Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Τα τελευταία χρόνια όλοι περιμένουμε μια συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα ή του Παύλου Παυλίδη για να αρχίσει και επίσημα το καλοκαίρι. Πέρυσι και πρόπερσι οι δύο καλλιτέχνες ξεσήκωσαν την πλατεία Νερού σε ξεχωριστά live, όμως, φέτος είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε μαζί στη σκηνή! «Από γιορτή σε γιορτή» είναι ο συνθηματικός στίχος με τον οποίο συνεχίζουν το κοινό τους ταξίδι που άρχισε πριν από περίπου ένα χρόνο σε μία σύμπραξη που έγραψε ιστορία.
Δύο από τους πιο ταλαντούχους και αγαπημένους καλλιτέχνες της ελληνικής ροκ σκηνής, ξεκίνησαν από τόσο διαφορετικές όσο και όμοιες αφετηρίες και να που τώρα αγκαλιασμένοι τραγουδούν και χορεύουν μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Δημιουργούν έναν τόπο για αυτούς που δεν «χωρούν πουθενά», που εκτοξεύονται και βυθίζονται, που τολμούν ν’ ανατέλλουν.
Τη βραδιά άνοιξε το συγκρότημα Lip Forensics με τον ηλεκτρονικό τους ήχο, τα beats και τα samples να προθερμαίνουν το κοινό για το ταρακούνημα που θα ερχόταν.
Γύρω στις 21:20 ο Παύλος Παυλίδης ανεβαίνει στη σκηνή με την μπάντα του, τους B-Movies και χωρίς καθυστέρηση δίνει δυναμικό παλμό. «Άλλη μια μέρα», «Η Μαίρη» σε ξεσηκωτική διασκευή και το «Τόσο κοντά» ήταν τα πρώτα τραγούδια που ερμήνευσε. Δεν πέρασε πολλή ώρα και εμφανίστηκε ο Γιάννης Αγγελάκας κεφάτος και ενεργητικός, όπως τον έχουμε συνηθίσει. Ξεκίνησαν με το κομμάτι από τις Τρύπες «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι» και συνέχισαν με τη «Νέα Βαρβαρότητα» που κυκλοφόρησε δυναμικά σχεδόν πριν έναν μήνα και απέδειξε πως οι δυο τους συνεχίζουν να δημιουργούν αστείρευτα. Μετά από τον «Ζεστό αέρα» που μας θύμισε Σπαθιά ο Παύλος παρέμεινε στη σκηνή περίπου για άλλη μία ώρα. Με ανανεωμένες ενορχηστρώσεις και δεξιοτεχνικά παιξίματα οι B-Movies αναδεικνύουν κάθε φορά τη μεστότητα της μπάντας τους που έχει, πράγματι, προσδώσει πολλά στο ύφος του Παυλίδη τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος ούρλιαζε στο «Ό,τι θες εσύ», άναψε τα πρώτα καπνογόνα στο «Πάρε με μαζί σου» και ανέσυρε μνήμες μακρινές για φωτιές σε λιμάνια, σε έναν κόσμο «που δεν έχει πάψει ποτέ να γυρίζει στην ίδια τροχιά». Μας διηγήθηκε για τον «Βασιλιά της σκόνης» και μας άφησε την πιο γλυκιά προσμονή με το «Περιμένω».
Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, λοιπόν, ο Αγγελάκας κυριολεκτικά όρμησε στη σκηνή. «Η αγάπη ορμάει μπροστά» και υπόσχεται πως «μόνο από τη λύπη σου δεν θα ‘θελα να πιω». Ο ίδιος μας ευχαρίστησε για την ώθηση που του δίνουμε τρία καλοκαίρια τώρα, εδώ, στην πλατεία Νερού… Μάλλον δεν έχει καταλάβει πόσο εμείς τον ευχαριστούμε για την εκτόξευση! Όσο δεν τελειώνει η εμπνευσμένη δημιουργία του, άλλο τόσο δεν χάνει το νεύρο στα live του. Σε αυτό σίγουρα έχουν συμβάλλει και τα παιδιά των 100˚C που του ‘χουν δώσει νέα πνοή αυτά τα χρόνια. Στο σύμπαν του Αγγελάκα έχουν στριμωχτεί οι αθόρυβοι μας πόθοι, κρότοι χαράς, σκουριασμένες ανυπομονησίες και ντροπαλές δόξες, ο έρωτας, το βάσανο, το γέλιο κι άλλα τόσα ζωηρά.
Για μία ώρα και κάτι, το ένα αγαπημένο τραγούδι διαδεχόταν το άλλο και η έκσταση είχε πια κορυφωθεί όταν ανέβηκε στη σκηνή ξανά ο Παυλίδης και η μπάντα του. Την ροκ πια «Σπασμένη πολυθρόνα» ακολούθησε η «Τροφή για τα θηρία» και άλλα μεγάλα κομμάτια από Ξύλινα Σπαθιά και Τρύπες. Η «Ταξιδιάρα ψυχή» που πλέον τραγουδιέται απ’ τον κόσμο και το γιουκαλίλι σήμαινε πως το ταξίδι τελειώνει σιγά σιγά.
Οι δυο φίλοι μας αποχαιρέτησαν, όπως περιμέναμε, με μια υπόσχεση πως θ’ ανατέλλουμε και μια παράκληση γι’ αγάπη. Σχεδόν τέσσερις ώρες μετά, εξουθενωμένοι και τρελαμένοι, ο νους του καθενός μας είχε κινήσει για «χώρες που τα ρολόγια δεν έχουν δείκτες»…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…