Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η Τζένη Βάνου αποκτά το πρώτο παιδί της κι αποφασίζει να φύγει στην Αμερική οικογενειακώς, υπογράφοντας πενταετές συμβόλαιο με ελληνοαμερικανική δισκογραφική εταιρεία. Μεταβαίνει λοιπόν στη Νέα Υόρκη, αλλά πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι η ζωή εκεί είναι ανυπόφορη. Θα μείνει τελικώς δύο χρόνια και το 1971 θα επιστρέψει στην Ελλάδα, περιμένοντας και το δεύτερο παιδί της…
Κι εδώ όμως τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Χωρίζει σχεδόν αμέσως μετά τον «επαναπατρισμό» της και μένει μόνη με δύο παιδιά και χωρίς δουλειά. Το μέλλον της διαγράφεται δυσοίωνο, ώσπου κάποια μέρα συναντά τυχαίως τον Τόλη Βοσκόπουλο, τον απόλυτο σούπερ σταρ και «είδωλο» της εποχής.
Του περιγράφει τις δυσκολίες της κι εκείνος δεν το σκέφτεται καθόλου. Την πηγαίνει στη MINOS όπου ανήκει κι ο ίδιος, υπογράφει συμβόλαιο και στα τέλη του 1972 της δίνει δύο τραγούδια για ένα 45άρι, που θ’ αποτελέσει την «ολική επαναφορά» της στο χώρο. Το ένα είναι το «Αγόρι μου», που γίνεται τεράστια επιτυχία και την ξαναβάζει δυναμικά στα εγχώρια καλλιτεχνικά πράγματα…
Ένα παράπονο, δύο «βόμβες»
Έτσι λοιπόν, η Βάνου «πατάει πόδι» και στο λαϊκό τραγούδι, ξεκινώντας μια δεύτερη σπουδαία καριέρα. Το επόμενο βήμα της, είναι να πλησιάσει ξανά τον Μίμη Πλέσσα που έχει κι εκείνος στραφεί προς το συγκεκριμένο είδος, έχοντας υπογράψει μεγάλες επιτυχίες για τον Στράτο Διονυσίου, τον Τόλη Βοσκόπουλο κ.ά.
Επί τούτου, η ερμηνεύτρια δε διστάζει να του «παραπονεθεί», λέγοντάς του: «Έχεις γράψει τόσα και τόσα λαϊκά για πολλούς τραγουδιστές. Στο «παιδί» σου δε θα δώσεις»; Εκείνος φυσικά δέχεται και στις αρχές του 1973, προκύπτει το πρώτο 45άρι με τα «παρθενικά» δύο τραγούδια της «λαϊκότροπης» συνεργασίας τους, σε στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου.
Το ένα είναι το πασίγνωστο «Σταγόνα-σταγόνα», μια πολύ μεγάλη επιτυχία που «πυροδοτεί» τον «εκρηκτικό μηχανισμό» για να οδηγήσει τη Βάνου στην κορυφή, σ’ ένα καινούργιο είδος. Εκπληκτική ερμηνεία, η οποία πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια φωνητικής. Ειδικά το εύρος αντοχής της αναπνοής της στο τέλος του κομματιού (14 δευτερόλεπτα), είναι πραγματικά συγκλονιστικό…
Όμως, η μεγάλη «βόμβα» ακόμα δεν έχει «εκραγεί». Λίγους μήνες αργότερα, κυκλοφορεί το δεύτερο δισκάκι 45 στροφών της «τριπλέτας», με δύο εκπληκτικά ζεϊμπέκικα. Το υπέροχο «Έβρεχε, ψιλόβρεχε», αλλά κυρίως ένα μεγάλο και διαχρονικό τραγούδι, το «Χίλιες βραδιές». Τα σχόλια νομίζω ότι είναι περιττά…
Όλα αυτά τα κομμάτια, μαζί με κάποιες άλλες «σκόρπιες» ηχογραφήσεις της από τις 45 στροφές, αποτελούν το υλικό του πρώτου άλμπουμ της ερμηνεύτριας στη MINOS με τίτλο «Αγόρι μου», που κυκλοφορεί το καλοκαίρι του 1973…
«Αμαρτιών» …το ανάγνωσμα
