Οι Αφάνεια με σύνθημα #endfemicide κυκλοφόρησαν το “Κι αν είχαν φωνή“, κομμάτι γροθιά στο στομάχι.
Οι Θεσσαλονικείς Αφάνεια συστήθηκαν στο κοινό περίπου ένα χρόνο πριν με την κυκλοφορία του debut album τους “Μακριά Απ’ Τον Κόσμο”. Ο δίσκος επικεντρώνεται στο μεταφυσικό και το παράδοξο της ανθρώπινης ύπαρξης με έντονο λυρισμό και χρήση μεταφορικού λόγου.
Στη νέα τους κυκλοφορία, αυτή του single “Κι αν είχαν φωνή”, διατηρούν το χαρακτηριστικό λυρικό στοιχείο στο στιχουργικό μέρος, θίγοντας αυτή τη φορά ένα πραγματικό κοινωνικό φαινόμενο. Ακούγοντας το κομμάτι και διαβάζοντας την περιγραφή στο τέλος του lyric video, τα θύματα των γυναικοκτονιών παρουσιάζονται ως πνεύματα. Πνεύματα που με τον αέρα των κινήσεών του διατηρούν τις κραυγές των θυτών στο αστικό τοπίο. Κραυγές που μόνο τα στόματα όλων μας που κατά τύχη επιβιώνουμε (ναι, επιβιώνουμε, δεν ζούμε) και ξυπνάμε το επόμενο πρωί μπορούμε να παύσουμε. Αυτών χαίρουμε ενός ασφαλούς περιβάλλοντος και αγνοούμε τα “καβγαδάκια” απ’ τον τρίτο, των “Ε πού να μπλέκουμε τώρα” και των “Έλα μωρέ, δε είναι τίποτα”. Μόνο τότε θα τρίξουμε μαζικά τα δόντια στο παγκόσμιο αυτό πρόβλημα. Όταν κοιτάξουμε το τέρας κατάματα. Ένα τέρας που θρέφεται ακατάπαυστα στον δρόμο, τα καφενεία, τα τηλεοπτικά πάνελ, τα social media. Ένα τέρας που εν ολίγοις θρέφεται από παντού και την τροφοδοσία του πρέπει να σταματήσουμε. Εμείς…
Μέχρι τα αυτονόητα να γίνουν καθολικά και το #endfemicide να είναι ανάμνηση. Μέχρι το πρότυπο του άντρα να διακατέχεται από σεβασμό κι όχι από ματσίλα. Μέχρι καμιά να μην φοβάται να κυκλοφορήσει μόνη στον δρόμο ή να γυρίσει στο σπίτι, ούτε να διπλοτσεκάρει πίσω της σε κάθε σοκάκι. Μέχρι να μην λείπουν άλλες δολοφονημένες. Μέχρι τότε έχουμε πολύ δρόμο. Και μέχρι τότε τοποθετήσεις στον χώρο της τέχνης, και κατ’ επέκταση κάθε χώρο, σαν αυτή των Αφάνεια πηγαίνουν το κίνημα και την κοινωνία ένα βήμα μπροστά.
Υπό το φως της πρώτης σελήνης
Εκεί που οι άλλοι δε τολμούν
Στο μαύρο λάκκο της οδύνης
Μυστήρια πνεύματα ξυπνούν
Στιγματισμένα από τη βία
Το άδικο και την οργή
Βασανισμένα όσο καμία
Μοιράζονται κοινή πληγή
Λένε πως είναι ο θυμός τους
Η δίψα της καταστροφής
Μα τη δικαίωση τους ψάχνουν
Κόντρα στο μίσος της αυγής
Κι αν είχαν φωνή θα’ταν η νύχτα
Το οικείο χάδι της στοργής
Γλυκιά εκδίκηση της μοίρας
Μακριά απ’ τους νόμους της ζωής
Κι αν είχαν πνοή θα’ ταν αέρας
Που παρασύρει τις κραυγές
Όλων αυτών που τις σώπασαν
Και πλέον κείτονται νεκρές
Σ’ ένα παράδοξο βυθισμένες
Σα μνήμες έρχονται ξανά
Να μας θυμίζουν ανάμεσα μας
Κρυφά σκοτάδια και δεινά
Η ανάμνησή τους κρύβει τον ήλιο
Σα ξεπροβάλλουν απ’ τη στάχτη
Ταγμένες να φέρουν τέλος
Σ’ αυτόν το σάπιο εφιάλτη