25/10/2012
Γράφει η Πέννυ Γέρου
Φωτογράφηση: Μελίνα Δοσίου
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Βράδυ Σαββάτου, το Γκάζι γεμάτο από κόσμο και η ώρα ήταν μόλις 22:00. Εμείς, παρόλα αυτά, δεν ενδώσαμε στα πολυσύχναστα μαγαζιά της οδού Βουτάδων. Πήγαμε λίγο πιο δίπλα, στον αριθμό 44 της Ιεράς Οδού, και συναντήσαμε τον Remi και τους Melios & Balkana Mama στον πολυχώρο Χυτήριο!
Πριν ξεκινήσω να μιλάω για το ξεχωριστό βράδυ που μου χάρισαν οι προαναφερθέντες, θα άξιζε να πούμε δυο λόγια για τον πολυχώρο αυτό. Το Χυτήριο είναι ένας πολύ φρέσκος χώρος, ο οποίος τελευταία φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις παντός είδους: συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις και πολλά άλλα. Το live που θα παρακολουθούσαμε, είχε στηθεί στην αυλή του Χυτηρίου. Ένας μεγάλος χώρος με μικρά δέντρα και πολλά τραπέζια. Το τσιμεντένιο πάτωμα κάλυπταν παλιά χαλιά. Η αυλή θύμιζε κάτι από σαλόνι αρχοντικού σπιτιού και παλιού καφενέ ταυτόχρονα. Στην ίδια αυλή μπορούσες να βρεις παλιούς retro καναπέδες, αλλά και παραδοσιακές καρέκλες καφενείου. Με μια πρώτη ματιά, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα χώρο, ικανό να φιλοξενήσει κάθε λογής μουσικό ή εικαστικό γεγονός.
Μετά από μια μικρή καθυστέρηση στην ώρα, το ακουστικό τρίο από τους Melios & Balkana Mama ανέβηκε στη σκηνή. Ως τώρα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε δέκα ως δεκατρία άτομα. Για εκείνο το βράδυ, θα αρκούμασταν σε τρεις εξ αυτών. Ο Μέλιος Κατσαμάκης στην τρομπέτα, ο Γιάννης Αρβανιτάκης στο τρομπόνι και ο Σπύρος Πελεκάνος στην κιθάρα, μας καλωσόρισαν με ένα μεγάλο χαμόγελο αλλά και με έναν Balkan «αμανέ» που μας ταξίδεψε από το παλιό καλό ρεμπέτικο και τον ανατολίτικο καημό ως τα ξέφρενα Βαλκάνια!
Με κομμάτια από την προσεχή δουλειά της μπάντας, όπως «Το φίλο σου δεν κάνω», «Balkan Ρεμπέτικο», «Όχι άλλη μιζέρια», ο κόσμος δε σταμάτησε να χτυπάει παλαμάκια και να χορεύει από τη θέση του πάντα σε ρυθμούς balkan με λίγο άρωμα Ανατολής. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι αναφορές στον Goran Bregovic με το «Borino Oro», αλλά και στο Shantel με μια διασκευή στο «Disko Partizani». Η αλήθεια είναι ότι, την τελευταία διασκευή, ανυπομονώ να την ακούσω και με τα υπόλοιπα όργανα της μπάντας επί σκηνής!
Στη συνέχεια, είχε έρθει η ώρα για τον Άγγελο Κυπριανό, κατά κόσμο Remi, ο οποίος συνοδευόταν από τη Δανάη Μωραΐτη, στο βιολί και την Ηλιάνα Κορέτση, στο τσέλο. Ο Remi είναι από τους αγαπημένους τραγουδοποιούς του δρόμου που ανακάλυψα πρόσφατα και το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο, από έναν άνθρωπο που αφουγκράζεται το δρόμο και τον μεταφέρει σε όλους μας μέσα από τη μουσική του.
«One last chance» και «Kind Stranger» ήταν μια γεύση από τον πρώτο δίσκο «Street Serenade», με ήχους περισσότερο folk, ενώ το country και gospel στοιχείο ήρθε με τα κομμάτια «I’m leaving home tomorrow» και «The gospel of the road», από τον ομώνυμο δίσκο. Για το τελευταίο, αξίζει να πούμε ότι πίσω του κρύβεται μια ιστορία που άφησε τους περισσότερους άφωνους, μιας και ο Άγγελος το εμπνεύστηκε από μια άστεγη γυναίκα που γεννούσε στην εκκλησία της Καπνικαρέας, χωρίς καμία ιατρική βοήθεια και κυρίως χωρίς να βγάλει ούτε μια κραυγή πόνου.