Στις αρχές του 1974, η Τζένη Βάνου ηχογραφεί ένα νέο δίσκο 33 στροφών, το «Αν η αγάπη». Φυσικά, ο Μίμης Πλέσσας δε θα μπορούσε να μη δώσει το παρών, γράφοντας πέντε τραγούδια σε στίχους πάλι του Ηλία Λυμπερόπουλου. Το ένα από αυτά, δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πρόκειται για το «Αν είναι η αγάπη αμαρτία», από τις πιο αγαπημένες και διαχρονικές στιγμές της ερμηνεύτριας στην πλούσια καριέρα της. Επίσης, ακούστηκε πολύ και το «Ένα ψέμα κι εσύ», με αληθινό ρεσιτάλ ερμηνείας…
Η μεγάλη επιτυχία του «ξανασμιξίματος» Πλέσσα-Βάνου, ήτανε φυσικό κι επόμενο να οδηγήσει και στην πρώτη -και τελευταία- ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους. Είναι φθινόπωρο του 1975, όταν κυκλοφορεί το άλμπουμ «Αγάπησα, αμάρτησα», πάντα σε στίχους Λυμπερόπουλου. Το ομότιτλο προβάλλεται αρκετά στα διαφημιστικά προγράμματα της MINOS, ουσιαστικά ως συνέχεια του «Αν είναι η αγάπη αμαρτία»…
Ωστόσο, το μεγάλο τραγούδι του δίσκου είναι άλλο: «Σε βλέπω στο ποτήρι μου», για το οποίο τα λόγια είναι απλώς περιττά. Μοναδική ερμηνεία, πασίγνωστο κομμάτι και «παράσημο» στην καλλιτεχνική πορεία τόσο του συνθέτη, όσο και της ερμηνεύτριας. Επίσης, ακούστηκαν αρκετά και τα «Αλήτη μου, σπουργίτι μου» και «Μπορεί»…
Οι τελευταίες συνεργασίες
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 κι έπειτα, η φωνή της Βάνου άρχισε να παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια παρακμής. Ανεπαίσθητα στην αρχή, αλλά πιο έντονα στη συνέχεια. Επιπλέον, το ρεπερτόριο που της έδινε η εταιρεία της, ήτανε σαφώς κατώτερο τόσο των δυνατοτήτων της, όσο και του λαμπρού παρελθόντος της.
Σουξεδάκια δύο-τριών μηνών με «εύπεπτα» στιχάκια του στυλ «Αμ’ δε», «Ακούς, ακούω να λες» κλπ, δεν ταίριαζαν σε μια τραγουδίστρια του κύρους της. Όμως, έπρεπε να υπάρχει δισκογραφικά κι επιπλέον, τέτοια «εμπορικά» τραγουδάκια γράφονταν σωρηδόν τότε. Υπήρχαν βεβαίως και οι εξαιρέσεις, αλλά μετρημένες στα δάχτυλα…
Η συνεργασία της με το Μίμη Πλέσσα θα ολοκληρωθεί στο δεύτερο μισό των ‘70s. Το Νοέμβριο του 1977 και στο δίσκο της «Να μ’ αγαπάς» (ίσως το τελευταίο σπουδαίο κομμάτι που ερμήνευσε, κερδίζοντας το σχετικό βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), ο «μέντοράς» της συμμετέχει με δύο τραγούδια: «Μα τώρα φεύγεις» σε στίχους της Σοφίας Φίλντιση και «Όλα τα πρόδωσες» με «λόγια» του Γιώργου Σκούρτη, τα οποία όμως δεν ακούστηκαν καθόλου…
Οι τίτλοι τέλους μιας μεγάλης και σημαντικής δισκογραφικής πορείας που ξεκίνησε το 1959, θα πέσουν το Νοέμβριο του 1978. Είναι η εποχή που κυκλοφορεί το άλμπουμ «Έχασα εσένα», στο οποίο η Βάνου τραγουδά Πλέσσα για τελευταία φορά στο βινύλιο. Ο συνθέτης της δίνει τρία τραγούδια, δύο σε στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου («Μ’ αγγίζεις» και «Θα σ’ αγαπώ, θα μ’ αγαπάς») κι ένα του Γιώργου Κανελλόπουλου («Το ξέρω»), τα οποία πέρασαν απαρατήρητα, όπως σχεδόν το σύνολο αυτού του δίσκου…
Σε διάστημα σχεδόν 20 ετών, η Τζένη Βάνου ηχογράφησε 63 τραγούδια σε μουσική Μίμη Πλέσσα. Μπορεί να έγιναν μεγάλες επιτυχίες λιγότερα από τα μισά, όμως το μέγεθος και η δύναμή τους είναι τόσο μεγάλα, που φτάνουν και περισσεύουν για να ταυτίσουν το όνομα της ερμηνεύτριας μ’ εκείνο του συνθέτη…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…