέχρι τις 2 περίπου.

Φεύγοντας, σκεφτόμουν πόσο όμορφο είναι να βλέπεις έναν καλλιτέχνη που αγαπάς να ωριμάζει όμορφα και αυτός και η μουσική του. Και αν κάτι αγαπώ στο Φοίβο σχεδόν όσο και τα τραγούδια του, αυτό είναι η καθαρή πολιτική του σκέψη (με την Αριστοτέλεια έννοια) την οποία εκδήλωνε πάντοτε ευθαρσώς τόσο μέσα από τους στίχους του όσο και με τις κατά καιρούς συνεντεύξεις του, πριν γίνει μόδα η πολιτικοποίηση…

——————-

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live


***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

3 ΣΧΟΛΙΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here