Γράφει η Πέννυ Πηττά
Φωτογραφίες: Μελέτης Μαργέτης
Η Τρίτη μέρα του Φεστιβάλ Αρβανίτσας βρήκε άλλους να μαζεύουν σκηνές και άλλους να αποχαιρετούν νέους φίλους. Κουρασμένοι και γεμάτοι εικόνες από τις προηγούμενες μέρες πιστεύαμε ότι η ημέρα θα αποτελούσε το χαλάρωμα του τριημέρου. Φανταζόμασταν ένα συναυλιακό βράδυ που θα μας έβρισκε καθιστούς σε ψάθα ή καρεκλάκι στο πίσω μέρος του stage, να συζητάμε με hip hop μουσική υπόκρουση. Τελικά το μεσημέρι που ξεκίνησαν τα sound check καταλάβαμε ότι θα αλλάζαν τα σχέδια μας!
Ένα μουσικό rap ντελίριο 2 εποχών με κοινό παρονομαστή την ένταση, ήρθε να αποδείξει ότι η μουσική πρέπει να μη σταματάει να δίνει μηνύματα κοινωνικά, ντυμένα είτε με μπαγλαμάδες, είτε με ηλεκτρονικά bit. Τα 90’s του Βέβηλου και Εισβολέα με το σήμερα των Τhe Last Verse ενώνονται για ένα μοναδικό RAPισμα στο κατεστημένο.
Οι Τhe Last Verse, μια πολύ φρέσκια hip hop μπάντα από τη Θήβα, ανέβηκαν από νωρίς στη σκηνή. Τί και αν υποθέσαμε πριν τους ακούσουμε ότι με κάποιο «τοπικό» μέσο πήραν το εισιτήριο για τη συμμετοχή στο μεγαλειώδες αυτό φεστιβάλ, στο πρώτο κιόλας τραγούδι είπαμε «χμμμ σαν καλοί να είναι αυτοί οι τύποι…». Και αν και στην αρχή είχαν μαζευτεί λίγα άτομα, όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότερος κόσμος προσέγγιζε τη σκηνή για να τους ακούσει, μέχρι που στο τέλος μετρούσες εκατοντάδες άτομα! Το rap τους δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα τους προγενέστερους δασκάλους τους αλλά και οι ρίμες τους το ίδιο δυνατές και τσουχτερές. Είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα. Οι The Last Verse θα μας «ξαναενοχλήσουν» σύντομα.
Και μια που μιλάμε για δασκάλους της ελληνικής hip hop σκηνής, ας μιλήσουμε για τον δεύτερο κατά σειρά εμφάνισης στο stage αλλά από τους πρωτεργάτες της σκηνής αυτής. Προερχόμενος από τους Βαβυλώνα, ο Βέβηλος (Θανάσης Κατσαντώνης) ήρθε να θυμίσει σε εμάς τους παλιούς αλλά και να μυήσει τους νεότερους στη γνήσια ελληνική σκληροπυρηνική ραπ. Φέρνοντας μια ιστορία βαριά και σε καλλιτεχνικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο δεν ήρθε να μασήσει τα λόγια του. Αυτά που έχει να πει θα τα πει χωρίς μπιπ κι ας τσιγκλήσουν τους πιο συντηρητικούς νεοφιλελεύθερους κι ας θυμώσουν τους φασίστες, αφού ο συγκεκριμένος δεν έχει να φοβηθεί πολλά πια.
Highlight όταν ανέβηκε στη σκηνή ξυπόλυτη και με μαντήλι στο πρόσωπο μια ανώνυμη γυναίκα που τραγούδησε το «φτιάξε έναν ήλιο» και εξαφανίστηκε σαν πινελιά που την έσβησε η βροχή ή τα δάκρυα όσων γυναικών ταυτίστηκαν με τα λόγια αυτά.
Δεν μπορούμε όμως να μην αναφέρουμε την φιλική συμμετοχή του Παράφρων που επίσης συμμετείχε στους Βαβυλώνα στην πρώτη τους μορφή αλλά και μέχρι σήμερα είναι παρέα με τον Βέβηλο. Όταν τραγούδησε το «δωμάτιο με θέα» με ελαφρώς αλλά πετυχημένα πειραγμένο ρεφραίν, έγινε ένας μικρός χαμός («μπάχαλα», το ονομάζαμε στη παρέα μας) τον οποίο και ο ίδιος υποκίνησε ζητώντας από τους θεατές να ανοίξουν έναν «κύκλο εκτόνωσης» μπροστά στη σκηνή και ρίχνοντας τους νερό «συναυλιακό». Το εντυπωσιακό ήταν οι φωνές παιδιών είκοσι ετών που ενώνονταν με τους μεγαλύτερους καθόλη τη διάρκεια που ήταν στη σκηνή ο Βέβηλος, δείγμα ότι στη μουσική κάποιες φορές δεν υπάρχει «χάσμα γενεών».
Η γεύση που μας άφησαν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες αλλά κι ο Αγγελάκας από την προηγούμενη ημέρα είναι πως μπορεί να μεγαλώνουν αλλά δεν γερνάνε. Απλά ωριμάζουν όμορφα, σοφά…
Τώρα για τον τελευταίο της ημέρας τί μπορείς να πεις και σε πόσες γραμμές. Πρέπει να χωρίσω το κείμενο σε δυο παραγράφους. Μια για τον Εισβολέα και μια για τον Λιάκο κι ας μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο. Έσκασε στη σκηνή ξαναμμένος με full band και δεν σταμάτησε να χορεύει, να χτυπιέται και να ιδρώνει από το πρώτο λεπτό ξεσηκώνοντας τα πλήθη. Και τα είπε όλα και τα παλιά και τα καινούργια. Δεν φοβάμαι να πω πως έχει πάει το hip hop σε άλλο επίπεδο. Εκεί που κάποια νέα παιδιά αναλώνονται σε autotune και κενό στίχο νομίζοντας πως η ραπ ξόφλησε με τον τρόπο που την ξέραμε, ο Είσβο έγινε Λιάκος και ήρθε να της προσθέσει ρεμπέτικα και λαϊκά στοιχεία και τελικά μας απέδειξε ότι ο παλιός είναι αλλιώς και ξέρει να ελίσσεται ποιοτικά και με άκρα σοβαρότητα. Είδαμε ένα συνονθύλευμα μουσικών ειδών και εποχών να ενώνονται αρμονικά υπό τους ήχους μιας καταπληκτικής μπάντας με μαέστρο τον έναν, μοναδικό και ανεξίτηλο Εισβολέα.
Παρέα του η Ανδριάννα Αχιτζάνοβα που μας εντυπωσίασε τόσο με την φωνή της όσο και με την κίνηση της, ο Λιάκο Εισβολέας κατάφερε να μας μεταφέρει σε ένα πραγματικό ραπ πάρτι που δεν άφησε κανέναν να κάθεται σε καρέκλα.
Μείναμε έως το τέλος. Η κούραση του τριημέρου είχε μετατραπεί σε χαρά και συγκίνηση. Χαρά για την τελευταία βραδιά που είχαμε την τύχη να ζήσουμε και συγκίνηση γιατί η βραδιά μας απέδειξε ότι οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν μόνο τραπ μουσικά ακούσματα. Και όπως είχε γράψει κάποτε ο Σιδηρόπουλος …«αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Κλικ εδώ για φωτορεπορτάζ από τις δύο πρώτες ημέρες του Φεστιβάλ Αρβανίτσας
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…