Τα κορίτσια που τον συνόδευαν μας χάρισαν επίσης δύο ερμηνείες στο κομμάτι «Roads» των Portishead και σε μια διασκευή του «I want to hold your hand» των Beatles. Προσωπικά, ξεχώρισα και ταξίδεψα με την ερμηνεία του Remi στο «Blower’s Daughter» του Damien Rice. Επίσης, είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά και την πιο πρόσφατη διασκευή του Remi στο κομμάτι – θρύλο πλέον – «Wish you were here». Πάντα νόμιζα ότι η εισαγωγή του κομματιού ήταν γραμμένη για κιθάρα αποκλειστικά. Χάρη στον Άγγελο, έχω τις αμφιβολίες μου, μετά το άκουσμα του τσέλο…
Φυσικά, το τέλος ήταν το καλύτερο, καθώς είδαμε τι γίνεται όταν η blues/country μουσική συναντιέται με τη balkan! Στη σκηνή ανέβηκαν και τα μέλη της Melios & Balkana Mama, και όλοι μαζί τραγούδησαν «Ring of fire», του αγαπημένου Johny Cash, αλλά και «Roadhouse blues» από τους θρυλικούς The Doors.
Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ένα ξεχωριστό βράδυ. Τα παιδιά μας χάρισαν κάτι που λείπει από αρκετές μουσικές σκηνές πλέον: συναίσθημα και αυθεντικότητα. Με έναν περισσότερο ethnic και ενίοτε νοσταλγικό χαρακτήρα, μας ταξίδεψαν, μας διασκέδασαν και μας έδωσαν λόγους να ανυπομονούμε για επόμενες εμφανίσεις τους!
Για όσους δεν γνωρίζετε ακόμα τον Άγγελο Κυπριανό (Remi) και το Μέλιο Κατσαμάκη (Melios), θα αφήσω τους ίδιους να σας συστηθούν μέσα από μια μικρή κουβέντα που είχα μαζί τους, λίγο πριν ξεκινήσει το live του Σαββάτου…
Music Corner: Επειδή μάλλον έχει μπερδευτεί λίγο ο κόσμος, τελικά είναι οι Remi ή ο Remi;
Remi: Είναι …μυστήριο αυτό, πραγματικά! Είναι ο Remi, singer/songwriter. Απλά, πέρυσι είχαμε κάνει ένα πιο ομαδικό project, το οποίο δε δούλεψε, κι έτσι συνεχίζω μόνος μου.
Music Corner: Κι έτσι συνεργάζεσαι με τα κορίτσια που θα σας δούμε σήμερα μαζί…
Remi: Ναι, και με ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων γενικά.
Music Corner: Πώς ξεκίνησε το να παίζεις στο δρόμο;
Remi: Ξεκίνησε από το στρατό, που δεν είχα λεφτά. Όταν έπαιρνα άδειες, έκανα ωτοστόπ για να πάω σπίτι. Επειδή δεν είχα λεφτά, λοιπόν, άρχισα να παίζω στο δρόμο. Σιγά σιγά, αυτό το πράγμα έγινε κομμάτι μου.
Music Corner: Με τα ταξίδια ποια είναι η σχέση σου; Έχεις κάνει πολλά με αφορμή τη μουσική σου;
Remi: Κάνω όσα περισσότερα μπορώ, δε μπορώ να πω ότι έχω κάνει πολλά. Έχω κάνει αρκετά στην Ευρώπη, ελάχιστα στην Αμερική και γενικά, όποτε μπορώ, παίρνω ένα backpack στην πλάτη και πάω!
