28/3/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Την Κυριακή 17 Μαρτίου, έκανα κάτι που δεν είχα ξανακάνει: Είδα για …τρίτη φορά μία θεατρική παράσταση! Και δηλώνω ευθύς εξ αρχής, ότι θα ξαναέβλεπα ευχαρίστως πολλές φορές ακόμη την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», γιατί με κάνει να νιώθω σαν να συναντώ ένα αγαπημένο πρόσωπο. Είναι πάντα το ίδιο οικείο αλλά και διαφορετικό κάθε φορά, ακριβώς γιατί είναι αληθινό. Ελπίζω, δε, η Νένα Μεντή, να επιστρέφει σε αυτήν, όπως έχει κάνει ήδη τέσσερις φορές μέχρι τώρα, όσο συχνά της το επιτρέπει η θεατρική της πορεία και ίσως της το επιβάλλει η δική της -και δική μας- ανάγκη για “Ευτυχία”. Το έψιλον της λέξης είναι σίγουρα κεφαλαίο, αλλά δεν αναφέρεται απαραίτητα στο όνομα της στιχουργού…
Η «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» αποτελεί σπάνια καλλιτεχνική εμπειρία, ακριβώς λόγω της εξαιρετικής κυρίας Νένας Μεντή. Η σπουδαία μας ηθοποιός, αποδίδει απαράμιλλα τον χαρακτήρα της εξίσου σπουδαίας στιχουργού, η οποία έγραφε με γυναικεία ευαισθησία αλλά και έναν απίστευτο, ανδρικό θα έλεγε κάποιος, δυναμισμό. Σκεφτείτε απλά τους στίχους της στο «Είμαι Αετός Χωρίς Φτερά» και θα καταλάβετε τι εννοώ…
Η παράσταση που παρουσιάζεται από Κυριακή έως και Τρίτη στο θέατρο «Χώρα», βασίζεται στο βιβλίο της Ρέας Μανέλη, «Η γιαγιά μου η Ευτυχία», και ο σκηνοθέτης της, Πέτρος Ζούλιας, έχει δημιουργήσει ένα κείμενο που ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στο γέλιο και τη συγκίνηση.
Η ζωή της Ευτυχίας, άλλωστε, είναι από μόνη της συναρπαστική: Γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, παντρεύτηκε μικρή, ήρθε στην Ελλάδα με τη Μικρασιατική Καταστροφή με τις δυο της κόρες και τη μητέρα της, έγινε δασκάλα, δούλεψε στα μπουλούκια, χώρισε, παντρεύτηκε τον δεύτερό της άντρα, τον Γιώργο Παπαγιαννόπουλο, αστυνομικό -«όχι σαν κι αυτούς που ξέρεις», όπως αναφέρει στην παράσταση-, ο οποίος λάτρευε, όπως κι εκείνη, το διάβασμα.
Όταν μια μέρα ο άντρας της μετέφερε έναν 25χρονο ισοβίτη στο Γεντί Κουλέ, η Ευτυχία ταράχτηκε πολύ: Σκέφτηκε, τι μπορεί να είχε κάνει ένα τόσο νέο παιδί για να σαπίσει στη φυλακή; Γύρισε στο σπίτι της, έκλαψε, κι έγραψε το πρώτο της τραγούδι, το «Γεντί Κουλέ», το οποίο μελοποίησε ο Τσιτσάνης.
Από τότε άρχισε η σπουδαία στιχουργική της καριέρα, παρόλο που η ίδια πουλούσε πολλούς από τους στίχους της «μπιρ παρά», όπως έλεγε, για να παίζει πόκα –αυτό ήταν το πάθος της… Ωστόσο, η ιδιαίτερη χρήση των λέξεων και η αρμονία που υπάρχει στο γράψιμό της, βοήθησαν αργότερα μελετητές να εντοπίσουν πολλά στιχάκια της, τα οποία είχαν κυκλοφορήσει με υπογραφές άλλων.
Στην παράσταση -επιλεγμένα από την Ελεάνα Βραχάλη- ακούγονται τα πιο γνωστά και χαρακτηριστικά τραγούδια της, τα οποία σηματοδοτούν στιγμές της ζωής της, της ιστορίας της χώρας μας, αλλά και την πορεία του ελληνικού τραγουδιού. Δεν θέλω να τα αναφέρω εδώ, αξίζει να δείτε το έργο και να τα ακούσετε. Νομίζω μάλιστα ότι θα πείτε, όπως κι εγώ την πρώτη φορά, «Μα κι αυτό είναι δικό της;»
Αυτό που θέλω όμως οπωσδήποτε να πω είναι ότι, ερμηνεύοντας την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η Νένα Μεντή δίνει ουσία και κυριολεκτικό, ετυμολογικό, νόημα στη λέξη ηθοποιός. Για κάτι λιγότερο από δύο ώρες, βρίσκεται εντελώς μόνη της πάνω στο σανίδι, με φόντο την ευρηματική σκηνογραφία της Αναστασίας Αρσένη, και νομίζεις ότι από τη σκηνή περνά τουλάχιστον δεκαπενταμελής θίασος και αλλάζουν και πέντε – έξι σκηνικά! Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο ΓΙΝΕΤΑΙ η Παπαγιαννοπούλου! Σε κάνει να ταυτιστείς απόλυτα μαζί της, να γελάσεις με την εξυπνάδα, το χιούμορ και την καπατσοσύνη της, να πονέσεις βαθιά για τις τραγικές απώλειες που είχε στη ζωή της και τελικά να σου μείνει αξέχαστη η ίδια αυτή η φυσιολογική κι αυθόρμητη γυναίκα, που αντιμετώπιζε με αισιοδοξία κι αλήθεια τη ζωή. Ακριβώς εκεί νομίζω ότι συνάντησε η Νένα Μεντή την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου: Στην Αλήθεια της, η οποία λάμπει στο θέατρο, αλλά και στους στίχους με τους οποίους έχει προικίσει το ελληνικό τραγούδι…
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…