Music Corner: Στην πλειονότητα των εμφανίσεών σου, σε συναντάμε στο δρόμο. Όταν έρχεται η ώρα της σκηνής, νιώθεις καθόλου διαφορετικά;
Remi: Όχι, δε νιώθω καθόλου διαφορετικά. Και τα δύο είναι «σκηνή», και στα δύο έχεις τον κόσμο απέναντί σου. Το stage, που λέμε, είναι λίγο διαφορετικό, είναι πιο στημένο. Έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι. Ο δρόμος είναι πιο αυθόρμητος, πιο άμεσος. Δεν αισθάνομαι διαφορετικά όμως, δεν υπάρχει κάποιο θέμα άγχους. Το καθένα έχει τη χάρη του.
Music Corner: Από ό,τι ξέρω είσαι λάτρης της Blues κουλτούρας, στην οποία συναντάμε, για παράδειγμα, τα hobo blues αναφορικά με αυτό που κάνεις. Πώς επηρεάζεσαι από αυτή;
Remi: Γενικά, αγαπώ τη Blues μουσική. Η αγαπημένη μου ταινία, για παράδειγμα, είναι η Cadillac Records, η οποία είναι ουσιαστικά η ιστορία της Blues. Πιστεύω πως οτιδήποτε έχει να κάνει με δυτική μουσική ξεκινάει από εκεί. Σίγουρα είμαι πολύ επηρεασμένος. Επίσης, πιστεύω ότι είναι η πιο άμεση και ειλικρινής μουσική που υπάρχει εκεί έξω. Οποιοσδήποτε μουσικός θα πρέπει να έχει λίγη Blues μέσα του…
Music Corner: Θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο και για τον καινούργιο σας δίσκο, «The Gospel of the Road»
Remi: Είναι δέκα τραγούδια, δέκα ιστορίες του δρόμου. Αυτές οι ιστορίες βγήκαν ως επί το πλείστον από το δεύτερο ταξίδι στην Ευρώπη. Το πρώτο ταξίδι ήταν το «Street Serenade». Το «The Gospel of the Road» είναι μια ομαδική δουλειά, ήμασταν επτά άνθρωποι σε αυτό το project. Η σύνθεση και ο στίχος είναι δικά μου, αλλά η ενορχήστρωση και το χρώμα αυτού του δίσκου είναι μια δουλειά επτά ανθρώπων, που δούλεψαν μαζί για ένα χρόνο. Είναι λίγο πιο δραματικό από το πρώτο album και πιο «βαρύ», θα έλεγα.
Music Corner: Ποια είναι η αγαπημένη σου ιστορία δρόμου, που σε ενέπνευσε ταυτόχρονα να δημιουργήσεις ένα κομμάτι;
Remi: Η αγαπημένη μου ιστορία είναι του «Kind Stranger». Είχα φτάσει στο Amsterdam και ήμουν άφραγκος και άστεγος. Με πήρανε δύο Ολλανδοί, με φιλοξένησαν, με τάισαν, με πότισαν, μου έδωσαν το σπίτι τους… Αργότερα, έφυγαν και είχα μόνος μου το σπίτι. Το μόνο που μου ζήτησαν ήταν να ταΐζω τη γάτα τους! Έτσι, τους έγραψα αυτό το κομμάτι σαν «ευχαριστώ» …
Music Corner: Για το χειμώνα τι σχέδια έχεις;
Remi: Θα παίξουμε όσο μπορούμε και όπου μπορούμε. Και εκτός Αθηνών θα ήθελα να παίξω. Κοιτάμε αρκετά για εξωτερικό, αλλά και για επαρχία. Σκεφτόμουν και για ένα άλλο euro -ή μη– trip. Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, αλλά ένα ταξίδι ακόμα είναι σίγουρο.
Music Corner: Παρόλο, όμως, που οι σκηνές της Αθήνας γεμίζουν, αυτό που κάνετε στο δρόμο έχει μεγάλη απήχηση…
Remi: Ο δρόμος έχει τα καλά του και τα κακά του. Μερικές φορές σου δίνει μαγικές στιγμές, κι άλλες φορές αποτελεί μια κουραστική διαδικασία. Υπάρχουν κακουχίες, κρύο, πράγματα που βλέπεις και δεν είναι πάντα ωραία. Βλέπεις την κακομοιριά, τη φτώχεια, όλα είναι μπροστά σου… Είναι κάτι μοναδικό παρόλα αυτά. Εγώ το δρόμο τον αγαπώ, τον έχω μέσα μου…
Στη συνέχεια, είναι η σειρά του Μέλιου να μας πει λίγα λόγια και για εκείνον…
Music Corner: Για αρχή, πώς συνάντησε ο Melios τη balkan μουσική, αλλά και τους Balkana Mama;
Melios: Ο Melios γνώρισε τη balkan μουσική από πολύ μικρός. Άκουγαν πολύ οι γονείς μου και έχω και ρίζες από την Κόνιτσα, που είναι κοντά στη Βόρειο Ελλάδα, η οποία είναι πολύ συνδεδεμένη με τη balkan μουσική. Οι Balkana Mama γεννήθηκαν, όταν ο Melios αποφάσισε να ασχοληθεί με τη balkan, όταν γνώρισε την τρομπέτα. Σιγά σιγά, βρήκα πολύ αξιόλογους μουσικούς και στήσαμε αυτή την παράσταση που λέγεται Melios Balkana Mama και εδώ κι ένα χρόνο δίνουμε πολλές συναυλίες. Είμαστε από δέκα ως δεκατρία άτομα, αν και, μόνο για σήμερα, θα είμαστε μόνο τρεις. Δεν το έχουμε ξανακάνει αυτό, είναι η πρώτη μας «acoustic» εμφάνιση!
Music Corner: Η Balkan είναι όμως κατά βάση ορχηστρική μουσική, συμπεριλαμβάνοντας διάφορα όργανα…
Melios: Είναι ορχηστρική, αλλά είναι και συναισθηματική μουσική. Για παράδειγμα, μπορεί ένας σολίστας να δημιουργήσει ένα δικό του μινόρε σόλο συναισθηματικό. Γενικά, όλοι οι βαλκάνιοι οργανοπαίχτες το έχουν αυτό. Σήμερα θα πούμε κάποια από τα κομμάτια που λέμε full band, αλλά αποφασίσαμε να τα κάνουμε ακουστικά. Θα το δοκιμάσουμε!
Music Corner: Της «πάνε» τα Βαλκάνια της Ελλάδας; Νομίζω τώρα τελευταία, με όσα γίνονται και με τα φώτα στραμμένα προς τη Δύση, πως έχει χάσει λίγο τις βαλκανικές της ρίζες…
Melios: Εγώ, αντίθετα, πιστεύω πως έχει αρχίσει να ανεβαίνει πολύ το ρεμπέτικο τραγούδι και η βαλκανική μουσική. Οι δρόμοι είναι περίπου ίδιοι. Όταν ακούς δρόμους μπουζουκιού, στους ίδιους δρόμους περπατάνε και οι Βαλκάνιοι, απλά ίσως με διαφορετική τεχνοτροπία. Επίσης, νομίζω πως τα φώτα της Ελλάδας στρέφονται πλέον προς τα Βαλκάνια, αφού «κόπηκαν» τα φώτα προς τη Δύση. Γενικά, όμως, το έχουμε στο αίμα μας. Είναι δρόμοι και μουσικές που έχουμε μεγαλώσει μαζί τους. Μπορεί να μην έχεις ακούσει Balkan μουσική, αλλά, και μόνο που έχεις ακούσει ανατολίτικη ή ρεμπέτικη, είναι περασμένο στο DNA σου. Απλά το ακούς από χαλκό και όχι από χορδές.
Music Corner: Ποια είναι η σχέση σου με την ελληνική παράδοση επομένως; Η αλήθεια είναι ότι σε κομμάτια όπως το «Μαύρη θάλασσα», είναι πολύ έντονο το στοιχείο της.
Melios: Όσο μπορώ στηρίζω την ελληνική παράδοση. Γενικά, όμως, στηρίζω την παγκόσμια παράδοση. Δε μένω μόνο στην ελληνική. Μου αρέσει να παίρνω κομμάτια, είτε από την Αφρική, είτε από την Ισπανία, είτε από τη Γαλλία, και να τα φέρνω στα μέτρα του δικού μας ύφους, το οποίο μπορεί να είναι βαλκάνιο, swing, gypsy. Είναι λίγο πιο ethnic η μπάντα. Έχουμε ένα 80% balkan και ένα 20% από όλο τον κόσμο.
Music Corner: Ένα από τα motos σας είναι «Όχι άλλη μιζέρια» …
Melios: Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε πέρυσι και, δυστυχώς, συνεχίζω να το λέω με μεγάλη απήχηση. Έβλεπα τηλεόραση και με έπιανε κατάθλιψη. Έπαιρνα το αυτοκίνητό μου να πάω μια βόλτα και θα μπορούσα να παίξω μπουνιές για πλάκα, επειδή έτυχε να μην ξεκινήσω αμέσως με το πράσινο φανάρι. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι δεν αντέχω άλλο τη μιζέρια. Είναι πολύς ο κόσμος που δεν αντέχει τη μιζέρια, αλλά μας παίρνει από κάτω. Και αυτό είναι λογικό, αν δεν έχεις λεφτά, αν δε βλέπεις χαμόγελα στους φίλους σου και γενικότερα φως στο τούνελ. Είναι η κατάσταση λίγο περίεργη. Έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου στη φυσική: ό,τι κατεβαίνει, ανεβαίνει. Ο νόμος αυτός είναι σημαντικός για κάθε πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα που μπορεί να προκύψει. Κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να χαμογελάμε κι ας μην το πιστεύουμε. Θα δράσει ο νόμος και σύντομα, ελπίζω! Διάβαζα σήμερα μια συνέντευξη του Γιάννη Αγγελάκα και μου άρεσε πάρα πολύ όταν είπε ότι πρέπει να κατέβουν οι αποφασισμένοι Έλληνες στο δρόμο. Αυτό πρέπει να γίνει κάποια στιγμή. Δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας, ότι ο Έλληνας είναι τεμπέλης. Είναι παγκόσμιο πρόβλημα. Επομένως, πρέπει να ξεκολλήσουμε λίγο και να μη βαραίνουμε από τις τύψεις. Θα πρέπει να κοιτάμε πώς να περάσουμε λίγο καλύτερα, να χαμογελάσουμε και να σφίξουμε το χέρι του άλλου, διότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ.
Music Corner: Εσύ πώς καταφέρνεις να βγεις από τη μιζέρια;
Melios: Μη νομίζεις ότι κι εγώ τα καταφέρνω πάντα. Είμαι σε μια κατάσταση «5 ώρες μίζερος – 5 ώρες χαρούμενος». Προσπαθώ όμως να σκέφτομαι θετικά. Πολλές φορές είναι και τρελό μέσα στην εποχή, ίσως το παρακάνω λίγο αυτό το “χαρούμενο”. Νομίζω όμως ότι κάνω καλό και στους άλλους. Πρώτα στον εαυτό μου, και ύστερα στους άλλους.
Music Corner: Άλλωστε, αυτά τα πράγματα είναι μεταδοτικά!
Melios: Δυστυχώς είναι και το ξύλο μεταδοτικό, και ο σκοταδισμός. Δεν ξέρω αν υπάρχει ισορροπία σε αυτά τα πράγματα. Ζούμε όμως σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον, οπότε όλα είναι υπαρκτά και εφικτά!
Music Corner: Για να γυρίσουμε στη μουσική σου, πότε θα βγει ο πρώτος δίσκος σας;
Melios: Θα βγει γύρω στο Φεβρουάριο. Είμαστε κατά 80% έτοιμοι. Είναι κάποια πράγματα, τα οποία θέλω να αλλάξω. Ξαναμπαίνουμε studio, ώστε να ξαναφτιάξω κάποιες μίξεις, να βάλω κάποια ακόμα όργανα μέσα, μια τούμπα για παράδειγμα! Βαλκάνια μουσική χωρίς τούμπα, δε γίνεται!
Music Corner: Μετά το σημερινό ακουστικό live, που αλλού θα σας βρούμε;
Melios: Το ακουστικό live είναι μόνο για σήμερα. Θα παίζουμε στο Nueva Trova, δυο Παρασκευές το Νοέμβρη και δυο το Δεκέμβρη. Γενικότερα, όποιος θέλει, μπορεί να μπει στη σελίδα μας στο facebook. Είμαστε μέσα στα «social media»! Ελπίζουμε να κάνουμε πολλά πράγματα φέτος. Και είναι ωραίο, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, να στηρίζεται μια μπάντα πολυμελής. Φέτος όλοι κόβουν, εγώ αποφάσισα να κάνω το αντίθετο και όπου βγει. Πιστεύω, όμως, ότι θα μας βγει σε πολύ καλό!
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…